Skírnir - 01.01.1947, Blaðsíða 27
Skírnir
Dróttkvæða þáttur
25
Lítum nú á fáein dæmi þessa. f vísuhelming þeim eftir
Skáld-Ref, sem tekinn var upp hér að framan, segir hann
frá því, hve sá dagur var fagur, þegar hinn gjöfli maður
fékk honum skjöld í hönd. Hinn gjöfli maður er ‘fleygj-
andi alinleygjar’; alin er framhandleggurinn, og leygur
(eidur) hans er gullið; hvor liðurinn er úr sinni áttinni
að merkingu; höndin er hringa hangferill, en skjöldurinn
hlýr-tungl, máni skipsstafnsins. Sams konar kenning og
‘alinleygr’ er ‘bógviti’ og ‘hrammþviti’ hjá Agli, en and-
spyrna kenningarliðanna er þar enn meiri. Einkar gaman
er að athuga annan vísuhelming eftir Skáld-Ref, sem ver-
ið hefur alinn upp-við gamlan skáldastíl og fylgir honum,
þegar önnur skáld eru sem óðast að kasta fyrir borð heiðn-
um kenningum. Þessi vísuhelmingur er svona:
Grjótaldar ték gildi
geðreinar Þórsteini;
berg-Mœra glymr bára,
biðk lýða kyn hlýða.
Grjótöld eru tröllin. Skáldið kennir þau við grjótið, hið
harðasta og áþreifanlegasta — og grjótið og bergið blekk-
ir áheyranda svo að honum finnst hann þreifa á, ekki síð-
ur en hann heyrir (glymr, hlýða). Annars held ég flest
beztu dróttkvæðaskáldin tali eitthvað um berg eða hamra,
ekki sízt þau, sem lært hafa af Agli. — Við grjót tengir
Skáld-Refur svo hið óáþreifanlegasta orð um menn: öld.
Á líkan hátt setur hann saman ‘geð’ og ‘rein’, af því að
það er honum nógu óskylt að eðli. Ég veit ekki, hvort
Skáld-Refur hefði kunnað að gera grein fyrir þessu, en
tilfinningin sagði honum, hvernig því skyldi haga. Smekk-
ur hans heimtaði andspyrnu milli orðanna, streitu, og
hana sem mesta. Fyrst þegar þreifað var á vísunni bragar-
fingrum, eins og Egill komst að orði, þegar vísan var
,,ráðin“, helzt í góðu tómi, mildaðist andspyrnan, því að
ráðandinn fann, að hér var að ræða um gamla og góða
kenningu: geðreinar gildi grjótaldar var brjóst-drykkur
jötnanna, skáldamjöðurinn. En liðir kenningarinnar færðu