Skírnir - 01.01.1947, Blaðsíða 216

214
Sigurður Guðmundsson
Skírnir
sem eg hefi verið hér, 121 rd. 2 mk. 8 sk., og mun mönn-
um þykja mikið, en þó hefur það ekki verið fyrir annað
en mat og vesöl klæði, en aldrei hefi eg haft einn skilding
í vasanum að kaupa fyrir.
Nú þegar að kom, að eg þurfti að skrifa þér til um
þetta allt, þá þótti mér skoðunarmál þettað allt, og hafði
eg fáa að ráðgast við, en þó réði eg það af, að eg fór til
Brynjúlfs Péturssonar og sagði honum allan málavöxt;
honum þótti úr vöndu að ráða, og varð það hans ráðlegg-
ing, að ef eg gæti beðið til vorsins af mínum eigin pening-
um, þá yrðu menn að treysta á hamingjuna, að eg gæti
fengið styrk einhverstaðar frá, ef eg fengi bærilegar með-
mælingar og vitnisburð frá þeim, sem eg væri hjá, og þeg-
ar eg væri búinn að eyða því, sem eg ætti, þá gæti eg sótt
með meira krafti, en ef það fengist ekki, þá yrði eg að
fara heim sjálfsagt, og held eg það sé rá[ð]legast. Eg veit
að Hets og Jeríkó orð mega mikið, því þeir eru báðir einir
þeir æðstu yfir íþróttaskólunum, og þeir muni verða fáan-
legir til meðmælingar, því þeir hafa verið báðir mikið
góðir við mig og hafa báðir sagt, að eg teiknaði vel og
reglulega allt, sem eg gerði, og það veit eg líka, að þeir ís-
lendingar, sem hér eru, munu ekki sitt til spara að mæla
með mér, því eg er kunnugur þeim flestum.
Eg vona að það geti enginn ámælt mér fyrir það, hvern-
inn skildi með okkur Hólm, því það var ekki hægt að verj-
ast, þegar að hann vildi ekki annað en reka mig burtu
fyrir þær orsakir, sem áður eru greindar. Eg vona líka,
að þeir, sem þekktu mig, áður en eg sigldi, hafi mátt leiða
sér í hug, að eg mundi ekki vilja sigla til að læra að mála
innan hús og skápa og vera þræll í 5 ár, og sjá nærri aldrei
bjartan dag, eins og þeir eru hérna kennsludrengirnir, og
fá aldrei að koma á nein gripasöfn, sem maður getur mest
lært af, og þegar þettað er það, sem enginn Islendingur
hefir gagn af utan að vera ævinlega hér í Danmörk, og
er það ekki betra en að vera bóndi á íslandi, þegar það er
ekki meiri list en það er, en það gefur raun vitni, að hand-
verksmennirnir verða ekki sælli en bændurnir. En það er