Skírnir - 01.01.1947, Blaðsíða 131
Skírnir
Úr Samdrykkjunni
129
„En hvernig, góði Sókrates!“ sagði hún hlæjandi, „ætti
hann að vera játaður að vera máttugur guð af þeim, sem
jafnvel staðhæfa, að hann sé ekki guð?“
„Hverjir eru þá, sem það gera?“ mælti eg.
„Einn ert þú,“ sVaraði hún, „og önnur er eg.“
„Hvernig skýrirðu það?“ sagði eg.
„Hægast er það,“ mælti hún; „því segðu mér: fullyrð-
irðu ekki um alla guði, að þeir séu sælir og fagrir? eða
mundirðu dirfast að segja um nokkurn guð, að hann sé
ekki sæll og fagur?“
„Nei, það veit hamingjan," svaraði eg.
„En kallarðu þá ekki sæla, sem eiga hið góða og fagra?“
„Sjálfsagt."
„En nú hefirðu játað það um Eros, að sökum vöntunar-
innar á hinu góða og fagra, þá girnist hann einmitt þetta,
sem hann vantar.“
„Að vísu hefi eg játað það.“
„Hvernig ætti þá sá að vera guð, sem varhluta er hins
góða og fagra?“
„Nei, með engu móti, að því er sýnist.“
„Sérðu þá,“ mælti hún, „að einnig þú álítur, að Eros sé
ekki guð?“
„Hvað mundi Eros þá vera?“ mælti eg; „mundi hann
vera dauðlegur?“
„Engan veginn.“
„En hvað þá annars?“
„Eins og eg áðan sagði, eitthvað mitt á milli hins dauð-
lega og ódauðlega.“
„Hvað svo sem, Díótíma!"
„Máttugur ,,dæmón“, kæri Sókrates! Því allt hið dæm-
ónska er mitt á milli guðdómsins og hins dauðlega.“
„Og hver er máttur þess?“ mælti eg.
„Hann er sá, að það færir guðunum og flytur fyrir þeim
það, sem frá mönnunum er, og fyrir mönnunum það, sem
frá guðunum er, bænir og fórnfæringar hinna fyrgreindu,
en boðorð og fórnargjöld hinna síðargreindu; það er mitt
á milli beggja og fyllir út millibilið, svo að allt er sín í
9