Skírnir - 01.01.1957, Blaðsíða 274
272
Ritfregnir
Skírnir
sem kastar frelsi fyrir borð gegn fúlgum dala“, líkt og hver þegn væri
kalinn á hjarta af völdum andlegs fimbulvetrar.
Eg nefndi vorboðann. Þorsteinn Valdimarsson minnir mig líka á þröst-
inn, eins og nafni hans Erlingssoh, stundum. Eða finnur hann ef til vill
meir til skyldleika síns við aðra frelsisunnandi söngvara, t. d. svan og lóu?
Um þau eru tvö falleg kvæði: BrúSfylgjur, Vegdvalin lóa. Spámannleg-
asta ljóð bókarinnar og það, sem mér finnst, að sízt hefði mátt missast,
heitir þó 1 morgunblæ. Sjáandinn virðir fyrir sér dýrð drottins á sólmorgni
frelsisdags, teygar að sér lyngilm og birkiangan, hlýðir á fuglasönginn.
Eg geri mér í hugarlund, að þrestir eigi drjúgan þátt í þeim söng. Enga
tónleika hef eg heyrt fagnaðarríkari en þeirra, né heldur táknrænni fyrir
frelsið. Sólblik er á vötnum. Suðrænan andar ofan af Vatnajökli, sunnan
yfir Ódáðahraun og Möðrudalsöræfi, niður í Vopnafjörð. — Síðasta visan
er svona:
Til sín heim, til vor sjálfra, hljómar bergmálið blítt
í blárra tinda kór.
Og það ris og það seiðir út í sólskinið hlýtt
eins og söngur morgunrór,
þetta ljóð,
þetta orð sem blærinn ber
leynda slóð
yfir engi, vötn og ver:
Hér gekk frelsið um í nótt
meðan djúpin dreymdi rótt —
og í dag mun land þitt gefast þér.
Megi þessi hugsýn verða að veruleika, spá skáldsins að áhrinsorðum.
Beiskja sú, er allmjög hefur gætt í kveðskap Þorsteins um skeið, er siður
en svo af neinni ónáttúru hans sprottin, heldur af öðrum rótum runnin.
1 honum er eigi „ills þegns efni vaxið“ fremur en Böðvari Egilssyni forð-
um. Vandlæting hans stafar af öfugsnúnu aldarfari, sem hver spámaður
vítir, ef hann ber það sæmdarnafn með réttu. Napuryrðin í ljóðum Þor-
steins Valdimarssonar eru í samræmi við æðri köllun og heilaga skyldu
hans við hana. Þau eru sögð til að fullnægja réttlætinu. Óskandi er, að
hann í næstu bók sinni þurfi ekki að kveða við eins sáran hreim.
Þóroddur GuSmundsson.
Þórir Bergsson: Sögur 1911—1956. Almenna bókafélagið.
Það er hlutverk bókafélaga að skammta félagsmönnum sínum lesefni,
hvort sem þeim líkar betur eða verr. Almenna bókafélagið er ungt að ár-
um, stofnað 1955. Ilér verður aðeins minnzt á einn þátt í starfsemi þess,
en það er kynning á íslenzkum rithöfundum af eldri kynslóðinni. Hefur
félagið gengizt fyrir samkomum, þar sem lesið hefur verið úr verkum
þeirra og þau skýrð. Einnig hefur félagið gefið út úrvalssögur þessara
höfunda sem aukabækur.