Breiðfirðingur - 01.04.1997, Side 111

HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
109
ég (og hálfskreið stundum) með talstöð á bakinu uppá Axar-
fjall, sat þar oft tímum saman og tókst að leiðbeina tugum
skipa gegnum ísinn, eins langt og ég sá til: aðallega vestur
fyrir Hornbjarg og þá austur á flóann. í fjórum þeirra skipa, er
stöðvast höfðu skammt frá Óðinsboða heyrði ég þau tilkynna
stjórnstöðvum sínum, að þau kæmust ekki lengra til vesturs og
yrðu því að sigla austurfyrir hringinn um landið til að komast
á áfangastað, sem jafnvel gat verið ísafjörður. Eina vonin væri
ef vitavörðurinn á Horni gæti leiðbeint þeim vestur fyrir
Hornbjarg, en þar skammt vesturaf var greið leið. Hvað mér
tókst. Einn Siglufjarðartorgari kallaði á Horn og bað mig að
setja út bát og róa að plastbelg er væri þar skammt útaf. Eg
átti nú ekki gott með það, því ís var fastur uppí fjöru. Þó tókst
mér að þræla bátnum á auðan sjó, og þegar kom útað belgnum
og ég dró inn línu er lá niðurúr honum, brá mér við að sjá
stærðar svart flykki á línuenda. Þetta reyndist þá áttatíu punda
flyðra. Hvað eftir annað kom það fyrir í vondum veðrum af
hafi, að bæði Fossarnir og Ríkisskip, er stödd voru í Isafjarð-
ardjúpi, kölluðu á Látravík, spurðu um veður og sljólag og
báðu mig láta sig vita ef um hægðist. Allt þetta og ótal fleiri
atriði segja til um nauðsyn fólks á þessum stöðum, þótt ráða-
menn hundsi þær þarfir sjómanna.
Og rétt er að geta þess, að hið stóra flutningaskip Haförnin,
á vegum ríkisstjórnar, var í flutningum með nauðsynjar til
Norðurlands á þessum ísárum. Oft leiðbeindi ég því skipi
gegnum hafísinn. Eitt sinn snemma morguns komu fimm
menn labbandi úr fjöru með sinn kassann hvor. Allir voru þeir
fullir af ávöxtum, bjór, margskonar breskum matvælum og
tvær viskíflöskur með. Þeir voru að koma beint frá Englandi
og færðu okkur þetta með innilegu þakklæti fyrir leiðbeining-
ar gegnum hafísinn. Þá átti ég fá orð til! Um tækin á staðnum
og vinnu við þau er þetta helst: Ljósvitann hef ég áður nefnt.
Þrír radióvitar hver á eftir öðrum voru á staðnum meðan ég
var þar. Þeir biluðu oft og þurftu því sinn viðgerðartíma og þá
með aðstoð að sunnan.
Áður en ég gerðist vitavörður, hafði ég aldrei komið nálægt