Tímarit Máls og menningar - 01.05.2002, Blaðsíða 33

skrautlegri mynd eftir næstu kosningar. Höfuð-
borginni er haldið í gíslingu gamalla gilda og
enginn hefur þor til að viðurkenna að stuðning-
ur við byggð í öllum Krummavíkum og Skuðs-
fjörðum landsins sé kannski frekar sögulegur
misskilningur heldur en söguleg nauðsyn.
Sveitunum, hinum einu sönnu „gettóum" ís-
lands, þar sem tíminn er ennþá stilltur á 1952
og rollugreyin þurfa enn að hírast í illa ryðguð-
um og hriplekum þriðja-heims-bröggum (í öll-
um öðrum greinum væri búið að taka af mönn-
um leyfið til að stunda „matvælaframleiðslu" í
slíkum fúahjöllum) og annar hver bóndi býr
undir fátæktarmörkum; öllu þessu er haldið í
gíslingu hins eilífa Framsóknarflokks sem ör-
lögin hafa ákveðið að munu eiga hér ráðherra
næstu þrjú hundruð árin, þegar atkvæðavægið
verður loksins leiðrétt að fullu. ( sjávarútvegs-
málum hefur deilan um kvótakerfið koðnað nið-
ur f „sögulega sátt" þar sem karpað er um upp-
hæðir og tölur fremur en pólitíska grundvall-
arafstöðu.
Og á meðan heilum vetrarönnum af spjall-
þáttum vindur fram hefur þróast hér neðanjarð-
arsamfélag skipað ódýru erlendu vinnuafli, án
þess að nokkur tæki eftir því, án þess að nokk-
ur skipti sér af því og án þess að svo mikið sem
Hallgrímur Helgason: Vinstra megin við Washington tmm bls. 31
ein rödd úr hópi þess stritandi fólks næði upp á
yfirborðið. Án þess að nokkur væri látinn vita
hefur verið skipt um undirstöður þjóðfélags
okkar: Erfiðustu, lægstlaunuðu og leiðinleg-
ustu störf þjóðfélagsins eru unnin af tals-
mannslausum öreigum annarra landa. Án
þeirra myndi okkar fína þjóðfélag hrynja strax á
morgun. Kannski er það þess vegna sem við
viljum helst ekki vita af þeim. Ég lít hér útum
gluggann hjá mér: í kexverksmiðjunni handan
við portið standa 14 tælenskar konur við færi-
band og raða ofan í okkur kremkexinu. Og ég
spyr: Hvað ætli þær muni kjósa næsta vor?
Svarið er önnur spurning: Ætli þær viti hvað
orðið „kosningar" þýði?
Eina raunverulega verkefni „vinstri-manna"
dagsins í dag liggur utan tungumáls þeirra.
Stjórnmálaflokkar hafa ekki áhuga á fólki sem
ekki hefur kosningarétt.
Vinstri-maður dagsins í dag er gamall mennt-
skælingur sem skælir sínum menntuðu tárum á
torgum, yfir örlögum fjarlægra þjóða, óréttlæti
þriðja heimsins, en er ekki tilbúinn að fórna þó
væri nema þremur lítrum af bensíni úr Skodan-
um sínum, Toyotunni sinni, Land-Cruisernum
sínum, „í þágu þeirra sem verst eru staddir í
þjóðfélaginu". Hann biður um kvöldmatinn sinn
úr kjötborðinu í Nýkaup og Hagkaup og fer svo
útí horn til að blóta Bónus-feðgum á laun áður
en hann heldur að kassanum þar sem hann
hneykslast á því í hljóði að kassadaman skuli
ekki tala íslensku. Kemur svo heim og sér allt í
drasli, óþvegið og óskúrað, og hringir í sína fil-
ippeysku heimilishjálp (og borgar henni lág-
markslaun í svörtu) svo hann geti eytt kvöldinu
á notalegan hátt; fyrir framan tölvuna við að
fjárfesta á hlutabréfamarkaðnum. Hann er
laumufarþegi nýja hagkerfisins, því daginn eftir
heldur hann áfram að andskotast út í guðföður
þess með vinnufélögum sínum: Davíð þetta og
Davíð hitt.
Vinstri-mennska dagsins er útvötnuð sýndar-
mennska. Líkaminn er fyrir löngu búinn að gef-
ast upp fyrir „markaðsþjóðfélaginu" þó djúpt í
sál hans sitji samviskan enn á sellufundi.
Vinstri-mennska dagsins er gamall kækur. I
reynd erum við öll orðin mishraðfara og hæg-
fara hægri-menn. Menn kalla sig ennþá vinstri-
menn vegna þess að þeir voru þar í mennta-
skóla. Það hefur sömu merkingu og frasinn:
„Ég var og verð MH-ingur" eða „Ég hef alltaf
haldið með Fram". Skipun okkar í þessa tvo
pólitísku flokka er háð þörfinni fyrir að tilheyra
ekki „hinum". Sjalkonurnar sem versla í Kirsu-