Morgunn - 01.12.1937, Blaðsíða 23

MORGUNN
149
Andahyssja.
Helztu mótbárur gegn henni, og svör viS þeim.
(Flutt i Hergilsey á páskadag).
Eftir Guðmund Einarsson.
Góðir áheyrendur!
Það þarf varla að geta þess hér, að síðastliðið vor
varð ég fyrir þeirri þungu sorg að missa bezta ástvin-
inn, sem ég' hefi eignast — einu manneskjuna, sem ég
get sagt að hafi skilið mig til hlítar. Þið þektuð hana öll,
og þið getið eflaust fallist á það, að sá missir var mikill.
Ég var alveg óviðbúinn fráfalli hennar, því alla okkar
sambúð datt mér satt að segja aldrei í hug annað en
það yrði ég, sem færi á undan henni. Þótt ykkur finnist
það ef til vill heimskulegt, þá vitið þið þó að heilsu
minni hefir verið þannig farið nú í mörg ár, að þetta
var næsta eðlileg hugsun. En samt fór það nú svona.
Ég veit ekki hvort þið vitið það, að nú í mörg ár hefi
ég mikið hugsað um, hvað mundi taka við eftir dauðann.
Mér fanst ég vera eitthvað svo nálægt því takmarki oft
og tíðum, að ég þurfti að reyna að gjöra mér grein fyrir
því, og ég hefi oft hugsað margt. Kenningar kirkjunnar
fundust mér lítið greiða úr því vafamáli.
Ég las um tíma öll rit guðspekinga, sem ég gat náð í
og ég las margt fleira. í kirkju fór ég sjaldan; mér
fanst ég ekkert hafa þangað að gjöra, en nú held ég,
að það hafi verið misskilningur.
Þegar ástvinur minn var tekinn frá mér, svona óvænt
og skyndilega, þá snerist hugur minn (að svo miklu
leyti, sem ég var fær um að hugsa), aðallega um það,
hvort hún mundi vera hjá mér, eða í einhverri órafjar-
Imgð; hvort ég mundi fá að hitta hana aftur og hvort
ég mundi þá verða henni nokkuð meira en hver annar