Sagnir - 01.04.1984, Blaðsíða 23

Brennivínið
fær á sig óorð
Helgi Þorláksson
Um 1870 var brennivín
Allra meina bót
^káldið góðkunna, Páll Ólafsson
(d. 1905), skal hafa ort: „brenni-
vínið bætir allt/bara að það sé
drukkið nóg“ og líka „betra er en
bænargjörð/brennivín að morgni
dags“. Svona er ekki ort lengur
enda ekki í tísku og hefur ekki
verið í langan tíma að viðurkenna
að brennivín geti verið heilsubót.
Annað var tíðara á seinni hluta 19.
aldar, allt fram um 1890, en þá
fóru menn líka að úthrópa brenni-
^ínið sem bölvald. Hvað olli?
mjög í hávegum haft hér í
Reykjavík og naut sér-
stakrar hylli sjómanna.
Stúkur voru þá engar til
og orð fór af lækningar-
mætti vínsins. í landleg-
um hópuðust reykvískir
sjómenn í búðir kaup-
manna og héldu sig þar
daglangt í námunda við
víntunnurnar. En svo
fékk brennivínið óorð á
sig.
Öl (?) og romm. Hér má
sjá rommtunnu og olíu-
tunnu frekar en öltunnu í
reykvískri verslun á s.hl.
19. aldar.
Páll Ólafsson átti sér marga
skoðunarbræður; hér skal gripið
niður í frásögn Sigurðar Ingjalds-
sonar frá Balaskarði. Hann fór í
ferð með föður sínum, líklega rétt
fyrir 1860 og var þá um fermingu.
Faðir hans lagði honum þær lífs-
reglur að hafa ætíð með sér vín á
ferðum „því það getur komið
fyrir að það bjargi lífi bæði manna
og skepna ...“
Mikið þótti varið í kaffi með
brennivíni útí. Sigurður frá Bala-
skarði reri frá Vatnsleysuströnd
árið 1864 og fékk þá margt
SAGNIR 21