Tíminn - 02.03.1956, Blaðsíða 9

■ >;
TÍMINN, föstudaginn 2. xnarz 1956.
Eftir HANS
MARTÍN
51
En Bernard hafði fíngerða
drætti um munnin, og þekktj
ekki til úrkynjunar.
í fangabúðum karlmann-
anna áttu menn erfitt með að
hafa á sér hemil, nú þegar
Þýzkaland hafði gefizt upp og
Holland var frjálst. Japanirn-
ir hlutu að vita um það, því
að þeir urðu hálfu strangari,
og nú var um að gera, að
hegða sér vel, og að morgni
áttunda maí urðu karlmenn-
irnir að heilsa fánanum með
rauðu kulunni með sérstakri
virðingu og auðmýkt. En það
reyndist erfitt að halda aftur
af brosinu, eða hindra fang-
ana í blikka framan í annan,
eða segja brandara.
Holland frjálst. Og Jules?
Hvar er Jules, og hvernig
skyldi honum hafa gengið?
spurði Walter sjálfan sig.
Myndi Japan koma á eítir?
Ameríkumenn voru í sókn, frá
einni eynni til annarrar í
Kyrrahafinu. En hve langt
skyldi verða , þar til Japan
gæfist upp?
Gleðin vegna Hollands
hlandaðist nagandi ótta um ör
lög Austurindía. Stundum leit
svo út, að endirinn væri enn
mjög fjærri.
Með Irenesveitinni kom
fjöldi kunningja Joops úr
menntaskólanum og háskólan
um. Þeir hittust á ný, og á
hverjum degi komu einhverjir
1 heimsókn í hús Margotar og
færðu með sér gjaíir.
í eldhúsinu stóðu þegar hlaö
ar af niðursuðudósum, með
svínakjöti og brúnum baunum
sem Snúður fékk líka sinn
skerf af. Vinirnir komu Hka
með sápu, og stöku sinnum
flösku af góðu víni.
Það var sagt frá undarlegum
atburðum, og Bernard hlust-
aði með ákafa. Hann fékk hug
myndir í skáldsögur, leikrit.
Sambandið við umheiminn,
sem nú var opiö á ný, eggjaði
til skapandi hugsana.
En á kvöldin var hann
þreyttur á skarkalanum, og
þráði einveruna í sínu eigin
húsi, og þangað gekk hann á
hverjum degi með Snúð.
Þar var múrarameistarinn
að vinna ásamt nokkrum körl
um öðrum. Húsvörðurinn tók
til * garðinum, og sló grasiö,
hlikksmiðurinn lagði fyrir
vöskum og sturtubaði. Garð-
yrkjumennirnir létu hann fá
gler, sem þeir áttu aflögu frá
gróðurhúsum sínum.
Með hverjum deginum varð
húsið betur útlítandi. Það var
kveikt upp í arninum, til þess
að fjarlægja vonda lykt og
raka. Veggirnir í vinnustof-
unni voru hvítmálaðir, flís-
arnar lagðar aftuf.
Einn dag sagði múrara-
meistarinn:
— Ef það hentar yður, Ben-
inga, kem ég og flyt fyrir yð-
ur á morgun.
Þessa nótt varð Bernard
ekki svefnsamt. Eftirvænting
hans var svipuð, og þegar
hann sem drengur beið með
óþreyju-ieöjiLBsaafHKeiisdögnm
eða jólunum.
Margot hafði lofað að
hjálpa til. Þegar hann fyrir
sjö árum síðan á dimmum
nóvemberdegi flutti inn í hús
i'ð, hafði hún komið honum á
óvart með nokkrum vínflösk-
um til hátíðabrigða. Og nú, í
heitum júnímánuði, ætlaði
hún að hjálpa honum til þess
að koma öllu í lag í húsinu
fyrir kvöldið.
Klukkan var ekki orðin
nema átta um morguninn,
þegar Bernard var kominn út
garðinn og beið þar eftir
í
flutningavagninum, og þegar
hann loksins kom, fór hann í
flýti að tína eigur sínar út,
sængina, rúmdýnu, saman-
brotin föt, skrifborð og mál-
aragrindur, og síðan bar hann
varlega út hluti, sem hann
hafði vafið ábreiðum utan um,
spegillinn, innrammaöar
myndir. Hina fögru safngnpi
sína bar hann út í tösku.
Óþefurinn var farinn úr í-
búðinni, en í staðinn komin
lykt af kalki og lími. Naglarn-
ir stóðu enn í veggjunum, og
myndirnar voru liengdar upp
á sína gömlu staði, myndirn-
ar af Andrée sitt hvorum meg
in við reykháfinn, og myndin
af Soffíu í skarlatsrauða
kjólnum við gluggann fyrir
ofan skrifborðið. Og þegar
búið var að setja skrifborðið
saman og koma því fyrir á
sínum stað, fór Bernard að
syngja, hæja og segja gaman-
sögur. Margot tók undir söng
hans.
Vagninn var tæmdur. Mar-
got hélt með honum til hæj-
arins, til þess að sækja ýmis-
legt smávegis, sem enn vant-
aði í húsið.
Bernard staönæmdist stund
arkorn í vinnustofu sinni.
Stóru málaragrindurnar stóðu
þar enn á ný, eins og þær
biðu eftir að farið væri að
vinna við þær. Hann stillti
gamla hægindastólnum á flís
lagt gólfið, hann var ætlaður
fyrirmyndunum. Enn vantaði
litið borð fyrir penslana og lit
ina, en Margot ætlaði að
reyna að útvega það.
Svo gekk hann upp á efri
hæðina og bjó um rúm sitt.
Yfir rúminu hékk myndin af
Mörgu, sem hann málaði, þeg
ar hann var átján ára. Ljósu
gluggatjöldin, sem áður höfðu
hangiö hér, voru nú farin.
Hann ákvað, að fara snemma
í rúmið, og á fætur í dagrenn
ingu morguninn eftir.
í setustofunni kom hann
fyrir gólfteppunum á sömu
stöðum og áður. Hann setti
einnig lampana og útvarpið á
sína staði, þótt hann gerði sér
ljóst, að enn myndi líða lang-
ur tími, þar til rafmagnið
kæmi. Síðan opnaði hann tösk
una, og hátíðlegur í bragði
dró hann upp vensíanska bik-
arinn, og stillti honum á skrif
borðið.
— Hve ég hefi þráð þessa
stund, sagði hann upphátt.
una? Þú mátt fá bað. Og vilt
þú svo borða hjá mé.v?
Hann greip borðið eins og
bráð, en hristi höíuðið.
— Ég vil helzt vera hér kyrr.
Ég á nokkrar baunadósir, og
nógan mat handa Snúð.
— En hefir þú nokkurn eldi
við?
— Það eru eldiviðarstaflar
þarna úti hjá veginum. Ég
bjarga mér áreiðanlega.
Margot brosti.
— Vertu sæll, Bernard, og
soföu vel í þínu eigin húsi.
— Sæl, Margot, og góða
nótt.
Vagninn skrölti niður veg-
inn, og Bernard stóð kyrr og
veifaði. Síðan bar hann borð-
ið inn í vinnustofuna, og fálm
aði í myrkrinu eftir litunum
og penslunum, sem honum
tókst um síðir að koma fyrir
á borðinu.
Síðan gekk hann rólega með
hundinn sinn gegn um garð-
inn. Enn var birta á vestur-
himninum, og undarlegir
skuggar lögðust yfir blómin
og grasið. Það var mjög kyrrt.
Heima, hugsaði hann, loks-
ins er ég heima.
::
8
!::
H
::
::
::
Það var orðið lítið um mat
í fangabúðunum í Bandung.
Flutningar Japana stöðvuð- i::
ust, og þeir kröfðust matvæla ; ;t
af hinum innfæddu, sem fyr- i::
ir bragðið liðu mikla neyð. i::
Þegar hinir innfæddu komu III
stöku sinnum til fangabúð-
anna, til þess að vinna ein-
hver smærri störf þar, voru
þeir horaðir og raunamæddir,
og sögurnar, sem þeir hvísluðu
í hálfum hljóðum gáfu til
kynna erfiðleika þeirra.
Japanir gáfu Evrópumönn-
unum grjónavelling, sem var
klesstur og vondur á bragðið.
Stöku sinnum fengu þeir líka
baunasúpu og dálítinn brauð-
bita. Soffía fékk bjúg af fæðu
skorti eins og hinar konurnar.
Hendur, fætur og andlit bólgn
uðu upp. Hinn heimski og sila
legi yfirmaður lét fangana í
friði. Þeir þurftu ekki að vinna
erfiða vinnu, og konurnar
eyddu dögunum á fletum sin-
um. Nafnakallið varð styttra,
og heldur slaknaði á aganum,
sem þó var hertur aftur, þeg-
ar einhver var gripinn í ó-
leyfilegum verknaði.
Maríanna, sem nú var næst
um alltaf fjarverandi, hélzt
undarlega frískleg. Sárin á
baki hennar höfðu gróið, og
ekki skilið eftir sig ör. Fætur
hennar og hendur bólgnuðu
ekki.
Soffía vissi nú, að á gisti-
húsinu voru lítil herbergi, sem
áður höfðu verið ætluð for-
stjóranum, og einnig sem bún
ingsherbergi, og þar höfðu
konurnar komið sér fyrir, og
stunduðu þar hið óeðlilega j H
ástamakk sitt. Þar virtist j::
Maríönnu líð'a vel hjá hinnijH
dökku vinkonu sinni.
Einu sinni hafði Soffía!::
♦♦
H
Höfum enn fyrirliggjandi:
mikið af góðurn vörum með hinu viðurkennda gamla,
lága verði og eru hér aðeins nokkur dæmi:
Sioppafrotté, I5D sm br. á kr. 82,00, 69,30.
Særtgurveradamask, 140 sm br. á kr. 28,00.
Sængurveraléreft, 14Q sm br. á kr. 24,00, 19,75
og 13,90.
Lakaléreft, 140 sm hvítt á kr. 20,00.
Lakaíéreff, 140 sm aíhör á kr. 21,70.
Lakaiéreft, 140 sm óbieikt á kr. 14,70.
Lakaíéreft, 200 sm br. vaðmáisv. á kr. 45,70.
Ðúkadamask, 160 sm br. 2 gerðir á kr. 26,50.
Sirtsefni, 90 sm br. á 12,80 og 8,90 m.
Lóreft, einíift 90 sm br. 5 iitir kr. 10,85.
Flauel, riff!., 5 fitir á kr. 36,50 cg 29,00 m.
Fiauei, sléff, 5 litir 105 sm br. kr. 67,00 m.
Sportullargarn í 33 gr. hespum á kr. 6,60.
Nakaruliargarn í 100 gr. hespum á kr. 18,00.
Perlonsokkar á kr. 37,50, 34,50 og 31.50.
Næíonsokkar á kr. 42,00, 37,50, 34,20 og 31,00.
MUNEÐ: Við sendum aiiar vörur í póstkröfu.
::
::
H. TOFT
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 8.
SIMI 1035.

•ttttttttffl*
n
fyrir stóð Margot, og vagninn
var kominn, hlaðinn sem fyri.
— Bernardvieefettefeiáí aSftað
þetta eldhúsborð í vinnustof-
Auglýsing
um fyrírframgreiSsfu útsvara til
Eæ|ars|éSs Hafnarfiaréar ÍS56
Samkvæmt útsvarsiögunum og ákvörðun bæjar-
stjórnar þar um, ber gjaldendum að greiða bæjarsjóði
Hafnarfjarðar upp í útsvör 1956 50% af útsvörum
þeirra árið 1955, með gjalddögunum 1. marz, 1. apríl,
1. maí og 1. júní í ár, að einum fjórða hluta hverju
sinni. Skal hér með vakin athygli gjaldenda á greiðslu-
skyldu þeirra og þeir áminntir um að greiða útsvars-
reynt að ræða þetta mál við
Hann hélt áfram að koma dóttur sína. Maríanna hafðijH ^luta sinn á rétturn gjalddögum
fyrir smáhlutum þar til fór aö hlustað með háðsleeu auena- 1::
skyggja. Þá var hringt. Úti
hlustað með háðslegu augna- (*j
tilliti, en ekki svarað einu1::
orði. Eftir ofanígjöfina stóð H
hún upp og gekk leiðar sinn- i:
arJ Þegar Soffía álasaði hennijji:
fyrir að stela gömlu fjölskyldu
Bæjarstjórinn í Hafnarfirði, 28. febr. 1956.

;v,i
STEFAN GUNNLAUGSSON
■'ixic öij&v ÚSÍÍ