Tíminn - 06.05.1956, Blaðsíða 9

T i M I N N, sunnudaginn 6. maí 1956.
9
að hann hafði læst áMeftir sér.
Um leið mundi hann lika eft-
ir atburðinum f'fÍMfÍÉum.
Hann stökk,.upp úr rúminu
og lauk upp hurðinni. Það var
Henriksen ráðsra#ðr®,Æj!Ííann
var náfölur.
— Eruð þér vi'ti yMr fjær
Andrés? hrópaöi hann og
flýtti sér að loka á eftir sér.
Andrés var orðlaus.
— Svarið þér mér.
— Það amar eklc^rt áð mér,
svaraði Andrés'með samánbitn
um tönnuni! ~ t,;'j
— Þér hafið kannske' ekki
ráðizt á unga von Kipping og
næstum slegið hann til dáuða?
Það sauð í Andrési. — Hvað
an hafið þér þetta? ’ •
— Það er þá sal t, Þáð var
uppgjöf í rödd ráösmannsins.
— Andrés hvernig -gátuð þér
fengið þetta af yður?
— Hvað.an hafið:,-þér-,.i|[rétt
þetta, Henriksen ráö.sma&ur-?-
Rödd Andrésar var myndug.
Hann þekkti ekki raddblæinn.
— Óðalseigandinn var að
hringja til mín. Hann er viti
sínu fjær af reiði.
Hann er að hugsa um að til
bynna lögreglunni u'm þetta.
Hvar er peningaveskið?
— Peningaveskið? ’Andrés
leit undrandi á yfirmánn sinn.
— Já, peningaveskið. Hvar
hafið þér.
— Hvað eruð þér að tala
um? Rödd Andrésar þrumaði
um herbergið. ,
— Ég veit ekkert um neitt
peningaveski.
— Ungi von Kipping hefir
sakað yður um að hafa ráðizt
á hann og tekuÞpeningavesk
ið hr-ns. ^
— Það er þjðfnáður, sagði
Andrés. kuldalega.
— Hvað er á seyði, Andrés,
ég veit þó mæta vel, að þér
voruð ekki með sjálfum yður
í kvöld. •
— Bara áð ég hefðf -sieg’ið
hann til dauða, hvíslaði Andr
és.
— Eruð þér brjálaður —
svona megiö þér ekki talg,
— Ég býst við að ég verði
brjálaður, sa^ði An'dréte, ög
settist þunglega á rúmið.
Ráðsmaðurinn settist við
hiið honum.
— Leyfið mér að hjálpa yð
ur. Óðalseigandinn hefir kraf
izt þess, að ég komi með yð'ur
yfir á skrifstofuna. Ef þér kom
ið ekki, hringir hann til lög-
reglunnar.
Andrés stóð upp,
— Gott og vel, sagði hann —
Það er víst kominn tími til,
að sannleikurinn vevðiasagður.
En hve Magnús var, þeimskur
hugjaði hann bituriega.
Ráðsmaðurinn” vis&i hvorki
upp né niður. Augun,.ætluðu
út úr höfðinu á honum, þegar
hann sá Anörés oþna feröa
tösku sína, og taka úr henni
peningaveski.
— Veskið, stamaði hann
óttasleginn. En það getur ekki
verið, hugsaði hann. Andrés
þjófur? En þarna stóð hann
með' peningavéskið f ’höndun-
pm.
Andrés las hugsanir hans.
— Peningaveski — já, sagði
hann. — En þetta veski hefir
verið í minni eigu allt frá
þeim degi, að þaö var keypt.
Hiann aðgætti, hvort bréf móð-
ur sinnar lægi enn þá í aft-
ásta hólfinu. Svo stakk hann
véskinu á sig.
— Þá er ég tilbúinn, sagði
hann rólega.
— Á ég að fara með yður,
Andrés? Rödd ráðsmannsins
skalf.
Andrés hristi höfuðið. Svo
rétti hann allt í einu stóra
hond sína fram.
*— Þér hafið verið mér sann
ur vinur, Henriksen, og fyrir
það þakka ég yður. Hvað, sem
kemur fyrir, mun ég aldrei
gleyma því. En í kvöld verð
ég að fara einn míns liðs. Það
hlýtur að verða allt í lagi —
að minnsta kosti er ekkert
athugavert við samvizku mína.
Ráðsmaðurinn greip útrétta
höndina og þrýsti hana inni-
lega.
— Það hélt ég ekki, Andrés,
en þér gerið yður ekki ljóst,
hve það gerir mig ósegjanlega
glaðan að heyra yður segja
það.
Það var glampandi tungl-
skin, þegar Andrés gekk yfir
garðinn. Það var nálægt mið
nætti. Hann gekk beinn í baki.
Nú var ekki tími til að vera nið
urlútur, hugsaði hann. Það log
aði ljós á skrifstofu óðalseig-
andans.
Sterkt ljósið -frá ljósakrón-
unni skar í augu Andrésar,
þegar hann gekk inn. Það var
líka ljós á skrifborðslampan-
um. Óðalseigandinn sat við
skrifborðið. í legubekknum við
gluggann sat Gerhard von
Kipping — faðir Elsu.
— Nú þarna komið þér, sagði
óðalseigandinn.
Andrés gat séð, að honum
var mjög brugðið.
Afhendið þér peningaveskið.
Andrés leit frá einum á ann
ann. Það vár Iromið hörku-
legt blik í augu hans.
— Komið með veskið, hróp-
aði Claus de Borch.
Andrés hristi höfuðið.
— Viljið þér ekki athenda
mér það?
Andrés varð undarlegur á
svip. Hann gat ekki svarað.
Það var kökkur í hálsi hans.
Hann heldur, aö ég sé þjófur,
hugsaði hann.
— Þá hringjum við á lögregl
una.
— Ég hefi ekki tekið neitt
veski, heyrði Andrés sjálfan
sig segja,
— Þér eruð lygari. Þjófur,
lygari og árásarmaður. Rödd
óðalseigandans hljómaði sem
svipusmellir.
— Ég hefi ekki . . .
— Það er lygi.
Andrés þagði. Herbergið
snérist fyrir augum hans.
Hvers vegna hafði Lísa ekki
sagt sannleikann?
— Komið með veskið.
— Ég hefi ekkert veski. Svar
Andrésar var aörkulegt.
ur. Andrési fannst hann ætla
pf. Andrési fannst hann ætla
að ráðast á sig. Hann setti
hendurnar aftur fyrir bak,
ákveðinn í því, að taka því,
sem koma skyldi. Hann myndi
ekki verja sig fyrir þessum
manni. Hann bað um styrk til
þess aö halda aftur af sér.
En von Kipping kom milli
þeirra.
— Gerðu þetta ekki, Claus.
Við skulum heyra, hvað hann
hefir að segja. Fyrst verðum
við að gera það. . .
Claus de Borch settist þung
lega. Að slíkt hneyksli skyldi
koma fyrir á óðali hans, hugs
aði hann. Reiðin sauð aftur í
honum.
— Hvers vegna réðust þér
á son minn? spurði von Kipp-
ing.
— Vegna þess að hann er
óþokki.
Óðalseigandinn þaut upp.
— Nú er nóg komiö, öskraði
hann.
Von Kipping tókst enn einu
sinni að sefa hinn óða mann.
Von Kipping var ekki rólegur.
Hann hafði heyrt Magnús
segja eitthvað líkt. Þegar
Magnús hafði komið blóðug
ur, og skýrt svo frá, að verk
stjórinn hefði ráðizt á sig og
rænt frá sér peningaveskinu,
hafði faðirinn ekki verið róleg
ur. Ekki sízt, þar sem hann var
viss um, að peningaveski son
arins hlaut að vera tómt.
Hann hafði verið að vona, að
sonurinn segði sannleikann.
Það var þó möguleiki, að drukk
inn vinnumaður hefði ráðizt á
hann, án þess að vita, aö Magn
ús átti alls enga peninga, En
þegar von Kipping sá / ndrés,
minkaði þessi von að miklum
mun.
— Tókuð þér ekki veskið
hans? reyndi von Kipping.
Andrés kerrti hnakkann,
stoltur á svip.
— Hér á Borchholm þurfum
við ekki að stela peningaveskj
um.
Óðalseigandinn saup kvelj-
ur.
— Þér tilheyrið ekki Borch
holm, hvæsti hann, — að
minnsta kosti ekki lengur.
— En þér slóguð hann, er
það ekki rétt? sagði hás rödd
Gerhards von Kipping frá sóf
anum.
— Jú.
— Þá er það nóg.
Áður en von Kipping gat
komið í veg fyrir það, hafði
óðalseigandinn gripið símatól
ið á skrifborðinu.
— Ég skal sjá um þetta mál,
Gerhard, sagði hann kulda-
lega,
— Halló, viljið þér gefa mér
rannsóknarlögregluna. Þakk.
Halló. Þetta-^er de Borch óðals
eigandi — Borchholmsóðali.
Já. Einn gesta minna hefir
orðið fyrir líkamsárás af hendi
eins vinnumannanna. Hann
saknar einnig peningaveskis
síns. Já. Við höfum tekið hann
fastann.
Reiðin sauð í Andrési.
— Nei. Hann neitar. Ágætt.
Ég skal halda honum hér.
De Borch óðalseigandi lagði
tólið á. Svo stóð hai.n upp frá
skrifborðinu og læsti útihurð
inn. Andrés óskaði sér niður
[inillllllMinillllllllll!lllll!llll!ll|||||||||||||||||||ll!!l!!llllllll[|||||||||||||||||||IIII!llllllill[l!!llllllllll!l[llll|||||||||||||||
( Fulltrúastaða (
| Velþekkt innflutnings- og heildsölufyrirtæki í Reykja- 1
| vík óskar a'ð ráða til sín traustan og áreiðankgan |
| mann, sem géngt gæti fulltrúastöðu hjá fyrirtækmu. i
1 Æskilegt er að maðurinn hafi Verzlunarskóla- eða hiið- 1
| stæða menntun. — Upplýsingar um fyrri störf ásamt Í
I meðmælum, ef til eru, sendist blaðinu fyrir 10 þ. m. 1
1 Merkt: „Framríðarstarf."
tMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMmiiiiiiiiniÍ
lillllllllllllllllllllllllllll......
SvÉssnesk
EióteEmenning
er heimsþekkt'

TEX-TON súpur eni
framreiddar á ik-scum
svissneskum húteium.
TEX-TON súprr fás6
ekki aðeims í uinum
handhægu, luiipettu
smásöluumbúo i,
heldur jafnn.nt í
stærri umbue.in, á-
kjósanlegum . ir hót*
el og möiuiu, i.
)= ÍHÍetldscíubirgöfr: j
| 0. Johnson & KaaSisr hJ. (
ÍIÍMIIIIIIIIIIIIIIIIllllMIIIMMIIMMMIMIIIIMIIIMMMilllMMIIlMIMIIMIIMIIIMIMMÍMMtllllMMMIMMlMMIIIHlUlllllMIIUIIMU