Tíminn - 07.03.1957, Blaðsíða 4

T í MIN N, fiimntudaginu 7. marz 1951*
RITNEFND S. U. F.:
Áskell Einarsson, form.
Örlygur Hálfdánarson,
Ingvar Gíslason.
NftR
SUNDIN BLA
Við skulum sigla um sundin blá
um sumarbjartar nætur,
þegar að vaka Viðey hjá
vorsins dísir — og blómin smá
byrjuð eru að festa fyrstu rætur.
Þegar í laufi léttur blær
við lindina tæru hjalar,
og fjöruna kyssir fagur sær
í faðmlögum himinsalar,
komdu þá vina — komdu nær —
komdu til næturdvalar.
og hafast þar við yfir helgina.
Hvað er eins ferskt og örvandi og
að dveljast óbundinn í víðfeðmi ör-
æfanna? Hvers vegna bíða þeir
þá eftir strætisvagni? Þeim myndi
Lesandi góður, viltu koma
með mér — ekki til nætur-
dvaiar — heldur i ferðalag
nokkur ár fram í tímann.
Hvað eigum við að segja,
fimm ár eða tíu? Já, segjum
tíu ár. Hvað munar okkur
um það? Við hverfum svo
strax aftur til þess, sem nú
er.
1 MANSTU EFTIR litla drengn-
lim, sem bjó í næsta húsi. Hann
var eitthvað um sjö ára, þegar við
tókum þetta stökk fram í tímann.
Nú er hann orðinn rúmega sautján
ára. Hann hefir alla tíð búið hér
í borginni, og breytzt mikið eins
og hún á þessum árum; þetta er
hár og gjörvulegur, ungur maður,
tneð hugann fullan af framtíðar-
vonum. Líklega er hann námsmað-
Ur, en hvaða máli skiptir hvað
hann gerir dags daglega? Það er
laugardagur á hádegi og hann er
að undirbúa sig í ferðalag. Úti er
eumar og sól. Börnin leika sér
lítið klædd í húsagörðunum, fugl-
arnir hoppa á milli trjágreinanna,
kettirnir mala letilega í gluggun-
um, sem móti sólu snúa og nenna
alls ekki að skipta sér af fuglun-
um. Nei, nú er bezt að liggja og
láta fara vel um sig. Bifreiða-
straumurinn er óslitinn um allar
götur, en þrátt fyrir það er djúp
og áþreifanleg kyrrð yfir öllu.
UTAN AF víðum Faxaflóa
berst hægur andvari, sem færir
með sér yndislegan sjávarilrr
inn yfir borgina. Sjávarilmur-
inn er sætur og vekjandi. Fólk
fer að langa til þess að komast
eitthvað burt úr borginni, þeg-
ar það finnur hann. Enda
streyma nú borgarbúar út úr
bænum í allar áttir, halda hvert
á land sem þá lystir, óbundnir
af öllu og öllum. Farartækin
eru alls staðar. Það er haldið
í austur og vestur, suður og
norður, með bílum, flugvélum
eða bátum. Takmarkið er ým-
| ist langt eða skammt undan. En
I flestir • verða að fara eitthvað.
Hinn fagri og víði hringur
fjallanna við flóann okkar ýtir
undir ferðalöngunina, sem bú-
ið hefir í íslendingnum frá
fyrstu tíð.
OG SÖGUHETJAN heldur líka
brátt af stað. í hópi kátra félaga
á sama aldursskeiði, leggur hann
leið sína að strætisvagnaafgreiðslu
og bíður þar eftir vagni. Hvert
skyldi hann vera að fara? Líklega
fer þessi glaðværi hópur eitthvað
langt. Þeir ætla auðsýnilega í úti-
legu, það bera tjaldpokarnir með
sér. Öræfin eru fjarlæg og freist-
andi, kannski fara þeir til fjalla

&

í tímann. Þessir ungu og glað-
væru piltar eru auðvitað að
halda með strætisvagni fyrsta
áfangann á hinar vinsælu sumar
skemmtistöðvar Reykvíkinga.
Þarna kemur strætisvagninn,
sem þeir hafa beðið eftir. Hann
er merktur „Vatnagarðar" og
nú þyrpist fólkið inn í hann.
Félagarnir fylgjast með
straumnum, haldandi á föggum
sínum, og þeir eru ekki þeir
einu, sem það gera. Allt í kring
um þá er fólk hlaðið ýmiss kon-
ar pinklum og pökkum, svefn-
pokum og tjaldpokum. Og nú
rennur vagninn af stað. Hann
heldur eftir götunum meðfram
strandlengjunni. Gluggarnir eru
opnir og fersk sjávargolan
streymir inn um þá og gælir ^
unaðslega við hár ungmeyj-
anna; það er margt sem golan
má gera. Sjávarflöturinn er
spegilsléttur og djúpblár. Esj-
an, drottning sunnlenzkra
fjalla, með örlitlar fannir í hlíð
um sínum, speglar sig tíguleg
í Kollafirðinum, fögur eins og
kona á skautbúningi. Mávar og
kríur flögra yfir sundunum. Um
þau eru bátar á ferð af öllum
stærðum og gerðum; seglskút-
ur, árabátar og vélbátar. Stór-
ir bátar og litlir. Sundin eru
lands, og baka sig í heitum sand-
inum, eða þurrum móunum þar
fyrir ofan. Upp af ströndinni rísa
veitinga- og gistiskálar og má
glöggt sjá móta fyrir gangstígun-
; um meðfram og milli þeirra. Þang-
I að er gott að hverfa, þegar hress-
: andi sundi er lokið, sólin hefir
þerrað líkamann, og fá sér ein-
hvern svaladrykk við borðin fyrir
^framan húsin. Þá er gaman að
horfa þaðan niður á ströndina,
horfa á allt fólkið, sem skemmtir
sér þar. Sumir liggja allan dag-
inn og flatmaga í sólinni, en
skreppa í sjóinn stund og stund
„Tvær ástfangnar verur horfa yfir sundið, yffr til borgarinnar, þar sem
þær munu heyja saman lífsbaráttuna, þegar fram líSa stundir. Kvöld-
blærinn ýfir hár þeirra, svalur og áfengur...."
henta betur að taka leigubíl til af-
greiðslu umferðarmiðstöðvarinnar.
Nei, þeir hljóta að hafa eitthvað
annað og sérstakt í huga.
ÓJÁ, það var svo sem auð-
vitað að við gleymdum því, að
tíminn hefir ekki staðið kyrr.
Við verðum að minnast þess,
að við erum komin tíu ár fram
full af lífi. Fólkið streymir á
hinn vinsæla skemmtistað, þar
sem það í lítilli fjarlægð frá
heimilum sínum, en þó algjör-
lega rofið úr sambandi við há-
vaða og skrölt borgarinnar, get-
ur notið í ríkum mæli alls
þess bezta, sem sumarið hefir
upp á að bjóða.
Grein og kvæíi:
Örlygur Hálfdánarson.
Teikningar:
Jóhannes Jörundsson.
á milli. Aðrir, aftur á móti, una
sér lengst í sjónum, en skreppa
af og til í land til að hvíla sig.
Börnin hendast um sandinn, hend
andi á milli sín boltum, dragandi
á eftir sér bíla eða skip, byggj-
andi hús úr sandinum eða eru í
galsafengnum eltingaleik. Börn
finna sér margt til skemmtunar á
slíkum stað.
VÍÐSVEGAR um sundið sjást
litlir árabátar á ferð. Það er
aðeins tvennt í hverjum þeirra.
Það hefir löngum verið vin-
sælt hjá ungum elskendum, sem
alltaf er nóg af sem betur fer,
að leigja sér lítinn bát og fara
á honum um sundin, tvö útaf
fyrir sig. Sérstaklega hefir eft-
irspurnin eftir bátuzium verið
mest á kvöldin, þegar sól er að
setjast og stafar gullnum geisl-
um sínum um fjörð og land. Þá
er dásamlegt að horfa á bát-
krílin berast hægt um sjóinn og
hina ungu elskendur umvafða
kyrrð og frið blikandi sund-
anna.
í MÓUNUM, fyrir ofan veit-
ingahúsin á sjávarbakkanum, rísa
alla vega lit tjöld. Þau eru um
allan austurhluta eyjarinnar, í
grængrösugum hvömmum inn milli
skjólgóðra hóla. Tjöldin spretta
upp á föstudagskvöldum og laugar-
dögum, en hverfa svo aftur flest
þeirra, þegar fólkið heldur heim
til sín síðla sunnudags. Mörg
standa þó lengur, það eru tjöld
þeirra, sem dveljast þár í sumar-
leyfum sinum eAq hluta úr þeim.
»í bakaleiðinni ætla þelr svo að koma vlð I Viðeyjarstofu og skoða safnið, sem þar hefir verið stofnað tll
minningar um þann, sem tengdur er nafni eyjarinnar um tíma og eilífð, Skúla Magnússon, landfógeta. Þang-
og getur unga fólkið sótt óþrjótandi fróðleik um þennan merkilega mann og það tímabil, sem hann setti svip
sinn á i sögu þjóðarinnar."
VAGNINN er nú kominn úr
gamla mið- og austurbænum, inn í
Laugarnes, og heldur ferð sinni á-
fram til Vatnagarða. Það sér vel
yfir til Viðeyjar, sundið er ekki
breiðara en svo, að vel sér yfir,
þótt hins vegar fjarlægðin sé nóg
til þess, að hljóð deyi flest út
yfir sundinu. Þarna er þá sumar-
land borgarbúa. Fólkið horfir yfir
sundið, yfir til svartrar sandfjör-
unnar, þar sem margt af því hefir
oft áður verið og á vafalaust góð-
ar minningar frá. Út frá ströndinni
má greina stutta bryggjusporðana,
þar sem bátunum er lagt að og
margir stinga sér til sunds frá.
Utar liggja litlir flekar fyrir fest-
um. Þar hvíla sundmenn sig áður
en þeir leggja aftur af stað til
VATNAGARÐAR, ys og þys.
Fólkið streymir út. Hlátrar,
hróp og sköll. Borgarbúinn er
að kveðja sínar daglegu annir
og strit. Við tekur sumar og
sól. Rennilegir farþegabátar
leggja frá landi, hlaðnir fólki
og farangri. Siglingin er stutt.
Bátarnir kljúfa bláan flötinn
með miklum hraða og það hvít-
freyðir um rennileg stefni
þeirra. En félagarnir velja ekki
sjóleiðina að þessu sinni, þeir
svífa hátt yfir sundunum í renni
legri þyrilvængju, sem skilar
þeim fljótt á áfangastað. Félag-
arnir eiga sér ákveðinn stað,
þar sem þeir tjalda alltaf, þeg-
ar þeir eru í eynni. Hann er á
henni norðanverðri, við litla
lind, þar sem léttur blærinn