Tíminn - 07.03.1957, Blaðsíða 5

5
T í M I N N, fimmtudaginn 7. marz 1957.
hjalar í laufinu á síðkvöldum.
Þar hafa þeir kosið sér stað og
þangað fara þeir núna.
ÞEIR HAFA ákveðið að eyða
deginum í sund og sólböð, en
ganga síðan um kvöldið vestur á
eiðið og verja kvöldinu í knatt-
spyrnu og aðrar íþróttir þar á völl-
unum. í bakaleiðinni ætla þeir svo
að koma við í Viðeyjarstofu og
skoða safnið, sem þar hefir verið
stofnað til minningar um þann,
sem tengdur er nafni eyjarinnar
um tíma og eilífð, Skúla Magnús-
son, landfógeta. Þangað getur unga
fólkið sótt óþrjótandi fróðleik um
þennan merkilega mann og það
tímabil, sem hann setti svip sinn
á í sögu þjóðarinnar. í kvöld ætla
þeir á dansleik í veitingahúsinu
niður við baðfjöruna, en á morgun
hyggjast þeir fara til veiða vestur
fyrir ey.
„Út frá ströndinni má greina stutta bryggiusporðana/ þar sem bátunum er lagt aS og margir stinga sér til sunds frá. — Upp af ströndinnl
risa veitinga- og gistiskálar og má glöggt sjá móta fyrir gangstígum meðfram og milli þeirra. ÞangaS er gott að hverfa, þegar hressandi sundi er
lokið, sólin hefir þerrað likamann ög fá sér einhvern svaladrykk."
' ' ' yr
Þetta er tillaga í sögu-
. . I
formi, skrifuð til að vekja
1
athygli forráðamanna Rvík-
í urbæjar og allra þeirra, er|
] láta sig einhverju skipta,
||hvernig hlúð verður að
læskufólki bæjarins á sviði
1
|heilbrigðs skemmtanalífs
I S
'nú og í náinni framtíð.
OG DAGURINN líður. Sól er
til viðar gengin, en sumarnótt-
in er björt við sundin blá, og
reykvísk æska unir þar vel, þeg-
ar dagsins önn er úti. Frá veit-
ingahúsinu berast mildir hljóm-
ar danslaganna. Efst á Skúla-
hóli, undir minnisvarða land-
fógetans, er söguhetjan okkar
ásamt fagurri yngismey: Tvær
ástfangnar verur horfa yfir
sundið, yfir til borgarinnar,
þar sem þær munu heyja sam-
an lífsbaráttuna, þegar fram
líða stundir. Kvöldblærinn ýfir
hár þeirra, svalur og áfengur.
Undiraldan vaggar bátunum á
sundunum og gjálfrar létt við
fjörusteinana, en yfir hvelfist
himinninn og faðmar allt að
sér.
Nemendur í Bifröst lýsa Akureyrarferð
Hingað komu í vetur nemendur
Samvinnuskólans að Bifröst í Borg ]
arfirði, í náms- og kynnisferð. —
Blaðið óskaði að fá tvo tíniastíla
nemenda til birtingar, ef stílsefni
yrði einhverju sinni um þessa ferð.
Birtast þeir hér á eftir og um leið
og höfundunum eru þakkaðar rit-
gerðirnar, sendir Dagur skóla
þeirra alúðarkveðjur.
Ágrip úr Akureyrarferð.
Eftirvæntingin er orðin mikil.
Hún hafði þegar í gær valdið því,
að efni bókanna, sem við áttum að
lesa, varð enn torskildara en venju
lega. Nú var eitthvað nýtt, lífrænt
og fjörugt í vændum. Við ætluðum
að fara norður.
Bílarnir koma ekki fyrr en eftir
hádegi. Einn þeirra hafði farið út
af veginum á leiðinni og þess vegna
tafizt. Við hugsum dálítið ljótt og
reynum að drepa tímann við spil
og gamla brandara frá vetrinum.
Flestum þykir erfitt að „spá í
þetta“. Loks koma bílarnir. Við
hröðum okkur út, skrifum „Bifröst
— Akureyri, hraðferð", á hliðar
þeirra, meðan aðrir eru að velja sér
sæti. Síðan er lagt af stað.
Ekið er upp Norðurárdal, yfir
heiðina, borðað á Blönduósi, síð-
an er haldið áfram. Við virðum fyr
ir okkur umhverfið og andlit hvers j
annars, meðan birtan endist. Þau ]
eru þekkt og leiðinleg. Ferðin geng j
ur að óskum. Akureyri er böðuð
í ljósum, því að það er áliðið
kvölds, þegar við komum þangað.
Hvíldin verður kærkomin á þess
um óþekkta stað.
MBátarnir kljufa bláan flötinn með miklum hraða og þa3 hvítfreyðír um
(tefni þeirra. Én félagarnir vélja ekki sjóleiðina, þeir svífa hátt yfir
lundunum í rennilegri þyrilvængju, sem skilar þeim fljótt á áfangastað.
Morgun á Akureyri. Ferðin
hefur verið skipulögð og eftir að
hafa snætt morgunverð á hinu
ágæta gistihúsi KEA, höldum við
af stað til þess að skoða verk-
smiðjurnar. Fyrst sjáum við Gefj
un og Iðunn. Sérstaka athygli vek
ur hin haganlega skipulagning
vinnunnar, sem veldur margföld
um afköstum. Hér er hver maður
við sitt verk og á sínum stað.
Iðnaðarvaran gengur frá einum
stað til annars eftir ákveðnum
reglum, þangað til hún er full-
gerð. Manni dettur í hug, hve
miklu væri hægt að afkasta í heild
í þessu fámenna landi, ef svipaðri
samvinnu væri hægt að koma á í
sem flestum atvinnugreinum.
Okkur sem jafnvel sjálf höfum
tekið þátt í einföldum heimilis-
iðnaði eins og hann tíðkaðist hér
áður, og stöndum svo allt í einu
meðal þessarar miklu þróunar og
sjáum hve mörgu er hægt að koma
til leiðar, fer ósjálfrátt að dreyma
þannig. Eitt sinn var þetta allt
draumur líka.
Síðar um daginn skoðum við
kaffiverksmiðjuna og skrifstofur
KEA. Sumir fara í kapphlaup upp
kirkjutröppurnar og leggja svo
á djúpið í sundlauginni á eftir,
þótt enn séu ungir.
Það er ekki eins gaman að
ganga til hvíldar þetta kvöld og
kvöldið áður. Enn er margt eftir
að skoða og kynnast. En við erum
þreytt eins og alltaf, þegar mik
ið hefur verið gert, mikið lært af
hagnýtum fræðum.
Svo er aftur nýr dagur. Við
göngum út. Þetta er fallegur bær,
þótt komið sé fram á vetur. Húsin.
eru reisuleg og það er þrifalegt
um að litast. Fjallasýnin er fög
ur og loftið tært. Það er eins
og fólkið hafi verið sniðið eftir
þessu. Það er frjálsmannlegt og
sérstaklega vingjarnlegt í viðmóti.
Líkast er sem allir kappkosti að
greiða götu manns. Þetta er sann
ur samvinnubær.
Eftir að hafa skoðað Sjöfn og
Heklu, smjörlíkisgerðina og mjólk
ursamlagið, ökum við inn fyrir
Eyjafjörð og virðum-fyrir okkur
blómlega byggð hans. Á eftir ök-
um við um bæinn og skoðum
helztu staði. Síðar um daginn er
komið við á hinu merkilega nátt
úrugripasafni. — Um kvöldið er
okkur búin veizla af kaupfélag-
inu. Þar er mættur fulltrúi kaup-
félagsstjóra og varaformaður
kaupfélagsstjórnar. — Þetta er
skilnaöarstund eftir góðar viðtök
ur. Við erum glöð og ánægð og
ræðurnar þreyta okkur ekki, þótt
dansinn bíði á eftir. — Sennilega
verða það hin andlegu verðmæti
lífsins, sem gera okkur hamingju
sömust, þegar til lengdar lætur.
Að morgni er aftur lagt af stað
heim. Við. kveðjum Akureyri, en
á heimleiðinni er stanzað á nokkr
um merkisstöðum. Meðal annars
hjá Hrauni í Öxnadal, „þar sem
háir hólar hálfan dalinn fylla“
og Jónas fæddist forðum og við
syngjum þetta erindi á hólnum,
móti bænum. Kannski hafa þess
ir hrjóstrugu hólar strax í barn
æsku blásið í brjóst hans. Hjá
Bólu er einnig numið staðar og
sjálfsagt flýgur í hugann sam-
líking við fortíð og nútíð. Þessi
söguríki hrörlegi bær skáldsins
og hinn mikli iðnaðarbær sem við
komum frá. Þau verk, sem unnin
voru fyrr við erfiðustu aðstæður
og hins vegar við, sem njótum
ákjósanlegustu skilyrða. Hversu
miklu verðum við ekki að koma

*
til leiðar á framfarabraut, ef við
ætlum ekki að verða eftirbátar
genginnar kynslóðar? Við verðum
dálítið niðurlút, af því að hafa
ekki sett okkur markmið að
képpa að. En það er einmitt til
slíkrar vakningar, sem ferð eins
og þessi leiðir. Hún færir okkur
til að hugsa og verða víðsýnni.
Þótt jafnan sé bezt heima, er
margt til í því, að „heimskt er
heima alið barn“.
Gleði ér í bílunum á heimleið-
inni og sungið. Andlitin eru ekki
lengur eins leiðinleg og fyrr. Þau
hafa fengið á sig nýjan blæ eða
kannski lítum við á þau í öðru
ljósi. Kannski höfum við bara
lært, að þau eru eins og við sjálf:
brot af hinu íslenzka samfélagi.
Svo erum við aftur komin heim.
Það er hrópað húrra fyrir Bifröst
um leið og við rennum í hlað. Og
húx-ra fyrir bílstjórunum, því að
fall hefur orðið til fararheillar.
Það er hrópað húrra eftir þessa
ferð.
Ragnar Ágústsson
frá Svalbarði.
(Úr Degi).
Baráttan um
æskulýðinn
Þjónum og dýrkendum Rússa í
oðrum löndum hefir alltaf verið
lagt það fyrir að ná æskulýðnum
undir valdið, gera hann trúaðan á
friðarhugsjón Rússanna, frelsisást
og verndun smáþjóðanna. Þetta
þekkjum við svo mæta vel hér á
íslandi og jafnvel hér í Eyjum.
Til þess að ná þessu valdi á æsku-
lýðnum hafa þjónarnir stofnað og
starfrækt æskulýðsfélög, „æsku-
lýðshreyfingar", sem tekið hafa við
„dagskipunum" frá Moskva og hag-
að kenningum sínum og starfi sam-
kvæmt þeim. Árum saman hefir
þessi barátta um hugi æskulýðsins
staðið hér á landi. Til þess að ná
fullkomnu valdi á íslenzkum æsku-
manni undir merki kommúnismans
þarf helzt að uppræta hinn sanna
íslending úr sál hans eða lama
íslendingseðlið, svo að þess gæti
ekki um of í daglegu hugarfari.
Góð áhrif heimilanna verður að
slæva og gefa æskumanninum jafn-
framt inn rússneskar kennisetning-
ar í smáskömmtum, kryddaðar
slagorðum og spotti í garð ís-
lenzkra þjóðhátta, íslenzkrar iungu
og íslenzkra dyggða. Þettá hafa
þjónar Rússa gert hér i landi af
fremstu getu í ræðu og prentuðu
máli. Stundum hefir þeim orðið
ótrúlega mikið ágengt, sérstaklega
í sumum skólunum.
Um tíma gætti áhrifa Rússa-
þjónanna æði rnikils hér í Eyjum
á töluverðan hluta æskulýðs. Mér
eru þau ár mjög minnisstæð. Það
voru þau árin, þegar Rússar sjálf-
ir stofnuðu og starfræktu hvað
mest guðsafneitunarfélögín sín x ;
heimalandinu og mæltu svo fyrir,
að þá félagsstarfsemi skyldi stunda
af kappi víðs vegar um hinn vest-
ræna heim. Þetta var gert eftir
getu og afneitunarkenningin,
krydduð handa æskulýðnum með
kenningunni um frjálsar ástir.
Æskulýðshreyfingin utan um þess-
ar uppeldishugsjónir, svo heil-
brigðar sem þær eru, náðu ótrú-
légri fótfestu hér í Eyjunum um
tíma. Æskulýðurinn reynist jafnan
ginnkeyptur fyrir nýlundunni, ekki
sízt ef henni er nógu. lymskulega
úthlutað og slegið um leið á við-
kvæma strengi, sem bærast í sál-
arlífinu.
(Úr Framsóknarblaðinu í Vest-
mannaeyjum).
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIBI
i Ungir Framsóknarmenn! |
Í Sendið „Vettvangnum" f
.1 ’ l J
i greinar um áhugamál |
ykkar.
«niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMuiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiituiiiiiiiiiii