Tíminn - 10.05.1957, Blaðsíða 7

T í MIN N, föstudagiim 10. maí 1957.
Vertíðarstörfin hafa lengi
verið ungum mönnum ævin-
týri og þrekraun. Áður fyrr
var það algengt að sveitirnar
svo til tæmdust af ungum
mönnum, sem héldu til ver-
tíðarstarfa. Sunnanlands og
vestan héldu menn þá í ver
vestur undir Jökli og til Suð-
urnesja, en þaðan var sótt á
frægust fiskimið. Þá brást
það aldrei, að þangað kæmi
þorskurinn með vorinu. Það
var eins víst og gangur sól-
ar og tungls.
Síðan hefir margt breytzt, en
sjósókn er enn stunduð við íslands
strendur og enn sækja ungir menn
í verið. Stærstu verstöðvarnar á
vetrarvertíð eru Vestmannaeyjar
Vii
fiettíi-
at-lch
og Keflavík. Á Suðurnesjum eru
flestir aðkomubátar á vetrarvertíð
og þar hafa nýlega verið teknar
í notkun fullkomnustu verbúðir,
sem byggðar hafa verið á fslandi.
Blaðamaður frá Tímanum fór ný-
lega til Keflavíkur til þess meðal
annars að skoða þessar myndar-
legu verbúðir, sem hýst geta 90—
í heimsókn
hjá verbúðar-
fólki
suður með
sjó
100 vertíðarmenn við góða aðbúð.
Auk þess er þó rúm fyrir línu-
geymslu, veiðarfæri og vinnu við
aðgerð og beitingu.
Hlustað á dulmál
skipstjóranna
Verbúðirnar nýju eru til húsa í
inikilli nýbyggðri byggingu, sem
Stendur hátt við höfnina í Kefla-
Vík. Landmennirnir geta þaðan
fylgst með bátunum á leið til hafn-
ar og hlustað á samtöl þeirra við
land og sín á milli út á miðunum.
Vegna nákomins kunnugleika við
dulmál skipstjóranna skilja þeir
fcorráðin svör þeirra um aflabrögð
kvennaráðstefnum, nefnilega að
meira sé orðið af kvenfólki en karl-
mönnum í heiminum. En nóg um
það, því að tekerlingar myndu
ekki fá efni í margar sögur, þó að
þær vektu dag og nótt yfir eldhús-
inu í verbúðinni. Lífið þar á ekk-
ert skylt við skugga stórborganna.
Handfljótir beitingarmenn
Á neðstu hæð byggingarinnar er
fiskgeymsla, veiðarfæri og salur
til að beita í línuna. Þar eru pilt-
arnir að beita línu handa skipverj-
um á Reykjaröst. Þeir eru hand-
fljótir og síldarbitarnir festast á
krókunum hraðar en svo að auga
Grein og myndir:
Giiðni Þórðarsson.
Á neðstu haeð verbúðarinnar eru beitingasalir, þar sem línan er beitt í stofuhita, við útvarpshljóm og rafljós.
meðan það er enn leyndardómur
hvar sá guli gefur sig helzt að
línu.
Byggingin er byggð eftir fyrir-
sögn Fiskifélags íslands og stóðu
tvö félög að framkvæmdum, sem
skipta húsinu á milli sín til helm-
inga. Er það útgerðarfélagið.
Þveræingur í Ólafsfirði og Röst í
Keflavík, en aðaleigandi þess er
ungur og athafnasamur útgerðar-1
maður, Margeir Jónsson. í hvorum (
húshluta er rúm fyrir 40—50 ver-
búðarmenn á tveimur hæðum. Þar
er ennfremur fullkomin eldhús,
borðstofa, bað og snyrtiherbergi.
Ekkert húsnæði er
sjómönnum of gott
Við hittum Margeir Jónsson út-
gerðarmann í skrifstofu hans í
byggingunni. Eftir að aflaleysi og
duttlungar þorsksins hafa borið á
góma snýst talið að verbúðabygg-
ingunni. Það, sem einkennir hana
er vandaður frágangur og snyrti-
mennska. Nýtt sjónarmið í ver-
búðabyggingu, þar sem sú skoðun
bersýnilega ríkir, að ekki sé sjó-
mönnum of gott að búa í vönduðu
íbúðarhúsnæði á vertíð. Við sjáum
líka á allri umgengni, að það er
hreinlegt og snyrtimennska í um-
gengni í hinu góða húsnæði, svo
að ókunnugum gæti dottið það í
hug að sjá landformanninn með
afþurrkunarklút á næsta stíga-
þrepi til að dusta rykið undan skó-
sólum beitingarmanna sinna, sem
raunar hafa skilið eftir vinnuskó
sína utan við „stofurnar".
Eyfirðingar, sem eru landmenn á bát að „heiman". Þeir eru búnir að
beita línuna og hvíla sig við spil, þar til bátur þeirra kemur úr róðri.
asta íbúðarhúsi. Þar er gljáfægð
rafmagnseldavél, ísskápur og hræri
vél, nælongluggatjöld og stálvask-
ur, svo að dæmi séu nefnd.
Matseljurnar þrjár eru allar frá
Dalvík, eins og áður er sagt og
þær kunna vistinni vel. Þeim er
létt um sporið bæði kvölds og
morgna, baka góðar kleinur og
pönnukökur á sunnudögum og þess
vegna eru þær í afhaldi hjá karl-
mönnunum. Þær hafa lítið af þeim
þrengingum að segja, sem mest er
kvartað undan á alþjóðlegum |
ið svona fallega ofan í bala meH
nýskornum sildarbitum vera látin
renna í hafið um miðnætti næstn
fái á fest og hafna í snyrtilegri röð
í bjóðinu. Maður undrast það, að
svo skuli lína, sem raðað hefir ver-
nótt, upp á von og óvon um það
hvort nokkur þorskur bítur á.
Á borði út við dyr er útvarps-
tæki, sem látið er standa opið frá
morgni til kvölds, ekki til þess að
hlusta á hina feitu andlegu fæðu
ríkisútvarpsins, eða horaðra létt-
meti Keflavíkur-útvarpsins, heldur
samtal bátanna úti á miðunum. Þó
eru þeir alltaf allan daginn og alla
daga að tala um það sama frá
morgni til kvölds, veðrið, fuglinn
og það að það sé hreint enginn
fiskur á línunni.
Verbúðabyggingin er öll, bæði
húsin, 1200 fermetrar að flatarmáli
og hófust byggingarframkvæmdir i
ágúst 1955. Á vertíð í fyrra var
neðsta hæðin tekin í notkun, en
efri hæðirnar tvær, íbúðarhúsnæð-
1 ið nú eftir áramótin í vertíðarbyrj-
un. Kostnaðarverð hússins mun
vera röskar tvær milljónir króna,
enda er frágangur allur hinn vand
aðasti. (
(Framhald á 8. siðul. ‘
Búnir að beita og bíða
þess að bátur komi að landi
f einu herberginu er samankom-
in landmannahluti áhafnar báts,
sem kominn er norðan af Dalvík í
verið. Ungu mennirnir eru búnir
að beita fyrir næsta róður og bíða
þess að bátur sinn komi af sjó.
Þeir eyða tímanum á meðan við
spil eða liggja upp í rúmi og láta
sig dreyma um miðnætursól, eða
hver veit hvað, heima í Eyjafirði.
Svo er kallað í kaffi og ilmur-
inn af heitum, nýbökuðum klein-
um leitar úr eldhúsi og finnur leið
að vitum þeirra Dalvíkinga, sem
vita að leiksystur þeirra heiman
frá Dalvík, sem annast búsýslu í
eldhúsinu, eru búnar að hella á
könnuna.
Matseljurnar frá Dalvík
Eldhúsið er eins og í fullkomn-
Stúlkurnar frá Dalvík viS eldavélina í verbúðinnl.
Margeir Jónsson i skrifstofu sinni i verbúðabyggingunni.
Hin nýja og vandaða verbúðabygging í Keflavik, er hýst getur 80—90 vermenn og viðlegubúnað margra báta.