Tíminn - 21.09.1957, Blaðsíða 9

TÍMINN, laugardaginn 21. september 1957.
MARTHA OSTENSO
RÍKIR SUMAR
í RAUÐÁRDAL
134
Laurel Hill,
Minneapolis,
4. júní, 1902.
Elsku pabbi.
Mörgum sinnum i lífinu hef
ég fundið hjá mér þörf til að
ræða við þig, en aldrei hefur
þörfin verið slík sem nú. Ég
veit, að orð mín munu valda
þér sársauka. Það er jafnvel
enn sársaukafyllra fyrir mig
að skrif þaö. En það er ýmis-
legt, sem við verðum að segja
frá, og þú ert eini vinurinn
í öllum heiminum, sem ég get
sagt allan sannieikann afsak-
analaust.
Ég hef setið hér á skrif-
stofu minni í allt kvöld —
aleinn. Eins og þú veizt, hef
ég verið einn i þossu húsi,
sem ég kalla „heimili" í full
átta ár. í kvöld er ég einn í
raun og veru. Edna er farin
og hefur þegar sótt um skiln
að. Þú færð að vita meira um
það síðar. Mér finnst ég ekk-
ert hafa misst, ég er ekki bit-
ur — ég harma ekkert, —
þetta er aðeins léttir.
Það er önunr ástæða fyrir
sagði | á bekkinn í garðinum, þar
óþörf sem skugga bar á af húsinu.
Þeir sátu lengi þögulir og það
eina sem þeir skynjuðu greini
lega var ljósið í glugganum
á herbergi Magdalis.
— Þetta hefir orðið henni
ofraun, er ég hræddur um,
— Olina er dáin?
Karsten. Þetta var
spurning. Hann vissi það.
— Hún var ekki sterk. Barn
ið kom fyrir tímann — og
Olina sofnaði þegar Miller
læknir hafði gefið henni ró-
andi lyf. Olina okkar er farin.
Andartak hélt Karsten á. hvíslaði ívar að lokum.
heyrnartólinu og mátti ekki j — Ég býst við því, svaraði
mæla. Að lokum heyrði hann j Karsten, og var örvæntingar
sjálfan sig segja: — Þætti þér j hreimur í röddinni, — en
betra að ég kæmi heim? jhvao átti ég að gera? Ef ég
— Já, Karsten, ef þú átt j hefði beðið þangað til
ekki of annríkt, — ef þú gæt- ; eftir . . .
ir komið heim snöggvast, þá ! — Já, já, ég veit, svaraði
myndi okkur þykja vænt' um ívar og andvarpaði. — Hún
það. Okkur myndi líða ofur- myndi hafa ásakað þig fyrir
lítið betur. 1 það. Það er stundum erfitt
— Ég kem með morgunlest að vita, hvað bezt er að gera.
inni, sagöi Karsten. — Get- Karsten kveikti 1 sigarettu
urðu hitt mig á brautarstöð- og kastaði frá sér logandi eld
inni í Moorhead? * spýtunni. Hún féll á jafn-
— Ég skal vera þar til að slegna grasflötina og loginn
taka á móti þér, svaraði fað- myndaði augnablik græntljós
ir hns. jblik í dökkvotu grasinu.
Karsten ætlaði að segja eitt J — Meinið er, sagði hann,
sambandið , — að við höfum alltaf hlíft
9
i
RANGÆINGAR!
ÁRNESINGAR!
'ljbanóíeilu.r
að Gunnarshólma
í kvöld kl. 9.
Kvintett Karls
Jónatanssonar leikur
I
hvað meira, en
var snögglega rofið. Hann ! mömmu og verndað hana. Við
lagði heyrnartólið gætilega á höfum gert það öll — nema
ef til vill Solveig. Það er tími
miimiiiiiiiiiiniiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiia
Höfum fyrirliggjandi: |
1 fasa Rafal 5 KW. 100 Volt
3 — — 27 KW. 220/440 Volt
3 — — 50 KW. 110/220 Volt
3 — — 75 KW. 220 Volt
3 — — 100 KW. 120/308—240/416 Volt
Jafnastr. rafal 7 KW. 220 Volt 1000 sn/mín.
JOHAN RÖNNING h.f.
Sjávarbraut. Sími 1 43 20.
3
3
3
s
3
■3
3
I
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiimiiiiiimmiiuimiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimimiiiiiiiiiiimiiiiiimiimiiiiimiimiinmiimiiliii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiimmimiiimmmmiiiimmiimiiimimmmmmimmmmimmmmiimimmiiimim
urður
og sneri sér frá borðinu. Lína
litla. Hann lokaði augunum
og sá hana — þar sem hún
því að ég skrifa þer í kvöld. | hljóp móð og másandi yfir
Mamma hefur venð stolt af i sólgylta akrana og færði hon-
vegsemd minni síðan ég flutt 'um könnu fulla af áfum beint
ist til borgarinnar. Eg hef oft
verið að velta því fyrir mér,
hvort þú værir ekki lítið eitt
djúpskyggnari en hún —
hvort þú hefur ekki skilið
eitthvað betur, hvað raun-
verulega hefur gevzt öll þessi
ár, síðan ég hvarf frá þér.
Finnst þér það vera mögulegt
fyrir mann sem er hálf fert-
ugur að vera kominn á enda
starfsferilsins? Þar sem allar
tilraunir hans eru eins og
hálfgert rekald. Ég er ekki að
hugsa um Ednu. Ég er að
hugsa um draum sem hlýt-
ur að hafa verið þinn þann
dag, þegar þú hjálpaðir mér
að taka fyrstu skrefin á eld-
húsgólfi Karstens frænda í
úr strokknum.
XVIII. KAFLI.
Þeir höfðu gengið saman út
úr húsinu, ívar og sonur hans,
fyrsta kvöldið, sem Karsten
var heima. Karsten hafði
ekki getað annað en dáðst að
þreki og sálarró móður sinn-
ar, þrátt fyrir þá þungu sorg,
sem lát Olinu á svo ungum
aldri, olli fjölskyldunni.
— Guð einn veit bezt hvað
hæfir, sagði hún, er hann
kom inn í dagstofuna og lagði
handlegginn um herðar
henni. Hún hafði séð tárin í
augum hans og þrýsti honum
fast að sér: — Guð tekur þá
. sem hann elskar, Karsten,
Wisconsin. Eg man náttúr- , bætti hún við.
lega ekkert um þetta, eins j Hann hafði aðeins gefið ó-
og gefur að skilja. En ég man íj.ös svör við spurningum henn
eftir einum degi i ágúst, þeg- ar, hversu háttað væri hans
ar þú -fórst með mig á þann eigin högum og störfum í
sfað er ég gat séð yfir ána í borginni. Föður sínum hafði
fvrsta sinn. Arin hafa máð hann hins vegar sagt eins
að nokkru þessa minningu, en mikið os tími var til á leið
þó ekki með öllu. Hverjar þeirra heim frá járnbrautar-
voru hugsanir þínar þennan stöðinni. En að loknum kvöld
da^? ! verði er lokið var öllum und-
Við hlið mér, þar sem ég irbúningi að .iarðarför Olinu
nú skrifa þetta bréf, liggur hafði Magdali vil.iað vita,
öncriv.v, sem inniheldur nokk- hvei-svegna hann kom ekki
uð af . . . . meö F.dnu með sér.
— Ég hefði haldið, að hún
Hringingin í síma hans ' vildi vera hjá þér einmitt nú.
truflaði hann. Með hendina . Hún vissi. að Olina var uppá-
á tólinu andvarpaðl hann lít- t haldið þitt af systkinunum?
ið eitt áður en hann svaraði. | Og þá hafði Karsten sagt
Röddin sem að lokum barstihenni allt. hversu komið var.
honum til ejuna í kyrrlátu ! Það var ekki lengur hægt að
bókaherberginu var rödd Iv-
ars Wing.
— Ert þetta þú, Karsten?
— Já, pabbi. Ég var ein-
mitt ....
— Ég hefi slæmar fréttir að
færa þér, drengur minn.
Heyrir þú til mín?
— Já, já pabbi! Hvað er
það?
— Við fórum með Olinu á
siúkrahús í gær. Og í nótt . . .
Röddin varð óskirari og brast.
til kominn að henni sé sagður
sannleikurinn — sannleikur-
inn um hana sjálfa og það
hvernig hún hefir leikiö okk-
ur öll hin.
— Sá tími er iiðinn, sonur
minn, sagði ívar. — Hún er
ekki lengur ung kona. Það
sem þú segir kann að vera
alveg satt. Móðir þín reyndist
ofjarl okkar allra. Hún er allt-
af sú sterka. En einu megum
við ekki gleyma — það var
mikil þörf á sterkum einstakl
ingum í þann tíð, er hún kom
og nam land í þessum dal.
— Um það hefi ég líka oft
hugsað, sagði Karsten. — En
við þörfnumst líka einhvers
samtímis og auk dugnaðar. Ef
Olina hefði gifzt David
Shaleen—■ eða ef ég hefði
kvænzt Rose . . .
Hann þagnaði snögglega
rétt eins og það hefði orðið
honum um megn að nefna
nafn stúlkunnar, og ívar leit
til hans snöggu, ókyrru tilliti.
— Þú hugsar enn um Rose,
ég var að vona að þú hefðir
ef til vill gleymt henni. Þú
sagðir mér svo fátt, er ég og
móðir þín heimsóttum þig og
Ednu eitt sinn í borginni.
— Mér var ómögulegt að
tala um það — jafnvel ekki
við þig, pabbi, svaraði Karst-
en.
ívar lagði hendina á öxl
syni sínum og sagði: — Ég skil
það sonur minn.
— Hefði hún aðeins viljað
hitta mig — hefði hún leyft
mér að tala við sig, hélt Karst
en áfram. — Ég rej-ndi að
hitta hana, áður en ég fór í
skólann þá um haustið, en það
var ungfrú Kate Shaleen sem
tók á móti mér og talaöi við
mig. Hún var ekkert nema
samúðin, það var svo sem auð
vitað, en . . . Hairn þagnaði
og hló kuldahlátri. — En það
gat allt eins verið samúð með
einhverjum, sem ekki var leng
ur í tölu lifenda. Hún sagði
mér að Rose væri veik og að
ég yrði að gleyma henni, alveg
^eins og hún yrði að gleyma
Ungling eða eldri mann vantar til blaðburðar í
SUÐURGÖTU
V O G U M
Afgreiðsla Tímans
illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIIIIHBI
r.v.'.v.w.v.v.w.v.v.vAW.w.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v;
Innilegar þakkir til vandamanna og vina f jær og nær,
sem sýndu mér margvíslegan sóma á fimmtugsafmæli
mínu þann 13. þ. m. með heimsóknum, heillaskeytum
og rausnarlegum gjöfum.
Karl Auðunsson,
Akranesi.
!U a’
V.'.VAV.V.VAWAV.WAVAVAV.V.V.VAWAVAW.
:.v
, í
Innilega þakka ég öllum gömlum og nýjum sam-
;! starfsmönnum mínum, svo og öðrum vinum og kunn- ;■
;! ingium, fyrir hina miklu vinsemd, er þeir sýndu mér ;>
á áttræðisafmæli mínu, 3. þ. m., með heimsóknum,
gjöfum, heillaskeytum og á ýmsan annan hátt. ;■
;I Megi guð vors lands ætíð vera í verki með ykkur ;■
;! á ókomnum tímum. ;■
;■ Gísli Jónsson, ■;
‘l Stóru-Reykjum. ;!
■:
V.V.VAV.V.VAWAWAW.WAV.V.V.W.V.V.VAW.
Hjartkær eiginmaður minn,
Ingimundur Stefánsson,
Fagrahvamml við Hafnarfjörð,
andaðist í Landspítalanum, 18. þ. m. — Jarðarförin fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju laugardaginn 21. þ. m. kl. 2 e. h.
Margarethe Stefánsson
leyna sannleikanum, fannst
honum. Móðir hans hafði
hlústað bögul, er hann sagði
frá sambúð þeirra Ednu og
persónuleeum óförum sínum
á starfsferli, sem hafði byrj-
að svo glæsilesa. En þegar
hann lauk frásögn sinni, reis
Magd.ali úr sæti sínu. gekk
virðulega út úr herberginu og
lokaði vandlega á eftir sér.
Þá höfðu heir feðgarnir
gengið út úr húsinu og sezt:mér. Hún lagði sig fram um
Það tilkynnist vlnum og vandamönnum, að eiginmaður minn,;
faðir, tengdafaðir og afi,
Lárus Einarsson,
fyrrum bóndi að Hvammi, Dýrafirði,
andaðist 19. sept. að sjúlcrahúsinu Sólvangi, Hafnarfirði. — Kveðju-
athöfn fer fram í Fossvogskirkju kl. 10,30 f. h. mánudaginn 23.
þ. m. Jarðsett verður síðar að Þingeyri í Dýrafirði.
Guðrún Kristjánsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.