Tíminn - 05.02.1958, Blaðsíða 9

T f MIN N, miðviktidaginn 5. febrúar 1958.

hún. En við vorum víst a3
tala um Caro. Hve lengi var
hún með ykkur í nótt?
— Ég' kvaddi hana við hús-
dyrnar þar sem hún býr
klukkan fjögur í nótt. Hún
rýkur aldrei heim á undan
öðrum. j
— Jafnvel þótt hún eigi
barn heima, gat ég ekki stillt
mig um að segja.
— O, stúlkan er nú orðin
svo stór, fjórtán eða fimmtán
ára. Og þær búa heldur ekki
einar í íbúðinni.
— Það verður gaman að
kynnast Caro og dóttur
hennar nánar, sagði Súsanna,
og nú var nýr hljómur kom-
inn í rödd hennar. Ég skildi
ekki fulkomlega, hvað undir
honum bjó. — Ég hef lesið
margt og mikið urn hinn svo-
kallaða rétt ógiftra kvenna til
að eignast börn og allar þær
mörgu konur, sem láta barna
sig viljandi, þótt þær viti, að
þær baki sér fyrirlitningu og
andúö fólks.
, — Góða Súsanna, sagði
Hinrik. Hvað er nú aö þér?
Þú gætir nú stillt þig um að
tala svona dónalega hryss-
ingslega, að minnsta. kosti
þegar Bricken er nærstödd.
— Hún má tala eins og
hana langar til mín vegna,
sagði ég brosandi, því að mér
var skemmt að heyra eitthvað
annað um Caro en lof og dýrð
— Ég er nú ékki orðin svo
skinheilög piparkerling enp,
að ég þoli ekki að heyra
frjálsíega tekið til orða, þótt
ég sé búin að vera ekkja ali-
lengi. Haitu áfram, Súsanna.
— Ja, ég verð að viður-
kenna,, að ég hef raunar
aldrei tekið slíkar fullyrðingar
alvarlega, heldur hugsað sem
svo: O, hiin hefir aðeins snúið
slysinu í dvggð af illri nauð-
syn. Þær segia oft: — Ég vildi
eiga barn, og þó vita allir, að
þetta var slys og barnsfaðir-
inn hljóp frá henni. Já,
Ericken, þú veizt kannske, að
faðir minn er sérfræðingur í
kvensjúkdómum og fæðingar-
hjálp, svo aö ég veit sitt af
hverju um þessi efni. Og
hvernig sem þessu er varið,
er konan hvorki verð hróss
eða ávirðingar.
Hinrik stundi við, en
Súsanna héit ótrauö áfram.
— En að þínum dómi er
Caro svo heilsteypt persóna,
að það er auðvitað goðgá að
efast um orð hennar. Þess
vegna er mér forvitni á að
vita, hvernig henni hefur
tekizt .að gera þennan draum
sinn að veruieika. Fyrst
stelpan er orðin svona gömul,
ætti að sjást til fulls, livernig
þetta hefur tekizt. Ég hef
jafnan gert mér'í hugarlund,
að þær konur, sem i raun og
veru hafa viljað eiga barn í
lausaleik, hljóti að vera
eigingjarnar og hugsunar-
lausar um örlög barnsins, sem
þó ætti fyrst og fremst að
hugsa um.
— Sammála, sagði ég, því
að mér fannst þetta skyn-
samlega ályktaö og mælt hjá
Súsönnu.
r— Mér hefði satt að segja
lundizt nærtækara fyrir
þessar stúlkur, sem þykjast
vilja eiga börn, að taka í
fóstur eitthvert vanhirt og
íoreldralaust barn og veita
HtScinnct
Ffámhaldssaga
21
því umhvggju og gott uppeldi
HinriK:,j;:.yá4 orðinn hálf
vandræðálégur.
— Við sjáum nú til, hvort
Caro tekst -:að sannfæra mig
um að hún hafi í raun og veru
viljað eignast þetta barn,
sagði Sús£y?na. En eitt skil
ég ekki. Þótt henni fyndist
maðuriiih' ekki þess verðugur
að fá að skjpta um bleyjur á
barninu. fja; skil ég ekki hvers
vegna iiún. gif|ist honum ekki
til málamynd£\ og lét hjóna-
bandið vara mokkrar vikur
svo að barnið væri fætt í
hjónabandi og eignaðist lög-
verndáð föðurnafn. Fyrst
faðirnn átti aðeins að vera
verkfæri í þjónustu barnsins,
hefði hún át’t að hugsa um að
hann gæfi því líka nafn, áður
er hún rak hann brott.
— Kannske hann hafi verið
kvæntur fyrir, skaut ég að.
— Jæja, en hann var aðeins
verkfæri í sérstöku augna-
miði, og því þurfti hún þá
endilega að velja sér kvæntan
mann, sem var miklu síður til
ætlunarverksins fallinn. Hún
gat valið sér einhleypan
mann í hlutverkið. Hér var
ekki um að ræða ást eða til-
viljum, skilst mér, heldur
framkvæmd að yfirlögðu ráði.
Og hún er nú svo skynsöm, að
hún hlýtur að hafa hugleitt
þessa hlið'ríiálsins.
Súsaima virtist sakleysis-
leg, en þó duldist ekki háðið
bak við orðin,; 1
— Súsanna mín, sagði
Hinrik og hleypti brúnum. Ég
held, að þú dæmir eins og
blindur maður um liti. Sá,
sem ekki hefur sjálfur lifað
hið sama, á hvorki að sýkna
né fordæma. Þú ert of ung
enn og hefur ekki kynnzt
lífinu nógu vel til þess að
bera skyn á þetta. Og ef við
þurfum. endilega ao ræða
meira. um þetta, þá leyfi ég
mér aö segja, að þá skiptir
löglegt föðurnafn ekki svo
miklu máli nú á tímum. Ég
veit að vísu, að- Caro hefur
orðið að þola ýmis óþægindi
vegna þessa, en svo víðsýnt er
fólk þó vonandi nú á dögum,
að það lætur ekki blessað
barnið gjalda þess, að það á
engan löglegan eða viður-
kenndan föðirr. I
— Segðu þetta ekki. Þú
veizt vel, að börn veroa þrá-
faldlega áð líða fyrir misgerðir
foreldranna. Og barnið getur
ekki gengið um með spjald á
bakinu, þar sem á er Letrað:
Mamma vildi endilega eignast
mig, en hún vildi ekki eiga
nein frekari skipti við pabba
minn, ég er ekkert slvsabarn. |
Hér skiptir engu máli, hvort
þetta er sannleikanum sam-
kvæmt eða ekki.
— Vafalaust er því þó
þannig varið að því er Caro
snertir, það segir hún að
minnsta kosti.
— Einmitt þess vegna
.leikur mér töluverð forvitni
á að kynnast henni og barn-
inu nánar, og ekki sízt sam-
bandi móður og barns.
— Ég hef aldrei skeytt um
að athuga það, sagði Hinrik,
en þær virðast vera góðir
félagar, mæðgurnar. Og þótt
öðruvísi hefði farið væri það
hryggilegt, því að henni hefur
vafalaust aðeins gengiö gott
til.
Súsanna breytti svip sínum |
í engu, en lét þessa síðustu| =
athugasemd kyrra liggja. Hún' |
gekk til mín og sagði:
— Gerðu svo vel að fá þér §
glóaldin, Brirken. Þau eru svo: |
góð.
11.
Ég hugsaöi mikið um Sús-
önnu eftir þessa heimsókn.
Ef sagan frá Hangö væri sönn
gaf hún nokkra skýringu á
lífsviðhorfi hennar og áliti á
kvenþjóðinni. En þar var þó
ekki að ieita orsaka að sál-
rænum hömlum hennar,
hugsaði ég. Hún varð að berj-
ast við andúð gegn mörgu,
andúð, sem átti sér djúpvar
rætur í huga hennar. Hún
hafði verið bráðþroska ung-
ingur og snemma orðið að
iíta á lífið raunsæjum augum.
Þar af stafaði vantrú henn-
ar á sjálfa sig og aðra. Hún _
efaðist lika um framtíðina — j I
svartsýniskona á ungum aldri =
hugsaði ég. j |
Auðvitað er það gctt að I
vera laus við allar gyllingar. j |
Þá sleppur maður við mörg 11
vonbrigðin. En æskufólk er
fátækt í anda án lífsgyllinga.
Bezt er ungu fólki að eiga
nægar birgðir slíkrar vöru og
láta lífið síðan tína þær brott
harðri hendi smátt og smát-t,
það er eðlilegur gangur lífs-
ins.
Vafalaust var henni mikils
verðast að efla sjálfstraust
sitt. Ef hún væri ætið eins
örugg um sjálfa sig og þegar
hún stóð í nýtízkulegu sund-
fötunum sínum um rneðal
kvennanna á ströndinni i
Hangö, væri mikill sigur unn
inn. Ef hún hefir þá verið
eins örugg og aðrir héldu í
það sinn.
Hún þurfti að eiga að hóp
kunningja, sem gerðu henni
lj óst, að þeir mætu hana mik-
ils. Þessi fundur við málar-
ana hafði orðið henni hörð
raun. Þar hefði hún þurft að
hafa við hlið sér öflugt vam
arlið. En líkra stuðnings-
manna var líklega vart að
leita hjá tengdafólkinu. Það
leit með nokkurri gagnrýni
á hana.
Auðvitað átti hún mig og
Hinrik að. Og þar sem hún
fann, að Hinrik var mjög ást-
fanginn af henni, hlaut það
að auka sjálfsálit hennar. Þó
virtist, sem þð nægði ekki.
Hann gerði sér kannske of
ljósa annmarka hennar. Og
minn hlutur var líklega ekki
heldur nógu þungur á meta
skálum. En auðvitað gat ég
reynt að sýna henni enn ljós
ar, að ég mæti hana mikils
og félli vel við hana.
Hinrik hafði þegar tekizt að
skapa hjá henni háar hug-
mundir um gáfur og dugnað
Caro, hvernig sem álit henn
ar á Caro var að öðru leyti.
Það mundi auka sjálfstraust
hennar, ef hún yrði þess vör,
að slík kona virti hana. En
hve.rnig mundi Caro taka á
máJlinu? Það var rík spurning.
En káifsandlit hafði Sús-
anna þó ekki, svo mikið var
alveg víst, og heimsk var hún
ekki heldur. Hvað gat maður
ímyndað sér að kona eins og
Caro mundi finna að Sús-
önnu? Kajnnsfce æsfcu hennar
9
miiiiitiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiHiiHiiiiiiiiiiiiimfiiiiiimt
ÚTSALA I
i*—. i
Kvenkápum ]
Telpukápum ]
| Ulpum |
og margt fleira. |
] Klæðaverzhm ]
| Andrésar Andréssonar ]
| Laugavegi 3 I
iiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinminiiiiiimiiiiimiiiimiiiimigiiiiuiimmimiiiiiiiiumiinmmi
3
.3
3
ÚTSALAN
er í fuilum gangi
Selt verður lítiS gallaí og eldri gerSir
af herranærfatnatSi
Karlmannasokkar
Unglingaúlpur, vatteraðar kr. 260,00
Dömuúlpur — 350,00
Regnkápur kvenn — 395,00
Sjóstakkar karlm. gallaðir — 100,00
V erzlunin
GARÐASTRÆTI 6
miiuiiiuuuiiuuuiiuiiiuiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiimmumiiuiiimiiuiuuiumuiimiuiimmmmumimra
WUV^^VAVVV.V.VAW.V.'.WASV.W.’AVVAVAVW
Gerist áskrifendur
að T í M A N U M 1
Áskriftasími 1-23-23 I
.V.V.V.V.V.'.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.W.W.'.V.V.V.V.V
3 í
% Þeim sem mundu mig á fimmtugsafmæli mínu þann
;! 1. þessa mánaðar, sendi ég mínar alúðarfyllstu þakkir. 5»
Lifið heil.
Kristinn Jónsson,
Framnesveg 8a.

v.v.v.vv.v.v.v.v.v.v.v.v.vw.v.vw.v.vww.v
í 5
■M Vi3 þökkum Hjarfanlega öllum, er sýndu
V Ólafi Guðlaugssyni i*
"■ •*
■« vinsemd cg hlýju á meðan hann dvaldi blindur og heyrnarlítill á ,«
/ heimili okkar. SömuieiSis kærar þakkir til lækna og hjúkrunar- |!
■■ kvenna, er hlynntu að honum á Sjúkrahúsi Akraness, og þeirra, er ■"
J. heimsóttu hann þar. •“
*: >
J« Ennfremur þökkum vi3 innilega hjálp vi3 útför hans.
Kristín Vigfúsdóttir,
>■ Þorsteinn Kristleífsson.
■ÍV.V.VWJV.VVW.V.V.W.VVVVVV.V.VVVV.V.VW.V.W
Sveinbjörn Guðmundsson,
Laugavegi 34B
verSur jarðsunginn föstudaginn 7. þ. m. kl. 13.30. Frá Fossvogs*
kapellunni. Blóm afþökkuð. JarSarförinni verSur útvarpað.
Aðstandendur,