Tíminn - 22.02.1958, Qupperneq 9

TÍMINN, laugardaginn 22. febriiar 1958.
é^chtli lyjnnei'itcicl: m-f |
j J^iíáannci Framhaldssaga
— Ottó og Caro telja, að
þessi málverk séu einskis
virði, hafði Súsanna sagt. —
Og ég sem hélt, að mér hefði
tekizt að krækja í merkilega
hluti. Viltu nú ekki vera svo
góður að skera úr þeirri deilu,
því að þú heftur bezt vit á
þessu.
Og svo fór Hinrik að skoða
málverkin. Hann brosti og
ræksti sig við og við, en sagði
ekkert lengi vel, skoðaði þau
aftur og aftur.
— Hvaða fálfci er nú þetta?
Hvar ‘hefurðu grafið hann
upp? sagði hann loksins, og
Súsanna sagði honum alla sög
una um það. Og Hinrik sagði,
að eftir því sem hann sæi
bezt, væri töluvert í þennan
strák spunnið. Hann tók frá
fjögur málverk, og þar á með-
al var myndin af hálföpunum
mínum. Svo sagði hann: —
Strákurinn er snjail ,hann er
efni í snilling — svona tök
hafa ekki aðrir, og litameð-
ferðin — lítið á, sá hefur auga
fyrir samstillingu. Hér er dá-
l'ítið nýtt á ferðinni.
En Ottó stóð þungbúlinn
hjá, sagði Súsanna, og Caro
virtist aldrei þessu vant í stök
ustu vandræðum. En hún átt-
aði si'g brátt, skellti upp úr
og sagði: — Jæja, hefur nú
Caro gömliu skjátlazt enn
einu sinni. Það verður að hafa
það. Já, nýtt hlýtur það að
teljast, og það er vafalítið
nýjabragðið, sem villir fyrir
manni, maður er ætíð nokfc-
urn tíma að átta sig á nýjum
dásemdum.
Svo hengdi hún hálfapana
upp á vesrg, settist á stól á
miðju gólfi og horfði lengi á
þá. Að langri stund liðinni
sasrði hún: — Já, þetta er rétt,
málverkið vinnur á, þegar
maður skoðar það lengi.
Komdu hingað Ottó og sjáðu
það héðan. Þetta er hreint
ekki svo lélegt.
— Þá hefur það kannske
ekfci verið svo heimsfculegt
af mér að sinna Villman svo-
lítið, sagði Súsanna við Hin-
rik, og hann svaraði því til,
að hún hefði veriö í meira
lagi fundvís í þetta sinn.
Hann kvaðst vilja efna til sýn
ingar þegar í stað því að þá
tæfcist kannske að selja eitt-
hvað af myndunum fyrir
jólin. En myndjna, sem Sús-
anna kallaði Öfund, eða eitt
hvað þess háttar, kvaðst
hann vilja eignast sjálfur. Og
þá hafði Súsanna vafið hand
leggjunum um háls hans og
sagt, að þetta hefði hann ein
mitt la-ngað mest í sjálfa. Og
svo höfðu þau öll skoðaö
myndirnar aftur og spjallaö
um þær fram og aftur. Þar
sem Pelle Villman hafði ekki
sítna, urðu þau að fara út í
Eriskede og taia við piltinn,
og þar hafði Hinrifc fundið
fleiri málverk, sem hann vildi
setja á sýninguna. Lofcs höfðu
þau þegiö kaffi hjá móður
Villmans.
— En Caro er eins og kött-
urinn, hún kemur ætíð niður
á fæturna eins og þú veizt,
Bagði Súsanna. — Það er
aldrei hægt að vita hvort hún
talar af einlægni eða er að-
eins að villa mönnum sýn. Nú
segist hún kunna betur við
35
myndir Villmans með hverj-
um deginum, sem líði og
kveðst óttast að hún fari að
dá hann.
— Já, kúvending, hún er
leikin í þeirri list, sagði ég.
— En hún gerir það af mik-
illi leifcni, sagði Súsanna og
beit á vörina. Hið eina, sem
ég hafði upp úr þessu, var
það, að Hinrik var heima í
gærkveldi og hjálpaði mér við
að koma nýja málverkinu sem
bezt fyrir í stofunni. Og svo
hef ég af náð fengið að hafa
hönd í bagga með fyrirkomu
lagi sýningarinnar.
— Jæja, þér miðar nofckuð
fram á leið, sagði ég.
Ég sá það út um gluggann
minn, er þau voru að koma
myndunum fyrir. Hjá þeim
var smiður í bláum vinnuföt-
um og amstraði með lista,
skrúfur og sög. Hinrik og Sús
anna klifu upp í stiga, og
ungur maður, sem ég bjóst við
að væri listamaðurinn sjálfur,
stóð ráðvilltur á miðju gólfi.
Úti var hræðilegt veður.
Um morguninn steyptist
regnið úr loftinu, og þegar
á dag-inn leið fór að snjóa. Ég
varð þó að fara út, því að
ég átti ekkert ætilegt heima.
Ég verzla ætíð í Östermalms-
hallen, þvi að þar er vöru-
valið mest. Ég fór þvi í regn-
kápu og bjó mig að öðru leyti
sem bezt, en síðan þrammaði
ég út í óveðrið með tösku
mína.
Ég staðnæmdist sem snöggv
ast. utan við Barrmans-verzl-
unina. í tíð Pontusar höfðu
gluggarnir út að götimni jafn
an verið fullir af alls kyns
sýningarmunum. En synirnir
höfðu breytt þessu, ég held
að Hinrik hafi átt mestan
hlut að því. í einum glugg-
anum stóðu nú kínverskar
leirkrukkur. í öðrum var að-
eins eitt gamalt og máð olíu-
málverk í hinum þriðja var
grísk höggmynd og í hinum
fjórða hafði Ottó komið fyrir
stórri silfurkönnu á silfur-
fati.
Eg iézt vera að horfa á silf-
urkönnuna og hallaði regn-
hlifinni minni í veðrið. Hefði
Caro komið auga á mig,
mundi ég auðvitað hafa geng
ið inn. En nú hafði ég gam-
an af því að standa þarna
án þess að eftir mér væri tek
ið og sjá, hvernig Súsanna
henjtist fram og aftur um sýn
ingarsalinn eins og í-korni, og
Hinrik var oftast á hælum
hennar með málverk í hönd-
um. Caro sat við skrifborð
inn af salnum en hafði þó
ekki hugann við vinnuna,
heldur horfði út undan sér
á hjónin.
Listamaðurinn un-gi, sem
snerist þarria á' gólfinu, hafði
eldrauðan hárlubba á höfði,
en mér þótti það þó bót í máli,
að hann var klipptur í hnakk
ann. í mfnu ungdæmi voru
listamennirnir ungu venju-
lega síðhærðir eins o-g stúlk-
ur, og mér hefur aldrei virzt
það fara karlmanni vel. Eg
sá ekki framan í unga mann-
inn, því að hann sneri við
mér baki. Málver-kin, sem bú-
ið var að hengja upp á vegg-
ina, voru ekki nærri eins af-
skræmisleg og þau, sem Sús-
anna hafði sýnt mér. Að
minnsta kosti voru drættir
þeirra mildari, og alls ekki
verri en nútíma list upp og
ofan.
En nú var regnhlífin mín
orðin þung af snjó, svo að ég
varð að hri-sta hana og halda
ferð minni áfram.
Þegar ég nálgaðist verzlun-
ina aftur stundu síðar á heim
leið, sá ég Súsönnu og mál-
arann unga ko-ma á móti sér.
Eg hafði sjaldan séð Súsönnu
svona geislandi káta. Það var
sem hún dansaði eftir gang-
stéttinni, og hún hló eins og
bam. Pilturinn við hlið henn-
ar hló einnig við henni. Hún
tók ekki eftir mér fyrr en
þau voru komin alveg til mín.
— Nei, ert þú hér á ferð,
Bricken, kallaði hún glöð eins
og barn, sem mætir jólasveini.
Þá glaönaði líka yfir mér.
Pilturinn tók ofan og
hneigði sig virðulega. Hann
roðnaði og bláberjaau-gun
•hans urðu skær og kringlótt.
Hann líktist Klas, hugsaði ég,
Klas eins og .hann varð, þegar
hann átti von á góðgæti. Piit-
urinn var óvenjulega feiminn,
því að þannig er rauðhært
fólk ekki venjulega. Ennið
var breitt og fallegt, og festu
svipur um hökuna. Hann var
hár og vel vaxinn, en bar ekki
hcfuðið nógu vel, svo að hann
virtist hálflotinn, Súsanna
sa-gði honum, að það hefði
verið ég, sem líkti myndinni
han-s við hálfapa, og þá svar
aði hann hægt:
— Mamma sagði hér um bil
það sama. Hún sagðist ekki
leyfa mér að hafa þessi greppi
trýni innan húss, því að þá
gæti hún ekki sofið rólega á
nóttunni.
Súsanna sagði, að þau
hefðu skroppið út til þess að
fá sér að borða. Hinrik ogj
Ottó þurftu að fara á eitt-
hvert uppboð úti á Östermalm
En einmitt þegar þau voru að
skilja við mig, sá ég hvarj
Hinrik kom hlaupandi út úr !
verzluninni og stefndi til
þeirra.
— Ottó bjargar sér einn
fyrst í stað, sagði hann og ég
ætla því að koma með ykkur
og fá mér bita. Sæl, Bricken
Maður sér þig sjaldan nú orð-
ið. Þú ættir nú að líta inn til
okkar bráðlega og sjá, hvað
Lilla er orðin stór.
— Ég kom til ykkar hér um
kvöldið og horfði á, þegar ver-
ið var að baða hana, sagði ég,
en þá varst þú ekki heima
fremur en fyrri daginn. Það
var á laugardaginn var. En
hún var svo falleg, að mig
langar til að sjá hana brátt
aftur. Láttu mig vita þegar þú
verður heima næst að kvöldi
til', Hinrik.
Hann horfði á mig, og ég
sá að hann skildi sneiðina.
Mér fannst votta fyrir sneypu
í augnaráði hans.
— Það skal ég gera, sagði
hann. Minntu mig á það,
Súsanna.
Og svo kvaddi ég þau.
Síðar um daginn sá ég, að
Rising safnvörður var í sýn-
ingarsalnum ásamt Villman
og Súsönnu. En þegar ég stóð
við eldhúsgluggann og horfði
á þau, hringdi síminn.
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiniiimm
= =
= s
( Eigendur |
| jeppabifreiða
Tökum að okkur alls konar viðgerðir á jeppa- 1
| húsum, körfum og aurhlífum. Smíðum nýjar I
| körfur ef með þarf. — Hagstætt verð.
BIFREIÐAVERKSTÆÐIÐ M Ú L I
Suðurlandsbraut 121 — sími 32131.
liiimiimmmmiiiiimiimiimmiiiiiiimmiimiiiuiiiiimiiiiiiimimiiiiiiiiiimimiimiiiimimmmiiimimiiiÍ
iimmmiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimmmiiimiimmmmiiiimmmiimiiiimMmiiii
( Bæjarstjórastaðan |
á Seyðisfirði er laus til umsóknar. Umsóknir um 1
stöðuna sendist bæjarstjórn Seyðisfjarðar fyrir 1
15. marz næst komandi.
f / ■ 1
| Seyðisfirði, 17. febrúar 1958. |
I Bæjarstjórn Seyðisfjarðar. =
i §
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmimmi
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmmiimmmiiiiiiimmimmmmmmmmmmmmmmmmiimmmmmimiiiua
citifr
SlaihUsi
{/bOUSÍS •
■■■niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimmiiiiiimiimimmmimimimiiniiiimimimiflB
. .. vanir veiðimenn Námsstyrkir
(Framhald af 7. síðu).
spurnir. Vænti ég þess, að oddvit-
ar ög foæjarstjórar Iáti ekki und-
ir ihöfuð leg-gjast að s-vara þessu-m
bréfum á þann há-bt, sem óskað var
eftir. Su-m þeirra foréfa, sem mér
hafa þegar borizt í hendur, hafa
á en-gan hátt -gefið ful-lnaegjanidi
svör. Að -lcfcum vil ég heita á
menn að vera samta-ka og sýna
skitnin-g á fyrirhu-guðum að-gerð-
um í þessum málum. Góð sam-
vinna er -höf-uðsiki-lyrði þess að til-
ætilaður árangur háis-t“.
Um leið og undirritaður vi-11
þafcka Sveini fyrir góð og greið
svör, er ástæða ti-1 að óska honum
góðs gengis í starfinu. Barátía
mannsins við refinn er ek-ki ný
og foún foefir á öd-lum tímum verið
ákaflega örðug í jafn dreifbýlu
landi og íslandi. Samræmdar að-
gerðir undir yfirstjórn eins manns
geta áreiðanlega fengið miklu á-
orkað.
I.G.Þ.
Á víðavangi
(Framhald af 7. síðu).
aðferðir, einkum í staksteinum,
þar sem höfundi verður ðaglega
fótaskortur á braut heiðarleikans.
En haim og hans líka nefndi
presturinn „stjórnmálaskussa".
Þrátt fyrir umvöndun, heldur
staksteinahöfundur áfram þessr
um skussaverkum, og hefir nú
fengið þægan lærisvein. f Mbl.
í gær er vitnað í ummæli Dags í
Akureyrarbréfi og skussa-aðferð-
inni óspart beitt, setningar slitn-
ar úr samhengi og flestu öfugt
snúið. Væri ekki vanþörf, að
fleiri kennimenn létu þessi
vinnubrögð Mbl. til sín taka.
flllUlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllimillllllllllllllllllD
HJÖRTUR PJETURSSON
°9
BJARNI BJARNASON
viðskiptafræðingar
löggiltir endurskoðendur
Austurstræti 7
Símar okkar eru
1 30 28 og 2 42 03
flflniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiHiiini
(Framhald af 3. síðu).
venjule-ga efsta bekk. Nemendur
eru hvattir til þess að ieggja sér-
sta-k-lega stund á ‘ameríska sögu,
bólkmenn-tir og Btjórnfræði, enda
þótt endamlegt námsvai sé í hönd-
um nemendans s-j'áilfs og kennara
hans. Þá er æblazt til að nemand-
i-nn taki f-u-l-lan þá-t-t í allri almennri
starfsemi nemanda og skólans.
Gert -er ráð fyrir að a. m. k. tíu
niámsmenn hlj-óti styrkinn skóla-
árið 1958—1959.
Uimsðknareyðublöð verða afhent
I skrifstofu Íslenzk-ameríska fé*
lagsins, Hafnarstræti 19, Reykja-
vík, daglega fel. 2—6 e. h. næsbu
da-ga.
Umsókn-unu-m sé skilað á sama
stað fyrir 25. þ. m.
Einnig mun-u uimsófenareyðublöð
verða fyrirli-ggjandi hjá íslenzfe-
amerísfea fédagin-u, Akureyri.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinmimHtM
Simanúmer okkar er J
2 3 4 2 9
Hárgreiðslusíofan Snyrting,
Frakkastíg 6 A„
Miiiinininmnmninmnmmiiinnmmmmininiimi
Kaupum hretnar <
ullartuskur
Baldursgötu 30.
Sími 12292
ammmmmmmnmimmnimniii
Hminn bóndl trysdr
dréttarvéi sína