Tíminn - 23.09.1958, Síða 9

TÍMINN, þriðjudagiun 23. september 1958.•
Herra Adam

Adam var hins vegar aldrei
nein skýring gefin. Loks var
minnzt á erfiðleikana viö nýt
ingu hr. Adams og gefiö í
skyn, að Adam væri ekki svo
mikilvægur, er öllu væri á
botninn hvolft. Það var játað,
að hann gæti orðið gagnleg-
ur, en rannsóknarstofnunin á
leit hann ekki skilyrðislaust
ómissandi.
Binu sinni sátum við Maja
dúðuð í „Smith-básnum“ og
horfðum á úrslitaleik milli
New York og Washington. Eg
var að skýra Maju frá base
bolta-stjörnunum Babe Ryth,
Gehrig og Dikcey, þegar rauð
leitt andlit Malcolm Parkin-
son, eftirlætis íþróttaþurs
niíns, birtist allt í einu í sjón
varpinu og sagði:
— Jæja, vinir og velunnar
ar, mér þykir leitt að verða
að trufla keppnina, en okkur
hafa borizt mikilvægar frétt
ir. Áður en ég les fréttina,
ætla ég að vekja athygli ykk
ar á að viö góðum taugum —
taugum, sem geta þolað á-
föll nútmalífsins — eru reyk
ingar . . . Hann liélt áfram í
þessum dúr. Er hann hafði les
ið auglýsinguna, sagði hann:
— Þá eru þaö fréttir, vinir
mínir. Homer Adam hefur
eyðilagzt. Það er tilkynnt frá
málaráðuneytinu. Ekki væri
hægt að álasa neinum.
Maja góndi á útvarpið, eins
og það væri viðbjóðslegt og
smitandi.
— Því er lokið, hvíslaði hún.
— Hverju ér lokið?
— Öllu. Veslingurinn!
— Hann er enginn vesling
ur, sagði ég bara til að segja
eitthvað.
—Jú, það er hann. Þetta
er voðalegt fyrir hann. Mér
finnst eins og ég hafi verið
sjónaryottur aö morði og
ekki gert neitt til að koma í
veg fyrir það; þegar ég hugsa
um, hvað hefur komið fyrir
hann.
— Við gerðum þaö, sem 1
okkar valdi stóð, sagði ég.
— Gerðum við það? spurði
hún sjálfa sig, en ekki mig.
— Gerðum við það í raun og
veru?
Reiði og gremja gagntók
mig eins og kuldahrollur. Mér
var ekki fyllilega Ijóst, við
hvern ég reiddist, en einhver
hafði gert á hlut konu minn
ar og mig laiígaði til að launa
honum lambið gráa. Eg velti
íyrir mér, hv-er hefði gert Ad
am ófrjóan, hvernig og hvers
vegna. Af einhverjum ástæð
um minntist utvarpiö ekkert
á þaö. Látfð var nægja að
ar skyldi fara á stúfana og
lagöi á ráðin, meðan ég
klæddi mig og rakaði. Fyrst
ætlaði ég að ræða við Pell
prófessor. Verið gat, að hann
yrði einnig sá síðasti.
Eg reyndi að muna, hvar
ég geymdi Browning- skamm
byssuna mína. Það var eini
minjagripur minn úr styrjöld'
inni, falleg nýtízku marg-
hleypa frá Belgíu. Eg rótaði í
forstofuskápnum, þar til ég
fann hana. Maja sá, er ég lét
hana í frakkavasa minn.
— Stephen! Hvers vegna
ferðu með þessa byssu? spurði
hún.
Eg anzaði ekki.
— Vertu nú ekki með nein
heimskupör. Þér verður varp
að í fangelsi samkvæmt Sulli
van-lögunum, ef lögreglan
finnur hana. Auk þess hitt
irðu ekkert með henni lengra
en á tíu feta færi.
— Það, sem ég hef í hyggju
að skjóta, verður heldur ekki
á meira en tíu feta færi, sagöi
ég.
Maja horfði svo forviða á
mig, að henni hefði ekki
brugöið meira, þótt ég hefði
lýst því yfir, að ég væri tví-
kvænismaður.
— Stephen, er þér alvara?
spurði hún.
— Fúlasta alvara, sagði ég.
— Þú ferð ekki fet úr hús
inu með þetta vopn.
Eg lagöi hendurnar á herö
ar henni. Ef til vill var ég
heldur harðhentur. Eg sagði:
Hingað til hef ég verið sið-
menntaður rósemdarmaöur,
hjartaö mitt. En nú ætla ég
að drepa mann.
Eg fór út, áður en hún gat
komiö upp nokkru orði.
Eg hélt beint heim til Felix
Pell. Þjónustustúlkan kom til
dyra. Hún opnaöi hurðina lit
ils háttar og ég sá, að örygg
iskeðjan hékk fyrir innan. Eg
álít leyfilegt að beita brögö
um undir vissum kringum-
stæðum. Oft finnst mér það
Washington, aö Homer Adam
hafi eyöilagzt. Annað vitum
við ekki í svipinn, en látum
yður auðvitað vita strax og
nánari upplýsingar hafa bor
izt. Þér getið því haldið áfram
að horfa á hina æsandi
keppni, þar sem New York
berst frábærlega við hið
sterka lið fi;á Washington,
sem hefur sex mörk í augna-
blikinu . .
Eg skrúfaði fyrir hann, og
andlit hans hvarf af tjald
inu. — Eg vissi þaö! sagði ég
— Eg vissi, að það mundi
koma fyrir.
— Wissurðu hvað? spurði
Maja.
— Eg vissi, að þeir mundu
gera Homer ófrjóan!
—, Hvernig veiztu, að hann
er ófrjór? Þeir sögðu einung
is, að hann hefði eyðilagzt.
— Á hvern annan hátt gæti
hann eyðilagzt?
— Ja-á! sagði Maja. —Er
það ekki hræðilegt!
Eg opnaði fyrir útvarpið við
hliðina á rúminu. Þar var allt
í uppnámi. Þulurinn óð eíg-
inn, eins og Marzbúar hefðu
gert innrás á jörðina. Hann
sagði, að hermálaráöuneytið
hefði tilkynnt forsetanum, að
rannsóknai-stofnunin hefði
gert hr. Adam ónýtan. Hann
kvað þ'etta hafa átt sér staö
fyrir mörgum vikum. Hann
sagði, að látið hefði veriö hjá
líða að tilkynna þetta, þar
til fullsannaö væri, aö hr. Ad
am væri ófrjór. Hann kvaö
rannsóknarstofnunina hafa
lýst yfir að um slys væri aö
ræða. Hermálaráðuneytið við
urkenndi, að svo væri og for
setinn væri sammála her-
lýsa yfir, að Homer Adam
hefði eyðilagzt, því næst
þustu lærðir fyrirlesarar aö
hljóðnemanum til að fullvissa
okkur um, að það væri ekki
óbætanlegt tjón fyrir mann-
kynið, þótt hr. Adam heföi
orðið fyrir slysi. Þessar stað-
hæfingar byggðust á því, að
framlag Adams til vísindanna
hefði verið mikið, og Rússar
hefðu aldrei neitað því, að til
væru tveir frjóir Mongólar.
Menn kæmust því að raún
um, ef málið væri skoðað frá
rökréttu sjónarmiöi og menn
létu ekki heimskulega móður
sýki ná tökum á sér, að miss
ir starfskrafta Adams hefði
alls enga úrslitaþýðingu, er
öllu væri á botninn hvolft.
Eins og sakir stæöu, hefði á-
standið í Indókína meiri þýð
ingu. Spekingarnir hófu því
næst aö lýsa því ástandi.
Síminn lxringdi. Það var
J. C. Pogey, sem vildi vita,
hvort ég hefði heyrt fréttirn
ar. Eg tjáði honum það, og
hann bað mig aö rita um þann
þátt Adam-sögunnar, sem
snerti New York.
Eg spuröi,. hvað hann ætti
við með „snerti New York“.
Hann kvað mörg staðarleg
sjónarmið koma til greina.
Hann minnti mig á, að sumir
framkvæmdastjórar rann-
sóknarstofnunarinnar byggj u
í New York, og að fréttaviðtöl
þyrfti að eiga viö þá, ennfrem
ur segöi skrifstofa AP í Wash
ington aö Adam væri farinn
aftur til Terrytown. Allar
fregnir. af atþurðinum væru
mjög óljósar. Satt að segja
hvíldi enn leynd yfir ófrjó-
semi Adams. Eg kvaðst þeg-
frumstætt og kjánalegt, en
fyrir getur komið, að svo rík
ar ástæður séu fyrir hendi, að
maður verði aö grípa til þess.
— Fljótar, sagði ég, — leysið
keðjuna og hleypið mér inn
áöur en fréttamennirnir
koma. Þeir eru á hælunum á
mér.
Hún leit ráöþrota á mig og
sagði: — Dr. Pell sagði ský
laust, að hann vildi ekki tala
við blaðamenn. Hún tók keðj
una frá og hleypti mér inn.
— Auövitað ekki, sagði ég.
— Eg býst ekki við, aö hann
vilji ræða við neinn, sagði.
— Hver eruð þér?
— Segið honum, að hr.
Smith sé kominn til aö ræða
viö hann um mjög þýðingar
mikiö mál, sagði ég. Hún flýtti
sér upp á loft og ég hélt í hum
átt á eftir. Við fórum- inn í
svefnherbergi Pells, sem var
skuggalegt og búið gömlum
húsgögnum úr hnotu. Pell sat
uppréttur í rúminu og glápti
á mig.
Stúlkan leit á Pell, sá á mér,
að við þekktumst og hvarf síð
an. — Hvernig komuzt þér
inn? spurði hann.
Venjulega afsökunin á
morði er, -að maður hafi
skyndilega séð rautt eöa
svart. Er morðinginn kemur
síðan til sjálfa sin, er hinn að
ilinn daúður og hann stend
ur sjálfur með rjúkandi skot-
vopn í hendinni. Lögfræðing-
ur hans gerir sér vonir um, að
dómurinn muni hljóða þannig.
að ákærði hafi framið ódæðið
1 augnabliks geðveikiskasti.
En gangurinn er nú allur ann
ar en svona. Allt vii’ðist vera
á huldu, og tíminn aldi ei ætla
a
TRA-LA-LA TRA-LA-LA TRA-LA-LA TRA-LA-LA TRA-
1. hefti seldist upp - 2. hefti komið út
’ gt VINSÆLIR dægurlagatextnr, þar
P fH@ ð j£| á medal italskur, enskur og islenzk
or texti af laginu, sem er á allra
flKjPB vörum: VOLARE,
GREIN um Ragnar Bjarnason meö
mörgum myndum,
tú--'
"'“.’ÚÚ C^hhRP* RABB við Kristján Magnússon
píanóleikara og Guðjón Inga
' trommuleikara,
■L r1 HEILSÍOUMYND af Elvís Prestley,
5 MÍNÚTNA að ferð fil þess a3
leika lögin í heftinu á gítar.
HARRY BELAFONTE er á bak-
nMrÍVMÍBIW” siðunni og greinarstúfur um hann,
2 BnK
TRYGGIÐ ykkur 2. hefU i tima,
•* * 1' heftl er nú óíáanlega með öllu,
Sent út um land ef greiðsla, kr. 10, fylgir pöntun. — Utanáskrist ritsins er:
Texfaritið TRA-LA-LA, Bergþórugötu 59, Reykjavik. Símar 17823 og 10291
Sendið mér undirrituðum . eint. af textaritinu TIiA-LA-LA j
........................................ 1
........................................ 1
TRA-LA-LA TRA-LA-LA TRA-LA-LA TRA-LA-LA TRA*
Útbreiðið TÍMANN
Blaðburður
Bórn eða unglinga vantar til blaðburðar í HAFN-
ARFIRÐI frá n. k. mánaðamótum.
Upplýsingar á Tjarnarbraut 5, sími 50356.
aBiniHiiiiiiniiHiiiiiiiiiiiiiiiuiiunmiimuiuimmiimimiimniiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiimmiiiiiimmuam
V.V.V.VAVA%\V.\V.W.V.VA\V.WWAW;.\%WM
!; Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem glöddu ;«
!; okkur með heimsóknum, gjöfum og skeytum á 60 ^
ára lijúskaparafmæli okkar. — Guð blessi ykkur öll, ;«
^ sem gerðuð okkur daginn ánægjulegan.
I
Ingunn H. Gísladóttir, Einar Olafsson, !;
Þórustöðum. 5
W.V/AVAVAV.V.V.-.V.W.V.V.V.V.V.V.V.V.V.WAN
ÞÖKKUM fyrir auðsýnda samúð vlð andlát og útför
Ingibjargar Árnadóttur
frá Vaölakoti. — Hverfisgötu 90.
Börn, tengdabörn og aðrir ættlngjar.
HJARTANLEGA þökkum vlð hlýhug og samúö við andfát eg
jarðarför
Kristins Guðnasonar
í Skarði,
Einnig þökkum við vinum hins látna fyrir höfðinglega minníngar-
gjöf til Kirkjugarðssjóðs Skarðsklrkju.
Sigriður Einarsdóttir og börrr.
ÍNNILEGAR þakkir fyrir auðsýnda samúð við fráfail og iarðar*
för mannsins míns
. Kristjáns Linnets,
fyrrv. bæjarfógeta.
Jóhanna Linnet.