Tíminn - 09.02.1960, Qupperneq 14

14
T f MIN N, þriðjudaginn 9. febrúar 1969.
þessu. Fór nú einhver óljós
grunur um heiðarleik konu
hans að gera vart við sig, en
hann bægði þeirri hugsun
írá sér fyrst um sinn, því að
liann vildi vera óvilhallur og
óháður dómari 1 þessu vand-
ræðamáli.
— Já, mér hefur alltaf
fundist að ég ætti að færa
þetta í tal við þig, sagði hann,
og ásetti sér nú að dylja
Rósamundu einskis. — Ég
ætlaði mér að fá þér bréfið
aftur daginn sem ég fann það,
og las það ósjálfrátt, en Char-
lotta réði mér frá því.
— Hvenær sagðirðu að
þetta hefði verið? spurði
Rósamunda og vissi hvorki
fram né aftur.
— Daginn sem við fórum
til Moreworth-klaustursins,
svaraði Tom og leit undan,
til þess að hún skyldi ekki sjá,
hve mikið þetta fékk á hann.
— Og hverjum var þetta
bréf skrifað? spurði Rósa-
munda, og mundi nú að hún
hafði fengið uppsagnarbréf
Tom’s daginn eftir að þau
fóru til klaustursins. Henni
fór að skiljast það, að hór var
ekki allt með feldu, þó að hún
vildi ekki samstundis kveða
upp úr með það, að hún hefði
verið beitt svikráðum.
— Bréfið var frá þér til
Marteins Dungal, sagði Tom
og horfði beint framan í
hana, en svipur hennar lýsti
ekki öðru en einlægri gremju
yfir þessum flækjum.
— í>að bréf hef ég aldrei
skrifað, Tom, sagði hún:
Tom sá nú að hann hafði
misst unnustu sína fyrir svik
og fláræði annara, og féll
honum það þyngra en orð fá
lýst. Eftir nokkra stund sagði
hann:
— Skrifaðirðu honum þá
ekki að þú neyddist til að eiga
mig vegna peningavandræða
föður þíns? Að þú aumkaðist
yfir mig og vonaðir, að ég
fengi aldrei neinn pata af
þessu?
Rósamunda hefði ef til vill
svarað honum ónotum, ef
hún hefði ekki séð, hvað hann
tók þetta nærri sér.
— Þú hefur verið beittur
brögðum, Tom, sagði hún. —
Það er að vísu satt að faðir
minn var í slæmum kröggum
um tíma, en daginn áður en
við fórum til klaustursins
kom Marteinn sjálfur og tók
að sér skuldir þær, sem hvíldu
á búgarðinum, og lánaði auk
þess föður mínum fé til ýmsra
endurbóta á jörðinni, enda
hafa forfeður mínir og Mar-
teins jafnan verið aldavinir
og látið eitt yfir báða ganga.
Tom sneri sér undan og
stundi, því að honum varð nú
ekki aðeins ljóst að Rósa-
munda var al-saklaus, heldur
einnig að kona hans hafði
beitt undirferli og yfirdreps-
skap, og lagt svo mikið kapp
á að ná í sig, að hún hafði
gleymt öllu velsæmi, ekki þó
vegna hans sjálfs, heldur að
eins til þess að klófesta auð-
æfi hans. Hann reyndi þó af
fremsta megni að bæla niður
tilfinningar sínar í návist
Rósamundu.
— Ég hef gert þér hræði-
lega rangt til, Rósamunda,
sagði hann, — og ég er hrædd
ur um, að þú getir aldrei
ráðgast við og láta leiðbeina
mér.
Meðan á þesum heilabrot-
31
um stóð, bárust mér peninga-
kröggur föður mins til eyrna,
og að við yrðum að hrekjast
burt af búgarðinum, ef engin
bjargráð fyndust. Þetta varð
til þess að ýta undir mig að
heita þér eiginorði, eins og þú
getur ef til vill farið nærri
um, og gaf ég þér svo jáyrði
mitt. Skömmu siðar var mér
sagt, að Marteinn hefði hlaup
verða heyrnarvottur að fár-
yrðum þeim, sem Tom hrutu
nú til konu sinnar.
— Ég veit ekki hvort held-
ur á að kalla þig kvenmann
eða kvendjöful, hrópaði hann
yfirkominn af þeirri hugraun,
að hafa misst stúlku þá sem
hann unni hugástum, fyrir
svik og undirferli kvénsniftar
þeirrar, sem nú var orðin eig-
inkona hans. — Með lygum og
lævísi tókst þér að véla unn-
usta annarrar stúlku, til þess
að geta náð honum á þitt
vald. Og vegna hvers? — mér
er spurn. Ja, drottinn minn
dýri! Og samt er fólk að öf-
unda okkur af ríkidæminu!
F ramhaldssagan • e O] U1 Charles Garvice: LL ÉL BIRTIR PP UM SÍÐIR
fyrirgefið mér þetta. ið undir bagga með föður Hann hló kuldahlátur og
Hún lét sem hún heyrði
ekki þessi æðruorð hans og
sagði:
— Heyrðu nú, Tom! Ég þarf
líka að segja þér nokkuð. Þeg-
ar þú baðst mig fyrst að eiga
þig, þá hélt ég að ég — elsk-
aði Jþig, vegna þess, að mér
var mjög vel við þig. Fyrir-
gefðu mér að ég er að rifja
þetta upp aftur, en ég verð
líka að gera þér þessa játn-
ingu.
Honum sárnaði þetta, ekki
vegna þess að hún fór að
minnast á liðna tímann, held
ur vegna þess að hann hélt
að hún ætlaði að fara að
segja sér, að hún hefði líka
ætlað að eignast hann til fjár.
Ekki greip hann þó fram í
fyrir henni, og hélt hún á-
fram á þessa leið:
— Mig langaði til að ganga
úr skugga um, hvort tilfinn-
ing sú, sem ég bar í brjósti
til þín, væri sannarleg ást
eða aðeins innileg vinátta,
en ég gat ekki greint það
sundur, enda hafði ég enga
reynslu fyrir mér í þesshátt-
ar málefnum, þekkti mig ekki
sjálfa til hlítar, og átti auk
þess enga móðurina til að
minum, en ekki fannst mér
það nein ástæða til þess að
bregða heitorði mínu, sem ég
hafði gefið þér í góðri mein-
ingu. En þú mátt trúa mér til
þess, Tom, að þá fyrst þegar
þú sagðir mér upp, af því að
þú hélzt að ég elskaði Martein
Dungal — þá fyrst varð mér
það fyllilega ljóst, að ég unni
manni þeim sem ég ætla nú
að ganga að eiga. Þar á undan
var ég mér þess ekki meðvit-
andi.
Hún horfði beint í augu
honum, og hann sá nú og
skildi, hve hreinhjörtuð hún
var, og laus við allar fjár-
glæfra-hugsanir. Tók hann
þá blíðlega í hönd hennar og
þrýsti á hana vináttu- og
virðingar-kossi, sem ekki átti
skylt við neina ástríðu.
En annað virtist kvenmanni
einum, sem hafði læðst þarna
að þeim óvörum, og hló nú
háðslega að þeim, sem hún
hafði svikið bæði í tryggðum.
Maður hennar snerist þegar
við henni, náfölur af reiði
og gremju, sem vaknað hafði
með honum gagnvart henni.
Rósamunda gekk hljóðlega
frá þeim og heimleiðis, þvi að
hana langaði sízt til þess að
Charlotta starði á hann þegj
andi og forviða. Henni hafði
aldrei komið til hugar að
hann gæti orðið svona æstur.
Loksins tók hún þó til máls
og voru orð hennar nöpur og
nístandi.
— Hvað sem öðru líður,
sagði hún, — þá náðir þú
aldrei ástum Rósamundu.
Hún unni Marteini Dungal
frá því fyrsta, en þér aldrei.
Orð hennar virtust sefa
hann, og var það gagnstætt
því sem hún ætlaðist til.
— Ég ætla mér ekki að fara
að þrátta við þig um ungfrú
Rósamundu eða tilfinningar
hennar, sagði hann. — Leiðir
okkar skilja nú þegar í dag,
Charlotta, og upp frá þessu
verður þú ekki eiginkona mín
að öðru en nafninu. Ég mun
sjá þér fyrir lífeyri, og getur
þú svo farið hvert á land sem
þú vilt, og verið hvar sem þér
bezt líkar, en aldrei framar
skalt þú verða mér við hlið.
— Það líkar mér vel, svar-
aði hún 1 bræði sinni, þegar
hún sá að hún ætlaði að
missa kj arnans, en halda eftir
hýðinu, því að hvers virði
voru henni peningarnir, ef
hún átti ekki að verða annað
en útskúfuð eiginkona, Öllum
til aðhláturs og fyrirlitning-
ar? — Það líkar mér vel,
hrópaði hún aftur. — Sama er
mér hvað um mig verður, því
að ég hef aldrei elskað þig
heldur hvort sem er.
Honum varð litið i hin
dökku, tindrandi augu henn-
ar, en hann mælti ekki orð frá
munni. Eftir nokkra stund
sagði hann þó loksins, svo
lágt að hún gat naumlega
greint orðin:
— Guði sé lof fyrir þaðl
Það var allt og sumt. f sömu
svifunum snerist hann á hæli
og gekk frá henni.
Charlotta stóð i sömu spor-
um nokkra stund og horfði á
eftir manni sínum bæði hrygg
og reið. Þá flaug henni skyndi
lega í hug, hvernig hún gæti
náð sér enn þá betur niðri á
honum — og Rósamundu um
leið.
Hún bjóst samstundis til að
koma hugsun sinni í fram-
kvæmd. Hún gekk nokkra
faðma eftir götunni I sömu
stefnu sem maður hennar,
kom að hliði einu, sem hún
opnaði, og lá þaðan stígur
gegnum skóginn beina leið til
gamla herragarðsins. Hún
vissi að Rósamunda hafði
ekki farið þessa leið, þegar
hún gekk frá þeim, og
hún vissi líka að Tom
mundi tæplega hafa íarið
sjálfur að heimsækja Martein
Dungal. Hitt var annað mál,
hvort hún mundi hitta Mar-
tein heima, og hvort hann
mundi þá veita henni viðtal,
ef svo væri.
Aðgerðinni á gamla herra-
garðinum var nú lokið, verka-
mennirnir farnir burt og allt
komið í röð og reglu. Þjónn
nokkur opnaði fyrir henni, og
leit hún bæði öfundar- og
undrunar-augum á allt
skrautið og skartið, sem blasti
við henni þegar hún kom inn
úr dyrunum.
Þjónninn sagði henni að
Marteinn væri heima, og
fylgdi henni inn í skrifstofu
hans þar sem hann sat við
bréfaskriftir.
— Ég vona að ég ónáði yður
ekki, sagði hún, og leit á hann
......íparið yður Waup
& .roilli margra verzlana:1-
OÓRUtföL
ÁÓUUH
tíítUH!
Auaturstiseti
EIRiKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
56
IOONDÍW SJOOK3 :
— Það er mín sök, að Tsacha náði
í sverðið, segir Erwin. — þess vegna
vil ég taka hina hættulegu ferð á
hendur og hjálpa til við að ná töfra-
sverðinu aftur.
— Vertu ekki með neinar sjálfs-
ásakanir, segir Eiríkur, vingjarn
lega Tsacha hefði £ öllum til'feUum
fundið sverðið. En það kemur ekki
til mála að þú verðrr með í ferðinni.
Hún er of hættuleg og þar að auki
crt þú aðeins drengur.
Þegar Erwin er orðinn einn, star-
ir hann hugsandi út i loftið. Hvers
vegna má ég ekki koma með? Ég er
góð skytta og ég er þolinn .... ég
vll fara í þessa hættulegu ferð.