Tíminn - 03.05.1960, Síða 14

14
T í M I N N, þriðjudaginn 3. maí 1960.
Er 1 Ástralíu og kem til fWillis J
town að hitrta þig næstu
viku. i
Jean Paget.
Hún fékk sér bil og fór með
farangur sinn til Sawyer-;
fólksins og dvaldi hjá þvíi
góða fólki í fjóra daga. Á
þriðja degi gat hún ekki leng,
ur sagt þeim ósatt. Þá sagði
hún Rose og móður hennarl
hvað fyrir hefði komið í Mal J
aya og hvers vegna hún væri
að leita að Joe Harman. Hún j
bað þær að láta þetta ekki
fréttast, hún væri svo hrædd
við að það kynni að komast
í blöðin. Þær lofuðu þvi en
báðu hana að segja herra
Sawyer samt söguna, þegar
hann kæmi heim úr bankan-
um.
Herra Sawayer gat frætt
hana um margt það kvöld. j
— Segja mætti mér að Joej
Harman væri á réttum stað |
uppi á ströndinni, sagði hann.
— Sem stendur er ströndin
ekki merkilegur staður, en
lítt mun um, og í Ástralíu
geta hlutir breytzt á skömm
um tima. Þessi bær var hreint
ekkert fyrir tuttugu árum, en
lítið á hann í dag. Ströndin
hefur einn stóran kost, og
það er regn. Hér rignir þetta
sex eða sjö tommur á ári —
svona fjórðung af því sem að
rignir í London. Þar sem Joe
er, þar rignir einar þrjátíu
tommur — meira en í Engl-
andi. Og það hefur ekki svo
lítið að segja þegar stundir
líða.
Hann tottaði pípuna sína.
— Raunar verður þeim ekki
alltaf mikið gagn að þessu
regni, því að það fellur á
tveimur. mánuðum og rennur
til sjávar. Það rignir ekki ár-
ið um kring eins og í Engl-
andi. En ég hitti mann að
heiman i fyrra, sem sagði
mér að regnvatnið í Englandi
myndi líka fara að mestu
leyti í sjóinn, ef ekki væru
stíflur i öllum ám. Ástralía
er enn ekki komin svo langt
— búin eru ekki enn farin að
safna vatnsforða nema að
mjög litiu leyti.
Dagana sem Jean var hjá
Sawayerfólkinu komst hún
ekki hjá því að kynnast ásta
lífi Rose, sem ekki var enn
á mjög hætulegu stigi. Hugur
hennar snerist aðallega um
Billy Wakeling, sem byggði
vegi, þegar hann fékk tæki-
færi til. — Hann hafði það
ógurlega gott á^stríðsárunum,
sagoi Rose. — Hann var orð-
inn kapteinn þegar hann var
tugtugu og þriggja ára, en
hann þolir engan samjöfnuð
við Joe þinn Harman. Hann
hefur aldrei verið krossfestur,
mín vegna ennþá ....
— Eg er ekki ástfangin af
Joe Harman, sagði Jean virðuj
lega. — Mig langar aðeins!
til að sannreyna að hann sé |
heilbrigður.
Rose var enn að svipast um J
eftir ’vinnu, sera hentaði,
henni. — Mér líkar vel að
vera í búð, sagði hún. — Eg
gæti aldrei lært hraðritun,
eins og þú gerðir. Samt er ég
ekki viss um að kjólabúðin
í rökkurbyrjun komu þau
til Cloncurry, sem var æði
stór borg viö járnbrautina,
sem liggur austur að hafinu
til Towsville. Nú var" hún kom
in til Queensland og heyrði í
fyrsta sinn hinn rólega seim
málfarsins þar, sem minnti
hana strax á Joe Harrnan.
Henni var ekið inn í borgina
í gömlum opnum bíl og að
gistihúsi póstsins. Hún fékk
herbergi þar, en komið var
fram yfir matmálstíma, svo
hún gekk niðureftir hinni
Framhaldssaga
þar var ekkert annað lesmál
að hafa en fáein tízkublöð.
Nú var aftur tekið -' '"+na
svo hún fór heim á < .is-
ið, fékk lánað Ás tska
kvennablaðið hjá gistihúss-
stýrunni, fór upp á herbergið
klæddi sig að mesu úr fötun
um og lagðist upp í rúm, til að
láta fyrirberast þar heitasta
hluta dagsins. Flestir íbúar
Cloncurry virtust haga sér
þannig. I
Rétt fyrir tetíma reis hún
upp og fékk sér steypubað,
fór út á veitingastofu og fékk ,
sér ísblöndu. Máltíðin, sem
kölluð var „te“ í Queensland

sé íramtíðarstaður fyrir mig.
Eg veit aldrei hvað fólki fer
vel, fyrr en ég sé það í föt-
unum, svo ég verð .víst aldrei
kjólateiknari. Það sem mig
langar mest til, er að reka
ísbúð'— þú veizt, einskonar
mjólkurbar. Það held ég að
væri gaman.
Jean fór að hitta Sawayer
í bankanum og bað hann að
senda þá peninga til Wills-
town, sem kynnu að verða
lagðir inn á reikning henn-
ar eftir að hún væri farin.
Hún sá eftir að yfirgefa Alice
Springs, þegar hún fór þaðan
á mánudagsmorguninn og
Sawayers- og Mclean-fjölsk
yldurnar kvöddu hana með
söknuði.
Hún var á flugi allan þann
dag og lærði margt. Vélin fór
ekki beint til Cloncurry, held
ur flaug fram og afur um
auðnir Mið-Ástralíu, skildi
eftir póstpoka á nautgripabú
um, tók hjarðmenn og ferða-
menn og flutti þá hundrað
eða fimmtíu mílna ve.galengd.
Þau lentu átta eða tiu sinn-
um um daginn og á hverjum
stað fóru þau út úr flugvél-
inni og drukku tebolla og
spjölluðu við bændur eða bú-
stjóra áður en áfram var hald
ið. Um kvöldið vissi Jean Pa-
get nákvæmlega hvernig
bæjarhús á nautgripabúi litu
út, og hún var líka farin að
skapa sér dágóða hugmynd
um þau störf, sem þar voru
unnin.
igríður Thorlacius
þýddi
38.
breiðu, rykugu aðalgötu bæj-
grins, þar til hún fann veit-
ingahús. í Cloncurry skorti
snyrtimennskuna, sem ein-
kenndi Alice Springs. Allur
bærinn angaði af nautgrip-
um, göturnar voru breiðar,
svo auðvelt væri að reka eft-
}r þsim riautgripahjarðir i
sláturhúsin. Þarna voru mörg
t gistihús, en fáar verzlanir.
■ Húsin voru öll úr timbri með
i rauðmáluðum bárujárnsþök-
um. Gistihúsin voru tvær
hæðir, en flest ibúðarhúsin
voru aðeins ein hæð.
Hún varð að dvelja þarna
! einn dag, því að flugferð til
Normanton og Willsown féll
ekki fyrr en á miðvikudag.
Eftir morgunverðinn fór hún
út og gekk hálfa mílu vegar
upp aðalgötuna, þar til hún
kom að borgarmörkunum, og
svo gekk hún fjórðung mílu
1 hina áttina og var þá búin
að ganga í gegn um þvera
borglfta. Næst fór hún að
skoða járnbrautarstöðina og
þar sem hún var búin að sjá
flugvöllinn, þá var ekkert
fleira markvert að sjá í Clon
curry. Hún leit inn í verzlun
sem seldi leikföng og blöð, en
var svo þung — nautasteik
og sveskjubúðingur — að hún
sat eins og lömuð á stól á
svölunum fyrst á eftir en fór
svo að hátta um átta leytið. I
Fyrir dögun var hún vakin
og var komin út á flugvöll,
fyrir birtingu. Farkosturinn j
að þessu sinni var æði rosk- \
in flugvél, sem flaug á milli j
búanna, eins og gert hafði
verið fyrri dag ferðarinnar. i
Um miðjan dag, er þau höfðu j
lent á einum fimm stöðum,
komu þau út að hafinu og
flugu meðfram eyðilegri, mýr
lendri ströndinni, þar til þau
lentu í Normanton. Eftil 'hálf
tíma viðdvöl þar flugu þau
til Constance Down búsins,
drukku þar tebolla og spjöll
uðu við húsfreyjuna og lögðu
svo af stað siðasta áfangann
til Willstown.
Þangað komu þau um mið-
aftansleytið og Jean sá vel
yfir staðinn, er þau hringuðu
þar áður en þau lentu. Land-
ið var skógi vaxið og frjó-
samt að sjá, Gilbertáin rann
til sjávar svo sem'þrjár míl-
ur frá borginnni. Áin virtist
djúp upp fyrir Willstown, þar
gat að sjá trébryggju út í
hana, og eins langt og eygði
inn i landið fyrir hitamóð-
unni, virtis vera nægilegt
vatn í ánni. Hins vegar virt-
ust allir aðrir árfarvegir vera
þurrir.
í sjálfum bænum virtust
vera um þrjátíu hús, sem
stóðu dreift við tvær feikna
breiðar krossgötur, sem ekki
voru malbikaðar. Aðeins eitt
hús var tvær hæðir og reynd
ist það vera gistihúsið. Út
frá bænum lágu götuslóðar
í ýmsar áttir. Þó Willstown
væri ekki stærri, var þar stór
flugvöllur, hafði verið byggð
ur í varnarskyni á striðsár-
unum. Þar voru þrjár mal-
bikaðar flugbrautir, hver um
mílu að lengd.
Þau lentu á einni braut-
inni og flugvélin þokaðist að
vörubíl, sem stóð þar sem
brautirnar mættust. Á bíln-
um voru tvær benzíntunnur
og dæla, til að koma benzín-
inu 1 flugvélina. Flugmaður-
inn sagði við Jean, er hann
kom innan úr stýrisklefan-
um. — Ætlið þér úr hér, ung
frú Paget. Tekur nokkur á
móti yður?
Hún hristi höfuðið. — Eg
ætla að hitta mann, sem á
heima á búgarði hér í nágrenn
inu, það er víst bezt fyrir mig
að fara á gistihúsið.
— Hvað heitir han? A1
Burns, umboðsmaður Shell,
sem þarna er á bilnum, þekkir
alla hér.
— Þakka yður fyrir sagði
hún. — Eg ætla að hitta Joe
Harman, sem er búsjóri á
Midhurst,
Þau fóru út úr flugvélinni.
— Sæll Al, sagði flugmaður
inn. — Hún ætti að taka um
fjörutíu gallons. Eg athuga
olíuna bráðum. Er Joe Har-
man í bænum?
Joe Harman? sagðl mað
urinn í bllnum. Hann var
grannvaxinn maður, dökk-
hærður maður um fertugt.
— Joe Harman er í Engl-
andi. Han fór þangað í frí.
Jean deplaði augunum og
reyndi að átta sig. Hún hafði
við því búin, að Joe væri út
á búgarðinum, eða jafnvel I
Cairns eða Townsville, en
það var helzt til fjarstæðu-
kennt að frétta að hann væri
1 Englandi. í fyrstu varð
henni allmikið um þetta, en
svo langaði hana til að skelli
......epöiið yöur hlaup
á .roilji margra veralana;!
ÉM
ÁÖU.UM
tttWJM!
-Ajsturstrsetá
'Mnr\i
Töfra-
sverðið
123
Eiríkur víðförli er dreginn inn
í óhreint, daunillt tjald og hent
inn í myrkrið. Þrátt fyrir allt
finnur hann til vissrar gleði yfir
því að vera saman með félögum
spyr 'hann allt í einu. Eftir vand-
ræðaiega þögn svarar Halfra: —
Hann hefur sjálfsagt .tækifæri til
að sleppa.
Rorik rís á fætur og hræðsla
þín sök allt saman, Eiríkur. En ég
vil ekiki deyja. Ég skal sýna ykkur,
að ég er snjallari hinum sniðug-
asta Mongóla.
— Látið han'n vera, segir Eirík-
taugum. Nótt færist yfir. Við
dagsbrún eru þeir sóttir af böðl-
unum og þeim finnst öllum, að
endalok þeirra nálgist og þjáning-
ar þeirra séu brátt á enda.
sínum þremur. — Hvar er Erwin? skín úr augum hans. — Þetta er ur við Orm. Hann er slæmur á