Tíminn - 12.05.1960, Blaðsíða 9

Tíminn - 12.05.1960, Blaðsíða 9
Málverk eftlr frú Karen Agnefe Þórarinsson Hfaun, Mn oEumilverk, dýrleg myod og stór. Yfir konunum, sem fcoma úr guSshúsi, er lotn- iag og tilbeiðsla, en sami hátiða- töær á hinu fólkinu, er situr á Sagurgrænu túni og er að hafa skósfcipti. Ung kona hefur hvít- vofhmg í kjöltunni, líklega ný- sidrðam. Á sama hátt og kirkju- fólksmyndirnar sýna helgihaldið, svo eru og málverkin Rakstrar- tonumar og Heyskaparfólk vifnisburður um hversdagslíf fyrri tíma: kvenfólk með skýlur á höfði og hTÍfur í höndum, en heysátur umhverfis'. Fólkið er glátt og frjálsmanntegt. Af hey- inu er sem leggi angan. Ein feg- ursta mynd Sveins af þessu tagi er Gangnamenn koma heim að bœ um kvöld. Skemmtilegar and- stæður eru í litum hestanna. Yndistegust eru þó bæjarþilin þrýú, vafin fagnaðarbjarma, eins og þau bjóði menn og hesta vel- komna heim. Ógleymanlegt er Þorrakvöld: Kona leiðir lítinn dreng í snjónum. Þetta er endur- minning um ferðalag móður Sveins og siálfs hans í bernsku. Myndimar Lestaferð, f grasamó, Réttardagur og Gangnamenn á afrétt Ieiða hugann að rammís- lenzku efni, sem öllum hlýtur að vera kært. Á Lestaferð em hestar með klyfjum við hól eða hamraborg, sem gefur myndinni svip og reisn. En í baksýn við Gangnamenn og Réttardag era beitilönd Kelduhverfis og Reykýaheiðar með spmngum og gjám. Listamanninum tekst að gefa öHu raunsæjan, en þó ævin- týrakenndan blæ minninganna. Erfiðið gleymist, en gleðin, sem tengd var sigrum þessarar bar- áttu, varpar Ijóma á tilveruna og gefur lífinu tilgang. Engan veit ég hafa rnálað samn- fegurri myndir af öllu þessu en Svein Þórarirasson. Það er eins og öran lífsins stígi ljóslifandi fram. Alt er svo hagvant og samræmt í myndum Sveins nm þetta efni, að það er eragu líkara en meran og dýr séu sprottin upp úr jörðinni, alveg eins og lit- prúður gróðurinn, hvað ema fellt inn í landslagið. Þjóðlegri list er ekki til. Hér hefur haran gert þingeysku, og um Ieið íslenzku sveitalífi hliðstæð skil í litum sem Jón Trausti og Guðmundur á Sandi í sögum og ljóðum. Sveinn er alltaf sjálfum sér samkvæmur. Þó má segja, að málverk hans af dauðri náttúm, sem svo er nefnd, séu nokkuð á aðra lund en þjóðlífsmyndir hans. Kunnastar af náttúmlýs- ingum Sveins eru líklega myndir hans af Dettifossi og úr Jökuls- árgljúfrum. Hver skyldi hafa málað fleiri myndir af þessum einstöku náttúmfyrirbærum, né heldur ríkari af tilbrigðum? Stundum túlkar Sveinn Dettifoss og björgin döpur og dimm að sjá, endranær í mikilli litadýrð, eins og þáu hlæi við áhorfanda. Hljóðaklettar eru oftast fjólu- bláir og minna á álfabyggð. Mest heillandi af myndum Sveins, þar sem mannlífið virð- ist víðs fjarri, þykja mér þó þær, er sýna skóga og kjarr Axar- fjarðar og Kelduhverfis, jafnt í grósku vorsins sem litfögrum haustbúnmgi. Þannig eru velflest fegurstu verkSveins upprunnin í átthögum hans. Þó eru ýmsar svipmestu myndir hans annars staðar frá. Svo er t. d. um málverkið af Dynjanda í Amarfirði, sem stendur fám eða .engum Detti- fossmyndum hans að baki, Þing- vallamyndir og ýmis glæsileg málverk úr Reykjavík, en þangað lá leið þeixra hjóna frá Ábsyrgi. Og við hófuðstaðinn eru ýmis skemmtilsgustu ævintýri Sveins oundin. Mig langar til að segja hér eitt þeirra. Það gerðist á stríðsárunum. Sveinn hugðist mála mynd fyr- ir bankastjóra í bænum og sá, að hann fengi betri útsýn, ef hann fæari upp á hú$>sk nokfcnrt. Á efri hæðxnni mætti honum ammoníakstæfcja, því að þeíta var sápugerðairhús, og varð hann að standa á öndinni, unz upp á þakið kom. Þar byrjaði málarinn að teikna. Þótt hann væri niður- sokkinn í verk sitt, varð hann allt í einu var við oddmjóa skugga bak við sig, en skipti sér ekkert af því. Þegar Sveinn faran, að stungið var í bakið á honum, lag- aði hann sig til í sætinu. En þeg- ar pikkað var fastara, leit hann við. Sá hanm þá, að komnir vora nokkrir hermenn upp á þakið, ráku byssustingi í bakið á hon- um og spurðu, hvort hann hefði leyfi til að vera þama. Því raeit- aði Sveinn, en ætlaði að halda áfram að leíkna. Tóku þeir þá af honum blaðið, þrifu sinn undir hvom handlegg og drógu hann niðtu* í sáphúsið. Hóstuðu þeir í sífeliu, en haran stóð á öndimrri og varð á undan þeim út. Þar tóku þeir haran aftur og ýttu hon- um á undan sér að Þjóðleikhús- inu og inn í það. Þar var alM brotið og bramláð og ljótt um að litast. Mikill rumur sló korða í kriragum sig, sfcipaði að láta Svein inm i bíl og aka honum burt. Þeir lyftu honum svo upp á háan bíl, settusf si-nn við hvora hlið hams og beindu sfnu byssu- hlaupi að hvom gagnanga. Þegar hanm leit til hvorrar hliðar, sem var, blöstu við bvssuhlaupin, kol- svört og ógnanc!.. Svo var ekið með hann af stað. Á samri stund iaukst upp fýrir honum skilnirag- ur á þeirri skelfingu, sem haran var kominm í. „Að þú sfculir ekki skammast þín fyrir að láta sjá þig með þeim,“ var þá kallað til hans. En hamn svaraði: „Ég get ekkert að því gert." Um leið sá hann ömur- legt umkomuleysi sitt og varð smám saman reiðubúinn að láta skjóta sig. i— Allt í einu stanz- aði bíllinn í braggahverfi á Skólavörðuhæð. Sveini var þá hrint ofan af bílnum, en fallegur og góðlegur muður kom á móti honum og fór að skipa eitthvað fyrir. Hugðist SVeinm þá að leggja á flótta, en Ijótir hundar og hermenn með byssur allt í kring ollu því, að hann hætti við það. Aftur var Sveinn látinn upp á bílinn og ekið af sfað. Taldi hann þá aftöku vísa og spurði: „Er langt þangað?“ „Fimm kílómetr- ar," sögðu þeir, en bættu svo við: „Fallegar stúlkur í Reykja- vík.“ Sveinn kvað já við því. Eftir nokkurn tíma nam bíll- fran stað.ir við háa og mikla gaddavírsgirðingu. Voru þar menn fyrir innan á rölti með bundnar hendur. Ofan af bílnum var hann tek- inn, leiddur iran í stóran bragga og látinm staðnæmast við borð mikið. Sátu þar hermenm í tuga- tali með skammbyssur fyrir framan sig, en á veggjunum allt í kring héngu stærri og minni byssirr. Hófst nu yfirheyrslan. En þegar þeir spurðu hann um heimilisfang hans, var honum lífsómöguiegt að muna það og ekki heldur raafn neins manns, sem hann þekkti, hvorfci í Reykjavík né annars staðar. En a-f því að listamannadeilan stóð þá sem hæst, skaut einu nafni upp í huga hkns, og hann nefndi Jónas Jónsson frá Hriflu. Síðan var haran rannsakaður hátt og lágt, og að ranmsókn lok- irani var honum fylgt út í bílinm af mikilll kurteisi, ekið til Reykjavíkur, byssurnar látnar liggja á gólfinu, honum fylgt á þann stað. sem hann var tekinn, og kvaddur með vinsemd og virktum. Þetta er aðeins eitt ævintýri af mörgum, sem Sveinn hefur ratað í um dagana. Öll eru þau nátengd list hans og lisfamanns- eðli. Líf hans er list og listin líf. Þegar Sveinn hefur skemmt mér góða stund með bessu og fleiri ævintýrum, fer hann út. Sný ég mér þá að húsfreyjunni og bið hana að segja mér eitthvað af bónda sínum, en hún svarar: „Alltaf á ferðalögum og hvar, sem við dveljumsf, er eitthvað óvenjulegt að koma fyrir Svein.“ Og hún segir mér sumt af því, sem þegar hefur verið ritað í þessari grein, en homum virðist hafa gleymzt. Ótalmörgu mætti við bæta. Sá, er þetta ritar, fór einhverju sirani heim til Sveins, en húsbóndinn var ekki viðstadd- ur. Frú Karen Agnefe vísaði mér til stofu og bauð mér að bíða hans. Þá ég það með þökkum. Og þegar Sveinm opnaði dyrnar og hafði heils'að konu sinni, sagði hún glaðlega: „Það er kominn maður, sem þú hefur gaman af að hitta." Mér hefur orðið þessi málsgrein minnisstæð, af því að hún fól í sér svo hlýlega gest- risni, enda þótt ég hefði auðvitað margfalt meira gagn og gaman af að hitta Svein en hann mig. Tæplega var Sveinn setztur, þeg- ar hann tók að segja okkur ævin- týri dagsins. Hafði hann verið að gera frumdrög að mynd inn við Klepp. Bar þá fundum hans og nokkurra sjúklinga þar saman. Frásögn Sveins af þeim og orða- skiptum þeirra við haran reyndist ærið hlátursefni, það sem eftir var kvöldsiras. Loks hefur mér gefizt lang- þráð tækifæri til að spyrja frú Karen Agnete um list hennar sjálfrar. Sveinn hefur sagt, að hún sé betri málari en hann. En hún er svo hógvær og lítillát, að fágætt má teljast, þegar lista- maður á í hlut. Hún segist ekki hafa gert nema þrjár myndir, sem hún sé fyllilega ánægð með. Ég fæ að sjá tvær þeirra, sem em Gömul kona, dönsk, og Hrafnaþing, haustmynd, byggð á eridurminnmgu frá Valagilsá. Annars' staðar hef ég skoðað aðr- ar af myndum hennar. sem hrífa mig ekkert síður. svo sem Danskt landslag, Skógargöng 'líka dönsk), í baðstofu, Spila- konurnar og Á berjamó í Ás- heiði. Nöfnin sýna, að dönsk og ístenzk efni skiptast á. Djúp al- vara, mild og hörð í seran, sMn úr' svip gömlu konunnar dönsku, en Spilakonurnar bera vott um glöggt auga, haga hönd og ótví- ræða kímnigáfu málarans. Dönsku landslagsmyndirnar eru gæddar mýkt og yndisþokka. Þó vixðist islenzkt þjóðlif og íslenzk þjóð- trú mega sín meir í list frúar- iranar. Myndirnar í baðstofu og Á berjamó í Ásheiði sýna ást og aðdáun listakonunnar á sveitalíf- inu, eins og hún væntantega hef- ur kynnzt því bezt norður í Kelduhverfi. Og smekkvísi á form og hófsemd í meðferð lita bregzt he: ru aldrei. Karen Agn- ete hefur því bætt mikilvægu efni við framlag Sveins til þjóð- lífslýsiraga og menningarsögu í listrænu tilliti. Fegurst þykir mér hún þó túlka þjóðsögumar. Yfir mynd hennar af Ólafi lilju- rós og fleirum er sanrakallaður helgiblær. Votta þær, með hví- líkri alúð og lotningu hún leggur stund á verk sín. Karen Agnete er sjálfsiæð og gagnmenntuð listakona, bæði hvað viðvíkur kunnáttu, litasmekk, formkennd og hugkvæmni. Grunar mig, að hún ger'i strangari kröfur til sjálfrar sín en hollt má teljast fyrir ákjósanleg afköst. Enginn veit, hvers Hstavinir hafa farið á mis, þar sem hennar ómáluðu myndir eiga í hlut. En Karen, Agnete óskar þess víst ekki, að um sig sé ritað nema sem minnst, enda er grein þessi aðallega helguð manni hennar. Skal því enn vikið nán- ar að Svemi, list hans og lífi, og verður það þó aldrei gert af full- um skilningi, nema stöðugt sé höfð í huga hlutdeild hennar í bvor tveggja. „Alltaf er ég óánægð og óró- leg, þegar ég hef máííf" mynd,“ segir hún. Ég skil þaö sem vand- látt viðhorf gagnvart eigin verk- um. „Prúður er sá, sig prófar rétt,“ segir máltækið. Ég dáist að háttvísi hennar, þá er hún ræður fram úr vanda, sem okkur Sveimi ber að höndum við samn- ingu mína á þessari grein. „Hún karan sig betur en við báðir xsegi ég. Og það verður Sveinn að játa, þótt fótviss sé á umgengn- innar og velsæmisins hálu leið- um. En ég er enn þá hrifnari af því, hve fundvís hann er á þann mjóa stíg, sem liggur til gtettni og gamans, og hve augu hans em opin fyrir broslegu hliðunum á lífin og tilverunni. Hann á til að gera svo hárfínt gys að sjálfum sér, að aHir viðstaddir veltast um af hlátri. Eiga þessir dýrmætu og sjaldgarfu hæfileikar drjúgan þátt í að gera Svein flestum skemmtilegri og fáum líkan. Þannig bæta þessi hjón hvort aranað upp, en era þó ákaflega samhent. Áður var miranzt á gestrisnina, sem frú Karen Agnete á auðvitað sízt minni þátt í en Sveinn. Og þegar við allt þetta bætist fágæt gjafmi'ldi, er ekki furða, þótt bæði séu þau vinsæl með af- brigðum. Ösjaldan gefur Sveinn myndir eigi síður en hann selji þær. Eitt sinn keypti ég af hon- um málverk af Dettifossi fyrir mjög lágt verð. Hann gaf mér í kaupbæti vatnslitamynd úr Jök- ulsárgljúfrum, og er óvist, að hún sé miklu minna virði en hin, þó að smærri sé, slíkur meistari sem Sveinn er í meðferð vatns- lita. En örlæti hans er ekki bundið við vini og listaunnendur eina. Öskukarlana má hann ekki sjá, 'án þess að bjóða þeim vindla, ftaup og kaffi. Sífellt er hann að leiða börn af götunni og leik- vanginum inn til sín. láta þau sitjast til borðs og gefa þeim alls konar góðgætr. Nýlega var fagnandi nópur barna í nánd við húsið hans kominn með gler- augu, sem hann hafði gefið þeim. Eömin elska Svein og hlýða hon- um í öllu, þó að þau óhlýðnist öðmm. Eitt sinn meiddi hann sig í fingri við að lyfta mótorsláttu- vel í gangi yfir g-irðingu til ná- grannans. Þá sýndu börnin, hve vænt þeim þótti um Svein, voru óspör á að koma með gosdrykki og aðra hressingu og spyrja um líðan hans. (Pramhald á 15 síðu).

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.