Tíminn - 12.05.1960, Blaðsíða 14

TÍMINN, fimmtudagimi 12. nud 1960.
byrja n*S8 ffamleíOsluna og
éjg er ísátínn a5 setja það á
blað, en ég er ekki búinn að
gaoga úr skugga \nn flutntegs
gjöM“.
. Ég mcelti mér mót víð hann
nsaste. fðstudag og hann kom
til mfn á sfcrifstofuna. Þetta
var lítill maður, feitlaginn
og giaðlegur. Hann kom með
böggul vafinn í brúnan
pappír.
„Áöur en yið byrjum“,
sagði hann, „setla ég að sýna
yður hvað ég fékk í morgun“l.
Harm rafcti sundur böggullnn
og tðk úr honum sfcó úr krókó
dtlsskinni. Ég tók annan og
skoðaði forvitinn.
,Hvað er þetta?" spurði ég.
„Skórnir, sem hún smíðaði
sjálf í Willstown" sagði
hann. „Skrifaði hún yður utn
það?“
Kg hristi höfuðið og athug-
aði skóna enn betur. „Bjó hún
þá til sj£lf?“
„Ójá, með sínum etgin
höndum í svefnherbergi í
gistihúsi, sagði hún“.
Ég velti þeim fyrir mér. „Er
nokkuri lag á þeim?“
„Það fer nú eftir því hvern
ig er á þá litið“ sagði hann.
„Auðvitað eru þeir óseljan-
legir, — sko hérna og hérna“,
hann benti á ýmsa vankanta.
„Þeir eru ekki einu sinni báð-
ir eins. En hún veit það sjálf.
En líti maður á þá sem hand-
arverk vélritunarstúlku, sem
aldrei hefur búið til skó áður,
smíðaða á rúmstokknum án
allra áhalda, þá eru þeir bara
logandi merkilegir“.
Ég lagði skóinn frá mér og
bauð honum vindling. „Sagði
hún yöur hvað hún hefur í
huga?“
Hann sagði mér hvað hún
hefði skrifað og við ræddum
saman í stundarfjórðung. Að
lokum spurði ég hann: , Hvern
ig lizt yður á þessa fyrirætlan
hennar?“
„Ég held ekki að hún geti
framkvæmt þetta“, sagði
hann blátt áfram, „ekki á
þann hátt, sem hún hugsar
sér það. Ég held ekki að hún
sé nógu vel að sér um skógerö
til þess að geta rekið svona
fyrirtæki?“
Ég verð að játa, að ég var
vonsvikinn en það var mikils
virði að fá álit kunnáttu-
manns. „Ég skil“, sagði ég
lágt.
,Lítíð þér á“, hélt hann
áfram. „Hún hefur ekki nægi
lega þekkingu til aö bera.
Þetta er bezta stúlka, herra
Strachan og hún hefur gott
viðskiptavit. En hún hefur
enga æfingú i að búa til skó,
s-”n eíga að vexa sölu' g
i hefur heWur engu .-
i. i í að stjórna stúlkurn og
haida þeim svo að verki, að
þær sklli vinnu fyrir sin laun.
Það er ekki heldur svo véi, að
hún sé í sínu ættlandi, þessar
áströlsku sveitastúlkur, sem
hún skrifa rum, þær eru af
öðru þjóðerni en hún. Vel má
vera að þær vilji vinna, en
þær hafa aldrei séð verk-
smiðju fyrr. Hún yrði að læra
sitt eigið verk og kenna þeim
samtímis þeirra verk. Og það
getur hún ekki.“
— Eg skil, sagði ég aftur.
— Mig langar til að hjálpa
og þær hvora aðra. Satt ■
segja kom Aggie til mín í gi
og sagði upp. Eg fékk henm
uppsagnarbréfið aftur og sló
upp í glens. Hfcm segir upp
annan og þriðja hvern mán-
uð — er farin að ókjnrast,
eins og ég sagði. Þá spurði
ég hana hvernig henni litist á
að fara til Ástralíu og vinna
fyrir ungfrú Paget. Hún sagð
ist skyldl fara heimshornaj
á milli, ef hún losnaði við að i
standa í biðröð eftir þessari
hungnrlús, vsem matarskammt j
Framhaldssaga
-gilegt værl fyrir hana
sauma cftir. — Svo er enn
séð hvort hún getur latið
fyrirtækið bera sig með því
verðlagi, sem vig gctum selt
á fyrir hana. En óg verð að
segja, að mig langar til þess
að þetta sé reynt. Framleiðsla
er að verða svo erfið hérlend
is vegna allra þeirra hafta og
hamla sem búið er að koma
á, að það er tímabært að róa
á ný mið.
Eg þakkaði honura alúðlega
fyrir komuna og svo skrifaði
ég Jean Paget allt það, sem
hann hafði sagt og ég held,
að herra Pack hafi skrifað
— ■a—i- g
fl. túw wpmt
f/evil Skúft'
henni, sagði litli maðurinn,
— en hún verður að fara dá-
lítið öðru vísi að þessu. Hug-
myndin er bara góð, ef hún
getur framnvæmt hana. Eg
verð að segja, að þegar hún
skrifaði mér, að hún gæti
fengið ógarfað krókódílsskinn
fyrir sjötíu shillinga, þá lá
mér við yfirliði — og það
ástralska shillinga — ekki
nema fimmtíu og sex enska
shillinga. Hér hef ég orðið að
greiða hundrað og sjötíu, —
hundrað og áttatíu shillinga
fyrir sútað skinn og hef fram
að þessu talið það góð kaup.
|Þá sagði ég við hann Levy:
Miklir endemis beinasnar höf
um við verið.
— Hvernig telduð þér að
hægt væri að hjálpa henni?
spurði ég.
— Eg skal segja yður, að
mér datt í hug, að ef hún gæti
borgað ferð verkstjóra fram
og aftur, þá gæti ég lánað
henni kvenmann frá mér,
sagði hann. — Ein stúlkan
okkar er farin að óróast —
hún er svona hálf fertug —
gift kona, en hætt að búa með
manninum fyrir löngu síðan.
Hún var liðþjálfi í kvenna-
sveit á stríðsárunum og var
um tíma í Egyptalandi, svo
hún er vön-að vera i heitum
löndum. Aggie Topp heitir
hún. Og stúlkurnar gera ekki
uppsteit á neinu verkstæði,
sem Aggie Topp stjómar.
— Þekkir ungfrú Paget
hana? spurði ég.
— Já, já, Jean þekkir Aggie
Sigríður Thorlacius
þýddi
46.
| urinn er. Hún væri til með
( að fara, ef Jean vill. Þeim var
l öllum hlýtt til hennar, stúlk
unum okkar.
— Komizt þér af án þess-
j arar konu? spurði ég. |
— Mér helzt hvort eð er
ekki lengi á henni, sagði hann
— en með þessu móti er hugs
anlegt að við missum hana
ekki alveg. Ef hún færi til
i Ástralíu og fyndi, að ekki
væru öll lönd betri en Eng-
land, þá kæmi hún kannski
til okkar aftur, væri þá laus 1
við óróann.
Við ræddum þetta góða
^stund. Fargjald konunnar og
kaup meðan á ferðunum stóð, j
hlutu að verða samtals ein
þrjú hundruð pund, en mér
virtist að því myndi vel var-
ið, ef framtíð fyrirtækisins
j kynni að falla eða standa
! með þeim útgjaldalið. Herra
I Pack taldi stofnkostnaðar-
Jáætlun Jean í lægra lagi, en
J ekki taldi hann að miklu
myndi skakka. — Þegar smíða
J á fyrsta flokks skó, þá er
; aldrei hægt að gera það allt
j í vélum, sagði hann. — Snið-
jin breytast svo ört.
Hann hafði hugsað sér að
j þeir sendu Jean við og við
'með flugpósti þau snið, sem
henni með sama pósti. Þessi
bréf biðu eftir henni þegar
hún kom úr ferðalagi til
Rockhamton, en þangað
hafði hún farið til að hitta
Elsie Peters, stúlkuna, sem
vann í skóverksmiðjunni þar.
Til að spara fór hún með
járnbrautarlest, langt og
þreytandi ferðalag í hitan-
um. Á þeirri sjö mílna leið
rann fyrst upp fyrir henni
hve strjálbýlt Queensland var.
Úr flugvél virtist ekki langt
milli bæja, en úr lestinni
mátti greina vegalengdirnar.
Hún fann Elsie Peters og
árangurinn af samræðum
þeirra var harla léttvægur.
Þær hittust í veitingastofu
skammt frá verksmiðjunni,
en jafnskjótt og Jean nefndi
starf á Ströndinni sagði Elsie
að hún gæti sparað sér frek-
ari útskýringar. Að vísu væri
mjög æskilegt að koma ein-
hverjum iðnaði af stað þar,
en enginn mannlegur mátt-
ur gæti dregið hana þangað
aftur.
Jean var í senn. niðurdreg
in og fegin þegar hún gekk
út úr veitingastofunni. Hún
óskaði ekki eftir. starfsliði
með slíkt hugarfar, en á
hinn bóginn hafði hún von-
ast eftir að fá þessa stúlku
til sín. Hún vissi vel að hana
sjálfa skorti æfingu í verk-
stjórn og því betur sem hún
athugaði málið, því fleiri
vandamál risu, sem henni
höfðu ekki vaxið í augum er
hún fyrst fékk þessa hug-
mynd. Um kvöldlð dvaldi hún
á gistihúsinu i þungu skapi
og ílaug aftur til Cairns
næsta dag. Ilún var ekki i
skapi til að fara aftur með’
lcst cg komst að þvi, að flug
ferðin var lítið dýrari.
Bréfin frá okkur biðu henn
að á Strand-gistihOsínu og
hcnni léttí stórlega i skapi
við lcsturinn. Hún mundi
mjög vel eftir Aggie, grind-
■ horaðrl og hávaxinni. Ef
Aggie fengist til að koma tii
Quecnsland í eitt ár, þá var
mikið fengið. Mér er ekki
grunlaust, að hún hafl verið
, farin að finna til einmana-
leika á meðan hún belð eftir
Joe Harman í Cairns.
Hún skrifaði okkur þakkar
bréf, en vildi enga ákvörðun
taka fyrr en hún hefði hitt
J Joe Harman. Seinna sagði
ihún mér, að þær þrjár vikur,
J sem liðu frá því hún kom frá
í Rockhamton og þar til Joe
kom, væri erfiðasti tími sem
hún hefði lifað. Á hverjum
morgni vaknaði hún i grárri
morgunskímu, sannfærð um
að hún væri að hlaupa á sig.
Hún myndi aldrei kunna við
sig í þessu einkermilega landi
og þau Harman myndu ekk-
ert eiga sameiginlegt, bezt
væri að hitta hann alls ekki.
Skynsamlegast væri að fljúga
til Sidney og fara með fyrsta
skipi heim. Um hádegi var
I hún farin að efast, vegna
þess að einhver frammistöðu
| stúlka eða gistihússstýran
I höfðu sýnt heiini vinahót og
undir kvöld vissi hún, að ef
hún yfirgæfi þenna stað, var
eins víst, að hún væri að
flýja þaöan, sem hamingjan
gæti orðið hennar, hamingj-
an sem hún hvergi fyndi ann
ars staðar. Og hún háttaði
meg þeim ásetningi að vera
þolinmóð og næsta morgun
vaknaði hún með sömu efa
semdirnar í huga.
Úr bréfi mínu vissi hún
með hvaða skipi Harman var
og það var engúm vanda bund
ið að komasfc að þvi hvenær
það áttí að koma til Bris-
......gparið yður Hanp
A .zailli maxgra. verslanat
iWKUItóL
ÁÓLIUM
MDUM!
-AuaturstTæCi
EIRIKUR
víöförli
Töfra-
sverðið
131
Þegar Eiríkur opnar augun, er
hann staddur í tjaldinu með vin-
um sínum. A3 hugsa sér, að það
sikyldi vera þorparinn Gráúlfur,
sem frelsaði mig, tautar hann..
Varðmaður gengur inn. — Rístu
á fætur, hundur, segir hann við
Eirík.
Hann er færður inn til Bor
Khan — Dóttir min vill gifiast
þér, segir hann. — Hvað segir þú
um það? Gefðu rétt svar, annars
munt þú hljóta verr af.
— Ég stend í þakkarskuid við
Chu Chandra,' segir Eiríkur. -
En ég get ekki kvænzt henni. í
fyrsta lagi á ég konu heima, í öðru
lagi er ég ekk: ástfanginn í dóttur
þinni. j