Tíminn - 31.05.1960, Page 14

14
TÍMINN, þriðjudaginn 31. maí 1960.
dögum nieö einn Móra með
sér. Hesturinn kom aftur
mannlaus.
— Hefur slóðin verið rakin
til baka? spurði Joe strax.
— Það var reynt, en tókst
ekki, sporin horfin.
Pilturinn settist á svala-
brúnina, dró af sér stígvélin
og hellti úr þeim. Smátjörn
myndaðist í kringum hann.
— Jackie Bacon, stelpan á
stöðinni í Cairns fékk fréttina
i morguntímanum. Hún kall-
aði á Haines lögreglustjóra og
hann sendi Phil Duncan til
Windermere og hann og A1
Burns eru á leiðinni þangað.
Eg lofaði að koma við hérna
og segja þér fréttirnar. Eddie
Page er á leið til Windermere
frá Carlisle og Pred Dawson
er með honum.
— Hvaða Móri var með
Don? spurði Joe.
— Samson heitir hann og
er frá Mitchell River. Hann
er búinn að vera mánaðar-
tíma hjá Don.
— Vita þeir hvert hann æti
a’di?
— Upp með Vonleysisgili.
— Hvert í logandi, sagði
joe. — Þá veit ég hvert hann
hefur ætlað sér. Jean leit á
hann og sá hörkusvip koma
á andlit hans.
— Hvað segirðu, sagði Pete.
— Hann hefur verið að seil
ast í kálfana mlna, sagði Joe.
— Skálkurinn hefur kálfarétt
þar uppfrá.
— Hvernig veiztu það?
spurði Pete.
— Eg fann hana, sagði Joe.
— Eg skal segja þér hvar það
er. Þú veizt hvar Vonleysis-
gil liggur að Fiská? Pilturinn
kinkaði kolli. — Ef þú ferð
þaðan upp með gilinu svo
sem fjórar milur, þá er þar
annað gil, sem sker landið og
myndar smáeyju. Jæja, svo
sem hálfa mílu þaðan er þétt
kjarr og að baki þess gróður
laus hæð. Kálfaréttin er á
milli gróðurins og hæðarinn-
ar. Ofan af hæðinni sér mað-
ur réttina. Hann hikaði. — Ef
að á að gera út leitarleiðang
ur, þá myndi ég ráðleggja að
byrja þar.
— Þakka þér fyrir Joe, sagði
Pet.e. — Eg skal segja þeim
það á Windermere.
— Já, það er bezt, frú Curt
is veit sjálfsagt ekkert um
þetta.
Jean hafði hikað við að
taka þátt í umræðum um
hluti, sem hún var alls ókunn
ug, en nú spurði hún. —
Hvemig komstu að þessuj
Joe?
Hann sneri sér að henni.
— Eg fór þarna uppeftir með
Bourneville rétt eftir Jólin og
mér sýndist vera heldur færri
kálfar, en eðlilegt væri.
Bourneville fór að rekja slóð
irnar — þá var regnið naum
ast byrjað og vel sporrækt.
Cartwrightáin er landamæri
okkar á þann veg og fylgdum
við slóðunum yfir á Winer-
mere. Slóðin var eftir tvo
hesta og marga kálfa. Við
fundum réttina og þar voru
kálfarnir, sjálfsagt búnir að
vera þar eina tvo daga. Eg
hleypti þeim auðvitað út og
mig sjá um mig, Joe. Eg verð
héma þangað til þú kemur
aftur. Farðu heldur strax að
lcita.
Hann liikaði. — Eg verð
kannski marga tíaga að heim-
an.
— Þá fer ég bara ríðandi
heim. Einhver af blökkumönn
unum getur fylgt mér og far
ið með Sally til baka.
— Já, það gætir þú, sagði
hann hægt. Moonshine verð-
ur heima og hann gæti farið
með þér. Bourneville fer með
mér.
Framhaldssaga
’ ur þú kofa, sem Jeff Pocock
notar þegar hann veiðir krókó
díla. Svo sem tveimur mílum
fyrir ofan kofann eru grynn
i ingar og þar kemstu yfir.
Stefndu í norður þaðan svo
sem tíu mílur og þá kemurðu
á slóðina frá búinu til Wills-
i town. Hana hlýturðu að
, finna.
— Allt i lagi.
— Viltu matarbita?
1 Pilturinn hristi höfuðið —
Ætli ég fari ekki að koma
mér afstað.
Þau fylgdu honum útfyrir,
hann lagði á hestinn og reið
af stað. Það var næstum því
hími Sfuifc'
rak þá heim og það var svei1
mér ekki létt verk að koma1
þeim framhjá fyrsta vatns-
bólinu.
— Hvað voru þeir margir?
spurði Pete.
— Fjörutíu og sjö.
— Allt smábjórar?
— Auðvitað, sagði Joe og
virtist hneykslaður á að nokk
um grunaði annað. — Don
myndi aldrei takia brenni-
merkta kálfa.
Pilturinn leit á stigvélin
og reis á fætur. — Hvað ætlar
þú að gera Joe? Koma með?
— Eg held ekki, sagði Joe
íhugandi. — Eg held að ég
fari upp á landið, þar sem
hann náði smábjórunum min
um. Má vel vera að hann hafi
ætlað að reyna aftur við þá
og hafi orðið fyrir slysi. Það
er sunnan við Cartwrightána,
austan við nýju borholuna
okkar. Ef ég sé hvergi bóia
á honum í mínu landi, þá ætla
ég að fara niðureftir, þar sem
hann rak kálfana í réttina.
Kannski ég mæti ykkur á
þeirri leið á morgun eða
næsta dag.
Pete kinkaði kolli. — Eg
skal segja Phil það.
— Segðu honum að ég taki
Bourneville með mér og ég
leggi af stað strax og ég er
búinn að aka ungfrú Paget
til bæjarins.
Förutíu mílur I þessu veðri
— það hlaut að taka eina 3
tíma. Jean sagði: — Láttu
Sigríður Thorlacius
býddi
60.
— Já, það verður í bezta
lagi, sagði hún. — Hvenær
kemur Dave aftur?
— Hann ætti að koma
seinnihluta dagsins í dag.
Hann sneri sér að Pete.
— Jim Lennon er í frii og
Dave fór að heimsækja stúlku
— eina af hjúkrunarkonun-
um í Normanton. Hann kem
ur aftur í dag.
Jean sagði: — Eg ætla að
bíða hérna þangað til Dave
kemur, ef eitthvað skyldi
koma fyrir.
Joe brosti til hennar. — Það
vær afbragð. Mér er ekki um
að láta Mórana vera eina eft
ir heima. Eg skal segja Moon
shine að hann eigi að fylgja
þér í bæinn þegar þú vilt fara.
Hann sneri sér að Pete.
— Viltu fá annan hest?
— Eg held ekki. Eru ekki
um þrjátíu mílur héðan til
Windermere?
— Jú, þú ferð yfir ána hér
og handan við hana kemstu
á götuslóða, sem liggur alla
leið. Hann hefur að vísu ekki
oft verið farinn síðustu vik
urnar. Ef þú finnur hann ekki
þá skaltu stefna norður að
Gilbertá, fara upp með henni
svo sem tvær mílur, þar finn
stytt upp, en loftið var þung
búið. Joe sneri sér að Jean.
— Mér þykir fyrir þessu,
sagði hann hljóðlega. — Dag
urinn er okkur eyðilagður.
Ertu viss um að þér sé sama
þó þú farir riðandi heim með
Moonshine?
— —Auðvitað, sagði hún.
— Þú verður að flýta þér af
stað.
Hún hraðaði sér inn, til að
reka á eftir Palmolive svo að
hún kæmi því í verk að út-
búa máltíð og nesti handa
þeim. í húsagarðinum voru
karlmennirnir að leggja á
hestana. Þeir lögðu á reið-
hesta og einn áburðarhest,
sem bar tjald og annan við-
leguútbúnað. Jean varð á-
hyggjufull, er hún sá, hve lít
inn og lélegan mat Joe lét
sér nægja í nesti. Hann tók
ófýsilegt, soðlð kjötstykki úr
kæliskápnum og stakk því nið
ur í poka, ásamt þremur
brauðum, handfylli af telaufi
lét hann í gamlan kakóbauk
og sykurmola í annan bauk.
Annað var nestið ekki í ferða
lag, sem enginn vissi hve
langan tíma tæki. Hún bland
aði sér ekki í málið, sá að
hann var annars hugar, en
hugsaði sér að athuga málið
nánar í framtíðinni.
Hann kvaddi hana með
kossi úti á svölunum og hún
fylgdi honum út í garðinn.
Gáðu að þér, vinur minn,
sagði hún.
Hann brosti. — Eg sé þig
í Willstown í næstu viku.—
Svo lét hann hestinn brokka
út um hliðið og á eftir hon-
um reið Bourneville með á-
burðarhestinn í taumi. Jean
var ein á Midhurst með
blökkufólkinu.
Enn tók að rigna og hún
fór upp á svalirnar. Húsið var
hljótt og autt, Joe var farinn
! og Palmolive komin heim til
jsin. Regnið dundi jafnt og
þétt á þakinu. Jean datt í
hug, að kannski væri allt kom
ið í lag, Don Curtis gæti verið
; kominn heim á Windermere
og ferðalag Joe væri þá á-
stæðulaust erfiði. Það var
heimskulegt að hafa ekki stöð
á Midhurst. Það var að vísu
satt, að ekki voru nema 20
mílur í sjúkraskýlið, svo að
litlar líkur voru á að þaðan
þyrfti að kalla á hjálp, en þeg
ar atburðir eins og sá, sem
nú hafði gerzt komu fyrir, þá
var bæði erfitt og óþægilegt
■ að geta ekki fylgzt með þvi,
hverju fram yndi. Hún ákvað
með sjálfri sér, að fá talstöð
gift.
Hún hafði aldrei áður ver
á Midhurst þegar þau væru
ið ein á Midhurst. Hún reik-
aði milli herbergjanna þungt
hugisandi og litli kengúru-
unginn hoppaði við hliðina á
henni. Við og við laut hún
niður til að klappa honum
og hann nartaði í fingur-
gómana. Hún var lengi inni
í herbergi Joe og fór höndum
um fatnað hans og muni.
Hann átti fátt gripa. En í
þessu herbergi hafði hann þó
dreymt sína drauma og þar
hafði hann ákveðið för sína
til Englands til að leita henn
ar, þá ferð sem raunverulega
endaði á skrifstofunni hjá
Noel Straihan í Chancery
Lane. Ósköp virtist Chan
rery Lane vera langt í burtu. \
Klukklan þrjú kom Dave
Hope heim, hann kom ríðandi
í allri rigningunni, eins og
Pete Flethcer hafði gert um
morguninn. Frá Nonnanton
hafði hann fengið far með
vörubíl. í Willstown hafði
.......Sparið yöur IJanp
i A .mfUi maigra veralaua;!
OÖMWöL
4 ÖílUM
ueUM!
Auaburstxseti
EIRIKUR
vlöförli
Töfra-
sverðið
145
— Ég hélt að þú værir fangi
Bor Khan, segir Eiríkur við Alha-
abr.
— Enginn heldur mér innilok-
uðum lengur en ég vil sjálfur,
svarar ABiabar.
Njósnararnir sneru aftur til
búðanna og Eiríkur gengur fram
til að taka á móti þeim. —- Hafið
auga með Alhabar meðn ég er
burtu, segir hann við Orm.
Njósnararnir hafa ekkert nýtt
fram að færa. Hin fránu augu
Eiriks líta eftir öllu. Hann tekur
eftir því, að Gráúlfur virðist vera
að ókyrrast.
Litlu síðar grípur einn stríðs-
mannanna grein og skarar í eld-
inum. þannig að neistarnir fjúka
upp í naatuNitmininn. Stanzið,
hróivar Eirikur öskureiður. — Far-
ið burt frá oJdinum.