Tíminn - 08.06.1960, Síða 14

i4
TÍMINN, mifSvikudaginn 8. júní 1960.
HjtiKrHnarni&Swrinti «at fyrir
afton hann og iæsti hfJndum
í stólbríkurnar. Hann v'issi fuil
vel hver hætta var á ferðum
og vissi lika að hann gat ekk-
ert gert. í þrjá klulckutíma
héldu þeir þannig áfram, en
þá nálguðust þeir Carpentar-
iaflóa og flugmaðurinn fór að
þekkja kennileiti. Hann komst
til Willistown og flaug lágt
í hring yfir hin fáu hús stað-
arins, svo að fólkið skyldi
verða hans vart og lenti á
flugbrautinni. Hann renndi
ílugvélinni að bilnum, sem
beið hans. Hann var þreyttur
og enn rigndi.
Hann átti smá ráðstefnu
með Haines lögreglustjóra,
hjúkrunarkonunni, ungfrú
Douglas og A1 Burns, við hlið
ina á bínum. — Eg ætla að
reyna as fljúga hingað með
hann, sagði hann. — Ef ekki
léttir til, þá verður hann að
vera hérna í sjúkraskýlinu í
nótt, til Cairns kemst ég ekki
með hann í þessu veðri. En
kannski verður eitthvað
skárra að fljúga á morgun.
Honum var fenginn laus-
legur uppdráttur af Midhurst
landinu, nýju borholunni og
hvar flugbrautin væri að öll-
um líkindum staðsett. Svo
lagði hann aftur af stað. Þá
var klukkan um ellefu.
Auðvitað var að finna stað-
inn eftir uppdrættinum og
auðséð var hvar þeir ætluðu
honum atrennu. Þar höfðu
verið felld allmörg tré og
runnum hafði verið rutt af
grassléttunni framundan.
Flugmaðurinn sá eina tíu
menn, sem ýmist voru við
vinnu eða stóðu og horfðu
upp til hans og hann sá vöru
bílinn og tjaldið, sem spennt
var yfir hann. Hann flaug í
hringi undir þungbúnum skýj
unum og athugaði aðstæðurn
ar. Brautin ,sem þeir höfðu
rutt, var grátlega stutt, jafn-
vel fyrir Dragonvél. En tím-
inn leið — maðurinn var bú-
inn að liggja þrjá daga með
opið fótbrot. ígerð, kolbrand
ur og sitthvað annað gat far
ið að hrjá hann, engan tima
mátti missa. Hann beit á vör.
ina og beindi flugvélinni að
brautinni til reynslu.
Hann flaug eins hægt og
hann þorði og var naumast
meira en fimm fet ofan við
tréin, er komið var þar yfir,
sem tréin höfðu verið felld.
Hann lækkaði flugið enn og
var kominn niður undir jörð,
en varö svo snögglega að
hækka sig aftur.
Hann sneri sér að hjúkrun
armanninurn, 3em sat fyrir
| aftan hann. — Hefurðu blað'
, og blýant? spurði hann og
í hélt áfram að sveima yíir
; brautinni. — Skrifaðu þetta:
„Brautin verður því miður að
i vera einum hundraö, helzt
hundrað og fimmtíu metrnm
lengri, svo að ég geti setztJ
Kem aftur klukkan fjögur".
Miðann þeir í smápoka,
sem viö oru festar mislitar
veifur, flugu yfir brautina á
ný og létu pokann falla til
jarðar. , j
Er þeir voru aftur komnir
til Willistown, sagði hann
mönnunum þar hvernig mál
in stæðu. — Þeim hefur ekki
fðr út, þeir tóku sjúkrabör-:
urnar ”út og hjúkrunarmaður
inn lyfti Don Cnrtis á þær
með aðstoð rekstrarmann-
nnna. Flugmaðurinn kveikti
í vinrtlingi og rétti Joe Har-
m-, mnan.
rétcír þú nokkuð af
ungfru Paget í Willstown?
spurði Joe.
— Hún er í sjúkraskýlinu,
anzaði flugmaðurinn, — en
það er allt í lagi, var mér
sagt. Hún var fyrst og fremst
þreytt og fleiðruð. Hún hlýt-
Framhaldssaga
— Eg fór svon vegna þess
hve allt var blautt, sagði Je-
an, — en nú skal ég láta
sauma mér almennilegar reið
buxur. Þessar rekstrarmanna
buxur hæfa ekki öðru hör-
undi en þeirra eigin.
— Aldrei skyldi ég fara
framar á hestbak, ef ég hefði
orðið svona útleikin.
— Það verður æði tími
þangaö til ég get setzt aftur
á hest, sagði Jean.
Skömmu síðar sagði Rose.
— Segðu mér, Jean, heldurðu
ekki að byggingaverktaki
gæti fengið hér vinnu?
Jean starði á hana. —
Hvers konar byggingaverk-
vVi^Sa
unnizt timi til að gera braut
ina nógu langa, sagði Haines.
— Vertu viss, þeir verða bún
ir að því þegar þú kemur aft-
ur.
gistihúsinu og A1 Burns bauð
Hann ók flugmanninum að
honum inn á barinn, en
hann vildi ekki drekka ann
að en svaladrykk fyrr en
flugi dagsins væri lokið.
Flugmaðurinn borðaði á
gistihúsinu og rólaði svo yf-
ir í ísbúðina á eftir. ísbúð-
in var ekki komin þegar
hann var síðast í Willstown
og hann leit í kring um sig,
hissa og hrifinn. Hann bað
um ís og Rose sagði honum
hvatskeytslega að flýta sér,
því að hún ætlaði að fara að
loka. Hann spurði hvort
hún lokaði alltaf um miðjan
dag, en hún sagðist vera að
fara að heimsækja ungfrú
Paget á sjúkrahúsið, og þá
fékk hann auðvitað að heyra
alla söguna um hinn m'erki-
lega reiðtúr Jean.
Klukkan fjögur var hann
aftur á flugi yfir lendingar-
staðnum á Midhurstlandinu.
Hætt var að rigna og hann
gat flogið að í.átta hundruð
feta hæð, farið einn hring
og fengið góða yfirsýn. Búið
var að lengja brautina mikið
og nú var allt í bezta lagi.
Hann renndi að, og settist
og Dragon-vélin hoppaði á
ósléttum jarðveginum, nam
aftur við jörð og stanzaði
loksins alveg.
Hann stöðvaði vélarnar og
Sigríður Thorlacius
þýddi
65.
ur að vera eflings kvenmað-
ur.
— Já, það geturðu bókað,
sagði Joe. — Ef þú hittir ein
hvern af sjúkraskýlinu, viltu
þá biðja fyrir þau boð til
hennar, að ég komi í bæinn
seinni hluta dags á morgun.
— Eg skal gera það, sagði
flugmaðurinn, — Eg gisti þar
í nótt, nú er of seint að fara
til Cairns. Eg get ekki flogið
í myrkri og svona veðri í þess
um grip.
I Sjúklingurinn var kominn
| i vélina og flugmaðurinn sett
i ist í sæti sitt. Hjúkrunarmað
j urinn sneri skrúfunni 1 gang
1 og svo renndi vélin út á braut
! arenda. Ekki mátti brautin
vera öllu styttri, vélin var
ekki nema fimmtn fet yfir
trjátoppunum, er hún hófst
á loft. Hálftíma síðar var hún
setzt í Willstown og þeir
hjálpuðust að með að koma
sjúkrabörunum fyrir á vöru
bílnum, sem átti að aka Don
Curtis í sjúkraskýlið.
Er Rose Sawyer kom í heim
sókn sýndi Jean Paget henni
þau sár sín, sem bezt lágu
við, langar skinnlausar spild
ur. — Verðlaunasár, sagði
Rose. — Það er verst að þú
skulir ekki geta haft þau til
sýnis.
taki?
— Ja — svona maður sem
getur byggt hús og lagt vegi
og þess háttar.
— Áttu við Billy Wakeling
frá Alice?
Rose kinkaði kolli. — Hann
skrifaði mér, sagði hún kæru
leysislega. Jean fannst það
; vægt til orða tekið, þegar j
j þess var gætt, að hún vissi
| að á hverjum miðvikudegi
fékk Rose sjö þykk bréf með
( Dakota-vélinni. — Eg skal j
j segja þér, — pabbi hans er
verktaki í Newcastle og hann'
, á alls konar stórvirkar vél-'
j ar, gröfur og ýtur og allt
I svoleiðis. Hann setti Billy á
I laggirnar í Alice eftir stríðið,
því hann sagði að Alice væri
| vaxandi bær og í vaxandi
! bæjum væri alltaf nóg að
j gera fyrir verktaka. En
j Billy segist vera orðinn leið-
j ur á Alice.
i — Hann ætlar að skreppa
hingag í heimsókn, strax og
hættir að rigna, bætti hún
sakleysislega við.
— Hann fær engin bygg-
ingatilboð hér og ekki heldur
vegagerð, sagði Jean. — Hér
er enginn, sem getur borgað
slíkar framkvæmdir. En ég
veit hvað hér þarf að gera.
Joe Harman vill láta gera
smá stíflur á Midhurst. Eg
veit ekki hvort það er starf
handa honum. s
— Eg gæti vel trúað því?!
sagði Rose hægt. — að, sem'
jú ekki annað en skítmokst-
ur og það er nú það, sem
Billy fæst við. Hann myndi
þá gera það með ýtu á þurrka
tímanum, er það ekki?
— Eg veit ekkert um það,
sagði Jean. — Gæti hann
fengig ýtu?
j — Pabbi hans á einar fjöru
tíu í Newcastle, sagði Rose.
— Skyldi honum vera vork-
i unn að lána Billy eina!
— En þetta eru aðeins smá
! stíflur, sagði Jean.
j — Þá það, en allt á sér upp
haf. Eg geri ekki ráð fyrir
1 að Billy vonist eftir einhverj
j um stórframkvæmdum strax
; fyrsta árið.
I — Væri hægt að grafa fyr-
ir sundlaug með ýtu? spurði
1 — Ætli það ekki? Jú, áreið
anlega, ég fór einu sinni mcð
honum að horfa á hann vinna
— hann lofaði mér að stjórna
ýtunni — það var ógurlega
gaman. Fyrst yrði mokuð hola
með ýtu, svo yrði slegið upp
mótum og veggirnir steypt-
jir.
‘ — Gæti hann gert það líka?
! — Hann Billy? Eg held nú
það? Því spyrðu? Ætlarðu að
búa til sundlaug?
Jean starði á hvítmálaðan
vegginn. — Mér flaug þetta
í hug. Stór og falleg sund-
laug, rétt hjá borholunni —
dýfingabretti og hvað eina
— svo stór að allir gætu kom
izt í hana og skemmt sér. —
Sjáðu til — vatnið er þarna
á miðri aðalgötunni. Það
yrði að byggja timburturn til
að kæla það, áður en því væri
hleypt í laugina. Svo yrði
grasblettur umhverfis, þar
sem fólkið gæti farið í sólbað
ef það vill. Einhver gamall
maður við innganginn til að
taka við aðgangseyri — einn
shillingur á mann . . .
Rose starði á hana. — Þú
hefur þetta allt i huganum.
Ert þú að hugsa um að gera
þetta sjálf, Jean?
— Eg veit ekki. Það væri
gaman að hafa sundlaug hér
og ég er nærri því viss um
að hún bæri sig. Hún yrði
auðvitað bæði fyrir karla og
konur.
Rose hló. — Og allir karl-
menn staðarins á gæjum yf-
ir grindverkið.
— Þá yrðu þeir að borga
hálft gjald fyrir það, sagði
Jean. — Hún sneri sér að
Rose. — Biddu Billy að ná
í teikningar og kostnaðaráætl
anir, áður en hann kemur
hingað. Eg held að ekki sé til
ein einasta sundlaug á allri
Ströndinni. Það væri reglu-
lega gaman að gera sundlaug
hér.
Töfra-
sverðið
150
— Látið mig í friði!, hrópar Chu
Chandra, þegar Tsacha reynir að
draga hana inn í tjld sitt. — Þú
kemst á aðra skoðun seinna, segir
hann. — Þín er gætt, en Erwin má
gjarna ganga laus í tjaldbúðunum.
Á meðan hefur Winonah landað
— Stefna þín hefur verið rétt,
segir hún við Sviðþjóf. Töfrakon-
an Vala lýsti mynni fljótsins ná-
kvæmlega fyrir mér. En landið er
stórt. Það getur orðið erfitt að
finna Eirík.
Útsendir nósnarar tilkynna, að
þeir hafi séð reyksúlur langt út
við sjóndeildarhringinn í austri. .
— Það eru áreiðanlega tjala-
búðir þar, segir drottningin. -
Við skulum taka okkur upp og
reyna að ná þangað.