Tíminn - 27.07.1960, Blaðsíða 14

M
Ppreldíiwr Ivós* höf3>i koiti-
iö fíá Lcu»dor tii að vera í aí-
mselSrveisfclai dóírcur siraiar.
Hr. FlftieJmjnaj) var þrckvaxinn
og rawtffólrkinri og álcafiega
alúðhsBW. Frúin var ha og
mðffitr og hfin vor tey.gð og
toguð 1 framan. Natalia þótt-
ist samt vtss um, aö hún heíði
verið miög lagleg á sínum
yngri árum.
Hún fann, að írú Finchamp
gazt ekki að hennl, bótt hún
væri kurteis.
Þaö er bersýnilegt ao hún
stendur með Meg, hugsaði
Natalía, en það skifti engu
máli. Kanske iiefði það átt að
skifta hana máli, en nú fannst
henni, eins og húr. væri ný-
sloppin frá einhverju, sem
gerði það að verkum að
henni var sama.
Stofurnar höfðu verið rudd-
ar til þess að hægt væri að
dansa og þar var geysimikið
pláss. Á stofunum voru fransk
ir gluggar, sem voru opnir og
var hægt að komast þaðan út
í garðinn. Nokkur pör voru
þegar farin að d^usa. Natalía
skyggndist eftr '!ark, en
hann var ekki I -i.
Ætiaði hann r ð koma?
Hún fann til ó^ ' hlegs ein-
mannaleika. Þ ’rin stæði
við hlið henna: .bætti það
ekki úr skák. En þau Clark
voru þau einu, sem vissu ....
Clem dansaði við Adrian. Celia
við mann sinn.
— Eigum við að dansa, Nat?
Þau fóru út á gólfið. Hann
hafði altaf áður haldið þétt
utan um hana, þegar þau döns
uðu, en í kvöld hefði þetta get
að verið algjörlega ókunnugur
maður, sem hélt utan um
hana. Augu hans hvörluðu ó-
rólega um salinn, hún vissi
að hann leitaöi að einhverju..
eða einhverri. Hvað hafði kom
ið fyrir þau? Við erum kanske
of mikið saman. Ástin þolir
sennilega ekki tólf tíma sam-
vistir á dag. í London höfðu
þau sjaldan hitzt nema á
kvöldin. En ef við giftum okk
ur verðum við enn meira
saman, hugsaði hún og and
varpaði.
— Þú komst svo seint, Frin
Eg ætlaði að fá þig til að
hjálpa mér með svo margt.
Rödd Megs var blíðlega ásak
andi. Einhvern vegin hafði
viljað svo til, að þau höfðu
þau stoppað rétt hjá henni
og dansherra honnar. Það
gat vitaskuld verið tilviljun
ein!
— Eg gáði að þér, þcgar ég
kom, sagði Frin.
A
T f MI N N, miðvikudagiim 27. jólí 19Sð,
— Bg er eiginlega á leið
fram i eldhúsið. I»t$narnir
eru alUð dauðluasdáir o g
k«mnir úr æflxrga!
— Eg k«m með þér. Kanske
get ég hjálpað þír eitthvað,
stakk Frin upp á.
— Ó, viltu það? Frú Bens-
ers tilbiður þig. Eg cr viss um
að þú getur róaö hana ....
Viljið þið afsaka okkur?
Ungi maðurinn, sem var
ijóshseröur með stórt nef
stakk upp á að þau gengju
að barnum og fengju sér
drykk. Natalía fylgdist með
honum, en afsakaöi sig síðan
og laumaðist burtu.
Hún gekk út í garðinn. í
miðjurn garðinum var niður-
grafið sólskýli, sem var að-
eins opið á eina hlið. Hún
gekk í áttina þangað án
þess að hugleiða, að þar gæti
verið fólk, en allt í einu
heyrði hún raddir og þekkti
þegar rödd hr. Valentines.
Hún stóð kyrr og vissi ekki
hvað hún átti að gera. Eg fer
að verða æfð í að hlera sam-
töl milli fólks, hugsaði hún
kaldhæðnislega. En hún var
að berjast fyrir hamingju og
öryggi Frins .... og hennar
sjálfrar .... Og hún vildi á
allan hátt liðsinna Clark.
Því gekk hún enn nær í stað
þess að hafa sig á brott.
— En elsku vina mín, það
skiftir engu máli, þó að við
frestum því í eina viku enn
að opinbera trúlofun okkar.
— Eg fer að furða mig á
hvers vegna þú heimtar allt-
af að við frestum því lengur
og lengur, heyrði Natalía kon
una svara.
— En ég var búinn að út-
skýra þetta elskan mín ....
afmælisdagur Frins. -Eigin- j
lega verður hann myndugur
þá, en móðir hans lét eftir
sig undarlega erfðaskrá og j
fyrirskipaði, að hann fengi
ekki arfinn fyrr en hann
yrði tuttugu og fimm ára.
— En ég skil ekki hvað
þetta kemur trúlofun okkar
við, Bernard.
— Eg verð að sýna tillits-
semi, ástin mín. Frin er afar
sérvitur þegar eitthvað er í
sambandi við móður hans. Og
ef hann kæmist að því, að ég
hefði beðið aðra konu að
kvænast mér rétt fyrir af-
mælisdag hans, er ég viss um
að hann yrði djúpt særður.
Þú 'ert svo skynsöm, svo göf-;
ug og góð að ég veit að þú!
j skiJ.ur .... i
I —Það veit hamingjan, aði
i mig iangar að vita hver keppi I
nautur minn er, sagði Nta-1
alía við sjálfa sig. — Skyldi
lir. Vslentine hafa kjark til
að gHtast okkur báðum?!Ó
Hún hló með sjálfri sér.
Þetta skýrði framkomu1
lians gagnvart henni upp á|
síðk.astið. Hann hafði sýni-
lega ekki hugsað sér að kvæn1
ast henni. Það hafði hún
raunar alltaf vitað. Hann
hafði aðeins viljaö að hún
þegði .... Þetta var allt svo
óskiljanlegt .... svo skelfi-
legt. ' j
Hana hafði grunað hver kon:
an var, áður en hún sá hana.
Það var hin digra frú Alva j
Jarrold. Hún gægðist varlega
og sá henni bregða fyrir. Hr.
— Hvað er svona fyndið?
— Bara það, að ég hefi hálf
vegis gefið fjölkvænismanni
loforð um að giftast honum.
Að minnsta kosti dreifir
hann um sig bónorðum.
— Áttu við Frin? sagði
hann hæðnislega og bætti
við: ég vissi ekki að það hefði
verið komið svo langt.
— Nei, ekki Frin. Hvar get-
um við talað saman?
— Eini staðurinn, sem ekki
er grunsamlegur er sjálfsagt
dansgólfið.
— Gott og vel, við skulum
koma inn og dansa.
Þau gengu inn um frönsku
gluggana og byrjuðu að
dansa. Clark var ekki lagleg
held að þú ættir að kcroa þér
hið ökjútasta til Lonúic-n.
— Eri ég.fer ekki. Það hef'
ég sagt bér, saprði bón þrjózku
lega.
— Eg vissi aö þú mundir
ekki samþykkja það. Þú helo
ur enn, að Frin sé í hættu
staddur?
— Já. Hún sagði honum um
deiluna og kuidan milli
þeirra Frins og stjúpföður
hans siðustu daga.
— Okkar á milli sagt, þá et
ég nokkurn veginn viss um,
að peningar Frins hafa fariö
sömu leiðina og fjármunir
föður míns, sagði hann þurr-
lega, þegar hún hafði lokiS
frásögn sinni. — Það verður

Hættulegt
sumcrleyfi

Jenraifer Ames ;
34.
Valentine hélt utan um hana
og Natalía heyrði hann segja:
— Og hvað með ávísunina,
ástin mín? Þú veist, að þetta
er þrælöruggt og þú græðir
stórfé á þessari ráðstöfun.
— Eg þarf sannarlega
ekki að auðgast meira, Bern-
ard, en auðvitað hef ég ekk-
ert á móti, að græða dálítið
meira. Þú ert svo duglegur..
Eg skal koma með hann j skrif
stofuna til þín á morgun Þá
get ég litið eftir þér, óþægð-
arstrákurinn minn! Og frú
Jarrold kvakaði eins og ungl
ingspía.
Natalía hljóp við fót heim
að húsinu — og beint í fang-
ið á Clark.
— Vel útreiknað sagði
hann og sleppti henni ekki.
— Clark, stundi hún og
greip andann á lofti.
— Eg hélt að hér ætti að
halda dansleik, ekki mara-
þonhlaup, sagði hann.
Hún hló skjálfandi hlátri.
Henni hafði létt ósegjanlega
mikið við aö sjá hann.
Og loksins var hún örugg
eftir margra daga óvissu og
kvíða.
asti maðurinn á gólfinu, en
hann var sá hávaxnasti og í-
klæddur hinum smekklegu
ljósu fötum, þá var hann
samt mjög glæsilegur. Hann
hélt henni fast .... ekki eins
og Frin hafði gert fyrr um
kvöldið.
— Þú kemur seint. Hvar
hefurðu verið? spurði hún
eins og það væri ekkert eðli-
legra en að hann segði henni
það.
-----í London. Eg sagði þér
að ég yrði að fara. Eg tafðist
þar. Hvernig hefur þér liðið?
Rödd hans var kvíðablandin.
Ágætlega. Það hefur ekkert
gerzt, fyrr en ég komst að
því rétt áðan, að hr. Valen-
tine hefur veriö trúlofaður
frú Jarrold þegar hann bað
mín. Að minnsta kosti ætlar
hann að kvænast henni. Það
er sniðugt.
— Mér finnst það langt frá
sniðugt, sagði hann hægt. —
Meðan hann hugsaði sér að
kvænast þér, varstu nokkurn
veginn örugg. En núna. Hann
þagnaði, en hélt síðan áfram:
— Mér þykir leiðinlegt að
þurfa að hræða þig, en ég
ekki skemmtilegt fyrir Frin
að komast að því.
— Eg býst ekki við að það
verði skemmtilegt fyrir hr.
Valentine heldur. Frin hefur
erfiða lund og hann er alveg
sannfærður um, að hann ætti
í vændum mikinn arf. Hann
er þegar orðinn tortrygginn
í garð hr. Valentines. Fái
hann hugboö um að hann
hafi reynst móður hans illa,
já, þá veit ég ekki til hvaða
bragðs hann gæti gripið.
Hann væri vís til alls.
— Veit hr. Valentine það?
— Eg býst við að hann
gruni það. Eg hefi séð hann
horfa einkennilega á Frin
síðustu daga. Það er að
minnsta kosti greinilegt, að
vinátta þeirra er að kólna.
— Ef hann hræðist Frin, þá
getur verið að hann grípi til
einhverra ráð fljótlega, sagði
hann.
Tónlistin þagnaði. Þau
klöppuðu annars hugar og
biðu eftir að hún hæfist á ný,
svo að þau gætu haldið áfram
viðræðum sínum.
— Eg held að hann sé að
leggja á ráðin um eitthvað,
Töfr«-
sverðið
186
— Haltu hundinura frá! kallaði
Alhabar lágt.. Ég er fiinn af þeim,
Man haan þolir ekki! Og mex-
fB^anst, að sonui' þinn skyldi taia
svwðiö af mér. Ég hefði getað
fndsað yfckur alla með því.
— Nú, það varst þá þú, scm
tókst sverðið af Tsacha og komct
okkur öllum í lífsháska, sagði Ei-
ríkur kuldatega. — Hefði ég ekki
thekið það. hefði Bor Klian náð
því fyrst .... og hvað þá?
— En nú .spyrð þu sennilega
sjálfan þig, Eiríkur, hvort þetta
allt hafi verið fórna virði. Ég
held það. Enginn veit, hvað Bor
Khan hefði óskað a‘ö takast fyrir
hendur, ef hann hefði verið eig-
andi sverðsins!
Alhabar liorfðist i augo við Ei-
iík og varð skyndilogr iviiru-
gefinn: — Vertu saafi. 'ítríkur
víðförli! Ég veit skki, hvemsr við
sjáuimst aftur. En einhveni tima
mun koma að Vví. (Jg síðan mun-
uxn 'Mö ekki skajast aS tewxarl
,'1,' \ ' , V
> ' \ 1 » V