Tíminn - 16.08.1960, Blaðsíða 11

þriSjiHlaginn 16. ágúst 1960.
n

■,

Nýr faraldur í aðsigi — Belmondismi
Jean-Paul Belmondo er orðinn að skurðgoði franskrar æsku
Móðunsýkisleg dýrkun banda
rískrar æsku á kvikimyndahetj-
um h-efur nú fengiS hliðstæðu
í Frakklandi. Hetja banda-
rískra er James heitinn Dean.
Nú hefur franska æskan einnig
eignazt sfcurðgoð. I>að heitír
Jean-Paul Belmondo. Frægustu
myndir þessa manns til þessa
em „Moderato Oantabile“, þar
sem hann leikur á móti Jeanne
Moreau, og „A bout de Souffle“
með Jean Seeberg. Móttökurn-
ar, sem þessar tvær myndir
hafa hlotið meðal franskrar
æsku, hafa fengið nokkra blaða
menn til að skrifa um nýtt fyr-
irbæri, sem þeir kalla „bel-
mondisma".
Hver er þessi Jean-Paul Bel-
mondo, eem allur gauragangur-
inn er út af? Er hann glæsi-
legur? PaHegur, gáfaður? Auð-
vitað ekki. James Dean var
iheldur ekki ,sérstaklega lag-
legur eða greindur. Þeir tímar
eru nú liðnir er Valentino var
tilbeðinn. Nú eru það önnur
afcriði sem eitthvað hafa að
segja.
Haxm er 27 ára. Næstum
horaður. Fötin hanga á honum.
Andlit hans er skuggalegt og
ekki sérstaklega aðlaðandi með
hongandi neðrivörina og sígar-
efctuna í munnvikimu. Ofboðlít-
ið er hanm kvenlegur — og
ánægður með að vera það.
Hann er sem sagt ekfcert sér-
staikur. Ekki að því er virðist.
Engu að síður er hann hetja
allra um tvítugt. Þau hanga
utan í honum, elta hann á göt-
um úti, líkja eftir honum,
hrúga yfir hann beiðnum um
eiginhandaráritun, haga sér
sem sagt alveg eins og allir
aðrir, sem gripnir hafa verið
eimhverri af þessum einkenni-
legu dýrkunardellujm. Venjuleg
sjúkdómseinkeimi. f hvert sinin,
sem hann þarf að Ieika eitt
atriðið, þarf að slíta þau frá
honum eitt af öðru, og á eftir
eru þau komin yfir hann aftur,
honum sjálfum til mikillar
ánægju. Hann verður aldrei
þreyttur á þessari eilífu um-
sát.
Er það vegna þess, að hann
er svo líkur öllum öðium, sem
hann er ,svona vinsæll? Vin-
sældir hans vekja til umhugs-
unar um, hvort kvikmyndir
krefjist þess af hetjum sínum,
að þær stingi ekki í stúf við
megnið af kvikmyndahúsgest-
unum, en það eru draumar
þeirra, sem hetjumar eiga að
blása lífi í. Venjulegur áhorf-
andinn hefur fullan rétt til að
láta sig dreyma, að draumar
hans kunni að rætast — og
einn af þessum draumum er
einmitt, að hann gæti sjálfur orð
ið kvikmyndastjama! Því venju-
legri sem hetjan er, því meiri
vinsælda nýtur hún! Að vera
spámaður kvikmyndaæskunnar
nú á dögum byggist ekki lengur
á hæfileikum. Heldur ekki á
útliti, öllu heldur á vöntun
þess hins sama. Þetta var það,
sem hjálpaði James Dean. Nú
hjálpar það Jean-Paul Bel-
mondo.
17 ára að aldr'i yfirgaf hann
foreldra sína eftir að hafa
fallið á stúdentsprófi. Hann
settiat að hjá einni stúlkunni
af annarri. Hann fór á leik-
liistarskóla og tók tíma í hnefa-
leik, en náði skammt á báðum
stöðunum. — Á leikskólanum
var alltaf sagt við mig: Þú
með þinn haus, þú getur aldrei
faðmað að þér stúlku, svo að
allur salui’inn skelli upp úr!
En það hefur ekki gengið sem
verst, þegar ég hef reynt það
utan leiksviðsins!
Nú er hann kvæntur og á tvö
böm, græðir pening á kvik-
myndum sínum, þýtur eftir
löngum breiðgötum Parísar-
borgar á opnum lúxusbíl og
lætur sig dreyma um sveita-
setrið, sem hann mun aldrei
kaupa sér, því að hann er ósvik
inn Parísarbúi frá Ménilmon-
tant. Hann lifir fyrir augna-
blikið og hugsar eins lítið og
hægt er um framtíðina. — Það
eru alltaf einhverjir sem segja:
En eftir tíu ár, hvað ætlarðu
þá að gera, hvað ætlarðu þá að
leika, með þetta höfuð? Hvaða
hlutverk heldurðu, að þú fáir
þá? Ha? Mig langar þá oft til
að svara: En þú? Veizt þú,
hvað verður um þig, þegar þú
ert fertugur? Hver veit, nema
ég reki nýlenduvöruverzlun,
þegar þar' að kemur. Mér er
sama. En stundum spyr ég
sjálfan mig, hvort ég ætti ekki
að leggja dálítið til hliðar fyrir
börnin . . .
En hann gerir það ekki.
Hann er alltaf umsetinn aðdáendum sínum — og þykir gaman aS.
Hvað hefur orðið til þess, að
þessi piltur, sem var algerlega
óþekktur í gær, er skurðgoð
ungdómsins í dag? Sjálfur
segir Belmondo, að honum hafi
verið sagt, að hann sé fulltrúi
ungu kynslóðar nútímans, nýju
„bylgjunnar“ svo kölluðu, —
en hann viti það eki sjálfur.
Hann veit aðeins, að honum
finnst gaman að fara í bíó, á
veitingastaði, flækjast úr ein-
um stað í annan og drekka sig
fullan, eða aka bíl með sjötta
skilningarviti Par'ísarbúans fyr
ir að finna göt í umferðinni.
þar sem enginn kemur auga á
þau annar, og þjóta á ofsa-
hraða fyrir öll horn án þess
að fá eina skrámu. Áður fyrr
þótti honum líka gaman að
slást, — þótt hann sé sjálfur
hræddur við hnefann. Einu
sinni sló ég niður náunga í
S ai nt-Germ a n-d es-Pres, hann
var veðvitunarlaus í 8 klst. Nú
slæst ég minna. Kannski ef
einhver hreyfði við þeim, sem
ég er með ....
Hann hefur engan áhuga fyr-
ir stjórnmálum. Ást? Honum
líkar það kvenfólk,^ sem ekki
hangir yfir honum. Áætlanir ..
— Að leggjast á ströndina
með krosslagðar hendur. Hugsa
ekki um næsta dag. Halda úr
einni skemmtuninni í aðra.
Krefjast einskis. Halda mér frá
öllu, sem ég finn enga löngun
eftir.
Er í þessu nokkuð það að
finna, sem skilur hann frá
venjulegum Parísarbúum, —
eða frá stórhorgaæsku al-
mennt? Varla. Hann hefur að-
eins fengið tækifæri til að
gera þennan draum alls ung-
dóms að veruleika, drauminn
um þægilegt líf. Það tækifæri
hefði einhverjum öðrum getað
hlotnazt alveg eins og honum.
Þess vegna tilbiðja þau hanri.
og.vona að það verði kannski
þau sjálf, sem verða tilbeðin
á morgun. Og þess vegna dást
þau að honum, því að einhverju
verða þau þó að dást að.
Alltaf annað slagið koma ;
fram leikarar, sem vegna skap-
gerðar sinnar og útlits virðast |
fr'á því fyrsta til þess fallnir, j
að túlka þá hugsjónamynd, sem !
ungdómurmn hefur í huga hverju í
sinni. Fyrst líkist hann þeim, 1
en svo eru það skyndilega að-
dáendurnir, sem líkjast honum.
Þannig komst James Dean —
sóttin af stað, — með góðri
hjálp áróðursliðs. Og þannig
hefur belmondisminn orðið til.
Nú eiga allir að líkjast Jean-
Paul Belmondo: mjóslegnir,
hrokkinhærðir menn í þröng-
um gallabuxum, hoknir í herð-
um og með hálfopinn, frekju-
legan munn. Ekki lagiegir, og
með þetta hálf-innilokaða, nálf-
ágenga bli'k í augum, sem get-
ur fengið hvert einasta — eða
næstum hvert einsta stúlku-
barn innan tuttugu ára til að
blikna.
Það er Belmondo-ár í ár.
Hvar sem hann sést, hrúgast eiginhandaráritunar-safnarar um hann.