Tíminn - 14.09.1960, Blaðsíða 9

Tíminn - 14.09.1960, Blaðsíða 9
T í MIN N, miðvikudaginn 14. septcmber 1960. 9 Kveðjuorð: 7RYGGVI MAGNÚSSON Ég frétti það er ég kom til bæj- anns í dag, að Tryggvi Magnús- son kunningi minn hefði látizt 8. þ. m. Hann var fæddur 6. júní árið 1900, að Bæ á Selströnd, sonur Magnúsar Magnússonar trésmíða- meistara og konu hans Önnu Ey- mundsdótlur. Þar ólst hann upp til 12 ára aidurs, er hann fluttist mtð foreldrum sínum að Hvítadal í Dalasýslu. Faðir T'-yggva Magnússonar var hálfbróðir Stefáns skálds frá Iívítadal og þeirra systkina. Ég kynntist T. M. fyrst er hann innritaðist í gagnfræðaskólann á Akureyri haustið 1916, þaðan sem hann tók fulinaðarpróf þremur ár- ure síðar. — Hann fór síðan til K.iupmannahafnar og stundaði þar hstnám, aðallega í málaralist. Eftir að hann kom heim til ís- lands málað; hann talsvert fyrstu árin og eru til eftir hann mál- verk í eigu ýmsra manna sem tr.iin eru mikil listaverk. Til munu og vera eftir hann nokkrar högg- rr.yndir og eitthvað af útskurði: — En hanc atti alla tíð við þröng- an fjárhag að búa — hugsaði lítið um peningamál, mat peninga lít- ils. Brátt varð starf hans háð brauðstritinu. Hann teiknaði fyrir einn og annan eftir pöntun —. e:ns og þegar Sigurður Breiðfjörð oiti rímur síriar. Aðalstarf hans um langt árabil var að teikna skop myndir fyrir Spegilinn og fyrir þær myndir hans sem þar birtust er hann þekktastur, enda bera þær myndir einkenni mikillar kímnigáfu. Seinni ái*m vann hann litið vegna heilsubilunar og vínnautn- ar Bak við þessa örstuttu sögu er önnur saga svo dul og margslungin, að hún verður sennilega aldrei skrifuð. Uppistaðan í henni er að- al’ega sérstæð skapgerð, persónu- leiki manns, sem var fæddur lista- maður og gæddur óvenjulegum gáfum. — Eg var í þriðja bekk G.ignfræðaskólans á Akureyri þeg- ar T. M. var þar í fyrsta bekk. Hið fyrsta sem vakti athygli í fari hans var hvað hann var fátalaður og dulur. Skólanámið var honum leikur því hann var skarpgreindur F,n marghattaður áhugi hans — aðallega á skáldskap og listum — var sem ástríða — og skólanámið. að okkur virtist, hjáverk. Þegar T. M. byrjaði að teikna — í íyrstu keunslustundinni í teikn ingu — vaÞái þessi hlédrægi og duli nemandi þegar óskipta at hygli og aðóáun kennara og skóla bræðra. — Teiknikennari spurði T. M. hver hefði kennt honum að teikna og mála. Enginn — var svarið. Þegar teiknikennarinn spurði hann nánar kom í ljós, að T.M. hafði að heiman með sér nukið af teikningum og málverk um. Og þegar teiknikennarinn hafði litið yfir þessi verk, er sagt að honum hafi orðið að orði: „Ég held að hazt fari á því, að þú takir við teiknikennslunni dreng ur minn.“ Ég kynnlist síðar ýmsu því fólki sem bekkti T. M. sem barn og ungling. — Hann byrjaði að teikna 4 ára gamall — og gerði þá einnig ails konar myndir úr eini sem tiltækt var. Innan við fermingu var sýnt að það var srma hvað hann lagði hönd á: Smíðar, útskurð, teikningu. Allt lék honum í höndum, allt bar vott urn sérstæðan hæfileika Iista- mannsins. Um fermingu skrifaði hann upp riiðþjófssöguljóð í þýðingu Matt- hífisar Jochumssonar og teiknaði niyndir við hvert kvæði. Mun þessi bók vera lil 1 eigu dóttur hans. — Eftir að T. M. kom frá Kaup- mannahöfn fvlgdist ég ekki mikið með störfum hans. Hann kom þó r.okkrum sinnum heim til mín og áttum við þá tal saman um eitt listmálari i<g annað. —- Það var eins og áð- ur — hann var dulur og vildi lítið ræða um sjálfan sig eða sinn hag, — nema þá helzt með óbeinum orðum. — Ilann lét mig stundum heyra vísur sínar og kviðlinga. En alltaf, hvemig sem á stóð, varð hann skyndilega eins og lok- uð bók ef ég ætlaði að skrifa eitthvað af þessum kviðlingum. — „Þetta á að gleymast", sagði hann. Ég á máiverk eftir T. M. Það er af manni, sem er að brjótast áfram á skíðum í ófærð gegn norðan kóigu áleiðis til fjalls. r jallið er auðþekkt, — úr ná- gvenni við æskustöðvar T. M. Á fjallinu sjást miklar boigir gegn um skýja- og hríðarkólguna. Einu sinni — begar hann kom heim tii mín — spurði ég hann hvað hann kallaði þetta málverk. „Þetta málverk heitir „skýjaborgir" svar- aði Tryggv; Magnússon og hann bætti við. ,Ég ætlaði mér einu sinni þangað, en ég íór aldrei — og fer aldrei þangað. En það hafa sumir aðrir haft gaman af því, að príla þarna upp“, bætti hann við og brosti til mín. Þegar ég lór að ræða þetta nán- ar tók hanu vasapela upp úr vasa srnum og hafði yfir þessar ljóð- línur úr kvæðinu Skáldið Wenn- erbóm eftir Gustaf Fröding: „Pytlutetur öll er fegurð feig faum okkur teyg, Wennerbóm er fullur; fljúgi hún bara.“ Svo ræddi hann það ekki meir — og tók upp annað umræðuefni. En hér brrtist lífsviðhorf T. M. eins og það var seinni hluta æv- irnar. — Hrð sama og kemur fram í kvæði er hann orti í miðaldastíl og kallar „Sálminn um vínið." Ég hef fáa menn þekkt á lífs- leiðinni, sern höfðu meiri hæfi- leika til að ná að komast upp í skýjaborgir æsku sinnar en T. M. — En eftír að hann taldi sýnt að hann mundi ekki komast þangað — eða var það vegna þess að hann væri of viðkvæmur til að þola kólgur.j? — virtist sem hann sæi tómleiksnn í flestu og mér f'mnst stundum eins og hann beitti sinni miklu sérstæðu, oft nöpru, kimnigáfu sem sjálfsvörn — til að gera flest fánýtt, skoplegt. Ef til viil gerði hann þetta vegna þess, að hann var svo við- lcvæmur og góður drengur, — en skapið mikið og þótti hans stór. Það var á einskis manns færi að troða honum um tær. Hann mis- bauð sjálfum srér oft — en hann leyfði aldrei meinum öðrum að gcra það. Hann vildi bera sínar byrðar einn — og gerði það. •— Ég mimmst á það hér að fram- an að T. M hefði einu sinni vitn- eð í kvæðið .Skáldið Wennerbóm“ eftir Fröding. Kannske hefur hon- um fundizt sem ævi sín og örlög rcundi vera svipuð ævi Wenner- bóms. En það kvæði endar þannig: Djúpa ríka náð hann höndlað hefur, hann ei rðrun nein um skuldir krefur fyrir löst né brot hins breyska manns. Veg hann' fann til vorsins draumalands vær er blundur hans. Þá .er skáldið sælast, er það sefur. 13. sept. 1960. Hermann Jónasson Vilhjálmur tók kvikmyndá Olympíuleik- unum VilhjáJmur Emarsson mun hafameklð kvikmynd á Olym píuleikunum í Róm. Vilhjálm ur á góUa kvikmyndatökuvél og kann vel með hana að fara. Samband ísl. samvinnu félaga hljóp að nokkru undir bagga með Vilhjálmi með kostnað af myndatökunni og mun kvikmyndin væntanlega verða sýnd á fræðslufundum kaupfélaganna að sumri. Vil- hjálmur mun einnig að sjálf sögðu sýna myndina í Reykja vík. vestursins, þegar Indverjar skráðu Vedabækur? Hver leiddi vestrið fyrstu skref sín á braut menningarinn- ar? Hefur ekki vestrið þegið öll trúarbrögð sín frá austr- inu? Hve mörg austræn menningarverðmæti hafa ekki auðgað vestrið í heim- speki, bókmenntum og vís- indum? Ólíkustu menn eins og t. d. Goethe og Emmer- son annars vegar og H. C. Andersen og Boccaccio hins vegar hafa ausið jöfnum höndum úr þessum sjóði. — Kviður Hómers eru af mörg um fræðimönnum taldar ort ar eftir hinni indversku kviðu Bharata en upp úr henni er einnig Mahabarata, lengsta kvæði allra tíma, samið. Bhagavad Gita, sem er brot úr þessu ljóði hefur verið þýdd á íslenzku. Marg ar gamlar indverskar sögur er að finna í vestrænum bún ingi i ævintýrum Grimms og Andersens, í Gesta Rom- anorum og Dekameron, í Canterbury Tales, Chaucers og jafnvel í leikritum Shake speares. — Þá er sambandiö milli íslenzkra fornbók- mennta og indverskrar menn ingar löngu sannað af ýms- um fræðimönnum, islenzk- um og erlendum. Indverjar eru einnig tald ir fyrstu brautryðendur í málfræði og hljóðfræði. Enn í dag er málfræði PcWinis talin sú merkasta, sem skrif uð hefur verið. Indland er vagga stærðfræðarinnar. Indverjar fundu upp núllið og tugakerfið og kenndu Ar- öbum algebru, sem siðan barst þaðan til Vesturlanda á undan öðrum þjóðum. og þeir kortlögðu himininn Af þessu má sjá að austur og vestur hafa aldrei skilið. Áhrif austursins á Vestur- lönd, einkum í trú og heim- speki hafa verið ómetanleg. En áhrif Vesturlanda á Aausturlönd hafa verið engu minni á síðari öldum, þótt með öðrum hætti sé. Hin mikla framsókn vestrænna þjóða hefur einkum b§Inzt að raunvisindum, tækni og þjóðfélagsumbótum. Allt þetta heldur nú innreið sina í Austurlöndunum. Á þessum tmamótum í viðskiptum vesturs og aust- urs hafa margir góðir menn og vinir indverskrar menn- ingar látið í ljós þann ótta, að hin gamla menning og heimspeki drukkni í um- róti þessara síðustu tíma tækni og auðhyggju. Þeir segja, að skólaæska Ind- lands lesi ekki lengur hinar fornu bækur, en snúi augliti sínu í vestur. Max Múller segir t.d. „Óttazt er, að þeir fáu menn, sem nema heim- spekileg fræði, hverfi full- komlega næstu eina eða tvær kynslóðir, þar sem ungt fólk nú á dögum (í Indlandi) hefur engan áhuga á þessum fræðum, jafnvel þótt það sé alið upp með Brahmön- um, og er heldur ekki hvatt til þess“. -v- Þessi ótti hins mikla fræðimanns, er þó sennilega ástæðulaus. Æska Indlands í dag skilur rétti- lega, að annars eru nú meiri þörf en heimspeki einnar saman. — Bretar yfirgáfu i Indlandi meira en 300 millj ónir manna, sem aldrei var kennt að lesa eða draga til stafs. — Á hverju misseri hafa menn fallið hrönnum saman og falla jafnvel enn úr hungri og hvers kyns sjúkdómum, vegna þess að varla meir en einn hundr- aðshluti af auðlindum lands ins er nýttur með nútíma tækni. Öll alþýða var og er of fátæk til að geta tileink að ser hinn mikla arf. Hann hefur verið eign fárra manna. Æskan í dag hefur vaknað til skilnings um, að áður en menn geta eignazt hin dýrmætu andlegu verð- mæti Indlands, verður a.m. k. að kenna þeim að lesa og skrifa. Það verður að gera þúsundunum, sem enn láta fyrirberast á gangstéttum stórborganna og í stráhýsum þorpanna, kleift að búa í húsum. Böm hins nýja Ind- lands verða að fá nægan mat til að ná eðlilegum þroska. — Fyrst þegar menn hafa fengið a. m. k. lág- marks menntun og efnahags legt frelsi, er tímabært að ætlast til að menn hafi tíma og ástæður til að sinna heimspeki, bókmenntum og listum. — Þessi kynslóð og hin næsta þurfa á öllum kröftum sínum að haida í hinni þjóðfélagslegu og efna hagslegu uppbyggingú lands ins. Hin þriðja kynslóð mun snúa aftur til hins forna menningararfs, — ekki sem fámennur hópur, heldur þjóðin i heild. Á okkar tímum geta aust ur og vestur skipzt á stór- um og dýrmætum gjöfum. Þau vísindi og þær þjóðfé- lagslegu umbætur sem Vest urlönd hafa sfcapað í blóðug um fæðingarhríðum nýrra tíma, má engan veginn van meta. Án þess að austrið þiggi þessa gjöf og tileinki sér þjóðfél.legar umbætur og vísindi vestursins á austrið sér enga mannsæmandi framtíð. Og ef Vesturlönd hafna gjöfum austursins — framlagi þess í trú og heim speki ,verður menning þeirra hol og innantóm, og mað- urinn hjól í fullkomnu seg- ulverki án anda og sálar. Hin nýja menning fram- tíðarinnar rís í þessari bar áttu andstæðra afla. Þessum viðskiptum lýkur hvorki með „sigri" austurs eða vesturs. Afleiðing þeirra verður ný menning, sem stendur bæði hinni gömlu austrænu og vestrænu menn ingu framar. Um aldir hafa Vestur- lönd beitt öllum kröftum sinum að því hlutverki sínu að fihna hinni nýju menningu hæft þjóðfélags- form, — hæfan líkama. Enn fleiri aldir hefur austr ið einbeitt sér að þeirri köll un sinni að fá manninn til að uppgötva sál sína. Við, sem nú lifum, sjáum umbrot og breytingar alls staðar í kring um okkur, vegna þess að við lifum í aftureldingu þess tíma, þeg ar þetta tvennt skal mætast og skapa nýjan heim og nýja menningu.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.