Tíminn - 09.07.1961, Blaðsíða 8

B
T í 3£ I N N, sunnudaginn 9. júlí 19,61.
Ég sat á skurðbarminum
og horfði á kýrnar, sem lágu
og jórtruðu. Lengra frá
stðo kýr með halann spert-
an eins og dösluskaft, og
vatnið féll frá henni í stór-
um boga. Ég tók grasstrá og
tuggði, meðan ég horfði á
kúna og vatnssprænuna.
Stráið lyktaði af ryki og
dýjamosa, og ég hallaði
höfðinu aftur og horfði upp
með stráinu,- Loftið kvað við
af söng læýirkjanna. Bara
ég væri orðinn að lævirkja,
þá myndi ég ekki hanga í
skólanum allan daginn, en
fljúga langt, langt burt ....
Það var meira en klukku-
tími síðan ég fékk frí frá
skólanum og nú var mamma
ábyggilega farin að und.rast
um mig. En hvers vegna
skyldi ég vera að flýta mér,
fyrst að einkunnabókin var
svona slæm, miklu verri en
síðast, þegar pabbi hafði
skammazt og sagt, að nú
væri mælirinn fullur og tal-
að um eitthvað epli við
mömmu, sem félli langt frá
eikinni. Hún skildi hann
ekki og hristi höfuðið. og
ég gat heldur ekki séð, að
það kæmi eplum við. Það
var líka allt of lítig að gefa
mér einn í reikningi eins og
Hansen kennari hafði gert.
Hann var líka vitlaus og svo
gekk hann í stígvélum, sem
marraði í. Þegar hann horfði
á mann yfir loníetturnar,
var hanneinsogbolabíturinn
hennar írú Larsen, sem einu
sinni beit mig í sitjandann,
þegar ég skreið í gegnum
girðinguna til að ná í nokkr-
ar perur, sem höfðu fallið
á jörðina. Prú Larsen sá mig
og sagði, að ég hefði gott af
því að vera bitinn og fá gat
á buxurnar, því að þá myndi
ég kannski hætta að stela
perunum hennar, sem hún
ætlaði að sjóða i sultu handa
manninum sínum. Hún gat
ekki skilið, að mér þótti líka
góðar perur. En það var ekki
nóg með það, að ég væri
bitinn og rifinn, heldur neit-
aði mamma að»bæta bux-
urnar og sagði, að það væri
óþarfi fyrir mig að stela per-
um, því að það væri nóg af
þeim i garðinum okkar. Hún
vissl ekki, að perur frú Lars-
en eru miklu sætari og safa-
meiri.
Frú Svendsen hafði gef-
ið mér þrjá í dönsku, af því
að ég kunni ekki að stafa,
Svo reif hún í há mér
rétt fyrir ofan hægra eyrað
og lyfti mér upp á tærnar,
þá fór ég að grenja. Við
kölluðum frú Svendsen bara
Sissu og hún hafði gott af
þvi. Við skrifuðum það á
töfluna og breyttum s í p,
þá varð hún alveg vitlaus.
Þegar hún gekk um bekkinn
og beygði sig niður að okk-
ur og lyktaði eins og þegar
mamma skrælar lauk. Við
fengum tár 1 augun, þótt
okkur þætti það alls ekk-
ert leiðinlegt,
ókin og kýrin
Við máttum ekki fara í
snjókast í skólaportinu, þeg
ar það var snjór, og þegar
ég spurði, hvenær >ið ætt-
um þá að gera það, varð
hún líka reið. Skólavörður-
inn sló okkur með reglu-
stiku á fingurgóniana. Hann
var pabbi Óla og gekk með
húfu, af því að hann hafði
skalla. Einu sinni henti Óli
í hausinn á honum, svo að
húfan flaug af. Þá hlógum
við allir nema Óli. Pabbi Óla
hét Hannibal, alveg eins og
sá með fílana í mannkyns-
sögunni. Það var auðvitað
þess vegna, sem við þurft-
um að læra um hann og
líka af því að hann spilaði
á orgel í kirkjunni á sunnu-
dögum. É fékk sex í sögu og
kom upp í Kristjáni II., sem
gekk í kringum kringlótta
borðið með þumalfingurinn
á borðinu. Það var líka
hæsta einkunnin, sem ég
fékk, og allt Svenna að
að þakka, því að hann hvísl-
aði. Hannibal, pabbi Óla,
var sögukennari, og þegar ég
sagði, að Kristján II. hefði
átt heima í Rosenborg í stað
inn fyrir Sönderborg, tók
hann í nefið á mér og snéri
upp á eins og þegar hann
tekur í stillin á orgelinu.
Þegar hann va þúinn að
taka i nefið á mér, var hann
ekkert reiður lengur og þurrk
aði af fingrunum á buxurn-
a^ sínar, því að ég var svo-
lítið kvefaður.
Mig langaði ekkert tilaðfara
einni beljunni einkunnabók-
ina mína til að jórtra á. Þá
myndu allar slæmu einkunn-
Z\
irnar verða að grasi í öllum
mögunum hennar. Ég kom
upp í mögunum hjá Sissu og
fékk lélega einkunn, af því
að ég þekkti ekki lakann.
Mig langaði ekkert tli að fara
heim með einkunnirnar mín-
ar. Ég tók bókina npp og
blaðaði í henni, svo slæm
hafði hún aldrei verið fyrr.
Ef hún týndist nú? Það var
vel hægt að týna einkunna-
bók og reyna svo að vera
duglegur að_ lesa eins og
Svenni og Árni og fá svo
nýja eink^nnabók með nýj-
um einkunnum. Það ætlaði
ég einhvern tíma að reyna,
bara ekki í dag, því að í dag
ætlaði ég að leika mér með
Lása tyggjó. Við kölluðum
hann tyggjó, því að hann
var alltaf að sprengja blöðru
tyggjó, sem systir hans gaf
honum. Hún var í sælgætis-
búðinni við bryggjuna og
prjónaði allan daginn, af því
að enginn keypti neitt hjá
henni. Ég hafði einu sinni
fengið hjá henni tyggi-
gúmmí, þegar ég fór með
Lása til hennar. Henni
fannst ég svo sætur, þegar ég
glápti á hana og gat ekki
keypt neitt. Svo hló hún og
sagði mér að gripa það með
munninum eins oa hnndarn-
ir. Hún var mjög freknótt,
og var sólbrennd bæði sum-
ar og vetur.
Kýrin rétt hjá mér lá og
jórtraði og gaut augunum á
mig. Ég stóð á fætur og gekk
til, hennar með einkunna-
bókina. Hún þefaði 'af henni.
Það var gott, að hún kunni
ekki að lesa. Ég rétti henni
bókina inn í stórum gras-
vendli. Hún jórtraði og jórtr- '
aði, svo stóð hún upp og lyfti
halanum. Mig hafði ekki
grunað, að það gengi svona
fljótt, en þetta var kýr með
marga maga. Flugurnar
komu suðandi og einkunna-
bókin var orðin að kúadellu.
Ég gekk út á veginn og
sveiflaði skólatöskunni fram
og aftur í stóra hringi. Rétt
á eftir stanzaði ég og leit við.
Kýrin stóö enn og lyfti hal-
anum. Henni var orðið illt í
niaganum. Það var gott, að
ég var ekki kýr með marga
maga, sem voru óvanir slæm-
um einkunnum.
Gunnar Leistikov,’
Framhald at 5. siðu
leið batnar sambúðin, og það
verður nú æ tíðara, að hvítir og
svartir geti verið nágrannar.
Heimboðið í Hagertown er
einstætt, en talið er að ýmsar
fleiri borgir muni efna til svip-
aðra vináttumerkja við svert-
ingja til þess að freista þess að
veita þeim upreisn. Og hlið-.
stætt þessu er það, sem borgar-
yfirvöldin í Great Neck rétt við
New York, á Long Island,
gerðu nýlega. Þetta er vel stæð
ur bær og nýtízkulegur og borg
ararnir vel efnaðir yfirleitt.
Þar búa t. d. margir erlendir
fulltrúar og starfsmenn hjá
Sameinuðu þjóðunum.
Þar hafa menn komizt að
þeirri niðurstöðu, að kominn
\æri tími til þess, að þessi bær
veitti svertingjum jafnrétti í
verki, og borgaryfirvöldin hafa
hvatt hvita menn til þess að
bjóða svörtum samborgurum að
setjast að í íbúðum hið næsta
sér. Þarna er haJdin árleg
„bræðalggsvika“ tií að bæta
sambúð hvítra og svartra, og
nefnd hefur verið sett á laggir
í þessu augnamiði. og er hlut-
verk hennar að rétta eftir
mætti hlut svertingja. Á fundi
einum í borginni. þar sem 1200
hvítir menn voru mættir, var
samþykkt ályktun um, að hvítir
menn óskuðu þess, að svertingj
ar settust að i íbúðum hið
næsta þeim. Síðan sendi fund-
urinn húse'gendum orðsend-
ingu þess efnis. að hvetja þá
til að leigja svörtu fólki íbúðir
hvar sem væri alveg ti) jafns
við hvítt. Margir húseigendur
og sölufélög hú=eigna hafa nú
skuldbundið sig til að fara alls
ekki í manngreinarálit í þessu
efni.
Samvinna um
geimkönnun
Vestur-Þýzka stjórnin hefur
tilkynnt brezku stjórninni. aS
hún sé i aðalatriðum reiðu-
búin til að taka þátt í starfi
evrcoskrar stofnunar, er hafi
með höndum smíði geimkönn-
unaflauga og burðarflauga
fyrir geimför Evrópumanna i
framtíðinni.
Þetta var tilkynnt i brezka flug-
málaráðuncytinu i London í dag.
Stjórnir Bretlands og Frakklands
hafa að undanförnu haft viðræður
um það sín á milli að stofna slíka
stofnun og sameina þar krafta
sína í þessum efnum. Hafa þessi
ríki í hyggju að boða til ráðstefnu,
sem fyrst, og er henni ætlað það
hlutverk að marka starfsgrundvöll
slíkrar stofnunar.