Tíminn - 09.08.1961, Side 8

r
Sjálfsagt er þa3 svo um aílt
land, a3 sérstakar samkomur
séu haldnar árlega í hverju
héraSi. Þannig er það a. m. k.
hér í SkagafirSi að nokkrar
skemmtanir eru orðnar árviss
fyrirbæri. Þær eru kannski
ekki allar eins háðar ákveðn-
um tímamörkum og hátíðir
þær, sem skráðar eru í alman-
akinu, en þær koma samt ein-
hvern tíma innan endimarka
ársins, það bregzt ekki. í svip-
inn man ég eftir þessum, en
þær geta verið fleiri: Þjóðhá-
tíðarsamkoma 17. júní, sund-
mót Ungmennasambandsj
Skagaf jarðar, héraðsmótj
tveggja stærstu stjórnmála-
flokkanna, kappreiðasamkoma
hestamannafélaganna, Stíg-
anda og Léttfeta og síðast en
ekki sízt kemur svo sjálf sælu'
vikan, sem í raun og veru er
ekki venjuleg samkoma, held-
ur stöðugur og viðvarandi
gleðskapur í heila viku.
Það vill nú svo til, að ein þess-
ara skemmtana er ný afstaðin.
Það eru kappreiðar hestamannafé-
lagsins Stíganda. Þær voru háðar
á skeiðvelli félagsins á Vallabökk-
um í Vallhólmi, 13. sunnudaginn
í sumri. Voru þetta 17. kappreið-j
ar félagsins, en sjálft er það ekki j
nema 16 ára. Þar fyrir er það1
misskilningur ef einhver dregur
þá ályktun af þessu, að félagið hafi
staðið fyrir kappreiðum áður en
það varð til. Það er nefnilega í
heiminn borið nálægt sumarmál-
um, ef ég man rétt, en stóð fyrir
kappreiðum þegar á fyrsta ævi-
sumri sínu, þá og jafnan síðan, á
Vallabökkum og þvínær alltaf 13.
sunnudaginn í sumri.
Sigurður á Krossanesi og Páll Sigurðsson með tvo af reiðhestum Sigurðar.
Þar réöu hestar
og sðngur ríkjum
Happatalan 13
Og talan 13 hefur reynzt félag-
inu sannkölluð happatala. Kapp-
reiðarnar hafa alltaf verið feyki
Magnús H. Gíslason á Frostastöðum
segir frá hestamóti í Skagafirði
ör try f)Bd na '
fjölmennar, og það, sem meira er
og má enda heita einstakt: veður-
far hefur jafnan verið hið bezta
og blíðasta þennan dag. Er það
mikils virði og ræður raunar úr-
slitum um farnað samkomu, sem
haldin er að verulegu leyti undir
berum himni. Komið hefur fyrir,
að þrálátar rigningar hafa gengið
jafnvel rignt fram undir hádegi á
sjálfan samkomudagirín, en nær
hefur úrfellið aldrei gengið. Er
svo komið, að forráðamenn félags-
ins trúa því statt og stöðugt, að
forsjónin bregðist því ekki hvað
veðrið áhrærir og hver veit nema
svo reynist ekki síður hér eftir
dagana fyrir 13. sunnudaginn, en hingað til, því hverju fær trú-
in ekki áorkað, sé hún á annað
borð nógu sterk?
BoðiS á Bakkana
Ýmsir lesendur Tímans hafa
komið á „Vailabakkasamkomuna“,
eins og kappreiðar Stíganda eru
gjarnan nefndar norður hér, en
] hinir eru þó eðlilega margfalt
i fleiri, sem þangað hafa enn ekki
Istigið fæti og gera margir hverjir
j áreiðanlega aldrei. Ætla ég nú að
bjóða þessu ágæta fólki að fylgj-
ast með mér á eina samkomu,
þótt aldrei verði slík leiðsögn úr
fjarlægð nema svipur hjá sjón,
móts við það, að vera sjálfur þátt-
jtakandi í allri „dýrðinni".
Hvort sem við komum úr austri
; eða vestri, þá beygjum við norð-
| ur af þjóðveginum, sem liggur yfir
Hólminn, rétt vestan við brúna
á Héraðsvötnunum (Grundár-
stokk). Þar er ákvörðunarstaður-
inn örskammt frá, á þurrum og
grónum vallendisbakka. Vart get-
ur samkomustað betur í sveit sett-
an. Hann liggur við mót þjóðvega
í miðju héraði. Útsýn er hin feg-
ursta til allra átta. Skammt austan
við skeiðvöllinn falla Héraðsvötn-
jn í einum stokk, lygn, djúp og
dulúðug. í baksýn eru Blöndu-
hlíðarfjöll, há, sviphrein og hömr-
;um girt, með hvassbrýndan Glóða-
'feyki í miðri fylkinga. Til suðursi
vesturs og norðurs breiðir ey-
lendið sig, rennislétt og hvann-
grænt. Stígandi á ekki staðinn,
heldur Haraldur bóndi á Völlum.
En það skiptir ekki öllu máli. Har-
aldur hefur reynzt hestamannafé-
laginu hreinn öðlingsmaður í
samningum.
Þarína er þegar kominn ótölu-
legur grúi bifreiða og einkennis-
stafir þeirra spanna yfir álitlegan
hluta stafrófsins. Eðlilega eru þó
Skagfirðingar fjölmennastir, en
þarna eru einnig margir frá Akur-
eyri, Siglufírði og úr öðrum byggð
um Eyjafjaðar, fjölmenn sveit
Húnvetninga, auk mikillar mergð-
ar ferðamanna lengra að, sem leið
hafa átt um þjóðveginn og grípa
nú óvænt tækifæri til að bregða
sér á samkomu, sem þeir bein-
línis aka fram á. Og síðast en
ekki sízt er þarna samankominn
stærri hópur hesta en endranær
sézt á einum stað í Skagafirði.
Mannamunur
Við inngönguhliðið til skeiðvall-
arins er mikill troðningur. Mergð
&

Hannes J. Magnússon, skólastjóri:
Heimspeki
smámunanna
Kjartan Björnsson á verSlaunahestinum Skjóna. Glóðafeykir
(Ljósm.: Stefán Pétursson).
baksýn.
Ensikt spakmæl: segir: Það eru
til tvenns konar smámunir. Þú
mátt etoki við því að missa aðra
þeinra, en hinir eru ekki þess
virði, að þú gefir þeim gaum.
Þegar þess er gætt, að allt
mannlegt llf, já, öll tilveran, er
saman sett úr óteljandi smámun-
um, fer okkur að stoiljast, að
smámunirnir gegna miklu hlut
verki í lífi okkar allra, 'jafnvei
þótt við l'átum í veðri vaka, að
við viljum sem minnst hafa sam-
an við þá að sælda. Þeir eru
samt svo mikil staðreynd í öllu
okkar lífi, að við komumst eng-
an veginn fram hjá þeim og meg-
um ekki komast fram hjá þeim.
En okkur fer þá jafnframt að
skiljast, að það muni vera ein-
hver mesti vandi lífsins að búa
saman við alla þessa smámuni
og kunna einhver skil á þeim,
sem smækka okkur og þó ekki
síður hinum, sem stækka okkur.
Og því meir, ,sem við hugsum
um þetta, því ijósara verður okk
ur, hvílíkt stórveldi smámunirnir
eru, þótt það hljómi einkenni-
lega. Við komumst bókstaflega
ekkert áf.ram án þess að reka
okkur á smámunina. Við getum
varla snúið okkur við fyrir þeim
Daglegt líf okkar er byggt upp
af smámunum, og sjálfur alheim-
urinn er byggður upp af smá-
munum. Ef við afneitum þeim,
erum við að afneita iífi okkar og
tilverunni í heild. En ef við lif-
um fyrir smámunina eina saman,
erum við að Ioka himninum yfir
höfði okkar. Svona undarlega eru
smámunirnir slungnir lifi okkar
og fa.rsæld. Og það gengi mörg
um betur að átta sig á stöðu sinni
í lífinu, ef hann gerði sér grein
fyrir hlutverki smámunanna
Sumir menn eru alla ævi að bíða
eftir einhverju stóru, sem kem-
ur þó aldrei, vegna þess að hið
Hannes J. Magnússon
stóra býr í hinu smáa og vex upp
af því.
Þegar ég er að skrifa þessar
línur, situr þröstur á trjágrein
úti í ga.rðinum minum. Hann
syngur ákaft og söngur hans er
barmafullur af lífsfögnuði. í
garði nágrannans situr annar
þrötur á grein og svarar nábúa
sínum i sífellu. Svona gengur
þetta tónasamtal langa stund.
Það myndi margur telja þetta
smámuni. Hvað skiptir þetta
mennina, sem eru önnum kafnir
við að ráða fram úr vandamálum