Tíminn - 25.08.1961, Blaðsíða 9

Tíminn - 25.08.1961, Blaðsíða 9
fer einnig að bóla á breyttu fyrir- komulagi svefnbálkanna, ef til vill fyrir áhrif frá Thúlemenningunni, þótt sagnir hermi, að ófriður hafi verið milli Dorsetfólksins og Thúle manna, er hafi ráðið niðurlögum, þegar þeir komu til sögunnar. Dorsetmenn grófu látið fólk, og þeir létu oft í grafirnar bæði skrautlega og gagnlega muni — veiðitæki, kolur, dýramyndir úr tönn og margt fleira. í einni gröf hefur fundizt eldstæði og stráð í kringum það gulum leir. Svipaðir grafsiðir eru þekktir frá Indíán- um. Ein var sú list, sem Dorset- fólkið kunni. en það var að fella |l * Æ J; WL 'JÆÆ. , saman stafi úr tré í skjólur eða nfs W 'j iwtÆ ~ þess konar ílát, og margir telja 11‘f jaS ~ jpTr*ft| |l 4 'Ml í nú, að steinar þeir, sem víða hafa JlbL^jjÉI 'iji M gSjf jJt'Éíffé f^íLír fundizt á eyjunum vestan við jSjfflP-Wj »-< Grænland og taldir voru benda til þess, að þar hafi norrænir menn -J®; dvalizt og gert æðarfugli hreiður, '***&*&"^,'*■ ^aMwKfiífííírn^^ séu leifar af eldstæðum Dorset- fólksins. Steinum þessum var rað- Tréskurðarmynd eftlr grœnlenzkan listamann, Aron, sem sýnlr Eskimóa frá skeiði Thúlemenningarinnar brenna húsakynni grænlenzks bónda af norrænu kyni og vega hann sjálfan. Eskimóum og niðjum íslenzku landnáms- mannanna laust saman á Grænlandi á fjórtándu öld. að eitthvað' af vígamennsku hafi loðað við Thúlefólkið, er það kom suður á Grænlandsstrendur, enda þótt ófriður sé fjarri eðli Eski- móa, þar sem þeir fá að lifa í friði. Og sennilega hafa Græn- lendingar hinir fornu bæði haft ímugust á hinum hörundsdökku gestum og fyrirlitið þá af norrænu stærilæti. En 'það kom í hlut Thúlefólks- ins og niðja þess að eifa Græn- land og tileinka sér þá menningu, sem hæfði staðháttum og nægði því til þess að halda þar velli. Hin nýja þjóð, sem hafði helgað sér Grænland. fann upp húðkeipinn, sem fram á þessa öld var undir- stöðutæki í lífsbaráttu hennar og fullkomnað'i merkilega tækni frum stæðrar veiðiþjóðar. sem lifði á sjávardýrum. Nú er axsprengi Thúlemenning- arinnar; veiðimannamenningin grænlenzka, í rauninni horfið af sviðinu vegna nýrra áhrifa, og sjálfir eru niðjar Thúlefólksins orðnir haria blandaðir að ætterni. í deiglunni er ný menning á Græn landi og stríðir við örðiiga barna- sjúkdóma — sama vandann og sér hverri frumstæðri þjóð er færður að höndum, þegar menning og ó- menning hvíta kynstofnsins skell- Austur-Græn- um. Því er ekki fyrir að sverja, pr á henni Helgi Valtýsson: HÚSAVi að þannig, að þeir mynda skjól á þrjá vegu og gjarnan lögð hella ofan á þá. Samkvæmt þessum kenningum hefur sú hella verið steikarpanna Dorsetfólksins, en .land við Hudsonsflóa hefur hækk- Thúlefólkið kom til Grænlands ur kynþáttum, að vandræði hljót- ekki þak yfir hreiður æðarfugla. að um nálega tíu metra.síðan elzta eitthvað i kringum árið 1200 og ast af, þegar Indíánar og Eski- Dorsetfólkið fór langa vegu, hús Thúiemanna, sem þar er hélt bæði suður vesturströndina móar eru saman í heimavistarskól- vafalaust við miklar þrautir, en þekkt, var reist. og norður um ti] byggð þess á Grænlandi varð ekki Thúlefólkið lifði fyrst og fremst lands. langvinn frekar en Sarqaqfólksins. af dýrum, er í sjónum voru. Hrein Þetta fóik flutti meö sér skutla Örlög þess eru líka óráðin gáta. dýraveiðar voru þeim ekki jafn- með gamla Sarqaqlaginu, konurn- En í þriðja sinn lögðu hópar mikilvægar og Sarqaqfólkinu. Það ar saumuöu með nálum, sem voru manna úr vestri af stað hina sömu gerði sér vetrarhús úr grjóti og harla líkar þeim, er notaðar höfðu leið í austurátt. hvalbeinum, því að það stundaði verið á þessum slóðum óralöngu Fólk, sem varðveitti fornar mjög hvalveiðar. Á ferð sinni um áður, bogar og örvar voru á ný menningarerfðir Sarqaqfólksxis, Norður-Kanada komst það í kynni mikilvæg veiðivopn, og nú voru hafði haldizt við á strönd Alaska við leifar Dorsetfólksins og hætti hundar Komnir aftur til Græn- við Beringshaf, -.og um það bil, Þess, og þar lærði það að hlaða lands í fylgd með veiðimönnum sem íslendingar tóku að nema snjóhús og veiða seli við önduna’-. af Eskimóakyni eftir tvö þúsund Vestur-Grænland eða litlu síðar, pp. Þannig færði það baeði menn- ár. hóf fólk af þessum slóðum förina ingarerfðir frá Sarqaqfólkinu og Loks kom þar, að niðjum ís- í austur. Það er menning þessa Dorsetfólkinu með sér austur á lenzku iandnámsmannanna fólks, sem kölluð hefur verið bóginn. Thúlefólkinu laust saman, Thúlemenningin, af þeim sökum, Enn í dag þarf ekki vitnanna hald sumra manna er, að það hafi að minjar um hana voru fyrst upp- við ,um náinn skyldleika Græn- tortímt íslenzka kynstofninum. götvaðar við Thúle og síðan aukið lendinga og Eskimóanna, sem búa Hermt er, að Eskimóar hafi gert við þá þekkingu í fimmta Thúle- á svæðinu á milli Barrowodda og árás á Vestribyggð árið 1379 og leiðangrinum, sem farinn var við Norton Sound í Alaska. Tunga drepið margt manna. Niðjar Thúle stjórn Knúts Rasmussens árin þeirra er svo lík, að Grænlending- fólksins á Grænlandi eru mjög frið 1921—1924. í Thúlemenningunni ur, sem þangað kemur, getur um- samir, og svo eru Eskimóar yfir- gætir nokkurra áhrifa frá Asíu,' svifalaust hafið samræður við leitt. Þess vegna hafa og fornar vistir Thúlefólksins hafa heimamenn. Fyrir sunnan Norton dregið mjög í efa, að það sé rétt. fundizt víða á eyjum vestan Græn- [ Sound og á eyjum í Beringshafi að þeir hafi vegið Grænlendinga lands — á Norður-Baffínslandi, j er aftur á móti töluð mállýzka, hina fornu. Hér er þess þó að við Repulseflóa, Vilhjálmslandi ogjsem jafnvel Alaska-Eskimóar gæta, að Eskimóar, sem bjuggu í Southamptoney, þar sem síðustu'skilja ekki, og Eskimóar, sem eiga nágrenni við þjóðflokka af Indíána leifar mjög gamals þjóðflokks dóu uppruna sinn inni í landi, hafa kyni vestur í Kanada og Alaska, út árið 1903. Annars eiga þjóð- flutzt út til hafs í Norður-Kanada voru neyddir til þess að verja flokkar, sem tileinkað hafa sér og mynda þannig fleyg á milli hendur sínar í baráttu við herskáa Thúlemenninguna, mjög fornar hinna fjarlægu frænda í austri og granna, og enn í dag er óvild svo rætur á þessum slóðum, því að vestri. rík milli manna af þessum tveim- K eystri Oddar úr kvarzi, tem veiðimenn Sarqaqfólksins notuðu á vopn sin. Nei! — Víkin var falleg, og f.ólkið gott. I. í „Tímanum” 4. júli s.l. birt- ist grein um Húsavik eystri. sem tekin var upp úr blaðinu „Austra“ á Norðfirði. Segir þar frá skyndi- ferð 9 félaga á tveimur rússa- jeppum frá Mjóafirði í Suður- Múlasýslu til Borgarfjarðar eystra og Húsavíkur í Norður-Múlasýslu, mar“ir s8mu leið til baka samdægurs, ° og átti ferðinni að ljúka „niðri > Mjóafirði að kvöldi“. Mér þótti þetta heldur en ekki sprettur, í öndverðum október! Datt mér í hug karlinn, sem sagði um heiðina: — „0, þetta er fljót- gengið af mörgum, yfir heiðar- skömmina!" Sennilega hafa rússa- jepparnir tveir lagt saman krafta sina og farið þessa óraleið um fjöll og firnindi og hálfgerðar veg leystur til beggja enda á lygilega skömmum tíma Og hér rætist spak mæli karls: „fljótgengið af mörg- um“ — 9 kunningjum og 2 rússa- jeppum! Þeim sé heill og heiður — öllum! II. Annars ætlaði ég ekki að fjöl- yrða um ferðalag þeirra félaga. heldur taka svari æskuvinkonu minnar, Húsavíkur eystri, sem mér þykir illa hallmælt með nafngift- inni: „Víkin feita og ljóta.“ En þá nafngift hefi ég aldrei heyrt fyrr né síðar, og tel ég hana mjög ó- maklega. Ég var þaulkunnugur Húsavík á bernsku- og smalaárum mínum fram að fermingu. Að heiman frá mér á Nesi í Loðmundarfirði var aðeins liðlega klukkustundar sprettur á smalafótum yfir Nes- háls og niður í Víkina. Og í mín- um augum var Húsavík falleg og vinaleg og fólkið gott. Eftir gróðursælum dalnum rann silungsáin björt og bláhyljótt til sjávar. Fjöllin umhverfis fjöl- breytt og sérkennileg eins og all- mörg Austfjarðafjöllin okkar. Og þar eru meðal annars fjöllin okk- • ar Kjarvals! Skælingurinn, Skúm- höttur o.fl. Og enn unnum við Kjarval báður Skælingnum og höldum tryggð við hann. Skælingurinn er hæsta og feg- ursta fjallið á mínum fornu i smalaslóðum Tvístýfður. ferstrend ur pýramídi, sem leit tiginmann- lega ofan yfir helztu síðdegis smalaslóðirnar mínar: Fláana, Grjótbrúnina og Sniðin, en sneri fagurmótuðum hnakka í áttina til Borgarfjarðar. — En þar var Kjarval í æsku! Og liti Skælingur um öxl, blasti við honum í sumar grænni sælu Húsavíkin með bæ- ina sína 4—5. fremur fámenn, en hlýleg og fögur. Þannig var Húsavík æsku minn- ar. III. Blaðamaður „Austra“ hafði síð- ar tal af gömlum Húsvíkingi, Elís Guðjónssyni á Seyðisfirði, og segir frá því í ferðasögunni. Við Framnalfl 8 16 sfBui Húsavík eystra eftir Sigfús Sigfússon, þjóð'sagnaþul. Margt er hlálegt í Húsavík, hermir öldin. Oft er auknefndur í þeim krík ýta fjöldinn. Þar eru’ æ opin allra göng öllum dögum. Þar er nokkuð af nýjum söng, og nóg af sögum. Þar er mikið um meinlaust krit milli bragna. Þar er lifað við lífsins strit lýða og gagna. Þar er lýðum ei logið frá líf og æra. En þó ávallt af öllum má eitthvað læra. Þar er Einharður opinskár og Einar bjartur. Þar er glúrinn í geði þrár gamli Svartur. Þar er Skrakkinn í skapi vær, Skolli og Pétur. Og þar Titthús með Teini rær tíma í vetur. Þar er Heillin með hárið sítt helzt á stjái. Þar er Bóndinn með bros hlýtt og Björn hinn hái. Þar er Elías ýtum hjá og öðling Sverrir. Og þar Sigurður sjóinn á sig oft sperrir.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.