Tíminn - 17.09.1961, Blaðsíða 8

8
T í MIN N, sunnudaginn 17. september 1M1.
Hólmavík í maí 1927. Eg,
var kominn um borð í Wille-
moes (síðar Lagarfos) með ^
koffortið mitt, sem ég á enn,
vaskafat og bláar nankins-
buxur. Ekki skil ég enn, hvers
vegna ég þóttist ekki geta
verið án vaskafats á leið1
minni út veröldina, þar sem
á flest annað skorti. Nema ég
tók þetta út í reikning Magn
úsar frænda míns, að honum
forspurðum hjá Hjalta Stein-
grímssjmi. Þegar ég kom til
Hólmavíkur næst sumarið
1932, þá stúdent, vék Hjalti
heitinn sér að mér á Plássinu
og sagði, að ég skuldaði í
reikning hjá sér fyrir 1 stk.
vaskafat og einum nankins-
buxum. Það þótti altaf gottj
að fá að vera lengi í reiknmgi
á Hólmavík. Að vera í reikn-
ingi var náttúrlega sama og
vera í skuld. Þetta minnir
mig á ungan sveitunga m'nn,
sem gafst upp í menntaskóla,
og það var af því, að honum
leiddist að sitja á skólabekk
með öðrum nemendum, en
fór óumbeðinn að taka þátt í
skólastjórn, náttúrlega í smá
um stíl. En þessi hugulsemi
hnns kostaði hann eigi að
síður skólavist, þ.e.a.s. hann
var náttúrlega ekki rekinn,
sem ekki er algengur siður á
voru landi,heldur hljóð'aði hin
opinbera fregn, að hann hefði
sagt embættinu lausu sem
nemandi. Þetta gerðist á
sjötta tugi aldarinnar. Þegar
ég hitti hann næst, sumarið
1958 í Naustinu,/ tilkynnti
hann mér, að hann væri orð-
inn heildsali. — Nú og hvern-
inn heildsali. —Nú og hvernig
Dável, ég er kominn upp í 20
þúsund króna skuld. Á Strönd
um var alltaf borin töluverð
virðing fyrir góðum skuldum.
Samferðamaður út í lífið,
Einar Sumarliðason. Við sveit
ungarnir stigum í land á
Hvammstanga fyrir fótaferð-
artíma. Það var hráslagalegur
morgunn. Auðar götur af fólki
og klaki í jörðu. Það, sem sér-
staklega vakti athygli mína
og hefur haldizt í minni
mínu fram á þennan dag,
Sigurði Davíðssyni. Enda eiga
voru rauðar hjólaslöngur hjá
þessar sömu slöngur enn eftir
að koma við sögu.
Aldrei fór það svo, að við
Einar gætum ekki unnið fyrir
mat okkar, áður en klaki þiðn
aði úr jörðu, svo að hægt væri
að hefja vegavinnuna í Línak-
ursdal. Sigurður Pálmason,
kaupmaður, var nýbúinn að
byggja hús, þó var enn ógerð
stétt fyrir framan útidyra-
tröppurnar: grafa, púkka og
steypa. Þetta mannvirki tók-
um við Einar að okkur fyrir
fæði og húsnæði og 2 krónur
hann að sjálfsögðu yfirverk-
fræðingurinn við stéttina og
bar sem slíkur ábyrgðina, ef
hún skyldi springa öll í sund-
ur, áður en við losnuðum af
Hvammstanga. Aftur á móti
sá ég um ytri frágang verks-
ins í smáatriðum, þar sem
vandvjrkni er mér í blóð bor-
in, og vinnuhraða eða afköst
á dag. Og til þess þurftj líka
útsjónarsemi. Stéttin þurfti
nefnilega að treinasj; okur
þennan hálfan mánuð, sem
við vorum á Hvammstanga.
Það var af og frá, að við
fengjum aðra vinnu og því
síður jafn þægilega og
skemmtilega. Það kom því
fyrir, að ég þurfti að halda
aftur af Einari, þegar hann
gleymdi sér og fór að vinna
eins og maður. Þú móður veg
liti til auglitis öll þrjú í stofu
hjá vígslubiskupnum á Sauð
árkróki. Það var auðvitað átt
við Sissí, þegar ég orti þessa
vísu á Miðfjarðarhálsi:
Leikur blærinn ljúft um
kinn,
; létt er anda að draga.
Mína dvöl við Miðfjörðinn
! man ég alla daga.
1 Og það var orð að sönnu.
Það fara litlar sögur af okk-
ur okkur Einari í Línakursdal,
Miðff-ðingar kalla bara
Miðfjörö. Á sunnudögum fór-
um við stundum niður að
: Ósi. Þangað var gott að koma,
'þar sem höfðingjarnir Frið-
rik og Theódór réðu ríkjum.
Tveir Ósbræðra sungu tvi-
söng, Gunnar og Kolskegg,
eftir Jón Laxdal. Já, þá var
sól yfir Miðfirði.
Sveinn Bergsveinsson:
Og Abraham sat í
sínum tjalddyrum
á dag. Þetta var töluverð
' dirfska af okkar hálfu, þvi
að báðir vorum við óreyndir
á sviði . byggingarverkfræð-
] inar. Að vísu vann ég við bygg
! ingu hins glæsilega íbúðar-
húss á Kirkjubóli með Magn
úsi frænda mínum og bygg-
| ingarmeistaranum Magnúsi
IHannessyni. En þar sem ég
'var aðeins handlangari, gátu
jhæfileikar mínir í bygging-
] arlist ekki notið sín sem
] skyldi. Þar sem Einar var eldri
I eða a.m.k. kotrosknari, var
Pólýfónkórinn
óskar eftir ungu og áhugasömu söngfólki. Hringið
í síma 2 31 91 frá kl. 17.00 til 19.00 í dag og
næstu daga.
h»X*V*V*V*V»V*V*V«V*‘V*V*V*V'V*V'V*X*V*X«V*V*N*VN
Frá Gagnfræðaskólanum
í Kópavogi
Væntanlegir nemendur skólans næsta vetur mæti
til skráningat I skólanum þriðjudaginn 19. sept.
sem hér segir:
Nemendur annars bekkjar kl. 3 e. h.
Nemendur fyrsta bekkjar kl. 4 e. h.
Nauösynlegt er, að foreldrar og forráðamenn
þeirra nemenda, sem geta ekki mætt sjálfir, geri
grein fyrir þeim, þvi að raðað verður í deildir þeg-
ar eftir skráningu.
Nýnemar þurfa að skila prófvottorðum og vera
tilbúnir að gefa allar upplýsingar vegna spjald-
skrár.
Ur þáttunum af Magnúsi frænda
farandi, sem kemur til
Hvammstanga, láttu ekki und
ir höfuð leggjast að skoða
þetta mannvirki, ef það kynni
enn að standa!
Við Einar sátum við borð
þeirra hjóna Steinvarar og
Sigurðar, og voru það skemmti
legir og uppbyggilegir mat-
málstmar, því að Sigurður
kunni frá mörgu að segja.
Það var þennan hálfan mán-
Fyrri hluti
i
Kennarar eru beðnir að mæta kl. 2 sama dag.

SKOLASTJORl
X‘\'V*V*V»VX«‘N»N*X*,VV*V*V»V»V»-
uð, sem ég kynntist Sissí.
Hún fermdist þá um vorið og
bar færeyingahúfu Ég varð
strax hrifinn af Sissí, og við
sátum löngum tvö ein á tali.
Hún lofaði mér þvi, að kenna
mér á orgel og hóf kennsluna.!
Þá lærði ég undirstöðuna i|
orgelleik, sem ég bý að enn
þá, nefnilega að fyrir utan
svartar og hvítar nótur, eru
líka til hálfnótur. Því miður.
hafði ég aldrei síðar tæk'færi
til að byggja ofan á þessa und I
irstöðu. |
Við Sissí hændumst sem
sagt hvort að öðru, þó að ég
hlyti í aðra röndina að skoða
hans sem barn. Það fóru því
engar festar fram en við skrif
uðumst á nokkrum sinnum,
þangað til sumarið 1930, þá
var hún 17 ára. Við hittumst
á héraðsmóti í Hegranesi. Þá
var hún trúlofuð og var þar
með kærasta sinum. Við gát-
um þó skiptzt á nokkrum orð-
um einslega, svo sem til að
votta hvort öðru innilega |
hluttekningu sína, að svo fór
sem fór. Ég afþakkaði að
kynnast kærastanum. En eng
inn flýr örlögín. Um kvöldið
stöndum við af tilviljun aug-
Næst fluttum við í Víðidal-
inn til að ljúka við vegar-
spottann hérna megin að
Víðidalsá, þar sem Karl Frið-
riksson var að byggja brúna.
Lítt blönduðum við vegavinu-
menn þó geði við þá brúar-
menn, enda þótt við vændum
þá ekki um handlagni. Yfir-
maður okkar var Friðrik 1
Dæli með stórt nef og gler-
augu, kallaður afi, og þótti
betra að hafa hönd á skóflu
og gaffli, ef einhvers staðar
sást hilla undir hattskúfinn,
gleraugun og nefið á afa.
Eins og gefur að skilja, fór
þegar mikið orð af okkur Ein
ari Sumarliðasyni sem bygg-
ingarmeisturum við stéttina á
Hvammstanga. Og því gerði
Friðrik í Dæli okkur að ræsa-
meisturum sínum — auðvitað
í steinsteypu. Við stærri ræsin
hafði þó Þóroddur á Borðeyri
yfirstjórn. Svo leið tíminn i
andríkum samtölum, þegar
afi var hvergi sjáanlegur. á
kvöldin var sótt mjólk á bæ-
ina og þóttist hver heppinn,
er heimasæta var á bænum.
Aðalkeppikeflið var náttúr-
lega að kaupa mjólk á Þor-
kelshóli. í „dagsins önn“ bar
einnig margt á góma. Það
sumar kom vísa upp, sem
margir kunna: Höskuldur í
holtið treður. Hún er með
verstfirzku marki að því leyti,
að ,sjaldan“ stuðlar við ,,skeð-
ur“. Að öðru leyti er vísan
ekki prenthæf.
í þá daga stóð reiðmenn-
ing með miklum blóma í Víði-
dal. Á kyrrum sumarkvöldum
barst ómur af söng og hófa-
dyn til tjaldanna. Þar komst
því brátt í tízku meðal vega-
vinnumanna að kaupa sér
húnvetnskan reiðhest og
slást með i förina Einar fé-
lagi minn keypti tvo. Hann
átti bágt með að hafna góðu
boði. þegar um kaup og sölu
var að ræða Mér hafði líka
alltaf þótt gaman að fara ríð
andi til kirkju, enda þótt ég
gerði mér Steinku að góðu,
okkar traustasta heybands-
hross, sem kunni því miður
ekki annan gang en brok. En
nú hafði ég öðrum hnöppum
að hneppa. Ég lagði vikulega
50 kall á 50 kall ofan til að
safna fyrir heimavistarkostn
aðinum á skólanum, en hann
var 500 krónur, að því er sveit
ungi minn, Ragnar Guðjóns-
son, skrifaði mér, þegar hann
hvatti _mig til að fara á skól-
ann. Ég náði markinu og
meira til. Með 600 kr. í vas-
anum steig ég 1 land á Akur-
eyri um haustið. i
Ég þekki fæst af því unga
fólki, sem reið út á siðkvöld-
um auk þeirra úr tjöldunum.
Ég hafði þó grun um að
kjarni þess væn Bjössi á
Torfustöðum, flokksstjórinn
okkar og Silla í Galtanesi,
brúneyg og freknótt, ein af
myndarlegustu heimasætun-
um i dalnum. Þó fannst mér
hin fránu augu hennar benda
til nokkurrar skaphörku.
Anna á Síðu, þar sem ég
keypti mjólkina. Og það má
, hún eiga, að hún færði mér
jstundum mjólkina í tjaldið.
Hún var myndarleg og góðleg,
an ekki ýkja frið. Og svo
sjálf stjarnan í dalnum, Anna
á Þorkelshóli, nýútskrifuð úr
Kvennaskólanum í Reykja-
vík. Mér fannst það næstum
því ofdirfska af Einari, sam-
ströndungi minum, að hætta
sér inn í þann flokk, næstum
þvi útlendingi, úr annari
sýslu, hvað þá að keppa um
Víðidals beztan blóma. Hvað
um það, Einar leið inn f
flokkinn, en ég sat eftir I min
um tjalddyrum eins og Abra-
ham og bætti skó.
Nú var það svo með kunn-
áttu mína í skósmíði, að hún
stóð á svipuðu stigl og þekk-
ing mín í byggingarverk-
fræði. En ég hef líklega hugs
að sem svo, að þar sem eng-
inn þekkir mann, þar væri
hægt að telja fólki trú um
allt, jafnvel Húnvetningum.
'Að minsta kosti færi enginn
I að gera sér ferð norður á
Strandir til þess að grafast
i fyrir um fortíð þessara far-
jandsveina. Hugmyndina fékk
, ég þegar í Miðfirði, og þá
'duttu mér afturhjólaslöng-
urnar hjá Sigurði Davíðssyni
í hug. Hann var líka með mér
í ráðum um efniskaup í
gúmmí, stóreflis þjöl og lím.
Einnig skýrði hann fyrir mér
í fáum orðum, hvernig ég ætti
að bera mig að, til að bótin
tylldi á skófatnaðinum. Þann
ig fór ég ekki aðeins klyfjað-
ur efni (náttúrlega út í reikn-
ing) heldur og útskrifaður í
skósmiði út úr búð Sigurðar
Davíðssonar á Hvammstanga.
Við vorum enn þá við vega
gerð í Hiðfirði, þegar ég lét
]það boð út ganga að ég tæki
iað mér gúmmískófatnað til
j viðgerðar. Ég hafði auðvitað
tekið eftir því áður, að
Strandamenn og Vestur-Hún
vetningar höfðu eitt sam-
jeiginlegt. Þeir voru famir að
ganga mikið á gúmmískóm;
en skinnskór og leðurskór voru
mikið farnir að leggjast nið-
ur. Það leið því ekki á löngu,
j áður en viðskiptavinir úr
grenndinni fóru ,að berast að.
Reksturinn gekk dável, enda
, hefur Miðfirðingum ekki þótt
1 taka þvi að koma með kvart-