Tíminn - 17.12.1961, Blaðsíða 2

T
- BARNASAGA
í jólabaksturinn
Krydd í dósum og tiréfum
Möndlur
Hnetukjarnar
Herzluhnetur
Bökunarhnetur
Kókósmjöl
Súkkat
Suðusúkkulaði
Skrautsykur
Gerduft
Sulta
Cacao
Matarsódi
Hjartarsalt
HUDSON
Amerískar úrvalsvörur
TOILET PAPPÍR
ANDLITSÞURRKUR
SERVIETTUR
Við Snati sátum við lækjarsprænu.
Það var úðarigning, og við vorum
blaut, en það var ekki kalt. Ærnar
voru rólegar, það var eins og þær
vissu, að ekkert þýddi fyrir þær að
hyggja á ráp. Jafnskjótt og einhver
tók sig út úr, vai Snati þotinn á eftir
henni og rak hana til baka. Aldrei
gelti hann að þeim, cn þær voru enn-
þá hræddari við hann fyrir það. Þær
hafa kannskc haldið, að hann væri
refur.
Nú gat ég látið nug fara að dreyma,
það var helzti munaðurinn, sem ég
þekkti þá. Mig dreymdi danska skó
og fallcg föt. Lækurinn seytlaði hjá.
Hann lék svo blítt undir, að ég setin-
sofnaði við lækjarniðinn og reyrgres-
isiiminn, sem sunnangolan bar að vit-
um mér úr hvamtninum og hrökk svo
upp við, að Snati rak blautt trínið
framan í mig. Það hvarflaði aldrei að
mér að láta mér leiðast. Eg þekkti
hverja á með nafnl; og mér þótti vænt
um þær allar. Lömbin þeirra höfðu
verið tekin frá þeim. Fyrstu dagana á
eftir voru bær afar sorgbitnar og
jörmuðu sáran, m timinn læknaði það
cins og annað. og brátt urðu þær ró-
legar og gáfu sig allar að kjarnmiklu
grasinu, sem þakti jörðina.
En svo gat komið þoka. Þá rifjuð-
ust upp sögur, sem ég hafði heyrt um
útilegumenn og tröll. Snati var mikil
Iniggun, hanr> var alltaf sá sami, á
Ti! jólahreingerninga
Prímó þvottalögur
Wipp þvottaefrii'
Drif þvottaefni
Mjallar bleikiklór
Clorox
Klórolín
Klórolux
Exoclor
Mansionbón
Mjallar plastbón
Mjallar hreinsibón
Mjallar sjálfgljái
Gólfklútar
Afþurrkunarklútar
Grænsápa
Silvo
Brasso
Min cream silicone
húsgagnabón
Windolene gluggafægilögur
Ræstiduft
Stjörnubón
Plastbón — Hreinsir
Tandur þvottalögur
Heildverzlun
KRISTJÁNS
O. SKAGFJ
. F.
hverju sem gekk, og áreiðanlega
höfðu ekki allir smalar svo góðan
liund. Hann var einstakur smalahund-
ur. Aldrei kom það fyrir að á vant-
aði, og allt var þaö honum að þakka.
Þegar ég lít til baka finnst mér allir
smaladagarnir hafa verið sólskinsdag-
ar. Börn hafa þanr undursamlega eig-
inleika, að geta gleymt Ieiðinlegum at
vikum jafnskjótt og birtir í Iofti.
Eg hélt sérstaklega upp á vissa
staði. Vænzt þótti mér um Hamarmn.
Það var einstakur ldettur með mosa-
grónar syllur og burkna í skútum.
Þaðan hafði ég gott útsýni yfir dal-
inn og mýrina, þar sem nóg var af
grasinu fyrir ærnar. Þarna gerðust
mörg ævintýri. Þar voru fuglar, dýr
og huldufólk. Eg sá stráin rétta úr
sér eftir stormasama nótt, og þykja
aftur gaman að vera til. Þessi sumur
sælu og vansælu, háð veðurguði og
aðbiið manna, áttu sinn þátt í mótun
ungrar sálar. Hljóð einveran í hagan-
um undir berum himni í nánum
tengslum við jurtir og dýr, þar sem
allt var hreint og ósnortið, það var
gott uppeldi.
—0—
Heiðlóan liópar sig, hún er að
leggja í langflugið yfir hafið til heit-
ari Ianda. Smalastúlkan situr á þúfu.
Þetta er síðasta sumarið. Hún er orð-
in fullorðin. Fyrir henni liggur Iíka
langt flug yfir to_færur ævidaganna.
Enginn veit, hvað fyrir henni liggur.
Allt hcfur tekið á sig fölan blæ þess,
sem er að líða undir lok. Haustlitirn-
ir eru fallegir. en þeir gera mann
daprann. Nú verður hún að kveðja
huldusveininn í klettinum. Dagar
æskunnar eru liðnir. Hún tók með
sér úr Hamrinum einn Iítinn stein,
sem síðan hefur fylgt henni og mun
til hinztu stundar. Ó. J.
♦
f
♦
í
Eg var fátækur nemandi við einn
æðri skóla borgarinnar og varð að verða
mér ’úti um aukatekjur. Eg auglýsti að
ég væri reiðubúin að ala önn fyrir börn-
um að kvöldlagi — ag vera ,,babysitter.“
Og ég fékk tilboð.
Er ég mætti fyrsta kvöldið og hafði
heilsað frúnni, kynnti mig strax fyrir
gömium heimilishundi. (Það fannst mér
sérstæð byrjup) Og hun gaf mér um
leifi þessar fyrirskipanir:
— Eí hann ýtir við skálinni sinni með
löppinni, á að gefa honum vatn. Ef
hann krafsar í skáphurðina, vill hann
fá hundakex Gelti hann fyrir framan
isskápinn, þá þarfnast hann mjólkur. Ef
hann leggst tii hvílu í körfunni sinni.
skuluð þér gæta þess að breiða vel ofan
á hann.
— En börnin? spurði ég standandi
forviða. Hvenær eiga bau að hátta?
— Það skiptir ekki svo miklu-' máli
með börnin, svaraði frúin. — Þau munu
sof«a fyrir framan sjónvarpið, eins og
þau eru vön.
/