Tíminn - 23.01.1962, Blaðsíða 14

G EN G IN SPOR
G EYI M 1 ÉSk IZT Melba 1 ^9 1 v Malott
ögn farið að grána í vöngum
og klæðaburður hans óvenju
snyrtilegur.
Auglýsingastjórinn tjáði
honum, að hann ynni á skrif-
stofu félagsins í New York og
þeir hefðu fengið það verk-
efni að afla upplýsinga um
fortíð Sally Bates.
— Eg geri ráð fyrir, að hún
sé kvikmyndastjarna, sem á
að auglýsa upp, af því að hún
hefur hæfileika. Það, sem við
erum að leita að, er efni, sem
vekur áhuga fjöldains, þess
vegna var ég sendur til að at-
huga, hvaðan hún er og fleira
slíkt.
— Og hefur hún virkilega
látið ykkur hafa mitt nafn?
spurði Hartzell hugsandi. —
Eg hefði talið sennilegra, að
hún sendi ykkur til Bernharts
fjölskyldunnar.
Daugherty varð dálítið á-
hyggjufullur.
— Já, en það var ekkert á
þvi að græða. Mér hefur skil-
izt, að ég eigi einmitt að h^lda
mér sem allra lengst frá þeirri
fjölskyldu. Gott ef ekki voru
einhver vandræði með börn-
in frá fyrra hjónabandinu.
Gæti það verið?
— Það er að minnsta kosti
rétt, að ungi Tim Bernhart
nefnir hana aldrei, sagði
Hartzell. — Hann kemur hing
að af og til. Tja, ég held sann
ast að segja, að hann viti ekki
hvar hún er niðurkomin, og
það veit ég heldur ekki. Eg
missti allt samband við hana
fyrir — bíðum nú við — fyrir
svo sem 11 árum.
Hann ýtti stólnum aftur á
bak og horfði út um gluggann.
— Frá fyrstu stundu fannst
mér stúlkan óvenju gáfuð, en
mig furðar á þvi, að hún skuli
þurfa að vinna. Tom hlýtur að
hafa arfleitt hána að óhemju
auðæfum.
— Það veit ég ekkert um,
sagði Daugherty kæruleysis-
lega. — Eg átti aðeins að tala
fyrst við yður og rekja sporin
aftur í bernsku hennar. Þá
geta þeir gert sem þeim þókn-
ast þarna í Hollywood.
Hartzell blaðaði í skúffu og
tók upp hvítt spjald. — Við
skulum sjá, hvað ég get sagt
yður. Hún er fædd árið 1929 og
var þegar flutt á munaðarleys
ingjahælið í Mayhew í Chica-
go.
Hann brosti, þegar hann sá
undrunina í svip gestsins. —-
Það var eiginlega þess vegna,
sem mér og konu minni var
einkar annt um hana. Hún var
munaðarlaus og hafði aldrei
átt raunverulegt heimili. Dap
urlegt!
— Kom hún til yðar beint
af munaðarleysingjaheimil-
inu?
— Svo til. Eg held satt að
segja, að hún hafi unnið í
mánaðartíma eða þar um bil
í Chicago. Þar kynntist hún
A1 Bates.
Georg tók eftir, að rödd
hans fylltist viðbjóði. — Hann
var einmitt sú manngerð, sem
munaðarlaus sextán ára
stúlka hrífst af. Atvinnulaus
hljómlistarmaður með hrokk-
ið hár og túlann fullan af fögr
um orðum.
Daúgherty missti blýantinn
sinn á gólfið. — Svo að Bates
er nafn fyrra manns hennar?
Hún var sem sagt frú Bates?
— Skírnarnafn hennar var
Sarah Jane Schwartz, sagði
Hartzell og kinkaði kolli. —
Skrítið að hún skuli ekki hafa.
sagt yöur það.
— Það stóð minnsta kosti
11
ekki í þeim upplýsingum, sem
ég fékk um hana.
— Hvað varð um eiginmann
hennar. Kannske ég ætti að
hafa samband við hann?
— Eg efast um, að þér hefð
uð upp á honum. Hann stökk
frá henni áður en hún hafði
unnið hjá mér í ár. Hánn var
ekki einu sinni viðstaddur,
þegar hún fékk skilnaðinn.
Og það gilti líka einu. Hann
var argasti þorpari, en hún
var bæði metnaðargjörn og
gáfuð. Þau áttu áreiðanlega
ekkert sameiginlegt. ,
— Skilnaður, sagði Daug-
herty og skrifaði í bók sína.
— Eg þarf ekki ag ónáða yður
meira með því. Eg get sjálf
sagt lesið um það í blöðunum
frá því ári.
En nú var sýnilegt, að Hárt
zell var tekinn að ókyrrast
og hann sagði vandræða-
legur:
— Eg var aðalvitnið fyrir
hana. Fannst það vera það
minsta, sem ég gæti gert fyrir
veslings barnið, sem ekki
þekkti nokkra sál í borginni
og stóð alein uppi í heiminum.
Hann hrukkaði ennið og
sagði:
— Það var líka eiginmanni
hennar að kenna. Hann bók-
staflega bannaði henni að um
gangast nokkurn. Hún átti
bara að gjöra svo vel og sitja
heima. Hún fékk ekki einu
sinni leyfi til að taka á móti
heimboðum konu minnar.
Daugherty skrifaði í óða
önn.
,— Prýðilegt. sagði hann frá
sér numinn. — Betra getur
það ekki verið. Veslings litla,
munaðarlausa stúlkan, sem er
dauðhrædd við vonda og
grimma eiginmannin sinn, en
eignast trygga vini, þar sem
eru húsbóndi hennar og
kona hans. Má ég skrifa, að
kona yðar og hún hafi orðið
vinkonur?
— Nei, eiginlega ekki. Ser
ena var góð við hana - en ...
en þær urðu aldrei beinlínis
.. .vinkonur. Hún kom heim
til okkar nokkrum sinnum
mest til ag fara í sundlaugina
Hún var mikið fyrir sund.
— Ágætt. Það er líka gott
efni. Var hún dugleg sund
kona?
Hartzell brosti dauflega.
Já, hún var sæmileg. En
það er erfitt fyrir mig að
dæma um það. Kona mín hef
ur orðið Ólympíusigurvegari
í dýfingum og borið saman
við hana var Sally eiginlega
varla komin á skriðaldurinn,
ef ég má taka þannig til orða.
— Ó, Serena Hartzell! hróp
aði Daugherty. —■ Mér finnst
ég líka kannast við nafnið.
Haldið þér, að _kona yðar til
dæmis væri andvié' svöna fy!r'
irsögn: ..Ólympíufrieistari
kenndi Öskubusku hina göf-
ugu íþrótt, sundið.“
Brosi Hartzell var sem
burtu feykt.
— Það kemur ekki til mála!
Alls ekki! Þér getið sagt, að
Sally Bates hafi verið einka-
ritari minn, og meira að
segja mjög góður einkaritari,
en konu mína megið þér ekki
nefna á nafn. Síðan slysið
varð hefur hún verið slæm á
taugum, og ég veit, að hún
yrði mjög reiö, ef nafn henn
ar yrði nefnt í þessu sam-
bandi.
— Auðvitað ... auðvitað,
sagði auglýsingastjórinn auð
mjúkur. Frægðartími Serenu
Hartzell var fyrir Georgs
minni, en hann hafði séð
myndir af henni — óvenju-
lega fagurlega vaxin kona, er
vakti aðdáun og reiði um gerv
allan heim með hinum djörfu
dýfingarstökkum sínum. Hon
um fannst óljóst sem hann
hefði heyrt, að það hefði end
að hörmulega, en hann mundi
ekki, hvernig það hafði at-
vikazt. Hann sagði:
— Mér þykir leitt að heyra,
ag kona yðar er ekki frísk.
-r- Hún getur að vísu kom
izt flestra ferða sinna nú orð
ið, en það er ekki um að tala
að hún geti nokkurn tíma
framar hafið dýfingarstökk
að nýju, en sem betur fer má
hún synda og sem stendur er
hún í Florida, og ég ætla að
hitta hana þar eftir fáeina
daga.
— Þá var ég heppinn að
ná í yður, áður en þér fóruð.
Við skulum nú sjá. Sally Bat
es var hvað gömiil, þeaar hún
réðst til sfrarfa hjá yður ...?
— Hún var víst sautján ára.
— Ábyrgðarmikil staða fyr
ir 17 ára ungling. Hún hefur
sannarlega haft góða greind.
Hartzell hallaði sér fram
og sagði í þeim trúnaðartón,
sem Georg vantreysti alltaf.
— Hún var í rauninni of
ung í byrjun. Eg bauð henni
starfið, svo að hún þyrfti
ekki að sifrja frammi hjá hinu
fólkinu, þar sem maðurinn
hennar gæti komið. Hann
fvlgdi henni alltaf til skrif-
stofunnar og hrópaði að
henni ókvæðisorðum. Það var
voðalegt. Hótaði hvað eftir
annað að lemja hana ...
— Það var fallega gert af
yður að sýna henni svo mikla
velvild, sagði Georg klökkur.
Nú var hann í þann veginn
að fá nokkuð heilsteypta
mynd af öllu saman. Forstjór
inn hafði verið svo áhyggju-
fullur vegna ungu stúlkunn-
ar '— svo injög, að konan
hans mátti ekki minnast fyrr
verandi einkaritara eigin-
mannsins . ..
— En A1 Bates — kom
hann aldrei aftur hingað?
— Nei, sem betur fer.
— Og þér vitið ekki, hvað
af honum hefur orðið?
— Nei, og ég geri ekki ráð
fyrir, að riokkur hér get)
frætt yður á því.
Hann leit á armbandsúr sitt
og reis úr sæti.
—Nú verð ég því miður
að fara, hr. Daugherty. Eg
vona, að ég hafi getað orðio
yður að einhverju liði. Viliið
þér skila kveðju minni til
Sally, ef þér hittið hana?
Daugherty skildi meining-
una og kvaddi kurteislega.
Hann langaði í aðra röndina
til að ná tali af einhverri
skrifstofustúlkunni og spyrja
um Sally og yfirmann henn-
ar. En hann þorði ekki. Auk
þess hafði hann nú eitt nafn
í viðbót, sem Fjögralaufa-
smárinn gæti náð í! Miles
Hartzell var ekki aðeins
gjörfilegur maður. Hann var
snjall að flytja sitt mál og
það myndi falla í kramið hjá
frúnum fínu!
Bíllinn ók honum að aðal-
bókasafni bæjarins, þar sem
hann eyddi næstu klukku-
stundum í að fara í gegnum
blöðin frá þessum tíma.
En hann varð fyrir vonbrigö
um. Það hafði ekki verið
neitt athyglisvert eða hneyksl
Aðstoðarstúlka
við rannsóknir
í Vífilsstaðahæli er laus staða fyrir aðstoðarstúlku við
rannsóknir (rannsóknakonu). Laun greiðast samkvæmt
x. fl. launalaga.
Húsnæði er fyrir hendi á staðnum. sé óskað eftir þvi.
Ætlazt er til að umsækjendur hafi fengið kennslu og
æfingu í rannsóknastörfum.
Umsóknir, með meðmælum og upplýsingum um nám og
fyrri störf, sendist fyrir 4. febrúar 1962 til skrifstofu
ríkisspítalanna, Klapparstíg 29, Reykjavík.
Reykjavík. 20. ian. 1962
Skrifstofa ríkisspítalanna.
Nauðungaruppboð
annað og síðasta, fer fram á kjallaraíbúð í húsinu nr. 29
við Rauðalæk, hér í bænum, fimmtudaginn 25. janúar
1962, kl. 2 síðdegis.
Borgarfógetinn í Reykjavík.
/
Frá Skattstofu
Reykjavíkur
Allir þeir, sem fengið hafa eyðublöð undir launauppgjöf
eða hluthafaskrár, eru áminntir um að gera skil nú
þegar.
Áríðandi er, að fá öll eyðublöð til baka, hvort sern eitt-
hvað er út að fylla eða ekki.
F'lresturinn til að skila skattframtölum rennur út 31. jan.
n.k. Dragið ekki til síðasta dags að skila framtölum vðar.
Skattstjórinn.
14
T f MIN N , þriðjudaginn 23. janúar 1962