Tíminn - 23.03.1962, Blaðsíða 2

Tíminn - 23.03.1962, Blaðsíða 2
SIAUKIN FOLKSFJOLGUN ÓGNÞRUNGIÐ VANDAMÁL Árið 1798 skrifaði Thomas Malthus, að íbúafjöldi jarðar innar mundi á næstunni auk- ast svo gífurlega, að fram- leiðsla matvæla mundi hvergi nærri duga til að næra allan þann f jölda. Hann spáði því, að afleiðingarnar yrðu „stríð og ofbeldisaðgerð ir, fátækt og hungursneyð, siðspilling og óendanlegt vol æði". Og í dag sýnir þróuni.n, að spádómur Malthus er á góðri Ieið með að verða að skelfileg- um verulei'ka. Mikill Wuti mann- kynsins er vannærður, og á stór um svæðum jarðkringlunnar er fólksfjölgunin miklu örari held ur en framleiðsluaukning mat- væila. Á næstu 20—30 árum mun mannkynið að ölhim líik- indum standa andspænis vanda máli, sem mun skyggja á flest önnur vandamál þesS. Staðreyndirnar Um Krists burð lifðu hér á jörðu um 250 milljónir manna. Það tók næstuim því 1600 ár að tvöfalda þá tölu. En þegar 300 árum síðar — um 1900 — var íbúatala jarðarinnar orðin um það bii háifur annar xnillj- arður. Á þeim rúmlega 60 árum sem liðin eru síðan, hefur fólks- fjölgunin orðig örari en nokku.ru sinni fyrr, og talan hefur enn tvöfaldazt — þrír milljarffar. Ár lega bætast því við 50 milljónir munna til að metta. Ef ekki verða gerðar neinar róttækar ráðstafanir til þess að • draga úr þessari ískyggilegu fólksfjölgun, tvöfaldast íibúatala jarffarinnar í þriðja skiptið — verður sex milljarðar — fyrir árig 2000. Það þýðir það, aff á næstu 40 árum verffur heimur- inn að tvöfalda fjármagn sit.t, byggingar, farartæki, vegagerð o. s. frv., sömuleiðis framl'eiðslu matvæla, klæffa og annarra lífs- nauðsynja — ef ástandið á ekki að verffa verra en það er nú á dögum. Fyrstd^ skrefið En getum við nú gert eitt- hvað til þess að hindra þessa ó- æskilegu fólksfjölgun, áður en sprenging verður? Margir álíta þaff, ef menn eru nóigu einhuga um það. En enn þá hefur aðeins furðu lega lítill fjöldi manna viljað viðurkenna tilveru þessa vanda máls. Og fyrst og fremst vcrður aff koma mönnum í skilning um, að þetta vandamál mun taka öll völd í sínar hendur, ef við van- ræikjum það. í september sl. ár báru m. a. Svíþjóð og Danmörk fram þá til- lögu í SÞ, ag allsherjarþingið tæki þetta vandamál til meffferð ar. Skyldi þá fyrsta skrefið vera, að rannsaka hlutfallið á milli fólksfjölgunar og hagfræðilegr- ar þróunar í hinum flátækari löndum heims. Ef heppnast að fá vandamálið tekiff inn í dag- skipunina, skulum við vona, að raunhæfar aðgerðir fái ag líta dagsins Ijós. Skýrt dæmi Við getum tekið Japan sem dæmi bæði um hætturnar af mik illi fólksfjölgun O'g möguleikun- um til þess að afstýra þeim hætt um. Á árunum frá 1870 til 1940 jókst íbúatala Japans úr 30 milljónum í 70 milljónir. Það var ekki sízt þessi gífurlega fólksfjölgun, sem rak Japan til þess ag ráðast á Mansjúríu og Suðaustur-Asíu. En eftir ófar- irnar í heimsstyrjöldinni siffari var milljónum Japana aftur þjappað saman á japönsku eyj- unum. Hinar geysilegu framfarir í læknavísindum höfðu í Japan sem annars staðar dregið veru- lega úr dauðsföllum og ekki sízt bamadauða. Yrffu barnsfæðing- ar ekki takmarkaðar á einhvern hátt, áður en langt um liði, myndi hungurvofan herja misk- unnarlaust á Japan. Stjórnendur Japans gripu þama í taumana af miklum dugn aði og skynsemi. Komið var á fót öflugri upplýsingastarfsemi og rikisstyrkur var veittur til eftirlits með fæðingum. Með þessu móti tókst að draga VeTU- lega úr fóiksfjöliguninni. Og síð an hefur ör þróun í iðnaðar- og kaupsýs'lum'álum stöðugt bætt lífsafkomuna -«4. • Japan, ■ ‘Landið er nú auðugast í ' austrinu, og þaff er ekki sízt að þal$g þessu áhrifaríka eftirliti meg fólks- fjölguninni. Hið siðfræðilega vandamái í mörgum hinna of þéttbýlu landa hindra siðferðileg og trú- arleg sjónarmið skynsamlega lausn vandamálsins. Einkum er þaff hin kaþólska kirkja, sem hefur sett sig þverlega upp á móti skynsamlegri lausn, en að því er virðist, er hún smám sam an ag breyta afstöðu sinni og viðurkenna hættuna, sem vofir yfir. Viff getum bara vísað til Píusar páfa 12. árið 1951: „Við játum tilveru þessa vanda máls og viðurkennum jafnframt réttmæti takmörkunar á barns- fæðingum“. Páfinn lét enn frem ur í Ijós þá von, að rannsóknir og upplýsingar um þessi mál yrðu tii þess, að almenningur tæki til sinna ráða óbeðinn, þeg ar hann sæi nauðsiyn þess að verjast of mikilli fólksfjöigun. Margt bendir til þess að vax- andi fjöldi kaþólskra manna — bæði lærðra og leikra — leggi sig í líma til þess að finna leið til ag yfirvinna þessa trúfræði- legu erfiðleika. Hægt væri að hugsa sér viðunandi lausn, sem væri á þessa leið: — Hverjum einstaklingi, hverri þjóð, hverju trúarfélagi skuli veitt frelsi til að nota þær aðfeTffir, sem ein- staklinigurinn eða það samfélag, sem hann tilheyrir, telur siðferði léga réttmætar. Engan má þvinga til óefflilegrar afstöðu. Vandamálið hefur aðallega ver 'ið á dagskrá í Bandaríkjunum. Dr. John Rock, áhrifamikill am- erískur kaþólikki og fyrrum próf essor við læknadeildina í Har- vardháskólanum, skrifaði ný- lega, aff kaþólskir og ekki kaþ- ólskir væru algjörlega sammála um nauffsyn þess að draga úr fólksfjölgun,, þeir væru aðeins ósammála um aðferðirnar til þeSs. Dr. Rock ræðir einnig mik iff um rannsóknir og tilraunir, sem gerðar hafa veriff til að finna upp lyf, sem hindra getn- að, og segir hann m. a.: „Eg vona, að þessi aðferg verði við- urkennd af trúarfélagi því, sem ég tilheyri." Um líf og dauða aff tefla Einn þeirra manna, sem hvað mest hafa unniff aff þvf aff hreyfa þessum málum og upplýsa hætt una, sem yfir mannkyninu vofir vegna fólksfjölgunarinnar, er John D. RockefelleT. Hann segir ag vandamálið sé svo viðtækt, srvo áleitið og víða svo vonlaust, aff eingöngu stjórnaraðgerðir, studdar af áhrifamiklum mönn- uim, geti leyst það. Fegursti her í heiminum Solveig Östergárd hefur sannarlega ástæðu tll að vera svo glðð og Ijóm. andi á svipinn, sem myndin ber vitni um. Hún er nýskipuð sólódansmær við hinn vlðurkennda ballett Konunglega leikhússlns f Kaupmannahöfn, og þarna er hún, ásamt hinum ballettmeísturunum frægu, Harald Land- er og Bernard Dayde, að athuga búning þann, sem hún ber, þegar hún dansar sem Amor í ballettinum „Etude" eftir Harald Lander. Einkaher John Snooks er að öllum líkindum sá minnsti í heiminum. En hann er vafa- laust sá fallegsati. Því að í her John Snooks eru ein- göngu konur — f jörutíu fagr ar konur, sem hæglega skjóta ösku af vindli á 40 feta færi. John Snooks er 42 ára að aldri og á hluta í símafyrirtæki í Fol- ey í Alabama. Og herinn er síma stúlkurnar hans. Þetta er ekkert spaug. Ekki hjá Snooks að minnsta kosti. Til alls búnar Herdeildin er útbúin vopnum af öllum mögulegum stærðum og gerðum, hinum fullkomnustu far artækjum og nægilega miklum skotfærum til þess aff gera inn- rás á Wight-eyjuna. Og „hermenn irnir“ eiga herklæði, hjálma, her stígvél og yfirleitt allan þann út- búnað, sem ein herdeild þarf að hafa. Og hún hefur hlotið hern- aðarlega þjálfun, þar sem í engu var falíft. Þær eru við öllu búnar á hvaða tíma sólarhrings, sem er. Viðbúnar hverju? — Hverju sem er, segir Snooks. En fyrst og fremst er þessum litla, ágæta her ætlað að hrinda hverri árás, sem kynni að vera gerð á þennan hluta Ame- ríku. Ekki sjálfboðaliðar Foley er nálægt sandlengju við Mexicoflóann. Snooks er sann færður um, að „óvinurinn" muni hefja innrásina á þessum stað, ef til þess kæmi. — Einhver verður að vera til- búinn að berjast, segir hann. Stúlkurnar eru ekki sjálfboða- liðar. Það er skilyrði fyrir því, að þær geti fengið vinnu við fyr- irtæki Snooks, að þær gangi í einkaher hans. Flestar þeirra eru 25 ára að aldri, eða þar um bil. Engin þeirra hefur fram að þessu hreyft minnstu mótmælum. Minnsta kosti fimmtiu aðrar hafa (Framhald á 15. 6Íðu) Svara® úf í hötf Einu svör Mbl. við gagn- rýni Tímans á lánsfjárkrepp- unni og sparifjárfrystingunni eru þau, að hrópa I sífellu að Framsóknarmenn vilji fara að Iáta gefa út nýja seðla, sem ekkert stendur á bak við og slcppa verffbólg- unni lausri. — Auðvitað er þetta gersamlega út í hött. Það, sem Framsóknarmenn fara fram á, er að sparifé landsmanna sé látið vera í umferð og lánað út til fram- leiðsiunnar. Dauða féð Frysta spariféð nemur nú á fjórffa hundrað milljónum og vegna hinna svimháu vaxta eru það hvorki meira né minna en 27 milljónir lcróna, sem Seðlabankinn verður að greiða í skatt af þessu frysta fjármagni, scm liggur dautt og neitað er að lána út til dugmikils athafna Jólks. Þaff er m. a. vegna þessara þyrffa Sefflabankans af þessari frystingarpólitík, sem ekki hefur verið talið fært að lækka vextina af af- urffalánunum, en afurffalán- in eru einn mikilvægasti þáttur alls athafnalífs og framleiffslustarfsemi þjóffar- innar og hinir háu vextir liggja eins og mara á at- vinnufyrirtækjum. — Fyrir- tækin. sem íslenzk fyrirtæki verffa aff keppa viff á erlend- um mörkuffum, búa við meira en helmingi hagstæff- ari vaxtakjör, en vaxtakostn- affur er að verða hér á landi einn stærsti liðurinn í fram- leiffslukostnaðinum. Blóðlausum fekið blóö Vegna hinnar gífurlegu dýr tíðar og stóraukna reksturs- kostnaðar eiga atvinnufyrir- tæki og einstaklingar, sem í framkvæmdir vilja leggja, við mikinn fjárskort að glíma. — Og hver eru svo úrræði ríkis- stjórnarinnar? — Þeir halda áfram sparifjárfrystingunni í gríff og erg og ganga sig upp aff knjám í snöpunum eftir krónum til aff leggja dauffar í Sefflabankann, þótt greiða verði um 30 milljónir árlega fyrir frystigeymsluna. Þeir neita aff lána þetta fé út til aff auka framleiffsluna, fram- leiffni og þjóffartekjur, þótt verkefnin blasi hvarvetna við. 1 stað þess taka þeir til við að leggja stórkostlega, nýja skatta á atvinnuvegina, sem stynja undir búsifjunum, og ætla síffan aff lána þaff fé til hinna sömu aftur og auffvit- aff meff okurvöxtum, þannig að t.d. bændur eiga að greiða höfuffstólinn tvöfaldan á fá- um árum. — Þaff er hæpiff læknisráð að taka þeim blóð. sem þjást af blóðleysi. Kleppsvinna Þetta minnir óneitanlega é afffarirnar á Kleppi, þegai hinir geðsjúku voru látnii moka sandi í poka, bera pok ana upp háan stiga, hella þai úr pokanum í sama binginr og þeir höfðu mokað í pokanr úr og síðan koll af kolli þannig að aldrei sá högg á hversu mjög sem hinir geð biluðu mokuðu. 2 T I M I N N, föstudagur 23. marz 1962.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.