Tíminn - 12.04.1962, Side 2

„LITLA SPÝTAN“ SEM
VARÐ AÐ STÓRRI KONU
Fætur hennar eru of stór-
fr. Nefið á henni er of stórt.
Hálsinn er ógnarlangur. Mitt-
iS virðist byrja efnhvers
Hún hefur kollvarpaS hugmyndum
manna um kvenlega fegurS
staðar á miðjum lærum, og
mjaðmirnar eru of stórar.
ennið er of lágt, munnurinn
er alltof stór. Og, mamma
mia, hún er blátt áfram dá-
samleg. Sjálf segir Sophia, að
hún sé samansett úr ótal
óreglulega löguðum hlutum.
Hún hefur kollvarpað hug-
myndum margra um kven-
lega fegurð.
Hvílík kona, sem
við eigum!
Sophia fæddist í Róm árið
1934. Foreldrar hennar voru Ricc-
ardo Scicolone, sem kallaSi sjálf-
an sig byggingarverkfræðing, og
hávaxin, rauðhærð stúlka, Rom-
ilda Villani að nafni. Riccardo
Scicolone stundaði svo sem enga
vinnu, og vildi fátt annaS gera
en hanga einhvers staðar í nám-
unda við leikhús og skemmti-
staði. Romilda var verðandi leik-
kona, ekki sízt vegna þess,
Gift eða ekki giff? Þau eru hamingjusöm samt.
hversu mjög hún líktist Grétu
Garbo.
Romilda var kvikmynduð til
reynslu og átti að fara til Banda-
ríkjanna til þess að verða stað-
gengill Grétu Garbo, en móðir
Romildu neitaði algjörlega að
láta dóttur sína fara til þess
lands. Hún var nefnilega sann-
færð um, að ítölum stafaði ekk-
ert gott frá Bandarikjunum. Svo
að Romilda fór bara að búa með
Riccardo sínum í staðinn, og
það endaði með því að hún sneri
aftur til fæðingarbæjar síns, Poz-
zuoli, með litlu dóttur sína,
Sophiu.
Pouzzuoli, sem er lítill bær við
Napoliflóann, hefur verið lýst í
ferðabókum sem. óhreinustu borg
á ítalíu. En þessi óhreinasta
borg á allri ítalíu er full af
hljómlist í þröngum götunum,
húsin eru ólöguleg í óskipulögð-
um röðum, mávarnir fljúga garg
andi í hópum yfir höfðum íbú-
anna, og hafið teygir sig fram-
undan, svo ósegjanlega blátt.
Slagorð' íbúanna í Pozzuoli er nú:
— Hvílík kona, sem við eigum!
Ljótasta barn, sem hún
hafði séð
Romilda var ekki heilsuhraust
og gat ekki mjólkað litlu dóttur
sinni, svo að hún varð að leigja
til þess fóstru. Sú kona lifir nú í
minningunni um það, þegar hún
gaf Sophiu að sjúga.
— Sophia var ljótasta barn,
sem ég hef á ævi minni séð,
sagði gamla fóstran hennar ný-
lega. Hún var svo ljótt barn, að
ég efast um, að nokkur önnur
kona hefði fengizt til að gefa
henni mjólk. Það var mjólkin
mín, sem gerði Sophiu fallega,
og nú man hún víst ekki einu
sinni eftir mér. Ég gaf mörgum
börnum mjólk, en ekkert þeirra
drakk eins mikið og Sophia.
Móðir herinar lét mig hafa 50
lírur á mánuði fyrir mjólkina, en
ég segi það satt, að Sophia drakk
a.m.k. fyrir 100 lírur á mánuði.
UNDANFARNA DAGA hafa útvarps
notendur fengiö i hendur bláa
miSa frá pósthúsunum — póst-
kröfu frá Ríklsútvarpinu — á af-
notagjaldl árslns 1962, ÚtvarpiS
hefur notaS þessa InnhelmtuaSferS
um stnn og hún hefur vafalaust
geflzt sæmllega. Hins vegar ber
svo viS, aS afnotagjaldsupphæSin
hefur enn hækkaS nokkuS — er
nú kr. 360. — Raunar er þaS ekki
sérlega hátt útvarpsgjald — ef
gjald er innhelmt á annað borS.
Hltt er verra, aS gjaldiS vlrSist
hafa veriS hækkaS án þess aS
nokkrum' væri tilkynnt um þaS. AS
minnsta kosti höfSu útvarpsnotend
ur enga tilkynningu fengiS um það
áSur, hvorki meS auglýsingum í
blöSum eSa fregnum eða tilkynn-
ingu I útvarpi.
NÚ MÁ VEL VERA, aS nauSsyn hafi
veriS aS hækjca afnotagjald útvarps
ins — allt hækkar, og gjöld út-
varpsins viS reksturinn iíka. En
eigi aS síður á alls ekki aS læSast
svona aftan að útvarpsnotendum.
Þeir eiga aS fá um þaS tllkynningu
eða vitneskju — aS minnsta kosti
ætti að vera hægt aS segja frá því
í útvarpinu — þegar ákvörSun hef-
ur veriS tekin og Ieyfi viðkomandi
yfirvalda fengið til slíkrar hækkun
ar. ÞaS eru engir mannasiSir og
mundu ekki þykja hæfir hjá félög-
um eSa elnkafyrirtækjum, ef þau
hækkuSu þannig selda þjónustu
fyrirvaralaust, eSa þegar reikning-
ur er sendur. ÚtvarpiS getur ekki
leyft sér aS setja hækkunina svona
fyrirvaralaust á reikningana, þar
sem annar gjaldtaxti var I glldi áS
ur.
ÞVÍ HEFUR OG VERIÐ FLEYGT, aS
samfara innheimtu afnotagjalda út
varpsins í ár sé gerS allmikil her-
ferS til þess aS hafa upp á þeim
mönnum, sem eiga útvarpstæki,
sem ekki eru skráS hjá útvarpinu,
en þaS er opinbert leyndarmál, að
slíkir eru allmargir. Sagt er, aS
útvarpiS noti þá aðferS aS senda
öllum forsvarsmönnum heimila og
cjnstaklingum, sem hafa sérheim.
III, póstkröfu um afnotagjald Þá
bregSi svo viS, aS um helmingur
þeirra greiSi gjaldiS og játi þannig
aS elga útvarp. Eftir eru þá svo
fáir, aS sæmilegan veg má telja að
grennslast fyrir um þaS, hvort þeir
mm
eigi útvarpstæki eða ekki. VeriS
getur, aS þetta sé líka afsakanleg
aSferS elns og í pottinn er búiS. ÞaS
vita allir, aS nær hver einasti upp
kominn maSur [ landinu — og
börn líka — hlusta á útvarp og
nota þannig þaS efnl, sem þar er
flutt og verlS er aS innheimta
gjald fyrlr, hvort sem menn teljast
eigendur útvarpstækis eSa ekki.
ÞaS er engin sanngirni í þvf, aS
þeir, sem skráSir eru eigendur út.
varpstækja, greiði afnotagjöldin
einir, heldur þeir, sem hlusta á út
varpiS. ÞaS gera svo að segja alllr,
og þess vegna á útvarpsgjaldið, ef
innheimt er, aS vera nefskattur,
sem greiðist eins og önnur opinber
gjöld. Þetta er eðlileg innheimtu-
aðferS, þar sem útvarpið er ríkis-
fyrirtæki eins og ríkisútgáfa náms-
bóka og mörg önnur, sem nefgjald
notenda er innheimt fyrir. Með
þessu mundi og komasf á meiri
jöfnuður og réttlæti. Síðasta inn-
heimtuaðferð útvarpsins sýnir líka
að fyrirsvarsmenn útvarpsins gera
ráð fyrir því sjálfir, að svo að segja
hvert mannsbarn í landinu hlusti
á útvarp og það sé til á öllum heim
ilum. — Hárbarður,
Sophia Loren í hlutverki sínu í
„Two Women".
Madonna mia!
Riccardo leit inn til’ dóttur sinn
ar og móður hennar öðru hverju
þarna í Pozzuoli, og brátt eignað-
ist Romilda aðra dóttur, sem
hlaut nafnið Maria. En ekki vildi
hann kvænast Romildu, heldur
kvæntist hann að lokum annarri
konu. En síðan dætur hans urðu
svo frægar og umtalaðar, hefur
hann sífellt viljað láta á því
bera, að það sé nú hann, sem er
faðirinn. Romilda er lítið hrifin
af því, segist jafnvel hata Ric-
cardo og gleðjast yfir hverjum
óvirðingarvotti, sem hans frægu
dætur sýna honum. En þrátt fyr-
ir allt setur hún þó alltaf disk
fyrir Riccardo, þegar hann lítur
inn til þeSs að fá „pasta.“
Litla spýtan
í æsku var Sophia fáskiptið
barn. Hún ólst upp í mikilli fá-
tækt og leið fyrir það' að eiga
engan föður, því að börnin
stríddu henni á því. Hún svaf í
herbergi með átta öðrum mann-
eskjum og í sama rúmi og amma
hennar, afi og ein frænka henn-
ar. Henni leiddist heldur í skól-
anum, fannst hún enga samleið
eiga með jafnöldrum sínum.
Skólafélagar hennar kölluðu
hana „litlu spýtuna", af því að
hún var svo mögur. En þegar
litla spýfan var 14 ára, fór hún
allt í einu að blása út. Hún minn
ist þess nú, hvað þá var gaman
að ganga um göturnar. Móðir
hennar ætlaði að láta hana verða
kennslukonu, en við nánari um-
hugsun kom hún henni í fegurð-
arsamkeppni. Sophia varð nr. 2.
Þetta er stutt ágrip af æsku
Sophiu Loren, og ferill hennar
upp frá þessu er mörgum kunn-
ur. Hún varð að vísu að berjast
lengi til að öðlast viðurkenningu
sem leikkona, hún lifði í mörg ár
eingöngu á því, hvernig hún var
vaxin. Kvikmyndirnar, sem hún
lék í í Hollywood veittu henni
litla möguleika til þess að sýna
þá hæfileika, sem hún bjó yfir.
Loksins Óskar
Fyrir Sophiu byijaði leiklistin
eiginlega ekki fyrir alvöru fyrr
en hún kom til ítalíu aftur frá
Hollywood. En nú vinnur hún
hvern sigurinn á fætur öðrum. '
Og nú hefur hún hlotið hinn
langþráða Óskar sem bezta leik-
kona ársins 1961, og er það í
fyrsta sinn, sem útlend leikkona
hlýtur þau verðlaun fyrir leik í
erlendri kvikmynd.
Margir voru í vafa um, að
Sophiu myndi hlotnast þessi
heiður, af því að myndin „Two
Women“, sem hún hlaut verð-
laun fyrir leik sinn í, er ekki
amerísk mynd. Sophia var efins
sjálf. En hún flaug nú samt þess
(Framh á 13. síðu.)
Einn með sjáifum sér
Hannes á horninu er spakur
fyrnadag, eins og oft ber við,
en í þetta sioin hefur hann
fundið samhljóm speki sinnar
í engum minni manni en
menntamálaráðherra landsins.
Hið sameiginlega vísdómsmál
þeirra er gott og gilt oig hljóð-
ar á þá lund, a® manninum sé
nauðsynlegt að lifa endrum og
eins stund í einrúmi með hugs
unum sínum, og að miklar og
góðar hugmyndir fæðist yfir-
leitt ekki í síðdegisboðum,
heldur oftar í einrúm'i. Mennta
málaráðherra hefur orðað
þennan gamla vísdóm, sem
þeir félagar á horninu virðast
vera að uppgötva nú í fyrsta
sinn. Hann hefur í góðu boði
haldið ræð'u um það, að félags
líf okkar sé ef til vill orðið
of viðamikið og margþætt, of
margar boðræður fliittar, en
liugsun í einrúmi of lítil.
Margir góðir og gegnir
rnenn Iiafa fundið þetta fyrir
löngu, að einvera er góð, en
hætta fólgin í a® tvístra sjálf-
um sér í sífelldu samkvæmis-
lífi. Alþýðuflokkurinn hefur
nú um sinn gleymt sér í einu
samfelldu gylliboði hjá auð-
mönnuin og íhahli landsins,
enda farið lítið fyrír góðum
hugmyndum hjá honum sfð-
ustu árin. Menntamálaráðh.
Alþýðuflokksins hefur leikið
þar aðalhlutverk og verið
mesti samkvæmisráðherra og
boðræ'ðumaður þjóðarinnar
fyrr og síðar. Nú saknar hann
einsemdar og góðra hugmynd.a
og vírðist hallast að þeirri
skoðun, að honum og flokki
lians gæti hentað vel að vera
um stund einn með sjálfum
sér og huigleiða vegferð sína.
Þjóðviljinn, sem Iítur þetta
merkilega fyrirbæri austrænu
aug.i, kallar þetta sjálfsgagn-
rýni eins og gert er á þingun-
um m'iklu í Moskvu, þegar
menn sjá villu síns vegar.
Skjót fyrirgreiSsla
Það vakti dálitla athygli í
desember í vehir, að í fundar-
gerð borgarráðs Reykjavíkur
mátti lesa, að fyrir fundinum
hefð'i legið bréf frá Áfenigis-
verzlun ríkisins, þar sem stofn
unin afsalar sér allvænni
sneið af góðri lóð, sem hún
hafði fengið hjá bænum til
byggingar yfir starfsemi sína.
Þetta var þó allt með eðli-
leguin hætti og vakti enga at-
hygli, heldur h’itt, að fyrir
sama fundi lá bréf frá Alm.
byggingafélaginu, þar sem fé-
laigið sækir einmitt um þessa
lóðarspildu. Og þetta var af-
greitt í einu lagi á fundinum
— afsal Áfengisverzlunarinnar
og samþykkt, að Almenna
byggingafélagið fengi þess.a
lóðarspildu.
Menn urðu dálítið hissa.
Hvernig gat Almenna bygg-
ingafélagið vitað svona jafn-
skjótt, að þessi eftirsótta Ióð-
arspilda var laus? og hví fékk
félagið hana svona umsvifa-
laust, þegar hundruð iðnfyrir-
tækja í bænum eiga gamlar
og nýjar umsóknir um Ióðir
og hafa enga fyrirgreiðslu
fengið? Var ekki einsætt að
leyfa fleirum að sækja uin
þetta?
Líti! spurning
Þetta oig margt fleira hefur
fyrr og síðar sýnt og sannað
óeðl’ilega náið samband milli
eins stórfyrirtækis íhalds-
gróðamanna og borgarinnar.
(Framh á 13 síðn
2
T í M I N N, fimmtudagur 12. apríl 1962.