Tíminn - 11.08.1962, Blaðsíða 14

OLÍA OG ÁSTIR
LINDEN GRIERSON
og nú sem fyrr, þegar hún fór hér
um, gat hún ekki orða bundizt um
fegurðina alls' stagar. Henni varð
og hugsað til Jeffrey, sem nú gekk
um og myndaði af miklum móði.
Svo stefndu þau í átt til fjalls-
rótanna, og Mario hélt fyrirlestra
um allt, sem fyrir augu har.
í höll sinni fékk forsetinn
skýrslu um ferðalagið, en hann
hafði engan áhyggjur af því,
vegna þess að mjög seint kvöldið
áður hafðj hann rætt við starfs-
mann sinn. Ungfrú Penny og vinir
hennar skyldu óhindrað fara í
ökuferðir um nágrennið. Hr.
Greene yrði sjálfur með, þegar
þau færu lengra upp í fjöllin. Auk
þess hafði Jeffrey sagt', að forset-
inn gæti Sætt sig við það, ag ung-
frú Penny hafði skjölin. Hann
hafði ekki getaö spurt, hve hún
geymdi þau, en myndi vafalaust
fá ag vita það, áður en margir
dagar liðu. Don Manuel hafði
brosað ánægður, þegar hann lagði
tólið á. Það hafði sannarlega verið
snjöll hugmynd að láta einn af
sínum mönnum leika John Gra-
ham og vinna trúnág stúlkunnar
á þann hátt.
Elenor ók ekki hratt, því að
margt fagurt var að skoða á leið-
inni. Terry vildi fá kókoshnetur,
þau komu á kaffiekru og fengu
hvert poka af kaffibaunum með
sér. Terry fór að kíkja óþolin-1
móður á klukkuna, en Mario bað
um, að þau staðnæmdust ekki
fyrr en þau kæmu þangað, sem
orkídeur spryttu. Svo tóku þau að
aka upp í móti, vegurinn varð ör-
mjór og hvarf síðan. Elenor stöðv-
aði bílinn og snerj sér að leið-
sögumanni sínum.
— Hvað nú?
— Við göngum, sagði hann, —
það er ekki langt eftir.
Rose lét sem hún yrði hrædd
og Mario flýtti sér að bæta kurt-
eislega við:
— Senora myndi aldrei fyrir-
gefa mér, ef ég vísaði henni ekki
strax að blómunum. Það er líka
foss þarna uppi og maturinn
smakkast miklu betur í slíku um-
hverfi.
Hann lyfti matarkprfunni út,
tók myndavél Elenor og eins mik-
ið af föggum hinna og hann gat
borið, og svo gekk hann á undan
í gegnum hávaxið grasið í átt að
trjánum, sem virtust vera heill
frumskógur nokkru le'ngra undan.
— Eg vona, að hér séu ekki
eiturslöngur, muldraði- Terry, og
eftir þau orð hans litu hin þrjú
vel niður fyrir fætur sér í hverju
spori. Mario labbaði á undan, ein-
stöku sinnum leit hann um öxl,
rétt til að sannfæra sig um, að
þau kæmu á eflir honum. Hann
■gekk rólega inn á milli hárra
1 trjánna. Elenor rak upp óp, þeg-
ar hún kom auga á fyrstu orkí-
deuna. Mario l.eit við og hnussaði
fyrirlitlega. —
— Þessi er slæm tegund, sagði
hann. — Það eru fallegri blóm
hérna, senorita.
Og hann ýkti ekki. Fimmtán
mínútum síðar heyrðu þau foss-
nið, og þá voru þau komin á leið-
arenda. Milli lágvaxinna pálma-
trjáa, þéttra vafningsjurta og
hárra trjáa, en krónur þeirra
blöktu þýðlega fyrir andblænum,
var breiða af marglitum blómum,
sem ekkert þeirra hafði áður séð.
Mario lagði frá sér byrði sína og
baðaði út höndum, eins og hann
gæfi j hendur þeirra sína eigin
eign.
— AUt þetta er ykkar, sagði
hann rogginn.
Hann og Terry urðu að hjálpa
að tína orkídeurnar, sem Elenor
og Rose benlu á, en komust ekki
yfir að tína sjálfar. Þair horfðu
brosandi á stúlkurnar tvær, sem
stungu blómu.m í hár sér, fléttuðu
sveiga og settu um hálsi'nn Meira
að segja Terry varð að játa, að
þetía væri ótrúlega fagurt, og
hann notaði liósmyndavélina ó-
spart.
— Mario, é2 fæ aidrei nóg-
samlega þakkað þér fyrir, að þú
fórst með okkur hingað, hrópaði
Rose hrifin
— Gleði yðar vermir mér um
hjartað, svaraði hann og hneigði
sig af mikilli list.
Terry hló. — Orkídeur og fossar
eru að vfsu falleg, en haldið þið,
ag innihald körfunnar sé ekki
jafnfallegt? Eg er hungraður.
Og matsveinninn á hótelinu
hafði sannarlega verið í essinu
sínu. Þarna voru kaldir kjúkling-
ar, salat, brauðsneiðar, nóg af
ávöxtum og margar flöskur af app-
elsínusafa. Elenor hikaði ekki við
ag skipa Mario að snæða með
þeim, og hún varð þess vör, að
hann virti nákvæmlega fyrir sér,
til hvers hún notaði litlu pappírs-
servietturnar. Hann hermdi eftir
henni á allan hátt, þurrkaði sér
meira að segja vandlega um munn-
inn, þegar máltiðinni var lokið.
Svalt loftig og gönguferðin hafði
aukið matarlyst þeirra, svo að
fljótt lækkaði í körfunni og Rose
tók ag fylla hana með blómum.
— Herbergin okkar verða eins
og. biómabúð þann tíma, sem við
eigum eftir að vera hér, sagði hún
hlæjandi við, eiginmann sinn.
— En nú eru ekki nema nokkrir
dagar eftir ,þangað til vig förum,
sagði Terry dapurlega. — Við
verðum endilega að fara upp á
tindinn, / Cerro Del Piuto, hét
hann það ekki? — áður en við
förum frá Santa Felice.
Mario leit upp í loftið. — Mér
þykir leitt að verða að segja yður,
senor, ag það verður veðrabreyt-
ing hér innan fárra daga. Eg
heyri talað um það í borginni í
dag, og sá, sem sagði mér það,
hefur aldrei misreiknað sig. Það
er ekki þorandi að fara upp f
fjöllin núna. Skýin leggja sig yfir
!indana og regnig gerir steinana
sleipa, svo að hættulegt er að
fikra sig eftir þeim. Og vindur-
inn — það fór hrollur um hann.

— mundi feykja ykkur burt eins
og smá pappírsögnum.
Elenor horfði furðu lostin á
hann, hún efaðist ekki um, að það
var satt, sem hann mælti. En
tilhugsunin um, að á þessari eyju
gæti komið stormur og rigning,
hafði aldrei að henni hvarflað.
Og ef sú yrði raunin, væri ekki
mögulegt að komast upp til senor
Castellon.
— Eg vona, ag það sé ekki felli-
bylur, Mario, hrópaði Rose, og
leiðsögumaðurinn ándvarpaði.
— Fellibyf jir koma á Santa
Felice af og til, senora, en ég
vona, að sá mesti fari fram hjó,
kannski ú'jaðar hans lendi á eyj-
unni, vonandi ekki meira.
Elenor hrukkaði ennið,
— Er senorita óánægð? spurði
Mario þegar, og hún brosti.
— Nei, Mario, alls ekki.
— Kannski gætum við gert okk
ur ferð upp á þennan Pinto-tind,
áður en veðrig breytist, stakk
Terry vongóður upp á — Mig lang-
ar reglulega mikig til að gera til-
raun.
— Og ég hef hugsað mér að fá
eins mikig út úr þessari ferg og
unnt er, sagði Rose. — Komdu,
Terry, við skulum ganga upp með
ánni. Kannski getum við tínt enn
þá fleiri orkídeur.
Eiginmaður Rose andvarpaði.
— Hvað í ósköpunum ætlarðu að
gera við fleiri?, sagði hann, en
hún dró hann á fætur og hann
fylgdist hlýðinn meg henni.
Mario horfði á eftir þeim, svo
sneri hann sér að Elenor, sem
sat rétt við hlið hans.
— Senorita vill kannski taka si-
esta, meðan þau eru í burtu?
spurði hann.
Hún hristi höfuðið og sá, að nú
hafði hún tækifæri til að ræða
129
sem samþykkt hafði verið okkar
á meðal og skipti þá engu máli,
hversu óblíðir vindar kunnu að
blása. Eg flyt ekki með mér ann-
að en beztu og björtustu minn-
ingar um öll mín viðskipti við
hann. Persónuleika hans, hið
hrífandi bros hans og hlýlegi hlát-
ur nægði til þess að dreifa þegar
í stað því andrúmslofti drunga og
vonleysis, scm stundum einkenndi
þessa fundi okkar.“
Þetta tilheyrði samt enn fram-
tíðindi. Dagbók Brookes hélt á-
fram:
3. nóvember. Borðaði miðdegis-
verð með forsætisráðherranum að
Downing Street 10, ásamt þeim
K]ng, Partol, Cunningham og
Hollis. Forsætiáráðherrann j á-
gætu skapi. Hann hafði viljað
•senda Eden skeyti á leið hans til
baka frá Moskvu, þess efnis, að
nauðsynlegt væri að minna Tyrki
á það, að jólin væru að koma.
King var eins og venjulega hinn
viðfeldnasti og dvaldi þar til
klukkan 12,30 e.h. Við vorum svo
í enn eina klukkustund hjá Win-
ston, og fórum ekki heim fyrr en
laust eftir klukkan 2 e.h.
4. nóvember. Langar umræður
um það, hver væri bezta agferðin
til að kynna hið vandasama ástand
á Miðjarðarhafinu fyrir samein-
uðu hcrráðsforingjunum.
Kallaður á fund forsætisráð-
herrans klukkan 3 e.h. til að
ræða um síðasta skeyti Eisenhow-
ers og til að semja nýtt skeyti til
Washington. Loks ráðhérrafund-
ur klukkan 6 e.h. . . .
5. nóvember. Fyrst herráðsfor-
ingjafundur og því næst ráðherra-
fundur frá klukkan 11,30 til 1,30
eftir hádegi . . .
8. nóvember. Kom i hermála-
ráðuneytið og fann fullt borð af
símskeytum frá Moskvu og Wash-
inginn,
í einu skeytinu fró Washing-
ton var stungið upp á því, að Mar-
H
shall yrði gerður að æðsta hers-
höfðingja á Evrópusvæðinu. Sem
betur fór var forSætisráðherrann
algerlega á okkar máli og sendi
Dill af-tur skeyti, þar sem hann |
tjáði si.g andvígan þessari fráleitu
tillögu . . .
9. nóvember. Herráðsfundur og
langar umræður um framtíðarað-
gerðir á Miðjar.ðarhafi. Eg var
■ekki fullkomlega samþykkur til-
lögum, sem fram komu á fund-
inum. Nauðsynlegt að vig göng-
um fyllilega frá tillögum okkar
áður en fundur hefst með ame-
rísku herráðsforingjunum . . .
10. nóvember. Aftur langur her-
ráðsforingjafundur, þar s'em við
reyndum fyrst og fremst ag semja
glöggt yfirlit yfir Miðjarðarhafs-
stefnu okkar, til að leggja fram á
hinum fyrirhugaða • fundi okkar
með amerísku herráðsforingjun-
um, en á honum hljótum við óhjá-
kvæmilega að lenda f harðri bar-
áttu.
í FYRSTU VIKUNNI í nóvem-
ber tókst forsætisráðherranum og
brezku herráðsforingjunum, með
sameiginlegum tilraunum sinum,
að lokka stjórnina í Washington
til þeirrar ákvörðunar xað fresta
fram í desember brottför sextiu og
átta brynvarinna landtökuskipa
fró Miðjarðarhafinu, sem ákveð-
ið hafði verið á Quebeck-ráðstefn-
unni aö skyldu flutt til Englands
snemma í nóvember. Án þess
hefði orðið að hætta algerlega
við sóknina á Ítalíu. Nú var a.m.
k. von um að hægt yrði að fá Ame-
ríkumenn til að fylgja til lykta
þeirri hernaðarstefnu, sem fram-
kvæmd hafði verið með svo góð-
urn árangri um sumarið og sem
Brooke áleit að allar vonir um
innrás í Frakkland byggðust á.
Þann 11. nóvember — nákvæm-
lega aldarfjórðungi eftir uppgjöf
Þjóðverja í fyrri hcimsstyrjöld-
inni lögðu brezku herráðsíoringj-
arnir fram tillögur sínar um

mt
Sigur westurvehia, eftír
ArthurBryant Heimildir:
STRIDSDAGBÆKUR

hernaðarlega stefnu og aðgerðir,
er þeir töldu nauðsynlegar til að
flýta fyrir ósigri og uppgöf Þjóð-
verja.
„1. í nokkurn tíma hefur oss
verið það ljóst, og eflaust banda-
rísku herráðsforingjunum líka, að
ósamkomulag ríkir milli okkar um
það, hvað við ættum nú að gera
á Miðjarðarhafi. Þetta deiluatriði
varpar skugga á allar okkar hern-
aðarlega framtíðarhorfur o.g verð
ur að útkljást . . .
2. í upphafi verðum við að
benda á það, að allar aðstæður
hafa mjög breytzt til batnaðar frá
því er ákvarðanirnar voru teknar
á ráðstefnunni í Quebeck. Hern-
aðaraðgerðir Rússa hafa heppn-
azt betur og borið margfalt meiri
árangur en nokkur þorði að vænta
eða vona og sigurför þeirra held-
ur áfram. Ítalía hefur verið þurrk-
uð út úr styrjöldinni. og það eru
vissulegp al’.s ekki ómögulegt, að
Tyrkir fari í stríðið sem banda-
menn okkar. fyrir næstu áramót.
Vegna þessara breyttu skilyrða
teljum við að breytingar á ákvörð-
unum Quebeck-ráðstefnunnar —
ef ekki raunverulegt fráhvarf frá
þeim — séu ekki aðeins fyllilega
réttlætandi, heldur beinlínis nauð-
synjegar.
3. Engu að síður leggjum við
áherzlu á það, að við hikum ekki
á neinn hátt frá þeirri samþykktu
ákvörðun okkar, að gera árás á
Þjóðverja yfir Sundið, síðla vors
eða^árla sumars 1944. Við megum
samt ekki líta á ákveðinn árásar-
dag sem miðdepil, sem allt annag
byggist á. Styrkur Þjóðverja í
Frakklandi getur raunverulega
orðið það mikill næsta vor, að
engin tök verði á framkvæmd
árásaraðgerða yfir Sundið.
4. Öruggasta leiðin til að vinna
stríðið á sem skemmstum tima, er
sú að ráðast á Þjóðverja, misk-
unnarlaust og stöðugt, hvar og
hvenær sem við getum gert það
með yfirburðum Á hve mörgum
■stöðum við getum þannig ráðizt á
þá, er aðallega undir því komið,
yfir hve stór svæði þeir eru
dreifðir. Stefna okkar er því aug-
ljós: Við eigum að dreifa þýzka
hernum sem allra mest, með því
að ógna eins mörgum mikilvæg-
ustu stöðum þeirra og mögulegt
er og gera árásir hvarvetna þar
sem við getum það með meira
liði.
5. Ef við fylgjum ofanlýstri
stefnu, trúum vig því fastlega að
árásaraðgerðirnar yfir Sundið
verði framkvæmdar á næsta
sumri. Við teljum þó ekki bráð-
nauðsynlegt að ákveða sérsfakan
dag eða einhverja sérstaka tölu
herdeilda í áðurnefndri árás, enda
þótf þær ættu auðvitað að vera
sem flestar.
6. í ljósi ofanskráðs yfirlits,
berum við fram eftirfarandi til-
lögur viðvíkjandi aðgerðunum á
Miðjarðarhafi:
(1) Sameining herstjórnar:
Sameining herstjórnar á Mið-
jarðarhafi er nauðsynlegt og knýj-
andi atriði. sem ætti að fram-
kvæm*, Lr. tilijts til allra annarra
ákvarðana, sem teknar verða við-
1A
TÍMINN, laugardagil-n 11. ágúst 1962
/