Tíminn - 07.10.1962, Qupperneq 14

búlduleit, sældarleg ung stúlka
með glnðleg augu og skemmtilegt
bros. Hún brosti við mér, þegar
hún dró gluggatjöldin frá, svo aö
sólskinið flæddi inn.
— Það er indæll morgunn, ung
frú, sagði hún, — en það verður
kannski rigning í dag.
— Það verður að hafa það,
sagði ég og hugsaði bara um
sjálfa mig. Eg fer með lestinni og
verð á ferð í allan dag. Þökk fyrir
teið, það var prýðilegt.
Það var sannarlega prýðilegt.
Eg 'hafi sjaldan notið annars eins
lúxus og fá morgunte í rúmið.
'Börn eru morgunhanar og barn-
fóstrur þeirra verða þvj að fara
snemma á fætur.
— Eg er með skilaboð til yðar,
ungfrú Browning, sagði hún og
stillti sér hátíðlega upp til að
fara með skilaboðin orðrétt:
— Trevallion ofursti ætlar til
morgunmessu klukkan átta og ef
yður kynni að fýsa að fara með,
ætlar hann að bíða eftir yður. Þér
hafið enn tíma til að borða morg-
unverð á eftir og ná lestinni . . .
hún dró djúpt og sigrihrósandi
andann og leit eftirvæntingarfull
á mig: — Á ég að segja, að þér
komið með? Kirkjan okkar er
gömul og mjög falleg.
— Já, segið, að ég vilji gjarnan
•koma, svaraði ég og Polly kinkaði
kolli eins og ég hefði gefið eina
rétta svarið. Um leið og hún var
farin út, þaut ég fram úr rúminu
og gekk út að glugganum. Þar
stóð ég langa hríð, heilluð af að
horfa á það unaðslegasta landslag
sem ég hafði nokkru sinni séð.
Eg hafði ekki séð þaðan héðan,
þegar ég skoðaði húsið kvöldið
áður og nú skein morgunsólin og
gerði allt hálfu ævintýralegra en
daginn áður.
Eg stóð enn þegar Polly kom
og sagðist hafa útbúið baðvatn
handa mér. Eg þakkaði henni hálf
ulan við mig og sagði: — Er það
snjór, sem við sjáum þarna, núna
í apríllok?
Polly hló glaðlega. — Ó, nei,
nei, þetta er ekki snjór. Þetta er
úrgangur sem er kastað, þegar
postulínsleirinn hefur verið þveg-
inn úr.
Eg fór í bað og klæddi mig.
Og svo fylltist ég aftur eftirvænt-
ingu. í dag þegar úr kirkjunni
kæmi og áður en ég færi til Lon-
don ætlaði ég að hringja til Jean
Myers. Eg vonaði innilega að hún
væri heima þessa helgi og gæti
hjálpað mér um upplýsingar um
einn af sjúklingum sir Charles.
Oliver beið mín niðri í forsaln-
um, sem tengdi gömlu og nýju
bygginguna saman.
' — Góðan dag, ég vona, að þér
hafið sofið vel, sagði hann og
hjálpaði mér í einkenniskápuna
rnína án þess að bíða svars. Hann
var þennan morgun klæddur í
dökk föt og var ákaflega glæsi-
legur og fjarlægur. Mér var ljóst,
að ég hafði sett fyrir hann mikið
vandamál og hann iðraði þess
sjálfsagt nú þegar, að hann hafði
lofað mér, að ég fengi að hringja
til Jean. Þess vegna sýndi hann
engan lit á að halda uppi samræð
um meðan við ókum til kirkjunnar
í St. Trudys í dökkgrænum bfln-
um. Litla, gamla steinkirkjan
hefði glatt mig hvern annan morg
un sem var, en þennan morgun,
þegar Oliver fylgdi mér inn og
kinkaði stuttlega kolli til hóps
manna við dyrnar, var ég aðeins
ung eg mjög feimin og mjög utan-
veltu. Hann hafði ekki kynnt mig
fyrir neinum af vinum sínum. Eft
ir fáeina klukkutíma myndi ég
fara héðan . . .
Eg skal játa, að ég hlýddi með
takmarkaðri athygli á stutta at-
höfnina. Eg sat, kraup á kné og
reis á fætur og settrst aftur án
þess að fylgjast með, en ein bæn
var þó að minnsta kosti alvarlega’
meint — bænin fyrir Carolyn og
þessum þögla, alvarlega manni,
sem sat við hlið mér.
Hanna beið okkar með indælan
morgunverð, en mér fannst ég
vera með sand í munninum. Eg
varð sífellt órólegri og órólegri
eftir því sem tíminn nálgaðist að
ég skyldi hringja til Jean. Eg tók
eftir því, að Oliver borðaði held-
ur ekki mikið og virtist niður-
sokkinn í hugsanir sínar.
Að lokum gat ég ekki þolað
þessa óvissu lengur og sagði: —
Má ég hringja til Jean úr bókaher
berginu? Þér . . . þér hafið von-
andi ekki skipt um skoðun?
— Nei, ég reyni að halda loforð
mín, svaraði Oliver og reyndi að-
sýnast kátur, en ég sá, að hann
É
var býsna eftirvæntingarfúllur. —
Mér gezt ekki að því að fara svona
á bak við Deidre, en við erum til-
neydd að komast til botns í þessu
núna.
Eg hafði símanúmer Jeans í
minnisbókinni miniji. Oliver fékk
það og bað miðstöðina um sam-
band. Loks heyrði ég Jean, dálít-
ið undrandi. Rödd mín var næsta
torkennileg, allt að því æsingsleg,
þegar ég byrjaði:
— Jean — þetta er Mandy
Browning.
— Hamingjan sanna! Eg gat
ekki imyndað mér, hver væri að
hringja í mig frá Cornwall. Hvern
ig líður þér, Mandy? Eg hélt að
þú værir komin til Ameríku.
Jean hafði skýra og háa rödd
og ég gerði ráð fyrir, að Oliver
heyrði allt, sem hún sagði:
— Eg bið þig að afsaka að ég
hringi svona á sunnudagsmorgni,
Jean, en það er dálítið áríðandi,
sem þú verður að gera fyrir mig.
Dálítið heldur óvenjulegt. Manstu
eftir sjúklingi, sem sir Charles
hafði undir höndum, sem hét Caro
lyn Trevallion . . . ?
— Carolyn Trevallion . . . ?
Það varð stutt þögn, svo fór Jean
að skríkja. — Auðvitað. Mér
fannst nafnið svo fallegt og hún
var eitt af okkar bezt heppnuðu
tilfellum . . . en hún er útskrifuð
af spítalanum fyrir löngu, löngu
síðan. Henni hefur þó ekki versn
að, blessuðu barninu?
Eg leit á Oliver. Eg gat lesið
á andliti hans, að hann hafði
heyrt hvert orð. En hann' sýndi
•mikla sjálfsstjórn og stillti sig.
— Nei . . . ekki beinlínis. Jean,
ég er hérna hjá hr. Trevallion
{ Cornwall núna. Þú manst
kannski, að Carolyn hafði fengið
taugaáfall og fékk síðan andúð
á föður sínum, þess vegna bjó
hún hjá móðursystur sinni í Lond-
on. Gætir þú fundið skýrslubók-
ina hennar og sagt mér, hvenær
sir Charles sá Carolyn síðast og
hver var skýrsla hans þá? Án þess
. . án þess að segja sir Charles
frá því?
— Hvað á þetta að þýða? Jean
var mjög undrandi. — Hvers
vegna hringir hr. Trevallion ekki
sjálfur í sir Charles og spyr um
það . . . það er raunar ekki hægt
að ná í hann núna, því að hann
er í leyfi.
— Þetta er óskaplega mikil-
vægt, Jean, og það liggur á því.
Það þolir enga bið. Það er eitt
. . af þessum erfiðu fjölskyldu-
málum. Þú veizt að ég myndi elcki
biðja þig um þetta, ef það væri
ekki nauðsynlegt . . . þú getur
fengið að tala við hr. Trevallion
sjálfan um Það, ef þú vilt . . . bað
ég ákaft og heyrði að Jean and-
varpaði í símann.
— Ef ég þekkti þig ekki svona
vel, myndi ég halda, að þú værir
eitthvað skrýtin, sagði hún að lok
um sei'nlega. — En ég býst við,
að það geti ekki verið neitt Ijót*
við það, þar sem barnið er útskrif
að frá okkur. Bíddu andartak, þá
skal ég reyna að finna það . . .
Eg beið og hallaði mér yfir skrif
borðið, því að hnén skulfu undir
mér. Oliver kom til mín, það virt-
ist heil eilífð þangað til Jean kom
aftur í símann. Það skrjáfaði dá-
lítið í skjölunum, sem hún hélt
á og ég hafði símtólið mitt á milli
okkar Olivers. Oliver lagði hand-
legginn um axlir mér, sennilega
aðeins til þess að styðja mig, svo
að við gætum bæði verið eins ná-
lægt símanum og kostur var . . .
en það var að minnsta kosti býsna
notalegt.
— Hérna er ég með það . . .
Carolyn Trevallion . . . útskrifuð
111
sóknarstörfum, er fram fóru í
Þýzkalandi og líkindum þess að
komizt yrði að einhverri niður-
stöðu í náinni framtíð, sem ekki
virðist stofna til neinnar hættu
eins og er.
20. nóvember. Fór snemma að
heiman. Álllangur herráðsforingja
fundur með umræðum um hið
ófullnægjandi ástand í Frakk-
landi, þar sem Eisenhower bregzt
algerlega hlutverki sínu sem
herstjórnari. Fékk langt og ör-
væntingarfullt bréf, viðvíkjandi
þessu frá Montgomery núna um
helgina. . . . “
í bréfinu, sem Brooke fétk frá
Montgomery, skrifuðu 17. nóvem
ber, skýrði sá siðarnefndi frá þvi,
að hann hefði hvorki séð yfirboð-
ara sinn né talað við hann í síma
frá því 18. október og hefði að-
eins hitt hann fjórum sinnum síð-
an hernaðaraðgerðirnar í Nor-
mandy hófust. „Hann er í aðal-
stöðvunum við Rheirns", skrifaði
hann. — „Þær fyrirskipanir, sem
hann sendir þaðan frá sér, eiga
ekkert skylt við hinar raunhæfu
hernaðarlegu nauðsynjar. Það er
alveg ómögulegt fyrir mig að
framkvæma mínar núverandi fyr-
irskipanir.... Eisenhower ætti
sjálfur að taka að sér stjórn að-
gerðanna, eða útnefna einhvern
annan til að gera það. Ef við höld-
um áfram að láta reka á reiðan-
um, eins og nú, þá leggjum við
vopnin upp i hendur óvinanna
og stríðið heldur áfram um ófyrir-
sjáanlegan tíma.... Hann hefur
aldrei fyrr á starfsævi sinni stjörn
að neinu. Nú hefur hann í fyrsta
skipti verið valinn til að taka að
sér beina stjórn mjög víðtækra
hernaðaraðgerða og hann veit
ekki hvernig hann á að fara að
því.. “
„Þjóðverjar", hélt hann áfram
— „eru líklegir til að flytja her-
deildir til Vesturvigstöðvanna —
frá Noregi, Rússlandi og annars
staðar frá.... Bradley segir mér,
að skotfærabirgðir Ameríku-
manna séu miklu minni en nauð-
syn krefji og að nú sé þegar búið
að minnka það, sem honum hafi
verið úthlutað. Ástæðan er sú,
að þurft hefur að flytja svo mikl-
ar skotfærabirgðir til Kyrrahafs-
svæðisins. Ameríkumenn eiga
ekki' nægilegt magn skotfæra til
þess að fullnægja þörfum tveggja
orrustusvæða. Þess vegna er nauð
syn þess að gera út af við Þjóð-
verja í skyndi mjög mikil“. Eina
leiðin til þess, taldi Montgomery,
væri sú, að „einbeina miklum her
styrk að einhverjum útvöldum
stað og greiða Þjóðverjum þung
högg og stór og hafa nýjar her-
deildir viðbúnar til að hagnýta
sér þegar fenginn árangur“.
Spurningin var, hvað átti hann
sjálfur að gera? „Eg væri yður
mjög þakklátur, ef þér gæfuð mér
ráðleggingar um það, hvort ég
ætti að taka frumkvæðið { þessu
máli aftur í mínar hendur. Eg bar
það allt undir Eisenhower snemma
í október. Hann var ekki sam-
þykkur og vildi ekki heyra meira
frá mér um það mál. Síðan er
liðinn heill mánuður og ég er að
verða mjög áhyggjufullur. Eg
held, að okkur sé að reka inn á
hættulegar brautir . . . Eg hef
áv^allt metið ráðleggingar yðar
mikils og ég yrði þakklátur fyrir
þær núna“.
Þessu svaraði Brooke í einka-
bréfi þann 20. nóvember:
„ . . . Án þess að hika myndi
ég ráðleggja yður eftirfarandi:
(a) að reyna ekki frekar til að
nálgast Eisenhower að svo stöddu,
(b) að láta ekkert til sín heyra,
nema því aðeins að Eisenhower
hefji umræður um málið.
Eg geri mér fullkomlega grein
fyrir því, hve ófullnægjandi að-
stæðurnar eru og hve nauðsynlegt
væri að leiðrétta málin, en eftir
að Eisenhower „vildi ekki heyra
Sígúr vesturvelda, eítir
Æ ~ S mh _ BE ® f®
fst Hemuldin
meira frá yður um málið“, þá
væri rangt af yður að hefja aftur
máls á því.
Eg er næstum sannfærður um,
að árangurinn af núverandi sókn
muni fullkomlega réttlæta þau til-
mæli okkar að ameríska herráðið
endurskoði ríkjandi herstjórnar-
skipulag og hernaðarstefnu á
Vesturvigstöðvunum.
Eg er viss um, að Ameríkumenn
munu vegna yfirburða sinna í
bernaðarlegum styrkleika krefj-
ast þess, að hver yfirforingi í
landhernum, sem útnefndur verð- j
ur, sé Ameríkumaður. Eg held,1
a'ð við getum hvorki stjórnmála-|
lega né hernaðarlega staðið á
móti þeirri kröfu. Haldið þér, að
Bradley sé hæfur í starfið? Verð-
ur hann fær urn að stjórna Patton
eða Devers? Myndí hann ræða
áætlanir og áform nægilega við
yður?“
27. nóvember Langur herráðs-
foringjafundur Ráðherrafundur
frá klukkan 6,30 tii 8,30 e. u. For
sætisráðherrann auðj.aanlega far
inn að gera sér grein fyrir því, að
ekki sé allt eins og það eigi að
vera í Frakklandi. Hann hvetur
nú sem ákafast til þess að Holland
verði hreinsað á nokkrum næstu
mánuðum, sem hann telur, að
hægt sé að gera á örskömmum
tírna með tveimur eða þremur
herdeildum.
28. nóvember. Fór klukkan 12,30
að finna forsætisráðherrann. Eg
sagði honum, að ég hefði miklar
áhyggjur yfir þeirri stefnu, er að-
gerðirnar væru að taka á Vestur-
vígstöðvunum. Eg sagði, að þegar
Staðreyndirnar væru athugaðar,
þá yrði þessi síðasta árásaraðgerð
aðeins skoðufí sem fyrsta hernaðar
lega ógæfan, er við höfum orðið
fyrir, allt frá landgöngunni á
Frakklandi Eg sagði, að sam-
kvæmt minni skoðun væri hér um
tvo höfuðgalla að ræða. Þ e. (a)
Amerísk hernaðarstefna. (b)
Amerískt «kipulag.
Hvað viðkemur fyrra atriðinu,
j) <’ar sú hyggja Ameríkumanna,
að halda alltaf uppi árásum á
allri víglínunni, án tillits til þess
herstyrks, sem fyrir hendi var,
hrein og bein vitfirring.
Með tilliti til síðara atriðsins,
þ. e. herskipulagsins, sagðist ég
ekki telja Eisenhower geta gegnt
bæði störfum yfirhershöfðingja
og herforingja landhersins sam-
timis. Eg sagðist telja, að Bradle;
ætti að verða skipaður yfirforin
landhersins og að skipta setti víg-
stöðvunum í tvennt í staðinn fyr-
ir þrennt, með Ardennafjöll á
milli. Montgomery hafa herstjórn
suðursvæðisins, en Devers fyrir
norðan.
I Winston sagðist líka vera
áhyggjufullur vegna Vesturvíg-
stöðvanna. Hann samþykkti flest,
sem ég hafði sagt. Eg held, að mér
hafi tekizt að sýna fram á það,
að við verðum að taka stjórnina
úr höndum Eisenhowers og bezta
ráðið væri að endurtaka það, sem
við gerðum í Túnis, þegar vjð
stungum upp á Alexander sem
fulltrúa Eiserihowers, til þess að
stjó^a landhernum fyrir hann.
14
TI M I N N , sunnudaginn 7. október 1962