Tíminn - 13.10.1962, Blaðsíða 14

Eftir DOROTHY QUINTIN
taka a'ð mér þetta verkefni, væri
ég í yðar sporum. Svo bætti hún
gremjulega við: — Ef þér hefðuð
bara sagt mér þetta um daginn,
hefði ég varað yður við að eiga
nokkur skipti við fjölskylduna Tre
vallion eða Donovan.
Þú veittir mér nú ekki ráðrúm
til að segja mikið um daginn, hugs-
aði ég. — Og þú laugst að mér,
hvað Carolyn viðkom . . .
Það var eins og hún læsi hugs-
anir mínar, því að hún sagði stutt-
aralega:
— Auðvitað kærði ég mig ekk-
ert um að segja alókunnugri mann
eskju, hvað að Carolyn væri.
Eg skil bara ekki, hvernig fingur-
björgin . . .
— Nei, það var einkennileg til-
viljun, samsinnti ég léttilega. —
Þar sem ég hafði þá þegar talað
um Carolyn við sir Charles.
— Eg veit, að þér getið ekkert
gert fyrir hana, sagði D'eidre hryss
ingslega. — Eg þekki hana betur
en nokkur annar, þó ég gerði það
nú, ég hef gætt hennar dag og nótt
í bráðum tvö ár. Karlmenn eru
fífl! Þeir trúa bara því, sem þeir
vilja trúa! Og hamingjan má vita,
hvað kemur fyrir okkur, ef við
förum öll aftur til Mullions . . .
Hún hellti vatni í tekönnurnar
tvær, postulínskönnuna átti að
bera í stofuna, blikkkönnuna í
barnaherbergið. Eg reyndi að
leyna forvitni minni, þegar ég
sagði:
— Hyggizt þér og móðir yðar
fara þangað líka?
Deidre leit á mig með lítilsvirð-
ingu.
— Að sjálfsögðu, jafnvel þótt
mamma verði kannski öskureið —
henni fellur vel að vera hér. Hald-
ið þér í raun og veru, að ég kæri
mig um að leggja allt í yðar hend-
ur, hvað barnið snertir. Einkum
og sér í lagi þar sem allt getur
komið fyrir, þegar hún sér hinn ör-
lagarika vatnselg aftur . . .
— Hr. Trevallion hefur þegar
hafizt handa um að fylla hann
upp, sagði ég henni. Oliver hafði
hringt og gefið skipun um það,
áður en við fórum frá Mullions.
— Áin kemur til með að renna
beint út í hafið, og ég held, að
hann hafi hugsað sér að hafa telp-
una í gamla endanum af húsinu,
svo að hún þarf ekki að fara í her-
bergi móður sinnar . . . fyrr en
hún getur gert það hræðslulaust.
— Þið hafið sannarlega skipulagt
þetta vandlega, það verð ég að
segja. Þér hljótið að hafa býsna
mikinn áhuga á að fá þessa stöðu,
ungfrú Browning?
Eg roðnaði, en stillti mig. CAR-
OLYN, sagði ég við sjáifa mig.
Carolyn er það eina, sem skiptir
máli . . .
— Eg er lærð fóstra og kann
að fara með erfið börn, ungfrú
Donovan, og ég hef ákaflega mik-
inn áhuga á þeim. Sir Charles
áleit, að ég gæti hjálpað Carolyn,
og ég vona, að hann hafi rétt fyrir
sér.
Deidre starði á mig með fyrir-
litningu. — Jæja, gleymið því bara
ekki, að þér verðið einnig að
standa fyrir máli yðar gagnvart
mér. Systir mín gerði mig að
verndara barnsins ásamt föður
hennar. Hún vissi, að barn —
einkum stúlka — þarfnast konu í
lífi sínu — konu, sem er meira en
aðeins . . . ráðskona eða fóstra.
— Nú, nú, hugsaði ég á leiðinni
upp stigann með bakkann. Deidre
hafði sannarlega látið mig vita,
hver ég væri. f hennar augum var
ég örlítið hærra sett en ráðskona
— og ég myndi varla fá tækifæri
til að gleyma því.
Oliver og Carolyn sátu hlið við
hlið við borðið og horfðu á teikn-
ingastafla, þegar ég kom upp. Tár-
in voru þornuð á andliti Carolyn,
og hún var mjög róleg, þótt hún
liti órólega upp, þegar ég kom inn,
eins og hún byggist við að sjá
Deidre að baki mér. Eg lokaði dyr-
unum til að sýna henni, að ég væri
ein á ferð og brosti til hennar. Og
loksins, loksins breiddist dauft
bros yfir fölt og veiklulegt and-
litið.
Oliver reis upp, tók frá mér
bakkann og sagði:
— Þetta er hún Mandy Brown-
ing, Caro. Þú sást hana um dag-
inn með börnunum tveimur,
manstu ekki eftir þvi?
Carolyn gerði enga tilraun til
að svara þessu. Hún starði á mig
og leit síðan aftur á föðurinn, þeg-
ar hann hélt áfram:
— Eg hef hugsað með að búa
hérna hjá þér um hríð, Caro, og
eftir nokkra daga kemur Mandy
22
og verður nýja fóstran þín. — Ef
þú vilt, að ég verði barnfóstran
þín, Carolyn, sagði ég og rétti
fram höndina. Þegar hún lagði
litlu höndina í mína, vissi ég, að
allt yrði gott. Carolyn var fegin,
að ég var komin. Þetta tæki
kannski nokkuð langan tíma, en
ég vissi, að allt myndi enda vel.
Eg beygði mig niður og kyssti
hana léttílega á kinnina og yfir
ljósa vanrækta hárið hennar
mætti ég augum Olivers. Við brost
um hvort til annars. í þessu ömur-
lega, kuldalega herbergi var eins
og skyndilega hefði lítill sólar-
geisli brotizt inn og vermt okkur.
13. KAFLI
Hún skilur allt, sem við segj-
um við hana, þótt hún geti ekki
svarað, sagði Oliver og rödd
hans var þrungin hlýju. — Er það
ekki, Caro?
Blá barnsaugun horfðu á okkur,
og hún var svo greindarleg, að ég
skildi ekki, hvers vegna Deidre og
móðir hennar gátu trúað því eitt
einasta augnablik, að Carolyn
hefði ekki eðlilegan, andlegan
þroska. En jafnvel þótt hún væri
glöð að hafa okkur þarna, var eins
hún væri sífellt á varðbergi, eins
og hún hefði ekki vanizt því að
geta treyst fullorðna fólkinu. Hún
vildi ekki koma neinu upp — enn.
Hún reyndi ekki einu sinni að
kinka kolli eða hrista höfuðið. Hún
horfði alvarleg á okkur, fyrst á
Oliver, svo á mig, en ég vissi, að
hann hafði rétt fyrir sér. Hún
skildi hvert orð, sem við sögðum.
Hún leit á bakkann, sem Oliver
hafði sett frá sér á borðinu, og ég
svaraði því, sem augu hennar
'Sögðu:
Eg hafði hugsað mér að drekka
te með þér, Carolyn, ef ég má?
f þetta sinn kinkaði hún aðeins
kolli og virtist dálítið undrandi
eins og hún væri ekki vön slíkri
kurteisi frá hinum fullorðnu og
hugleiddi líklega, hvers vegna ég
hefði eiginlega spurt. Hún hafði
vanizt þv( einu að hlýða skipun-
um. Eg uppgötvaði síðar að hún
duldi alltaf táplega sínar eigin
skoðanir, alltaf hrædd um, að
Deidre skyldi komast að þvi, að
hún hafði skoðun á annað borð.
Eg komst einnig að því, að háttur
Deidre að refsa Carolyn, ef hún
sýndi aðeins örlítinn vott óþægð-
ar, var bæði viðurstyggilegur og
klókindalegur. í hvert skipti sem
barnið kom frá spítalanum með
Jane, tók Deidre hana til sín og
vildi heyra allt um þá meðhöndl-
un, sem hún hafði fengið. Hún
spurði barnið spjörunum úr —
barnið, sem hafði verið svo ánægt
á spítalanum — þar til telpan var
orðin algerlega ringluð og vissi
hvorki upp né niður. Hún neyddi
Carolyn til að endurtaka orðin,
sem hún hafði lært í talkennslunni
og hló að stamandi áreynslu henn-
ar, þar til barnið neitaði að opna
munninn. Áður en hún fylgdi Car-
olyn á leikvöllinn í fyrsta skiptið,
bjó hún hana undir það, að hin
myndu vera andstyggileg við hana
og auðvitað voru þau það.
Jane, sem tilbað Carolyn, hafði
fyrir sið að liggja á hleri. Það var
ekki fyrr en löngu síðar, að hún
sagði okkur frá þessu. Dag nokk-
urn hafði það komizt upp, að hún
hjálpaði Carolyn lítils háttar að
skrifa, og skömmu síðar var hún
sökuð um þjófnað og rekin.
En þennan fyrsta eftirmiðdag
gat ég aðeins getið mér til um
þetta. Eg hafði alls enga sönnun,
og þetta allt virtist svo ósenni-
legt og ástæðulaust. Eg varð að
176
vaknaði, var byrjað að snjóa. Ó-
mögulegt að fljúga til aðalstöðva
Montys, og verðum því að fara
með járnbrautarlest. Fór eftir
morgunverð með Ike til aðal-
stöðva hans þar sem við ræddum
við þá Whiteley, Strong og Robb.
Seinna. Duff Cooper komi til
hádegisverðar og klukkan 4,30 e.h.
héldum við af stað til Versailles-
stöðvarinnar, til þess að fara þar
í einkalest Ikes, sem á að flytja
okkur til aðalstöðva Montys í nótt.
Borðuðum mjög góðan miðdegis-
verð í lestinni og nutum ágætrar
hvíldar um nóttina meðan lestin
hélt áfram gegnum Amiens, Arr-
as, Liíle, Brussels til Haselt.
5. janúar. Komum á leiðarenda
klukkan 7,30 f.h. Monty kom
klukkan 9 f.h. og ég átti við hann
þriggja stundarfjórðunga viðtal á
undan forsætisráðherranum. Hann
virtist mjög ánægður með árás
sína, sem hafði byrjað í gær á víg-
stöðvum Hodges og miðaði vel
áfram.
Klukkan 11,15 f.h. ókum við af
stað til Brussels-flugvallarins. Við
fórum gegnum Louvain, sem vakti
margar minningar frá árinu 1939
og viðræðum mínum við Monty um
varnir Louvain. Lftt grunaði mig
þann síðasta dag, þegar ég ók til
baka frá aðalstöðvum Montys, að
ég myndi rúmlega fimm árum síð-
ar aka eftir þessum sama vegi,
með Winston sem forsætisráð-
herra.
Komum klukkan 12,30 e.h. til
flugvallarins' fyrir austan Brussel,
sem Bocke var vanur að gera
svo miklar sprengjuárásir á. Við
borðuðum hádegisverð í flugvél-
inni og vorum komnir til Northolt
eftir eina klukkustund og þrjá
stundarfjórðunga.
8. janúar. Sókn Montys virðist
ganga mjög vel, en ég er ekki viss
um að allt sé eins og það á að vera
í AI'Sace-Lorraine. Alexander veld
ur mér líka áhyggjum með því að
flytja meira og meira herlið til
Grikklands, án þess að hafa mikla
von um að geta komið því þaðan
aftur.
9. janúar. Herráðsforingjafund-j
ur þar sem ég vakti athygli á;
þeirri nauðsyn, að semja ný fyrir-;
mæli til Alex, þess efnis að ljúka,
aðgerðunum í Grikklandi sem allra.
fyrst, hvíla herliðið í Ítalíu, undir-
búa sókn, hrekja Kesselring aftur
til Adige og útvega herlið til
F’rakklands.
11. janúar. Herráðsforingjafund
ur til þess að reyna að ganga frá
áætlun um næsta fund okkar og
amerísku herráðsforingjanna á
Krím og undirbúningsfund á
Möltu.
Sárkaldur dagur með snjó öðru
hverju ...
12. janúar. Óvenjulega rólegur
dagur, sem gaf mér tækifæri til að
skrifa Alexander langt bréf . . .
15. janúar. Fór snemma í morg-
un til hermálaráðuneytisins. Und-
irbúningur að ferð okkar til Möltu
og Krím í framkvæmd.
16. janúar. Góðar fréttir frá Rúss-
landi. Svo virðist sem þeir hafi
byrjað vetrarsókn sína í fullri al-
vöru. Eg vona að svo sé, þar eð
slíkt myndi flýta mjög fyrir stríðs-
lokum.“
Rússar höfðu reynzt jafn góðir
og loforð þeirra. Þann 12. janúar
höfðu þeir, án þess að bíða lengur
eftir betri tíð, hafið harðvítuga
sókn á hinum freðnu sléttum Suð-
ur-Póllands. Tilraun Hitlers til að
vinna sigur í vestri, með því að
draga saman sem mestan her gegn
Eisenhower, varð þeim til ómetan-
legs hagræðis. Fáum dögum áður
hafði hinn nýi herráðsforingi hans,
Guderian, mælzt til þess að send-
ur yrði liðsauki til austurvígstöðv-
anna, þar sem sjötíu og fimm veik-
ar herdeildir, sem skorti bæði
olíu og vistir, vörðu sex hundruð.
mílna svæði fyrir rússneskum her, j
sem var næstum þrefalt fjölmenn-|
Sigur vesturvelda, eftír
Arthur Bryant. Heimildir:

ari. Rauði herinn brauzt, fyrst á
einum stað, svo á öðrum, í gegnum
hina fáliðuðu varnarlínu óvinanna
og ruddist vestur á bóginn, til
prússnesku landamæranna. Flóðið,
'sem í lok sumarsins virtist að því
komið að flæða yfir Þýzkaland að
vestan, féll nú yfir það úr austri.
í þessari viku komu líka góðar
fréttir frá Burma. Eftir að hætt
hafði verið við áætlun Mountbatt-
ens, um haustið, um herferð yfir
Bengalflóann, hafði fjórtándi her-
inn undir stjórn Slims og eggjaður
af sigrinum við Imphol, sótt fram,
yfir hálendið og frumskógana, til
landamæra Assam, farið tvö hund-
uð mílur á sex vikum, komizt til
Irrawaddy og farið yfir það, fimm-
tíu mílur fyrir norðan Mandalay.
Þann 14. janúar. Gagnstætt því
sem gert hafði verið ráð fyrir,
virtust nú líkur til þess að frelsa
mætti Burma úr norðri, áður en
monsúnvindarnir byrjuðu, og þann
17. janúar kom Browning hers-
höfðingi — hinn nýi herráðsfor-
ingi Mountbattens — frá Ceylon,
til þess að biðja um flugvélaað-
stoð, svo að slíkt yrði mögulegt.
17. janúar. Sérstaklega langur
herráðsforingjafundur, vegna þess
að Browning var kominn sem sér-
legur erindreki Dickies, til þess að
biðja um fleiri flutningaflugvélar
vegna aðgerðanna á Burma. Eng-
inn vafi er á því, að aðgerðirnar
þar hafa tekið gagngerðum breyt-
ingum, og nú bendir margt til þess
að hægt verði að taka Rangoon úr
norðri. Þetta stafar af því að jap-
anski herinn er nú farinn að lin-
ast fyrir alvöru.
Mestu erfiðleikunum veldur sú
staðreynd, að flutningaflugvélarn-
ar tilheyra Ameríkumönnum, og
þeir hafa engan áhuga á endurtöku
Suður-Burma. Það eiria, sem þeir
kæra sig um er Norður-Burma og
loftbrautin til Kína. Þetta hafa
þeir nú raunverulega fengið, og
þá stendur þeim á sama um aðra
hluta Burma.
19. janúar. Kanadíska sendinefnd-
in sat með okkur á herráðsfor-
ingjafundinum, og ég varð að
skýra þeim í stórum dráttum frá á-
standinu á öllum- vfgstöðvum. Síð-
ar um daginn kom Browning til að
kveðja, áður en hann færi aftur til
Ceylon. Tedder á leiðinni heim
frá Moskvu, til þess að skýra frá
árangrinum af fundi sínum við
Stalín. Hann hafði ekki mikið að
segja nema það hve sókn Rússa
gengi að óskum og virtist ætla að
flýta mjög fyrir stríðslokum.
Þegar ég kom heim í íbúðina
mína, biðu mín þar boð frá forsæt-
isráðherranum um að koma á sinn
fund. Mér var því ekki til setunn-
ar boðið. Eg komst brátt að raun
um að hugsanir hans voru alger-
lega bundnar við ástandið í Grikk-
landi og ótta hans um það, að við
myndum „ganga í lið“ með ame-
rísku herráðsforingjunum gegn
sér og reyna að fá herinn fluttan
of snemma burt úr Gríkklandi.
Eg fullvissaði hann um það, að
enda þótt ég hefði verið algerlega
andvígur hinum upphaflegu af-
skiptum okkar af Grikklandi, þá
gerði ég mér nú fullkomna grein
' 14
T í M I N N, laugardagurinn 13. október 1962