Tíminn - 20.10.1962, Blaðsíða 14

BARNFÓSTRAN
jawr* rvA"'«mKmxæ /.»
Eftir DOROTWY QUINTIN
hálfpartinn að beita hörku til að
fá að borga út í hönd.
Verzlanirnar í Trewilly komu
mér notalega á óvart. Þar var
gott úrval af öllu. Eg var ofsa-
lega ástfangin í fyrsta skipti á
ævinni, og ég í fyrsta skipti á
ævinni hafði ég áhuga á fötum.
Eg keypti nokkra litfagra ítalska
kjóla og Ijómandi fallegan, græn-
an kvöldkjól. Eg klæddist honum
fyrsta kvöldið dálítið feimin og
fór niður til miðdegisverðar. Eg
fann, að ég roðnaði, þegar Oliver
— Sem aldrei virtist taka eftir
fatnaði — leit aftur á mig.
— Eg var úti að verzla, sagði
ég vandræðalega. — Eg var reglu
lega undrandi yfir búðunum i
Trewilly.
— Þessi kjóll fer yður mjög
vel, Mandy, hann fer svo vel við
augu yðar. Eg býst við að þér
vitið, að þau skipta liturn, stund-
um eru þau grá, stundum græn.
Carolyn hafði einnig fengið á-
huga á fötum, þegar hún hafði
tekið upp allt, sem Oliver hafði
keypt handa henni í London, og
það voru aðeins eðlileg viðbrögð'
sex ára telpu.
Oliver sagð'i mér frá inn-
kaupunum og bætti við: — Eg
þoldi ekki að sjá Caroiyn í þess-
um ljótu fötum, sem Deidre færði
hana í. Og þá fékk ég tækifærið,
sem ég hafði beð'ið eftir, og ég
sagði:
— En skiljið þér ekki, að það
var hluti af áætlun Deidre að
gera hana mállausa og kjánafega.
Deidre hefur góðan smekk, hún
hefur vel vit á fötum sjálf ...
Oliver leit alvarlega á mig, allt
að því stranglega.
— Látið ekki ímyndunaraflið'
hlaupa með yður í gönur, Mandy-.
og gleymið ekki, að Deidre tók á
sig mikla ábyrgð með Carolyn
eins og hún var fyrir tveimur ár-
um. Þér voruð ekki hér þá .. . .
Þér heyrðuð ekki, þegar barnið
hljóp veinandi frá mér, í hvert
sinn sem ég nálgaðist hana. Hún
hljóp til Deidre af fúsum vilja ...
Hann hrukkaði skyndilega ennið.
— Það var raunar undarlegt, því
að Deidre hafði aldrei annazt um
hana, meðan Serena lifði. En
Hanna getur sagt yður, að það
er rétt. Læknar voru allir á einu
máli um, að Carolyn yrði að kom
ast burt frá Mullions — og frá
mér — um tíma að minnsta kosti.
— Fólk, sem fær taugaáfall,
snýst oft gegn þeim, sem það elsk
ar mest, mótmælti ég þrjózkulega
— En það er aðeins um tíma. A.11-
ir sjá, að hún elskar yður ... og
hún vildi sjálf koma aftur til Mul-
lions .. .
— Já. Oliver andvarpaði. _ En
sir Charles varaði mig við, að
það gæti endurtekið sig, Mandy
Við getum ekki verið orugg enn.
Eitthvað getur gerzt, sem gerir
hana andsnúna mér, og þá v.ill
hún flýja til Deidre.
— Nei, sagði ég einbeitt _
Eg get ekki sannað það enn, að-
eins tíminn mun leiða það í 1 jós.
En ég held að hún hati og óttist
móðursystur sína. Ó, hvernig
hvernig myndi yður ekki liða í
þessu ömurlega húsi? Carolyn var
aldrei sýnd nein blíða né ástúð,
hún fékk aldrei að leika sér við'
önnur börn....
— Carolyn getur verið þrjózk,
greip Oliver rólega fram i, og
þegar ég leit á andlit hans, lang-
aði mig til að hlæja. Það væri þá
ekkert undarlegt, þótt dóttir
þessa manns hefði sterkan vilja.
— Finnið þér ekki, að hún er
dauðhrædd við Deidre? hrópaði
ég reiðilega upp.
— Auðvitað finn ég það, sagði
hann biturlega. — Einmitt eins
og hún var einu sinni hrædd við
mig — föður sinn, — sem aldrei
hefði danglað í hana!
Eg dró djúpt andann og reyndi
að tala rólega.
— Þetta er allt annað Eg held,
að Carolyn hafi góðar og gildar
ástæður til að óttast móðursystur
sína. Eg hef áður haft börn undir
höndum, sem fengið haía tauga-
áfall, herra Trevallion Eg veit.
að maður verður að vera ákveð-
inn við þau, en það er munur á
því, að vera ákveðinn og gnmm
ur. . .
— Góða barn, Jane hefði láíiS
mig vita, ef eitthvað hefði farið
fram í húsinu, sem kalla mætti
grimmdarlegt, sagði Oliver gremju
lega.
— Kannski gat hún það ekki...
kannski var hún sjálf hrædd. Hún
var rekin fyrir þjófnað, ekki satt?
Hann kipraði saman augun og
leit hugsandi á mig, svo gekk
hann að vínskápnum og he’.lti
sérríi f tvö glös, kom aftur og
rétti mér annað. Mark lá ekki
lengur milli okkar — hann svaf
á mo'tu fyrir framan rúm Caro-
lynar. Þegar ég hafði reynt að
fá hundinn út úr barnaherberg-
inu, hafði hún náfölnað, og það
var bersýnilegt, að eitthvað var
í aðsigi. Barnið var þreytt eftir
langan og viðburðaríkan dag, og
ég vildi að hún svæfi vel, þess
vegna gaf ég leyfi tii þess, að
hundurinn væri inni hjá henni.
Þegar við Carolyn höfðum beðið
saman kvöldbæn og Oliver kom
til að lesa fyrir hana, brosti
hann, þegar hann • sá Mark —
Látið hann vera hérna
Eg bauð Carolyn góða nótt með
kossi og sagði henni, að dyrnar
milli herbergja okkar yrðu ætíð
opnar, ef hún vaknaði á nóttunni,
og hún skyldi bara kalla í mig.
— Og ég set dyrnar út á gang-
inn í hálfa gátt, svo að Mark kom-
ist út, þegar hann þarf.
Þá hafði Carolyn brosað eilítið
og gripið í feldinn og Oliver
hafði hiegið:
— Það er greinilegt, að ég er
búinn að missa hundinn minn,
sagði hann.
Seinna, þegar við sátum og
drukkum sérrí. lyfti hann glasinu
og sagði:
— Við skulum skála fyrir batn
andi heilsu Carolyn, sagði hann
rólega.
— Eg skal gera Carolyn friska,1
svaraði ég af hjartans sannfær-
ingu. — Ef Deidre skiptir sér
bara ekki af því, þegar hún kem-
ur. Hún hefur undarlegt vald
yfir barninu.
— Eg skal ekki segja meira um
hugboðin yðar, sagði hann hlæj-
andi. — Hefðuð þér ekki fengið
þau, hefðuð þér ekki veit iitlu,
innilokuðu stúlkunni athygli.
— Svo að þér viðurkennið, að
hún var innilokuð? sagði ég.
Oliver hristi höfuðið
— Aðeins í eigin hugarheimi,
vesalings barnið, sagð'i hann. Eg
get ekki dæmt Deidre fyrir það,
að hún hafði ekki heppnina með
sér í svo erfiðu starfi... og ég
verð henni alltaf þakklátur fyrir
að hafa viljað reyna. Gerið þér
yóur ljóst, að Caro hefði verið send
á eitthvað hressingarhæli, ef Dei-
dre hefði ekki boðizt til að onn
ast hana ....
Eg hugsaði með sjálfri mér, að
Cárolyn hefði sjálfsagt haft miklu
betra af þvi. Kannski hefði hún
orðið einn af sjúklingum mínum
á Greystone, en ég vissi, að tim-
inn einn — og kannski Jane Pol
vern gátu sannfært Oliver um, að
Deidre hafði með vilja kúgað og
undirokað barnið.
— Getið þér ekki reynt að kom
ast að þvi, hvar Jane er? spurði
ég. — Eg held ekki, að hún hafi
stolið þessum peningum og Hanna
trúir ekki orði af þeirri sögu held
ur
— 0, Hanna, sagði Oliver og
brosti. — Hún er eins og þér,
Mandy. Henni hefur aldrei fallið
við Deidre og frú Donvan, og hún
vildi ekki, að Carolyn yrði send
héð'an. Og ’Jane er héðan ættuð
— við höldum saman. fólkið
hérna.
— En ÞÉR trúið því ekki held-
ur, að hún sé þjófur, sagði ég hug
rökk. Hanna . hafði orðið reglu-
lega reið, þegar ég sagði henni
um Jane. Jane myndi ekki stela
frá fjölskyldunni frekar en ég,
hafði hún hrópað.
— Hún tilbað ofurstann, hann
var sá eini, sem neitaði að trúa
því, að hún hefði ætlað að stela
i&æi
182
Rússar gátu farið með Pólverja,
telur hann sig hafa betri ástæð-
ur til að dæma Rússa, en bæði
forsetinn og forsætisráðherrann.
Hann kvaðst aldrei frá stríðsbyrj-
un hafa verið hugdaprari en nú.
í rússneska fangelsinu hefði hann
þó alltaf haft von. Nú gæti hann
hvergi séð vonarneista. Kona sín
og böm væru í Póllandi og hann
gæti aldrei séð þau aftur. Það
væri að vísu nógu slæmt. En
verst af öllu væri þó ’SÚ staðreynd
að allir mennirnir undir hans
stjórn treystu því, að hann fyndi
lausn á þessu óleysanlega vanda-
máli. Þeir segðu allir: O, Anders
fór til London og kippir þessu öllu
í lag fyrir okkur“, og hann, Anders
sæi enga lausn og þetta héldi
fyrir honum vöku um nætur. Eg
vorkenndi honum sárlega. Hann
er ágætur maður og tekur þetta
allt óskaplega nærri sér. Hann
ætlar að hitta Winston aftur á mið
vikudaginn og mig á eftir. Eg
hugsa með kvíð'a og hrolli til þess
viðtals."
„1. marz. Öllum undirbúningi
er nú lokið að' heimsókn okkar
til Montys og Ikes á morgun ...
2. marz. — Geldrop nálægt Ein-
dhoven. Fórum frá hermálaráðu-
neytinu, Rollie og ég, klukkan
9.45 f. h. áleiðis til Northolt, en
þaðan áttum við að leggja af stað
til Frakklands með forsætisráð-
herranum klukkan 10.30 f.h. Hann
kom eins og venjulega of seint
og við lögðum ekki af stað fyrr en
klukkan rúmlega 11 f. h. Við
fórum í nýju C-54 flugvélinni
hans. Á flugvellinum hittum við
Cunningham og Mary Churchill.
Cunningham fór með okkur til að
"alstöðva sinna í Brussel
Eftir hádegisverð flugum við
áfram til Eindhoven flugvallarins
í tveimur Dakota-vélum. Þar tók
Monty á móti okkur og ók okkur
til aðalstöðva sinna. Eftir það'
var haldið áfram til járnbrautar-
stöðvarinnar, þar sem járnbraut-
arlest Eisenhowers beið okkar, en
[ henni áttum við að búa.
Stríðsfréttir eru góðar og þýzki
herinn virð'ist hvarvetna fara hall
oka.
3. marz. — í járnbrautarlest á!
hliðarspori í Geldrop. Klukkan
9.15 lögðum við Winston af stað
með Monty í tveimur Rolls-bifreið
um hans. Við ókum beint til Ma-
astricht. Þar fórum við til aðal-
stöðva níunda hersins og hittum
Simpson, bandaríska hershöfðingj
ann. Hann kynnti okkur fyrir her
ráðsforingjum sínum, og við Win-
ston fluttum báðir stutt ávörp.
Því næst var ekið áfram til Aac-
hen, en stanzað við Siegfried-lín
una og litazt um.
Aachen var mjög illa farin og
það var óneitanlega mikil hugg-
un að sjá loksins þýzk hús í rúst
um í stað franskra, ítalskra, bel-
gískra og brezkra. Það voru nokkr
ir Þjóðverjar í borginni, en ekki
margir. Við ókum áfram til Jiilich
þar sem við hittum ameríska her
deildarforingjann, sem stjórnaði
förinni yfir Roer-fljótið. Það hlýt-
ur að hafa verið slæm hindrun,
einkum þar sem fljótið var í mikl
um vexti. ■
Við fórum yfir Bailey-brúna og
og skoðuðum kastalann, múrsteins
virki með stórri virkisgröf. Banda
ríkjamenn tóku það með því að
skjóta með fallbyssu á hurðina
og beina eldvörpunum að brjóst
virkjunum meðan þeir réðust inn
í kastalann.
4. marz. — í járnbrautarlest á
hliðarspori í Geldrop. Við fórum
aftur kiukkan 10.15 f. h. og ókum
í gegnum Eindhoven, beint upp
eftir Nijmegen-veginum, unz við
komum til aðalstöðva kanadíska
’ hersins og hittum Crerar. Ókum
því næst áfram í gegnum Reichs-
i wald, til staðar þar sem við hefð
Sigur vesturveUa, eftir
Arthur Bryant. Heimildir:
STRIDSDAGBÆKUR
ALANBROOKE

um átt að geta séð hin miklu
Rhein-fljót. En því miður var
rigning og þoka, sem byrgði alla
útsýn. Að lokum heimsóttum við
51. herdeildina. Það var gaman
að sjá hana loksins á þýzkri
grund. Fyrstu afskipti mín af
þessari herdeild voru, þegar ég
kom aftur til Frakklands. Næst
var hún undir stjórn minni, þegar
ég var yfirmaður heimahersins
og ég heimsótti hana tvisvar í
Skotlandi. Eg hitti þá strax, þegar
þeir komu til Egyptalands og voru
búnir undir að verja Cairo fyrir
Rommel. Eg sá þá ganga fylktu
liði fram hjá forsætisráðherran-
um í Tripolí, eftir ósigur Romm-
els, í Bougie í Alsír fyrir innrás-
ina á Sikiley og loks hér í Þýzka-
landi.
5. marz. — Lestin okkar ók af
stað laust eftir miðnætti og við
komum til Rheins klukkan 10 f.
h. Þaðan var okkur ekið til aðal-
stöðva Ikes. Þar hittum við Ike
og Bradley og ræddum lengi við
þá um stríðið og síðustu fréttir
frá vígstöðvunum.
6. marz. — Aftur til London.
Snæddi morgunverð með Ike og'
átti við hann langar samræður.!
Enginn vafi er á því, að hann er
mjög aðlaðandi persónuleiki, en
hefur jafnframt mjög mjög tak-
markaðan skilning á öllu því er
lýtur að hernaði. Þetta kemur:
glögglega fram í öllum viræðum
við hann. Samband hans við Mon-
ty er mjög varhugavert. Hann sér
aðeins verstu hliðarnar á Monty
og getur ekki viðúrkennt hinar,
sem betri eru.
Við kvöddum Ike klukkan 10.30
f.h. og ókum til flugvallarins. Flug
um þaðan klukkan 11 f.h. Fengum
góða ferð og komum heim laust
eftir hádegi.“
Þegar þeir Churchill og Brooke
i komu heim til Englands þann 6.
marz, eftir ferð sína til vígstöðv-
anna, var allur vinstri bakki Rín-
ar, frá Mijmegen til Cologne, fail
inn í hendur bandaríkjamanna.
Daginn eftir hertók brynvarin
varðsveit úr íyrsta her Hodges,
járnbrautarbrú yfir fljótið, sem
óvinunum vannst ekki tím; til að
eyðileggja áður. Viku síðar hafði
Patton byrjað nýja sókn. Er hann
hafði farið norður, til þess að
stöðva framrás Þjóðverja í Ar-
dennafjöllum og hefnt á glæsileg
an hátt fyrir baixiagana snemma
í marz, með því að ryð'ja sér leið
í gegnum Eiffel til Coklentz, og
tekið fimmtíu þúsund Þjóðverja
tP fanga á leíðinni, hóf yfirforingi
þriðja hersins nú sókn til suðaust-
urs, yfir Moselle, með tveimur
brynvörðum herdeildum. Hélt önn
ur eftir vinstri bakka Rínar til
þess að rjúfa sambandið við þá
Þjóðverja sem enn væru fyrir
vestan fljótið. Hin herdeildin
lagði af stað frá Triér á bak við
Siegfried línuna sem sjöundí
bandaríski herinn og fyrsti
franski herinn reyndu enn árang
urslaust að leggja undir sig. Inn-
an einnar viku iafði hann hand-
tekið margar þúsundir kjarkþrot-
inna og stríðsþreyttra Þjóðverja
14
TIMINN, laugardaginn 20. október 1962
l