Tíminn - 21.10.1962, Qupperneq 14

Tíminn - 21.10.1962, Qupperneq 14
Eftir DOROTHY QUINTIN armbandinu, sem hún fann niðri á ströndinni. Hún var bara fjórt- án ára telpukorn frá bamaheim ili, hún hélt að þetta væru dem- antar, og hún tók það upp til að sýna öðrum, af því að það var svo fallegt, og hún hafði ætlað sér að láta forstöðukonuna fá það sfffan ... tvær stúlkur af heimil- inu báru það fyrir réttinum. Oliver leit á mig. — Nei, ég skil eiginlega ekki, að hún hafi getað gert slíkt, — ef það var ekki til að útvega pen- inga til að koma hingað — hún kvaldist af heimþrá og hún vissi, að ég myndi borga peningana til baka síðar. Svo bætti hann viff: Hún hefði getað skrifað mér. — Eg vildi óska að við gætum feng- io að tala við Jane, sagði ég aft- ur. — Viff fáum sjálfsagt tækifæri til þess bráðlega, fullvissaði Oli- ver mig um. — Eg hef beðið lög- regluna aff hafa upp á henni. — LÖGREGLUNA . . . hrópaði ég móðguð upp yfir mig. — Þér ær- ið hana úr hræðslu. Hún fer aff halda að þér teljið hana seka. Ó, Oliver, hvemig getið þér! Og svo roönaði ég upp í hárs- rætur, þegar það rann upp fyrir mér, að ég hafði nefnt hann for- nafni. En hann sagði vingjarnlega: — Eg kann ágætlega við Oliver, og þar sem þér eruð orðin ein af fjölskyldunni, finnst mér að þér ættuð aff nota það. Eg þorði ekki fyrir mitt litla líf að líta á hann. Hann kom fram við mig sem væri ég barn, kannski affeins eldri en Carolyn, en nógu ung til að stríða mér. Svo talaði hann allt í einu í öðrum tón, og ég leit upp og horfðist í augu við hann, og þaff var eins og vinátta okkar væri innsigluð á því and- artaki — Mandy — það væri kjánalegt að vera með einhverja yfirborðskurteisi, þegar þú hefur séð inn í skápana hér og séð allar beinagrindurnar, sem þar leyn- ast. Þú ert ein af okkur núna, og ég vil, að þú sért eins og heima hjá þér, meðan þú ert hér á Mullions. Mig langar til að bjóða föður þínum og stjúpmóður hing- að einhverja helgi, og þú getur boðið hingað vinum þínum hve- nær sem er. Það er kominn tími til, að hér sjáist aftur fólk. Eg þakkaði honum fyrir vin- gjarnlegt boð hans og síðan sagði hann mér á meðan viff snæddum kvöldverð, að lögreglan hefði ým- is önnur vcrk að vinna en hand- sama glæpamenn. Þeir fengju oft það verkefni að hafa upp á týnd- um persónum. Hann átti vin í lög- reglunni, sem ætlaöi að láta hann vita, ef þcir hefðu upp á Jane, þó án þess að stúlkan frétti það. — Og ég heiti þér þvi, að ég skal ekki hræða hana, þegar ég tala við hana, sagði hann þurr- lega. — Og.ef nún segir, að Dreidre — haf; ekki verið góð — við Carolyn? spurði ég lágróma. — Þá fær Deidre ekki að koma nálægt henm í framtíffinni, sagði hann rólega, en rödd hans var svo kuldaleg, að ég var ánægð. Oliver beið kannski með að dæma aðra, en þegar hann hafði eitt- hvað áþreifanlegt til að dæma þá fyrir, gat hann verið ákaflega slrangur. 16. kafli. Það var tvennt sem gerðist fyrsta kvöldið, sem Carolyn var heima. Annað var mjög þýðingar- mikið. Þegar ég kom niður til kvöldverðar, sagði ég hálffeimn- islega viff Oliver, að það væri ekki nauðsynlegt að bjóða mér inn á hverju kvöldi. Eg gæti vel borð- að með Hönnu eða fengiff matinn á bakka til herbergis míns. Eg vildi, að hann skildi, að ég hafði ekki hugsað mér að trufla hann meira en nauðsynlegt var. — Ekki nauðsynlegt...? Hann virtist ákaflega undrandi, en von bráðar fór hann að hlæja hjartan lega. Það var í fyrsta skipti, sem ég heyrði hann hlæja svona og þaff var eins og góður fyrirboði. — Góða Mandy mín, ég held sannarlega að þér séuð kjánalega gamaldags eins og Hanna sjálf! Á ég ekki líka að byggja hásætið upp í stóra salnum og sitja þar og líta niður á ykkur? — Það væri kannski góð hug- mynd, sagffi ég og brosti vandræða lega, ég var hálfókunnug sjálfri mér, þar eð ég var ekki í einkenn- isbúningi. Hann hristi höfuðið og sagði: — Hanna hefur dæmt mig svo awt'M t' T.'.jgTr-.'" .j, !i.r..g!11 taag m’-'f lengi til að sitja einan — nei, Mandy litla, mér þykir vænt um nærveru yðar. Eg veit, að ég þreyti yður með talinu um Mul- lions, það eru einhver álög okk- ar Trevalliona að tala sýknt og heilagt um Mullions. Mér hefur aldrei leiðst Oliver né það sem hann'talaði um, hvort sem það var Mullions eða annað. Eg veit núna, að hann hafði verið ákaflega einmana, á daginn var hann önnum kafinn við starfið á landareigninni, leirhverina og postulínsverksmiðjuna, en kvöldin höfðu verið þrungin gömlum minn ingum ... Hitt, sem gerffist fyrsta kvöldið, var samtal mitt við Hönnu, og þær aídrifaríku afleiðingar, sem það hafði. Eg heimtaði að fá að hjálpa henni með uppþvottinn, og Hanna sætti sig loks við það. Það leiff ekki á löngu, unz við urðum góðar vinkonur og þessi kvöld- stund við uppþvottabalann var okkur báðum tilhlökkunarefni. — Hanna var þá þegar á mínu bandi, hvað Carolyn snerti — hafði ég ekki komið með blessað litla barn ið heim aftur? Og leit ekki of- urstinn þegar út fyrir að vera tíu árum yngri? — Eg vona, að ég þurfi aldrei að horfa upp á annað eins og and- lit hans þann dag, sem það gerð- ist, sagði hún innilega. — Þegar hann kom aff vesalings konunni sinni í nýrri forsalnum og byrj- aði lífgunartilraunir, og gamla nornin stóð uppi [ miðjum stigan um og gargaði, að hann hefði drep ið hana. Og blessað litla barniff, sem æpti og veinaði og hljóp burt frá föður sínum, þegar hann reyndi að hughreysta hana — og hún, sem hafði verið augasleinninn hans frá þeim degi, sem hún fædd ist í þennan heim.... 29 Eg sá atburðinn ljóslifandi fyrir mér við orð Ilönnu, eins greini- lega og hefði ég sjálf veriff við- stödd. Eg held, að nú verði allt gott, sagði ég vingjarniega. — Carolyn hefur fundið aftur ást sína til hans. — Það var merkilegt og grimmd arlegt, að hún skyldi nokkru sinni gieyma henm, og móðurlegt and- lit Hönnu varð hrukkótt við heila brotin. — Og hún hljóp til móð- ursystur sinnar, og það fann-st mér undarlegast af öllu. Ungfrú Deidre hafði kynleg áhrif á frú Serenu, en hún hafði aldrei skipt sér neitt af Carolyn fyrr en þenn- an morgun. Það var eins og hún fengi allt í einu óskaplegt vald yfir barninu, ef þér skiljið, við hvað ég á ... — Já, ég skil það, sagði ég al- varlega. — Og hún vill ekki sleppa barninu aftur. Eg hitti gömlu frú Donovan á sunnudaginn og hún sagði margt ákaflega undarlegt, ég hélt helzt, að hún væri hálf biluð. Hanna kinkaði kolli. — Hún hefur alltaf verið ein- kennileg, gamla frúin, og ungfrú Donovan er lík henni. Þær eru bitrar og gramar. Ungfrú Serena var bezt þeirra þriggja, það var ekkert illt til í hennar sál, hún var barnalega glöð og elskuleg, kát eina stundina og grátandi aðra. Hún þoldi ekki, aff nokkur reiddist henni, og móðir hennar og systir undirokuðu hana án þess að ofurstinn vissi. Eg skildi aldrei hvernig hann gat sætt sig viff að hafa þær hér. Eg skildi bað ekki heldur. Hanna andvarpaði. — Og þetta voffalega slys hérna kvöldið áður. Vesalings herra So- ames, sem var ráðsmaður hér á undan herra Marldon, skaut sig 183 til viðbótar og hreinsað það, -sem eftir var af vesturbakka Rínar. Enda þótt þessi árangur væri þýðingarmikill — þar eð hann sýndi, að Þjóðverjar voru nú loks að missa tökin á öllum vígstöðV- unum — þá var hann samt til- töiulega smávægilegur í sambandi við þær stórkostlegu heinaðarað- gerðir, sem Montgomery var nú í þann veginn að hefja [ norðri. Rín hjá Wesel _ „mesta vatns- hindrun í allri V-Evrópu“, — var fimm hundruð stikur á breidd og milljón manns hafffi verið safn að saman til að fara yfir það. Andspænis þeim var blómi þess, er eftir var af vesturher Hitlers, sem ekki hafði fallið við það að verja Rínarlöndin eða verið flutt ur til austurvígstöðva*na. Það var innilegasta ósk forsætisráðherrans að vera þarna viðstaddur og það var hreint ekki ætlun hans að láta hindra sig í því. Brooke, sem í liernaðarlegum málum stóð nær honum en nokkur annar, vissi það vel. Strax eftir heimkomu þeirra frá Þýzkalandi, hafði hann skrif- að Montgomery: „Með tilliti til uppástungu for- sætisráðherrans um næstu heim- sókn hans, þá skaltu ekki taka það mál of kæruleysislega. Eg er hræddur um að það séu alvarlegir erfiffleikar í vændum. Að hans dómi hindraðir þú heimsókn hans til herdeilda, áður en „Overland" hófst. Þú reyndir að hindra hann í Normandy, og nú ert þú aftur að reyna það. Taklu eftir því, að ég sagði „að hans dómi“, en þaff er þýðingamesta atriðið, að þegar hann fær slíkar hugmyndir, þá getur ekkert í heiminum feng ið hann ofan af þeim aftur“. Þessu svaraði Montgomery: „Ef forsætisráðherrann er stað ráðinn í því að koma og verða vitni að orrustunni um Rín, þá held ég aff ekki sé um nema eitt að ræða: og það er að biðja hann um að dvelja hjá mér í stöðvum mínum. Þá get ég haft auga með honum og gætt þess, aff hann komi einungis þar, sem hann ó- náðar engan. Eg hef skrifað hon- Um bréf. Simpson sýnir þér það. Það ætti að gleðja gamla mann- inn.“ Brooke barðist samt við efa- semdir. „Á morgun“, skrifaffi hann í dagbók sína, „legg ég af stað með forsætisráðherranum, sem ætlar að sjá, þegar farið verð ur yfir Rín. Eg er ekki ánægður með þessa ferð; hann verður erf- iður viðureignar og hefur ekkert að gera. Það eina, sem hann mun gera, verður að stofna lífi sínu í hættu að nauðsynjalausu. Samt getur ekkert [ heiminum stanzað hann ... 23. marz. — Aðalstöðvar Mont- gomerys. Venlo, Þýzkalandi. Héld um hinn venjulega herráðsforingja fund okkar, en að því búnu lauk ég við að skrifa nokkur bréf í hermálaráðuneytinu. Snæddi því næst hádegisverð með Winston í Annexe, ásamt Clemmie og Brendan Bracken. Að loknum hádegisverði ók ég með Winston til Northolt. Við fórum frá Northolt í Dakota-vél klukkan 3 e.h. Við fengum ágæta j tveggja klukkustunda flugferð yfir! Calais, Lille og Brussels. Við; komu okkar hingað ókum við fjór-j ir, forsætisráðherrann, Tommy,! Sawyers og ég, til aðalstöðva j Montys, sem eru skammt frá flug| vellinum. Þar hittum við Monty, sem var' hinn hreyknasti yfir því, að hafa nú loksins herbúffir í Þýzkalandi Við drukkum te, en á eftir lýsti Monty áætlun um árás yfir Rín, sem byrjar í nótt á tveimur stöð- um. Eftir miðdegisverð fór Monty snemma í rúmið, og Winston tók Sigur vesturvelda, eftír Arthur Bryant. Heimildir: STRIDSDAGBÆKUR ALANBROOKEI? I mig út með sér. Fyrst gengum viff fram og aftur í tunglskininu. Kvöldið var dásamlegt og viff ræddum um hið mikilvæga augna blik, sem í vændum var, þegar farið yrði yfir Rín. Þegar við komum aftur inn, beið Winstons skeyti frá Molotov, sem olli honum miklum áhyggj- um, [ sambandi við framkomu Rússa gagnvart friðarsamningum, sem Wolff er að reyna að gera | í Berne og ótti þeirra um að við' munum semja sérstaklega, án j þátttöku þeirra. Hann samdi svar, las það yfir, byrjaði á öðru og tók loks það skynsamlega ráð, að fresta því til morguns að hugsa um það. 24. marz. Venlo. — Við morgun verðinn sagði Monty mér, að sam- kvæmt þeim skýrslum, sem hann hefði fengið, þá gengi áhlaupiff yfir Rín að óskum. Síðar. — Borðaði miðdegisverð með Monty og var svo á fundi hans og herríðsforingja hans. Eft ir skýrslum þeirra að dæma, er enginn vafi á því, að aðgerðirnar hafa gengið frábærlega vel til þessa. í suðri hefur hver herdeild handtekið nokkur þúsund fanga og ekki misst nema eitt eða tvö hundruð menn. í norðri hefur 57. herdeildin átt við meiri erfiðleika að stríða. Hún hefur átt [ höggi við þessar harðvítugu sveitir fall hlífarhermanna tekið sex hundr- uð fanga og sjálf misst um sex hundruð manns. 25. marz. — Pálmasunnudagur. Byrjaði daginn með því að fara í kirkju með Monty. Winston gerði það líka. Söngurinn var góffur og presturinn, presbyteriani, flutti góða ræðu. Að lokinni guðsþjón- ustu ókum við aftur til Rheinburg, þar sem Anderson, yfirforingi 16. hersins ameríska, hafði aðalstöðv ar. Þangað komu til móts við okk ur, þeir Eisenhower, Bradley og Simpson. Eg talaði við Ike um uppgjöf Kesselrings og allar aðrar hern- aðarlegar uppgjafir." Á BLAÐSÍÐU 372 í bók Eis- enhower, „Crusade in Europe", vitnar hann í samtal, er viff átt- um þennan dag, sem þessi inn- færsla í dagbókina var skrifuð. Eg er vi'ss um, að hann hefur ekki strax skrifað niður þau orð, sem hann eignar mér, en ég get einungis gert ráff fyrir því, að j hann hafi ekki munað greinilega, hvað ég sagði, þegar hann skrif- aði það. Samkvæmt hans frásögn á ég að hafa sagt við hann, þegar við stóðum saman á bakka Rín, hinn 25. marz: — „Guði sé lof, Ike, að þú skyldir halda fast við áætlun þína. Þú hafðir algerlega rétt fyrir þér og mér þykir leitt, ef ótti minn við dreifðar tilraunir hefur þyngt byrðar þínar. Nú er Þýzkaland sigrað og aðeins tíma- spursmál, hvenær það kýs að hætta ...“ Þegar þessi ummæli eru borin saman við það, sem ég skrifaði í dagbók mína þetta sama kvöld, verður það augljóst, að tilvitnunin er röng. Eg man, aff ég óskaði honum innilega ti] ham ingju með góðan árangur hans, 14 T f M I N N , sunnudaginn 21. október 1962

x

Tíminn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.