Tíminn - 28.10.1962, Blaðsíða 14

Rosemarie Nitrihitt
þessara spútníka. Eg get selt mín-
ar vðrur fyrir því . . . Bruster
framleiddi rafmagnskapal. Hartog,
Schmitt og hinir framleiddu líka
kapal, en Bruster framleiddi kapal
og ekkert annað.
Úr glugganum á þriðju hæð sá
hann ofan á hílskúrana og benzín-
stöðina á planinu rétt við hótelið.
Ungur maður í hvítum fötum var
að fylla geyminn á amerískum
bíl, sem úr lofti leit út eins og
fbúð, þar sem allt er á tjá og
tundri. Teppum, pökkum, blöðum
og myndavélum hafði verið stráð
eins og hráviði um gólfið og sæt-
in í bílnum. í vöggu, sem gerð
var úr einhvers konar vatnsheld-
um dúk og hékk [ aftursætinu, lá
ungbarn. Foreldrarnir sátu í fram-
sætinu. Faðir þess beygði sig yfir
sætið til að g«ela við barnið, en
móðirin hélt um stýrið. Hún borg
aði benzínsalanum og ók af stæð-
inu. Milli benzíntanksins og munn
ans á göngunum, sem lágu til neð-
anjarðarbflskúranna stóð bifvéla-
virki á tali við stúlku.
Bruster leizt vel á hana við
fyrstu sýn en þar sem hann sá
hana úr svo mikilli hæð, gat hann
ekki greint vöxt hennar nákvæm-
lega. En ef hún hefur ekki of
stutta leggi, þá er þetta laglegasta
hná'ta, hugsaði hann. Bifvélavirk-
inn gekk burt, og stúlkan snéri
sér í áttina að akbrautinni, sem
lá út af planinu. Bruster hallaði
sér út í gluggann til að sjá hana
betur, áður en hún hyrfi. Þá leit
hún upp. Bruster brosti, og hún
hægði á sér.
— Halló!, kallaði BruSter lágt.
Það var mjög hljótt á planinu.
Stúlkan nam staðar. Hún leit í
kringum sig — leitaði að felustað,
mundi veiðimaðurinn hafa sagt,
og nú var Bruster á veiðum. Það
er allt í lagi með hana, hugsaði
hann. Það hafði vakið forvitni
hans, hvernig hún leit f kringum
sig. Hann tók vasabók upp úr vasa
sínum og hripaði á eitt af götuðu
aukablöðunum milli mikilvægra
símanúmera og póstburðargjalda:
.Klukkan 8 eftir mat fyrir framan
hótelið. Svarta Mercedes Benz-
sportmódelið SL.“ Hann reif blað-
ið úr bókinni vafði því — bæði af
forsjálni og til þess að það fyki
ekki út í bláinn — utan um fimm
marka seðil og lét það síðan detta.
Hann var svo viss um, að stúlkan
tæki það upp, að hann snéri sér
við og gekk aftur að borðinu, án
þess að hinkra lengur úti við glugg
ann.
Tímafresturinn var enn til um-
ræðu. — Það er a-llt saman gott
og blessað, en ráðuneytisfulltrú-
inn verður að gera ’sér grein fyrir
því, að við getum ekki unnið
kraftaverk, var Gernstorff að enda
við að segja.
— Nei, sagði Bruster og var
varla kominn í sætið, — það get-
um við áreiðanlega ekki.
Það kvað við hlátur, en Hoff hló
ekki. — Veiztu, hvað verið er að
ræða um?, spurði hann.
— Upp á hár, sagði Bruster. —
Við höfum verið tala um það sama
í allan dag, en það er greinilegt,
að enginn hefur í raun og veru
þorað að kveða upp úr með það.
Við höfum verið að tala um eitt
einasta ár.“
— Ár? hváði Hoff.
— Að minnsta kosti, sagði Brust-
er. — Ráðuneytisfulltrúinn vill, að
við höfum eitthvað upp á að bjóða
í haust, en þið megið bóka ,að til
þess þurfum við í minnsta lagi ár
í viðbót. Eg finn það á mér, og
það, Sem ég finn á mér, bregzt
sjaldnast. Við erum allir að lenda
í sama klandrinu og Prosky í
Schmitt-verksmiðjunum. Ef það
væri jafnauðvelt og þið haldið, að
ráða bót á ’þessum smámunum,
mundi hver sem er geta kippt
þeim í lag.
— Með allri virðingu fyrir þinni
óskeikulu glöggskyggni, sagði
Hoff, — ár í viðbót, — það er ó-
mögulegt.
— Ekkert er ómögulegt, svaraði
Bruster, og ósvikið háðsbros lék
um varir hans, þegar hann endur-
tók þessi orð, sem ráðuneytisfull-
trúinn hafði sagt á óheppilegu
augnabliki á fyrsta fundi þeirra í
Bláa herberginu.
UM KLUKKAN ÁTTA stungu
þeir pappírum sínum aftur í möpp
urnar. Hoff kvaddi f dyrunum og
hvarf inn í lyftuna. Hinir teygðu
úr sér við borðið.
— Þetta getur ekki gengið svona
lengur, sagði Schmitt við Hartog.
— Við getum ekki látið þá þjarma
svona að okkur. Við erurn ekki lið-
þjálfar í stríði. Þeir geta ekki
skipað okkur að gera, hvað sem
þeim sýnist.
í fyrsta skipti allan seinnipart-
inn opnaði Gustav Harwandter
munninn kannski af því að þessi
athugasemd hafði hitt á honum
veikan .blett. Á stríðsárunum var
hann sá eini, sem hafði orðið að
lúta heraga. — Við ættum að
leggja til að ráðherrann kæmi
sjálfur á næsta fund, sagði hann.
Hárwandter vissi ekki, að á
sömu stundu var Hoff að tala við
ráðherrann í síma af herberginu
sfnu og segja honum, hvernig allt
hefði gengið. Þetta símtal leiddi
til þess, að stuttu seinna var Leyni
þjónustunni skipað að kynna sér
einkalíf Brusters, Schmitts og Na-
konskis og sambönd þeirra við
erlenda aðila.
— Ágæt hugmynd, sagði Har-
tog. — Eg gæti bezt trúað, að
Hoff héldi, að við værum ein-
hverjir óttalegir klaufar.
— Hann hefur rétt fyrir sér,
tautaði Bruster.
— Taktu þatj rólega, hvíslaði
Nakonski.
Þeir stóðu framan við lyftuna,
sem kom að ofan og þaut fram hjá
þeim á niðurleið. Hún var eins og
kassi fullur af birtu, þegar hún fór
fram hjá ógagnsæju glerhurðinni
á þeirra hæð. — Við skulum bara
ganga, sagði Schmitt.
— Hvert? spurði Killenschiff.
— Eg ætla að fá mér að borða,
sagði Killenchiff. — Á kínverska
barnum. Hver kemur með mér?
Það kom í ljós, að enginn kærði
sig um að fara með honum, nema
Gernstoff. — Hvað um þig?
spurði hann Hartog.
— Kæru vinir, kallaði Nakonski
upp yfir sig, nam staðar í stigan
um og veifaði handleggjunum; -
kæru vinir, lífið er yndislegt.
— Eg heyri næturgalann syngja,
sagði Killenschiff. — Gömlu synd-
arar!
— Við líka, sagði Schmitt, —
en ég fer nú samt og fæ mér eitt-
hvað í svanginn.
Hartog hristi höfuðið. — Nei,
sagði hann, — mér finnst allt of
snemmt að fara að borða strax.
Eg ætla að anda að mér hreinu
lofti um stund.
— Hreinu lofti í Frankfurt?
sagði Nakonski. — Þú þarft að
aka fimmtán mílur til þess. Jæja,
hvað er næst á dagskrá? Hver er
með? Ætlarðu að verða samferða
eða ekki?
— Ekki í kvöld, sagði Bruster
og leit á úrið sitt. — Eg á stefnu-
mót.
— Jæja þá, sagði Nakonski. Það
var Harwandter einn, sem slóst
í för með honum. Þeir gengu
niður í forsalinn og tóku Kleie
dyravörð á eintal.
HARTOG VARÐ fyrstur út af
hóteiinu. Það var orðið dimmt úti.
Stæðisvörðurinn opnaði bílinn fyr-
ir hann og lokaði honum, án þess
að skella. Hartog var tíður gestur
á Palace Hotel og hafði vanið sig
35
velti fyrir mér, hvort mér væri
ekki bráðlega óhætt að fara upp til
mín aftur.
— 0, ég er vön Carolyn og henn
ar duttlungum, ég varð að sætta
mig nógu lengi við það. Eg hef átt
hér ánægulegan dag, rifjað upp
gamlar minningar og rætt um nýja
uppdrætti við Oliver . . . Hún
brosti aftur. — Og ég ók niður í
þorpið, og þar hitti ég vin yðar,
sem spurði um leiðina til Mullions.
MJÖG glæsilegur, ungur maður,
og hann talaði með skemmtilegum
kanadiskum áherzlum . . . hann
vildi ekki vera mér samferða, en
bað mig fyrir skilaboð til yðar.
— ROLLO . . . ! Eg þekkti eng
an annan, sem gat talað með
kanadiskum hreim! Eg starði eitt
andartak alveg rugluð á Deidre.
Eg fann að Oliver horfði rann-
sakandi á mig. Eg fann, að ég
roðnaði. Einmitt þetta hafði faðir
minn óttazt, að Rollo myndi skjóta
upp kollinum hér aftur. Hann
vildi sjálfsagt fá peninga — hann
vildi aldrei annað en peninga. En
að hann skyldi koma hingað og
hitta þá einmitt Deidre — við
því hafði ég ekki búizt, Eg skildi
núna, hvers vegna hún var svona
sigrihrósandi.
Hún hló aftur og sneri sér að
Oliver.
— Er það ekki hugljúft, að ung
kona f dag er nógu rómantísk til
að roðna, Oliver. Eg er fegin að
duglega litla fóstran þín er mann
leg, þegar öllu er á botninn hvolft
. • • og þessi ungi maður var reglu
lega myndarlegur!
— Hver var þessi maður,
Mandy? spurði Oliver rólega en
hvasst.
Eg óskaði að ég gæti sagt, að
ég hefði ekki hugmynd um það,
en ég vissfi, að andlitið hafði kom
ið upp um mig.
----- Eg held . . . það sé fjar-
skyldur ættingi, sem fór til Kan-
ada fyrir mörgum árum, sagði ég
örvæntingarfull. En ég skil bara
ekki hvernig hann gat vitað að
ég væri hér . . .
— Mér heyrðist hann ekki
spyrja eftir ættingja, sagði Deidre
og brosti illgirnislega. — Hann
sagði, að þér mynduð sjálfsagt
ekki kæra yður um að hann trufl
aði yður í vinnutímanum. Hann
vildi ekki koma hingað, þótt mér
fyndist hann ekki vera feimin
manngerð. Hann vill, að þér hitt-
ið hann klukkan sjö við rústirn-
ar á gömlu kapellunni — í skóg-
inum hérna megin við St. Trudys.
Finnst þér það ekki hljóma yndis
lega Ijúflega, Oliver?
— Mér finnst það hljóma bjána
lega, svaraði hann stuttaralega. —
Eg vil ekki að Mandy sé á ferli í
skóginum eftir að dimmir. Auð-
vitað verður þessi maður að koma
hingað . . . hvað hét hann aftur?
— Hann vildi ekki segja mér
það, svaraði Deidre áður en ég
fékk að leggja orð í belg. — Þetta
var allt ákaflega dularfullt og
leyndardómsfullt. Hann sagði, að
— Mandy myndi skilja hver hann
er. Og það er ekki farið að dimma
fyrr en seint á kvöldin á þessum
árstíma. Ertu virkilega orðinn
svona gamall að þú manst ekki,
hvernig er að vera ungur og ást-
fanginn, Oliver? Þú getur ekki
lokað þjónana inni bak við lás og
slá nú á tímum, skal ég segja þér.
Eg var í þa-nn veginn að segja
þeim nafn Rollos og að hann
væri langt frá því að vera elsk-
hugi minn, hann væri mín lífs-
bölvun. En Oliver kom til mín
og sagði með ákveðinni dómara-
rödd:
— Viltu gera svo vel og segja
; mér, hvað þetta á allt saman að
j Þýða, Mandy? Þú veizt, að vinir
þínir eru velkomnir til Mullions
og ég vil ekki lcyndarmálamakk.
■ Þá vissi ég, að Rollo og Deidre
BARNFÓSTRAN
Eftir DOROTHY QUINTIN
höfðu í sameiningu eyðilagt það
traust, sem Oliver bar til mín.
Hann leit reiðilega á mig, næst-
um fyrirlitlega.
Og þá reiddist ég líka. Eg hat-
aði þau fyrir að setja mig í þessa
auðmýkjandi aðstöðu og ég ákvað
að kveða Rollo niður fyrir fullt og
allt.
— Það er ekkert leyndardóms-
fullt við þetta, nema í heilabúinu
á ungfrú Donovan, svaraði ég
kuldalega. Og ég sætti mig ekki
við það að gefa skýrslur um í hvað
ég ver frítíma mínum.
Síðan kerti ég hnakkann og
gekk út úr herberginu.
Eg var fjúkandi reið og særð,
þegar ég skipti um skó og fór í
sléttbotnaða. Þetta var sannarlega
undarleg tilviljun, að Deidre
skyldi hafa heyrt Rollo spyrja
eftir Mullions og hún hafði ekki
beðið boðanna að nota tækifærið
til að sverta mig í augum Olivers.
Hvað sem ég segði við hann um
Deidre eftir þetta myndi hann
ekki trúa mér. Hún hafði mjög
klókindalega lækkað mig niður í
heimska bjánastelpu, sem átti kær
asta á laun og roðnaði og stamaði,
þegar hún var spurð um hann.
19. KAFLI.
Rústirnar af kapellunni eru í
rauninni aðeins steinahrúgur og
mosavaxnar nibbur. Kapellan til-
heyrði landi Trevallions og með-
an ég var á leið þangað hugleiddi
ég hvernig Rollo hefði vitað um
staðinn. Eins og Deidre hafði I
sagt, þá var þetta ákjósanlegur
staður fyrir stefnumót milli eisk-
enda, en mér þótti ótrúlegt, að:
ókunnugir vissu um það.
D'eidre hlaut sjálf að hafa sagtj
Rollo frá þvi, það skildi ég nú.
Hún hafði sennilega skipulagt allt
þetta til þess að hún gæti komið
því þannig fyrir að hún flytti
mér skilaboðin í návist Olivers.
Til dæmis það, að Rollo vildi ekki
ónáða mig í vinnutímanum vissi
ég, að honum hefði aldrei dottið
hug . . .
Hún hafði sannarlega verið
reglulega slungin og ég hafði
heimskað mig rækilega, eins og
hún hafði ætlazt til að ég gerði.
Eg hefði samstundis átt að segja
Oliver hver Rollo var. Hann hefði
vitað hverjum tökum átti að taka
Rollo, en þetta skildi ég of seint.
Dæmalaust flón hafði ég verið.
Eg nam staðar við gróinn stíg-
inn, sem lá niður að kapellunni
og ég var óttaslegin. Sólin var að
ganga til viðar og varpaði löng-
, um skuggum inn á milli trjánna.
Kapellan var niðri undir smáhæð
og umkringd trjám og það var
þegar orðið hálfdimmt.
Skyndilega langaði mig mest til
að snúa við og hlaupa tii baka og
segja Oliver allt af létta, Eg hafði
verið heimsk að ganga í þessa
gildru, sem Deidre hafði lagt fyr-
ir mig. Eg varð að snúa þegar við.
Það var um seinan Rollo hlýt-
ur að hafa staðið á verði við
kapelluopið. Eg heyrði hann
[ blístra kunnuglega. Hann kom
I gangandi fram og hrópaði ertnis-
Ilega:
— Ekki hlaupa burtu, Mandy
— ég skal ekki eta þig.
Eg fór að ganga í áttina tfl hans,
I óttaðist að hann gæti lesið svip-
jbrigðin á andliti mínu. Það var
! a-lltaf heimskulegt að láta Rollo
verða varan við ótta minn, hann
var fæddur sadisti. Þess vegna
kreisti ég fram bros þegar ég var
komin til hans og rétti honum
höndina:
— Halló, Rolló.
— Ertu hissa? Hann brosti
hrokalega, leit ekki við hönd
minni en greip um axlir mér:
— Viltu ekki einu sinni kyssa
langþráðan bróður þinn?
— Þú ert ekki bróðir minn og
við erum ekki vön að kysast, svar-
aði ég kuldalega og losaði mig. Eg
reyndi að ná yfirhendinni:
— Mig fýsir að vita, hvers
vegna þú ert hér í staðinn fyrir
að vera í Kanada og hvernig þú
vissir heimflisfangið mitt?
— Heyrðu, eina spurningu í
einu. H-hm. Þú ert loksins orðin
fullorðin, elsku kerlingin mín. Eg
held bara aö ég sé feginn að ég er
ekki bróðir þinn. Það er kannski
eitthvað til í því, sem þessi kven-
persóna sagði, þótt það væri ekki
vegna þess sem ég kom.
Hann hvarflaði ósvífnislega -á
mig augum. Rollo er hár — 190
sentimetrar — og auk þess ákaf-
lega þrekvaxinn. Sólin í Kanada
hafði brúnkað hann, og ég gat
skilið, að Deidre hafði lýst hon-
um sem glæsilegum, en mér hefur
aldrei fundizt hann geðþekkur.
Eg varð að spyrja, jafnvel þótt eg
vissi svarið.
— Hvað var hún að gefa í skyn?
Hann horfði á mig.
14
T í M I N N, sunnudagurinn 28. október 1962