Tíminn - 22.11.1962, Qupperneq 14

skúffu, sem aðrir ættu; hann
hafði aldrei gáð inn í skápinn
hennar. En eitt var það, sem Rose-
marie hafði ekki tekið meg í reikn
inginn — hann var haldinn ástríðu
fullri löngun til að snerta og
strjúka fingrunum yfir svo að
segja hvaða efni, sem vera skal.
(í hvert skipti, sem tími hans
leyfði, fór hann með Aðalheiði,
þegar hún þurfti að máta nýja
flík). Rosemarie vissi ekki, að
þetta var ástæðan fyrir því, að
hann vildi aldrei, að hún klæddi
sig strax úf öllu. Hún varð alltaf
að straua talsvert mikið eftir að
hann hafði komið í heimsókn til
hennar.
Kvöld nokkurt, þegar Rosemarie
var frammi í eldhúsi að leita að
einhverju snarli í ísskápnum, —
sem nú hafði upp á mun meira að
bjóða — opnaði Hartog skápinn.
Fataskápurinn hennar Rosemarie
var ósköp venjulegur, og Hartog
var harðánægður með þessar fáu
flíkur, sem hún hafði keypt.
Hann var að skoða undirfötin
hennar á hillunni, þegar hann
fann bókhaldsbókina undir tveim-
ur náttkjólum. Hann opnaði hana
og hafði mjög gaman af í fyrstu.
Hún skrffaði eins og hver önnur
skólastelpa. Tölurnar voru skrif-
aðar svo vandlega og í svo beinum
línum milli blárra og rauðra
strikanna, að honum fannst hann
geta séð hana fyrir sér, þar sem
hún beygði sig yfir bókina með
blekblett á einum fingrinum nag-
andi pennastöngina. En við nán-
ari athugun rak hann augun í dálk
inn, þar sem stóð: „Frá B . . . •
1.—.“ Síðan kom næsta greiðsla:
„Frá B . . . . 500,“ og loks allar
hinar.
Þegar Rosemarie kom inn í her-
bergið með diska og hnífapör, stóð
hann við opinn gluggann og starði
út í nóttina. Hann var í svarta
sloppnum með rauðu röndunum,
sem hann geymdi alltaf hjá henni.
„Þetta verður til rétt strax“, sagði
hún, lagði frá sér diskana og fór
fram aftur. Eftir örlitla stund
kom hún aftur með nokkrar brauð
sneiðar og flösku af víni.
Hann stóð enn hreyfingarlaus úti
við gluggann.
„Þú getur lagt á borðið“, sagði
hún.
Hann hreyfði sig ekki.
Hún vissi, að hann var dyntótt-
ur og mislyndur og þurfti ekki
mikið til að móðgast, en gat ekki
skilið, hvers vegna hann neitaði
að hjálpa henni — vanalega hafði
hann bara gaman af þessum „heim
ilisstörfum". „Jæja, ef þú vilt ekki
hjálpa mér, þá skal ég ekki nauða
meira á þér,“ sagði hún og breiddi
úr borðdúknum ofan á glerplöt-
unni á kaffiborðinu.
Hann sneri sér við.
Hún sá undir eins, að eitthvað
var öðru vísi en vera bar. í svip
hans lýsti sér andúð og fyrirlitn-
ing.
„Mér datt ekki í hug að taka af
þér loforð um að sofa ekki hjá
neinum öðrum,“ sagði hann, „ein-
faldlega vegna þess, að ég hélt
ekki, að þú . . . “
„Hvað áttu við?“ hrópaði hún
upp og kastaði reiðilega til höfg-
inu. „Eg hef aldrei . . “
„Eg. hata rifrildi", sagði Hartog,
„og þú kemur einu af stað, ef þú
ferð að ljúga núna. Skilurðu ekki,
að hverjum leik fylgja ákveðnar
leikreglur?“
Hún var enn að velta fyrir sér,
hvernig hann hefði allt í einu kom-
izt svona skyndilega að þessu, þeg
ar hún sá bókhaldsbókina liggja á
gólfinu og eina síðuna rifna við
hliðina á henni.. Hún kastaði sér
yfir hana, þreif hana til sín og
faldi hana fyrir aftan bak í varn-
arskyni.
„Hvað ert þú að skipta þér af
mínum málum!“ öskraði hún.
„Þínum málum!“ sagði hann og
sá eftir því um leið.
„Leikreglur!“ sagði hún háðs-
lega. „Þú heldur auðvitað, að þú
sért svo ridadralegur og takir leik-
reglurnar svo alvarlega. Hver er
svikarinn í þessu öllu saman, þú
eða ég? Hver er giftur? Viltu
segja mér það?“
„Það er þá rétt . . . ?“
„Það hvað?“
„Vertu ekki með neinar mála-
lengingar,'- sagði hann, „hver er
þessi B?“
Svo að hann renndi þá ekki
grun í það. Á ég að segja honum
það, hugsaði hún. Er það betra eða
verra. Hún var í vafa. „Hvaða
máli skiptir það?“ spurði hún.
I-Iann anzaði ekki. Eg býst ekki
við að það skipti nokkru máli,
hugsaði hann með sjálfum sér. Og
hvað er meira um þetla að segja?
Eg geri sjálfan mig að fífli. Við
hverju átti ég að búast? Jæja, hún
hefur íbúðina og penin^ana, hugs-
aði ég . . .
„Hvað hélztu eiginlega?" spurði
hún, eins og hún gæti lesið hugs-
anir hans.
Hún var aftur farir að tala í
eðlilegri hæð. Nú þegar honum
var runnin reiðin', hafði hún ekk-
ert að óttast. Það gat verið, að hún
missti hann. En hún vildi ekki
missa hann. Hann var svo fágaður.
Við Bruster gat hún talað, eins og
hún væri að tala sjálfa sig. Það
var anzi þægilegt. En Hartog var
öðruvísi, — hann var hástéttar-
maður, og það var dálítið óþægi-
legt, en hún gekkst fyrir því. „Þú
varst alltaf í burtu“, sagði hún
eftir stutta þögn, og rödd hennar
var svo annarleg, að honum rann
kalt vatn milli skinns og hörunds.
Hann bjóst við, að hún félli
saman og brysti í grát. En svipur
hennar benti ekki til þess. Það var
enginn uppgerðarsvipur, og það
var sýnilegt, að hún var ekkert
nema athyglin og ætlaði ekki að
láta snúa á sig né láta tækifærin
ganga sér úr greipum.
„Leikreglur!“ endurtók liún
einu sinnj enn. Orðin höfðu bitt
í nfark. „Það vantaði bara ekki
annað en ég hefði svo ekki verið
við, þegar þú komst — í hæsta
iagi fjórum eða fimm sjnnum í
mánuði."
„Fannst þér ég ekki koina nógu
oft eða hvað?“ Með hverju orði,
sem hann sagði, versnaðj vígst.aða
hans.
„Seztu“, sagði hún um ieið og
hún fékk sér sjálf sæti á legu-
bekknum. Hún hafði farið í bað,
áður en hún fór fram í eldhúsið,
og var aðeins i óhnepptum, hvítum
baðslopp úr frottaefni, sem var
tekinn saman með bandi í hálsinn.
„Stattu ekki þarna eins og steinn/
sagði hún, til að tefja tímann.
Hann settist og kippti um leið ó-
sjálfrátt í brotin á buxunum sín-
um; sloppurinn hans, sem hékk nið
ur með síðunum. snerti gólfteppið.
Hann kveikti sér í sígarettu. Þarna
sat hann, þessi hvítþvegni herra-
maður, Konrad Hartog, í stól, sem
hann hafði keypt handa þessu við-
haldi sínu. Hann hefði allt viljað
gefa til að vera kominn norður á
Pól eða að minnsta kosti heim til
Essen. Hann hafði beðið svo grát-
legt skipbrot vegna hégómaskapar
síns, að hann ákvað að stíga fæti
sínum aldrei \framar inn fyrir
dyrnar hjá Rosemarie. „Hafðirðu
ekki allt, sem þú vildir?“ spurði
harin. „Þetta er svo vitlaust, að það
tekur því ekki að tala um það.“
„Vitlaust! Það getur vel verið,
að ég sé ekki eins fín og fáguð
og þú, en hvað á allur þessi æs-
ingur að þýða? Hvað viltu eigin-
lega? Hvað er þ&ð, sem er þér ó-
samboðið, ef ég mætti spyrja?"
„Það get ég sagt þér vafninga-
laúst. Ég kæri mig ekki um að
ausa í þig peningum, — og sv®
sofirðu hjá öðrum í staðinn,
kannski meira að segja hér.“
11
til Brighton. Eg er sjálfur á leið-
inni þangað. Eg er á förum eftir
augnablik, svo að þið verðið að
flýta ykkur, ég get ekki beðið.
— Ó, þakka yður fyrir. Slíku
boði var ekki hægt að hafna, og
augun ljómuðu af feginleik.
— Eg skal fara strax og segja
lafði Wade frá þessu. Við erum
alveg tilbúnar, og ég er viss um,
að hún tekur boði yðar með þökk-
um.
Og hvað páfagaukinn snerti, var
Horatia fús að sitja með búrið í
kjöltunni alla leiðina, ef þær gátu
bara komizt hið fyrsta af stað.
— Farðu þá og sæktu hana,
barn. Eigandi vagnsins starði á
eftir henni, þegar hún hljóp inn
í gistihúsið. Hann játaði fyrir
sjálfum sér, að hann hafði aldrei
á ævi sinni hitt konu með. svona
hreinskilnisleg og skær blá augu
og hlýja og tilgerðarlausa fram-
komu. Þessi blanda vakti áhuga
hans. Hann var mjög eftirsóttur,
ungur maður og bæði hans eigin
móðir og hópur af öðrum mæðrum
höfðu reynt að fá hann til að
ganga f hjónaband. Honum hafði
verið boðið í óteljandi samkvæmi,
dansleiki, matarboð og verið kynnt,
ur fyrir ótal mörgum yndisblíðum
og tilgerðarlegum stúlkum síðustu
árin, og hann hafði hálfgert of-
næmi fyrir öllu þessu sætmeti.
Þessi hressandi, unga stúlka var
eins og vænn sopi af fersku, köldu
vatni, eftir alltof mikið kampa-
vín. Mér þætti fróðlegt að vita,
hver hún er eiginlega, tautaði
hann hálfhátt og hann fékk svar
í sama augnabliki, þegar vagn ók
upp að hótelinu og feitlaginn,
rauðbirkinn maður líklega um
sextugt, snaraðist niður úr vagn-
inum. Við hlið hans sat dökkhærð-
ur maður með grannl, fölt andlit.
Svo stormaði maðurinn inn í
húsið og orgaði á gestgjafann:
— Hæ!, Simmons ... hvar í
fjáranum eruð þér? Orðin heyrð-
ust greinilega út til mannsins á
hlaðinu. — Nú, þarna eruð þér,
heyrið þér, hafið þér séð hana
frænku mína? Það varð stutt þögn,
svo hélt orgið áfram: — Þér þekk-
ið víst ungfrú Pendleton, reynið
ekki að telja mér trú um annað,
lygalaupurinn yðar . . . Ljóshærð,
hversdagsleg stúlka, grindhoruð.
Kom hún hingað með vagninum
frá Henhurst í gærkvöldi? Og ef
svo er, er hún hér enn? Ef hún er
hér, skuluð þér fara og segja
henni, að hún skuli hætta þessum
skrípalátum og koma með mér
heim á stundinni, annars skal ég
nota vöndinn á hana.
Ungi herramaðurinn hlýddi á
með athygli, hann lét þjóninn
halda í hestana og gekk að dyra-
gættinni, þar sem gestgjafinn stóð
og þurrkaði sér hálf vandræða-
lega í svuntu sína. Hann kom
beint út úr eldhúsinu, þar sem
hann hafði verið að hjálpa konu
sinni, og hann var ekki alveg með
á nótunum.
— Það er rétt, að vagninn frá
Henhurst varð að stanza hér í gær-
kvöldi, samsinnti hann. — Og far-
þegarnir urðu að gista. En ég
minnist þess ekki, að hafa séð
ungfrú Pendleton þeirra á meðal.
Það getur verið að hún hafi verið
hér, það voru svo margar ungar
stúlkur hér í gærkvöldi — og roskn
ar líka.
í sömu svifum kom eiginkon?
hans út úr eldhúsinu og Simmons
spurði hana:
— Sást þú ungfrú Pendleton
hér í gærkvöldi, Florie?
— Nei, það gerði ég ekki. Góð-
an daginn, herra. Indælis veður
í dag.
En maðurinn hvæsti:
— Eg hef engan áhuga á veðr-
MARY ANN GIBBS: SKÁLDSAGA
ERFINGINN
inu, það er frænka mín, sem ég
þarf að ná í. I
En hún er ekki hér, herra-!
Og hún var ekki með vagninum,!
sem kom frá Henhurst í gær. Það|
get ég svarið. Eg þekki ungfrú
Pendleton í sjón, óðalseigandi, og
ég hefði tekið eftir henni, ef hún
hefði komið hér. Það var baxa
gamla lafði Wade og herbergis-
þernan hennar, eldri herramaður
að nafni Pipoet. Svo var systir frú
Abbott og ung þjónustustúlka,
sem var á leið til London í atvinnu
leit . . . já, fleiri voru ekki í vagn-
inum frá Henhurst, sir.
— Fjandinn hirði stelpuna,
hrópaði óðalsei'gandinn. — Eg
verð þá að leita hennar á öðrum
stöðum.
— En hvað hefur komið fyrir?
sir, spurði Simmons kvíðafullur.
— Komið fyrir? Hún hefur
hreint og beint strokið að heiman.
Það hefur komið fyrir, hvorki
meira né minna. Og þegar ég næ
í hana, skal ég aldeilis launa
henni lambið gráa.
Og í þessu augnabliki kom
drengurinn í ljós efst í stiganunri
með koffort lafði Wade, vaðsekk,;
hattöskju og regnhlíf. Lafði Wade!
kom að baki hans og síðust Hora-
tia með páfagauksbúrið. Eigandi
vagnsins dró skyndilega niður í
sér andann Hann þurfli ekki ann-
að en líta a andlit Horatiu, þegar
hún sá baksvipinn á óðalseigand-
anum, þá skildi hann, að þar var
ungfrú Pendleton komin.
Hún nam skyndilega staðar, og
það kom hræðslusvipur á andlit
hennar. Andartak hélt hann, að
hún myndi sleppa búrinu og
hlaupa út bakdyramegin. En svo
lyfti hún allt í einu búrinu upp
og hélt því fyrir andlitinu. Stóri,
svarti stráhatturinn skýldi næstum
andlitinu, og svarti þjónustustúlku
búningurinn líkama hennar eins
og töfrakápa.
Hún gekk niður stigann fyrir aftan
lafðina, rólég og virðuleg, þótt
hana langaði áreiðanlega mest til
að hlaupa.
Óðalseigandinn færði sig ögn til
hliðar í skuggalegum forsalnum til
að hleypa þeim fram hjá sér, og
í sömu svifum gekk ungi maðurinn
milli Rathby og kvennanna og
bauð gömlu frúnni arminn.
— Við látum herbergisþernu
yðar fara á undan og koma páfa-
gauknum fyrir í vagninum, sagði
hann hátt og ýtti Horatiu á undan
sér eftir ganginum og út á hlaðið.
— Ef vagn herramannsins er
fyrir okkur, mun ungi maðurinn
þar ugglaust færa hann til, sagði
hann. Þetta sagði hann til að vera
Horatiu við, ef ske kynni, að ein-
hver væri úti, sem gæti borið
kennsl á hana.
Hann sá, að búrinu var lyft ögn
hærra. Það hvarf við vagninn, og
þegar hann sá, að hún var komm
úr hættu, dró hann andann léttar
Ef einhver hefði á þessari stundu
spurt hann, hvers vegna hann
hjálpaði ókunnugri, ungri konu að
flýja frá ættingja sínum, hefði
hann ekki getað gefið nokkra skýr-
ingu á hegðan sinni, aðra en þá,
að hann hafði fengið andstyggð á
óðalseigandanum frá fyrstu stundu
og ekki síður unga manninum í
vagninum.
Hann leiddi lafði Wade yfir hlað
ið og hjálpaði henni inn í vagn-
inn, en Horatia beið og sneri baki
í gistihúsið, og hann gat ímyndað
■sér, hversu óþolinmóð hún var að
komast upp í vagninn og hann dáð-
ist að þeirri sjálfstjórn, sem hún
sýndi . . eins og raunar allan
tímann.
Þegar gamla frúin og páfagauk-
urinn höfðu hagrætt sér inni í vagn
inum, gat hann ekki stillt sig, og
þegar hún steig upp á fyrsta þrep-
ið, hallaði hann sér að henni og
hvíslaði:
—Leyfið mér að óska yður til
hamingju, ungfrú Pendleton! Þér
stóðuð yður með prýði!
Hann sá að hún gaut til hans
aúgum, svo settist hún inn í vagn-
inn eins og hún hefði ekki heyrt,
hvað hann sagði, en hann tók
eftir viprum kringum munninn á
henni.
7. KAFLI
Þau komust til Brighton á
helmingi styttri tíma en póstvagn-
inum. Og með hverjum kíló-
14
TÍMIN N, fimmtudagurinn 22. nóv. 1962.