Tíminn - 24.11.1962, Blaðsíða 14

„Vilduð þér bíða andartak, herra
minn,“ sagði Bruster, og þegar af-
greiðslumaðurinn hvarf inn fyrir
aftur, sagði Bruster við Rose-
marie: „Hefurðu peninga til að
borga bílinn með? Veiztu, hvað
hann kostar?“
„Gtefa þér hann? Ef þú kallar
þetta að gefa, — þá þú um það.
Gerðu svo vel.“
Hann mundi ekki nein viðeig-
andi kveðjuorð. Hvað átti hann
að segja? Sjáumst seinna! Hafðu
það gott! Nú skaltu fá að hugsa
um þig sjálf — eða hvað? Hann
heyrði hana segja: „Og það skrýtn
asta er, að ég veit þú sendir mér
peningana,“
Hann var kominn fram að dyr-
um.
„Heyrðu . . . “
Hann sneri sér við.
Hún lá á legubekknum í mjúku
skini gólflampans. Hún hafði far-
ið úr hvíta baðsloppnum og lá þar
allsnakin. „Komdu“, sagði hún.
„Þú veizt, — ég mundi hafa svo
gaman af því að geta sagt, að ég
hefði fengið átján þúsund fyrir
eitt einasta skipti." Hún vissi vel,
hvað bíllinn kostaði.
Hann fór.
„Djöfulsins fíflið þitt! Fífl!
Fífl!" hrópaði hún á eftir honum.
Og nú grét hún í alvöru.
„VERÐURÐU í Frankfurt á
morgun?“ spurði Rosemarie Brust-
er, þegar hann var í heimsókn hjá
henni nokkrum dögum seinna.
„Því spyrðu að því?“ spurði
hann.
„Þú gætir komið með mér“,
sagði hún. „Það er dálítið, sem ég
þarf að gera.“
„Þú gerir mann svo forvitinn."
„Bíddu bara við, — nú skulum
við koma“, sagði hún óþolinmóð.
Rosemarie var ekki gædd miklu
skopskyni, og það fólk er sjaldan
raunverulegg _ glatt og kátt. En
þetta kvöld var hún í mjög góðu
skapi og var það enn, þegar hann
hitti hana á Café Kranzler daginn
eftir.
Bruster hafði ekki séð hana úti
við síðan daginn, sem kappreið-
arnar voru. Hún hafði haft vit
á að fara í gráu dragtina. Þegar
hann kom að borðinu, þar sem
hún var að drekka^kaffi, hugsaði
hann með sjálfum sér, að klæða-
burðurinn yrði henni ekki að falli,
hún skar sig ekkert úr öðrum kon-
um, sem þarna voru staddar, var
einungis meira aðlaðandi en þær
flestar, ef nokkuð var. Hann var
búinn að gleyma, hve hann taldi
sig öruggan, þegar hann dæmdi
hana forðum í Arnoldsheim. „Eg
lagði bílnum hjá Kauphöllinni,“
sagði hann. „Eg fann hvergi laust
stæði í nágrenninu.“
„Við þurfum ekki bíl," sagði
hún.
Þegar þau komu út á götuna og
hún beygði til hægri, spurði hann:
„Nú hlýturðu að geta sagt mér,
hvað . . , “
.„Bíddu bara í fimm mínútur,
gamli!“ sagði hún.
Hún nam staðar framan við sýn-
ingarsal bílaverzlunar. „Hér er
þáð,“ sagði hún. Meðal bílanna,
sem voru til sýnis, var svart SL-
sportmódel. „Við skulum koma
inn.“
Þegar Rosemarie og Bruster
stigu inn fyrir dyrnar, kom til
þeirra maður, sem auðsjáanlega
átti ekki sportmódel, en lét sem
hann ætti frekar tvo en einn
heima.
„Eg hringdi í yður í morgun út
af SL-sportmódeíi“, sagði hún.
• „Ó, já, — alveg rétt, frú. Yður
langaði að sjá bílinn. Hér er hann,
frú. Með leyfi: Hafið þér ekið SL
áður?“
„Svart er svo leiðinlegur litur,“
sagði.Bruster til að segja eitthvað.
Hann gekk að bílnum með Rose-
marie. Hann var hálfsmeykur um,
að hún væri að leiða hann í ein-
hvers konar gildru.
„Eg veit það ekki“, sagði hún.
„Svartur litur á vel við ljóshærð-
ar. stúlkur."
„Þér getið vitanlega fengið
þessa tegund í hvaða lit, sem 'þér
|Viljið,“ sagði afgreiðslumaðurinn
„Hvar eru hinir?‘‘ spurði hún.
„Hinir hverjir, frú?“
„Sportmódelin í hinum litun-
um,“ sagði Bruster til skýringar.
„Þau bláu, rauðu, grænu og . . .
þér skiljið," Hann var farinn að
hafa gaman af þessu gríni.
„Þetta er sá eini, sem við höf-
um“, sagði afgreiðslumaðurinn.
„Ef frúin vill kaupa bíl, verður
fyrst að panta hann frá verk-
smiðjunni."
„Eg vil fá bilinn í dag, — þenn-
an hérna.“
„Þú getur ekki fengið þennan,"
sagði Bruster og var nú orðinn
hræddur um, að Rosemarie kynni
að ganga of langt í gríninu. „Það
er líklega búið að selja hann.
„Það er ekki rétt, herra,':, sagði
afgreiðslumaðurinn. „En við verð-
um að hafa þennan til sýnis hér á
gólfinu, þangað til við fáum ann-j
an eins í staðinn. Afgreiðslutími j
pantana er minnst tveir mánuðir.“|
„Því hringið þér ekki bara?“j
, spurði 'Rosemarie.
„í hvern, frú?“
• „Páfann," sagði Bruster skelÞ
hlæjandi.
„Þann, sem getur selt mér þenn-,
an bíl á stundinni." sagði Rose-
marie.
„Já, andartak". sva.aði af-
greiðslumaðurinn
„Jæja, nú er nóg komið, — held-:
; urðu það ekki?“ spurði Bruster,
! þegar afgreiðslum?fturinn var horf
inn inn fyrir. „Þetta var bráð-|
i skemmtilegt, elskan, en öllu
\ gamni fylgir nokkur alvara."
1 „Eg er kominn hingað til að
kaupa SL-sportmódel“, sagði Rose-
marie.
Það rann upp fyrir Bruster, að
henni var rammasta alvara. Hann
hafði aldrei orðið eins hissa.
„Vilduð þér koma í símann,
frú?“ ■ spurði afgreiðslumaðurinn
Rosemarie, þegar hann kom fram
fyrir aftur.
„Auðvitað hef ég peningana,"
svaraði hún óþolinmóð.
„Láttu mig þá um þetta“, sagði
hann og gekk inn í skrifstofuna.
Hún heyrði þrumuraust hans
fram, þegar hann var farinn að
tala í símann:
„Halló? Þetta er Bruster . . .
já . . . Alfons Bruster . . . “
Hann var inni að tala í símann
dálitla stund, og Rosemarie var
ein frammi hjá afgreiðslumann-
inum á meðan.
Þegar hann kom loks aftur, sagði
hann við afgreiðslumanninn: „Þeir
vilja tala við yður í símann aftur.“
„Hvernig gekk það?“ spurði
Rosemarie.
„Þú færð hann", sgði Bruster
og var hinn hreyknasti.
Afgreiðslumaðurinn kom enn til
baka, og mæðusvipurinn á andliti
hans var blandjnn takmarkalausri
aðdáun á herra Bruster. „Þér get-
ið fengið bílinn keyptan strax,
frú.“ sagði hann.
„Hvers vegna í ósköpunum sögð-
uð þér það ekki strax?‘: spurði
Bruster
„Viðvíkjandi greiðslunni . "
byrjaði afgreiðsluinaðurinn.
„Leggið þér þetla sarnan og
skrifið á reikninginn og kvittið á
hann,“ sagði Rosemarie. „Eg borga
út í hönd.“ Hún opnaði veskið sitt
og líndi upp úr því seðlana. Sumir
voru vandlega saman brotnjr og
sléttir, aðrir krypplaðir og
þvældir.
Mennirnir tveir horfðu á hana
þegjandi, meðan hún taldi fram
peningana — 18.390 mörk.
„Fjandi er það óþægilegt, að það
Horatia horfði forvitnislega út
um gluggann í átt að vagninum og
kom auga á hörundsdökkan þjón
með vefjarhött, sem stóð aftan á
vagninum, og inni í vagninum sat
vera vafin í mörg teppi, brúnt
andlit og snjóhvítt hár, svo sveifl-
aði ekillinn keyrinu og vagninn
ók á brott.
Hún snæddi kalt lambakjöt með
góðri lyst og gekk út til lafði
Wade, og þær óku af stað í gagn-
stæða átt — til London.
8. KAFLI
Hús lafði Wade var við Bounty
Street, sem var dimm og skugga-
leg gata rétt hjá British Museum.
Gatan hafði einhvern óvistlegan
blæ yfir sér eins og húsin þar
byggju yfir torráðnum gátum.
Og fólkið í Bounty Street var
eins og húsin. Það flýttl sér af stað
til og frá húsinu, talaði aldrei
saman. Vaktmaðurinn heyrði aldr-
ei boðið góðan dag eða góða nótt
í þeirri götu.
En í augum Horatiu, sem var
fædd og uppalin í sveit, voru allar
götur jafnkuldalegar og skugga-
legar. Hún hafði aðeins einu sinni;
komið til London og það var, þegar j
frændi hennar sótti hana á æsku-'
heimili hennar í Cheshrie, þegar
hún var níu ára gömul. Hún
mundi, að ferðin hafði tekið tvo j
daga og hún var döpur og þjáðist
af heimþrá.
Nú virti hún áhugasöm fyrir sér
alla vagna, sem fyrir augu bar.
Það var orðið nær aldimmt, þeg-
ar vagninn ók inn í Bounty Street
með lafði Wade og Horatiu.
Um leið og vagninn nam staðar
fyrir uta-n, voru dyr opnaðar og
þjónn kom út með ljós til að vísa
þeim inn í húsið.
Ung þjónustustúlka kom hlaup-
andi og hjálpaði lafði Wade niður
úr vagninum, og bæði hún og
gamli’. þjónninn horfðu forvitnis-
lega á Horatiu, þegar hún gekk á
eftir þeim inn í forsalinn.
Svo kom ráðskonan, frú Blight,
fram. Hún var lítil og horuð með
litil, hvöss augu.
— Velkomin heim, lafði mín,
sagði hún hraðmælt. — Eg vona,
að ferðin hafi gengið að óskum og
systir yðar hafi ekki verið hættu-
lega sjúk. Þegar frúin var farin,
sagði ég við hana Lizzie hérna: —
Systir lafðinnar er mjög heppin,
sagði ég, ekki satt, Lizzie? Það
eru ekki margar konur, sem j
mundu leggja af stað með augna-j
bliks fyrirvara, sagði ég.
— Þökk, frú Blight. Systir mín;
var við góða heilsu og kröfuhörð
eins og venjulega, svaraði lafði
Wade hvasst.
— Eg sagði henni, að hún þyrfti
ekki að reyna að senda mér boð
oftar, ég mundi ekki koma. Hún
er alltof illkvittin til að drepast í
bráð. Svo hélt hún áfram. — Ben-
son hljóp frá mér í Lewes, og
þessi unga stúlka var svo vingjarn-
leg að bjóða mér hjálp sína á heim
leiðinni. Viljið þér laga til í gesta-
herberginu handa henni, frú
Blight. Hún mun dvelja hér
nokkra daga.
Frú T!1íght hneigði sig fyrir
Horatíu, svo hélt hún áfram:
— Mér þykir leitt að heyra,
hversu illa Benson hefur komið
fram við yður, en það er víst ekki
við öðru að búast af henni. En
þakið í litla gestaherberginu lek-
ur, lafði mín, og það hefur snjóað,
inn á teppið og vatnið er runniðj
niður veggfóðrið, svo að ég held,
að það muni fara betur um ungu
stúlkuna í bláa herberginu, sem;
snýr út að sundinu. Það er kannski
hávaðasamt þar vegna hestalejg-
unnar á bak við, en það er eins
gott, að hún venjist hávaðanum,
ef hún ætlar að búa í London
— Ef svo er, verður hún vístl
að fá bláa herbergið, sagði lafði1 ég rekið yður fyrir löngu. Eg
Wade stutt í spuna. — Lagið til vona að þér gerið yður það ljóst,
í herberginu strax, og síðan getið Josiah?
þér borið fram miðdegisverð — Já, lafði mín. Eg þakka yð-
handa mér í setustofunni. Ef ur, lafði mín. Rödd gamla manns-
ekki er til nægur matur handa ins skalf lítið eitt, og Horatia leit
gesti mínum, er ég viss um að reiðilega á lafði Wade, en henni
henni þykir nóg að fá brauð, ost fannst sýnilega ekkert athugavert
og te. Ungt fólk þolir allt. við það, sem hún hafði sagt. Hora-
Ráðskonan hraðaði sér fram, og tia fékk fyrirmæli um að bera
lafði Wade sneri sér að þjóninum páfagauksbúrið inn í setustofuna.
gamla. Aðeins eitt ljós var í stofunni,
— Og þér, Josiah, þegar þér en það var kveikt upp í arninum
hafið borið upp koffortin mín, og stóll þar hjá. Lafði Wade sett-
viljið þér þá finna bróður minn, ist niður og benti Horatiu, hvar
hr. Crankcroft, og biðja hann að hvar hún ætti að leggja frá sér
koma hingað. Segið, að það sé búrið.
mjög áríðandi að ég tali við hann — Hefurðu nokkur önnur fót
í kvöld. en þau, sem þú ert í? spurði hún
— Já, lafði mín. Auðvitað, lafði og leit með fyrirlitningu á svarta
mín. Gamli maðurinn beygði sig kjólinn og sjalið Horatia sagði
niður að taka upp koffortin, en henni, að Betty hefði sett niður
Horatiu fannst hann alltof gam- fyrir sig morgunkjól og göngíikjól,
all og veikburða og ætlaði að bjóð- ef hún skyldi hafa not fyrir það
ast til að hjálpa honum, en hann — Göngukjólinn þarftv sjálf-
kvaddi þá eina þjónustu stúlkn- sagt ekkj að nota. sagði iafði
anna á vettvang. Þetta fór ekki VVade ákveðin — Þegár þú ferð
fram hjá lafðinni. -fút, er bezt að þú sért i þessum
— Eg skil svei mér ekki, Josiah, kjól, svo að minni hætta sé á,-að
hvers vegna ég leyfi þjóni að vera þú þekkist aftur En hér inni
hjá mér, sem ekki getur einu sinm . skallu vera i morgunk.iólnum,
borið fáein koffort hjálparlaust^ hann er sjálfsagt ágætur, hingað
upp stigann. sagði hún grimmdar- i koma aldrei aðrir en fjölskylda
lega 1 mín.
— Eg vona, að þér séuð hraust- Horatia þakkaði henni og eftir
ari en þegar ég fór og þér fáið smánarlegan tnálsverð. sem stóð
ekki þessi aðsvif lengur Ef ekki saman af brauði. osti oa te. var
væri loforðið, sem ég gaJ mannin hún fegirí að fá leyfi til að fara iil
um mínum, áður en hann dó, hefði I herbergis síns, sem sneri út að
sundinu bak við húsið. Það var
svo kalt í herberginu, að hún
skalf, þegar hún afklæddi sig.
Rúmið var ekki upphitað og mjög
ónotalegt. En hún heyrði tramp
í hestum í leigustallinum í sund-
inu og fann vel þekkta hestalykt
ina, og það var eins og vögguvísa
f-yrir hana Og hún var svo þreytt,
að hún hefði sofið eins og steinn,
hvar sem hún hefði verið.
Hún sofnaði þegar í stað og
heyrði því ekki, að lafði Wade
fékk gest klukkutíma síðar.
Lafði Wade tók á móti bróður
sínum í setustofunni. Josiah hafði
fengið fyrirmæli um að setja inn
bakka með koníaki, glösum og
könnu af sjóðandi vatni.
— Josiah minntist ekkert á,
hvaða erindi þú ættir við mjg.
sagði hr Crankcroft í ásökunar
tón, þegar hann tók við rjúkandi
toddýinu.
Eg býst við, að það hafi ver-
ið eitthvað fleira en að þú sért
kornin heil á húfi heim. Ef Helen
væri dauð, býst ég við, að ég hefði
fró:t það fyrr.
— Auðvitað, Natanel, það var
ekkert slíkt. Lafði Wade kærði sig
kollótta um skeytingarleysi bróð
ur síns á heilsufari =ínu. Þau voru
mjög lík i skapi. og henni hefði
aldrei dottið i hug að spyrja
hvernig hefði gengið, ef hann
hafðj farið í forðalag. Ef eitthvað
kom fyrii fékk maður nógu
sncmma að frétta það.
I í M I N N, laugardagurinn 24. nóv. 1962. —