Tíminn - 29.11.1962, Blaðsíða 14

Tíminn - 29.11.1962, Blaðsíða 14
30 að fylgjast með, er lítill vafi á því, að hún hefði engan frið haft fyrir kærum og stefnum vegna kæruleysis og óvandvirkni [ starfi. Hún vissi aldrei almennilega, hvers vegna viðskiptavinir hennar borguðu henni jafnvel og þeir gerðu, en hún hafði frábært verzl- unarvit og heimtufrekja hennar var einstæð. Hinn næmi og ríki skilningur hennar á mönnunum, sem til hennar komu, var að vísu mjög athyglisverður í því sam- bandi, en hann kom að innan og var henni runninn í blóð og merg, svo að hún perði sér enga grein fyrir tilvist hans. Þrátt fyrir alla velgengni sína var Rosemarie ósköp venjuleg hóra og ekki hót- inu betri en margar þær, sem selja sig fyrir tíu mörk eða þaðan af minna. Vændiskonur halda æv- inlega, að menn komi bara til þeirra til að veita hvötum sínum útrás og seðja líkamann og geri það rétt eins og hvert annað skyldu verk — til að njóta stundargleði og vellíðunar rétt á eftir. Enn sem komið var var Rosemarie engin undantekning frá þessari reglu. Þegar hún spurði Bruster, hvern ig umhorfs væri á heimilum við- skiptavina sinna, svaraði han'n: „Þeir búa ósköp svipað og ég. Ein- hvern tíma, þegar konan mín fer að heiman, skal ég sýna þér húsið mitt — og nýju skrifstofuna mína líka. Þá skaltu verða hissa! En ég veit ekki, hvenær það getur orðið. Hvað sem því líður, er þér óhætt að talca orð mín alvarlega. Ef þú verður hér áfram, er það sama og að láta peningana fara í súginn. Peningar skapa peninga, það er ég búinn að segja þér áður, en ég segi þér það sjálfsagt aldrei of oft. Það verður að vera angandi pen- ingalykt í íbúðinni þinni, — og þá fyrst geturðu heimtað þitt. Þú getur ekki ekið um allt í SL-sport- módeli og lifað á sama tíma eins og ekkja minniháttar ráðuneytis- fulltrúa. Líttu bara á þetta“, bætti hann við og tók upp gullfiskana hennar og lét þá dilla sporðinum í loftinu, eins og þeir væru synd- andi, um leið og hann sagði: Sjú- sjú-sjú. „Réttu mér þá“, sagði Rose- marie. Hún tók fiskana, sem hún borgaði dágóðan skilding fyrir á sínum tíma, gekk inn í baðher- bergið, lyfti lokinu á salernisskál- inni með tánni, kastaði listaverk- inu ofan í hana, þar sem það hrökk í þúsund mola. „Það var eitthvert vit í þessu“, sagði Bruster skellihlæjandi. Þetta tilviljunarkennda viðvik var það eina, sem nokkurn tíma var vitað til, að Rosemarie leyfði sér að gera í algeru ábyrgðarleysi, hvað fjármuni snerti. Þegar hún seldi síðar. innbúið úr íbúðinni sinn í Dornibusch, fékk hún upp á eyri það, sem Hartog var bú- inn að leggja í það. „Þér finnst sem sagt, að ég ætti 17 — Nefið er kannski dálítið langt og munnurinn stór,, en ég hef tekið eftir, að tennurnar eru hvítar og jafnar, og augun eru mjög falleg. Það er óvenjulegur litur á þeim, sem mér þykir faUeg ur. Leyfið mér að láta í ljós þá skoðun mína, ungfrú Pendleton, að þér hafið einkar falleg augu. Horatia roðnaði af wo óvænt- um gullhömrum, þakkaði honum og gekk aftur að borðinu til að snæða morgunverð sinn. Eftir að hafa lesið það, sem stóð í blaðinu taldi hún vafasamt, að hún fengi að njóta svo góðs málsverðar aft- ur £ húsinu og því tók hún hraust- lega til matar síns. Hudson horfði samilðarfullur á hana, hann þekkti vel sultarköstin, sem maður gat fengið sem gestur í þessu húsi. En Horatia gat ekki hætt að hugsa um klausuna í blaðinu, og þegar lafðin kom inn — nokkrum klukkutímum fyrr en hún var vön, sýndi hún henni strax blað- ið. — Ég held, að ég verði að leita mér að einhverri vinnu, sagði hún. — Ég get ekki níðzt á gestrisni yðar alveg fram í júní, lafði Wade. En það var bersýnilegt, að lafðin var í betra skapi þennan morgun en aðra morgna. Svo virtist sem hún vildi endilega, að hinn ungi gestur hennar byggi áfram hjá henni og hún andmælti uppá- stungu Horatiu um að fara. Ekki var nefnd einu orði hrein- gerning á búri Pollýar, og lafðin bað frændann að dást að knippl- ingshettunni, sém hún var með; þar sem það var Horatia, sem hafði Stífað hana daginn áður. Og þetta kom Horatiu mjög á óvart, því að dagínn áður hafði annað hljóð verið f strokknum. — Ég er fegin, að þið hafið sézt, hélt lafði Wade áfram brosandi. — Faðir þinn hefur ef til vill sagt þér, hversu hjálpsöm ungfrú Pendleton var á ferðalaginu, Hud- son. En þar sem hún fór frá óðali frænda síns án þess að láta nokk- urn vita, er kannski bezt, að þú hafir ekki hátt um, að hún dvelur hér. Hudson beygði sig niður til þess að kyssa hrukkóttan vangann, og hann kvaðst með gleði virða ósk ungfrú Pendletons. — Ég held, að faðir minn hafi heimsótt þig í gærkveldi, frænka, sagði hann glaðlega. — Ég geri ráð fyrir, að hann hafi verið að segja þér, að ég hef enn einu sinni stofnað mér í skuldir? — Við minntumst ekki einu orði á þig, sagði frænka hans þurr lega. — En ef þú ert svo vitlaus að stofna til skulda, verður þú einnig að taka afleiðingunum, ekki satt? Hún leit út um gluggann. — Er það hestasveinninn þinn, sem er þarna — með hestinn þinn, og vagninn eða hvað þú kallar það. — Þetta er hryssa, madam . . og ég á hana og vagninn, hún er ákaflega fjörug og ég er á leið- inni í garðinn að liðka hana. I — Til að sýna öllum nýja vagn inn þinn, geri ég ráð fyrir. Mér leiðist þessi blái og rauði litur — alltof skræpóttur . . . og svo hef- urðu hestasveininn í sömu litum. Upp á hverju tekurðu næst? Það er ekki undarlegt, þótt þú lendir í klónum á fjárglæframönnum, góði minn. Hún leit frá frænda sínum á Horatiu. Hún hugðist ekki reka á eftir, en svo virtist sem þau væru mjög vingjarnleg hvort við annað nú þegar, og þetta hafði gengið fljótar fyrir sig en hún hafði þorað að vona. — Ef þú ætlar í ökuferð í garð- að flytja?" „Heldur fyrr en seinna. Það er bara versti gallinn, að þú kemst ekki héðan nógu fljótt. Auðvitað veiztu, að beztu íbúðirnar er að fá í miðborginni“. „Ég get ekki borgað jafnháa leigu og til þarf“, sagði hún. „Ég á ekki svo mikla peninga". „Þú færð nú allavega eitthvað fyrir íbúðina hérna. Og auk þess . . . “ Heldurðu áfram að græða, var hann nærri búinn að segja. En hann gerði það ckki, því að hann þóttist viss um, að hún yrði fyrst örugg um að græða, þegar hún væri flutt í vel búna og þægilega íbúð á góðum stað. Og til þess þurfti hún meiri peninga. Pen- ingar skapa peninga. Hann vissi, að hún mundi reyna að fá hann til að borga fyrir sig nýja íbúfi „Heyrðu, gamli minn!“ sagði hún. „Gætir þú ekki . . . “ „Kemur ekki til mála. Þú skalt ekki einu sinni látá þér detta það í hug. Ég stunda enga góðgerða- starfsemi. Það er ekki ég, sem á að stofna fyrirtækið, ég er eng- inn Hartog“. „Það er reyndar ekkert nauðsyn legt, að þú GEFIR mér pening- ana“, sagði hún. „Kanntu eitthvað illa við þig hérna. Mér hefur allt- af fundizt þú hafa svo góðan tíma“. „Hartog er sá eini, sem hefur í raun og veru kunnað verulega vel við sig hér“, sagði hann. „Lánaðu mér peningana. Ég skal borga þér þá aftur“. „Fimm hundruð í hvert skipti“, sagði hann, og kumraði í honum. „Nei, það gengur ekki“, sagði hún. „Ég tek hundrað í hvert skipti sem þú heimsækir mig, og tek hin fjögur að láni“. „Þetta er ekki svo slæm byrj- un“, sagði hann fullur aðdáunar. Hún var óneitanlega verulega 'Snjöll. „Lánaðu mér blýant og blað“, sagði hann. „Snúðu þér við“, sagði hún. Hann lá á vinstri handlegg henn- ar. Hún klifraði yfir hann út á gólf og sótti bláu minnisbókina sína og kúlupennann. „Hvað gerirðu með þessa?“ spurði hann og benti á minnisbók ina. „Ég nota hana, þegar ég er að reikna og ríf svo úr henni blöðin jafnóðum“, sagði hún. Hann fór sjálfur að reikna. „Ég legg af slað til Rússlands í júlí- lok“, sagði hann. „Þá gel ég ekki komið í þrjár vikur, og þegar égl kem heim aftur, fer ég til Egypta \ lands og verð þar viku . . . það hefst eitthvað upp úr því, eitthvaðj mikið, þér er óhætt að trúa mér . . . Þú færð sem sagt ekkert frá mér aS minnsta kosti í mánuð. Og þar fyrir utan kem ég áreiðan- lega aldrei oftar til þín en einu sinni í viku. Það verða sem sagt kringum tuttugu þúsund á ári“, sagði hann loks. Tuttugu þúsund! cndurtók hann með sjálfum sér. Hún græðir tuttugu þúsund á mér einum — og er skattfrjáls að auki. Og þetta fær hún allt fyrir þrjár eða fjórar nætur í mánuði, þrjá eða fjóra seinniparta eða tvo, þrjá tíma fyrir hádegið. Ja, hjálpi mér allir heilagir! . . . Morgun æinn hafði hann komið snemma til borg arinnar og minnti að hann ætti að lcoma til viðtals í bankann klukk- an tíu fyrir hádegi til að ræða um lán fyrir umboðið í Argentínu. Þá komst hann að raun um, að hann átti ekki að mæta í bankanum fyrr en klukkan tvö eftir hádegi. Tím- anum, sem hann beið, hafði hann eytt hjá Rosemarie. Bruster hafði aldrei dregið verzl unarvit Rosemarie £ efa. Þegar hann fór að tala um þetta þarna um kvöldið, hafði honum þótt mjög líklegt, — þó að hann væri ekki alveg viss, — að hún fyndi cinhvcr ráð til að mæta auknum útgjöldum, ef til kæmi, að hún flytti í nýja og glæsilega íbúð. En samt sem áður datt honum ekki í hug, að hún væri svona snjöll. Hann gat ekki imyndað sér, hve langt hún kæmist 'með þessu áframhaldi. Og frá Hartog hafði hún fengið meira, miklu meira en frá honum! Kannske átti hún eftir að finna fleiri, eins og Hartog! „Segðu mér“, sagði hann og lagði frá sér pennann, „hvað var það eiginlega, sem Hartog var að sækjast eftir hjá þér?“ Rosemarie svaraði ekki. Þú getur spurt sjálfan þig, eins og ég, hugs- aði hún. Hún hafði oft verið að velta því fyrir sér sjálf, hvað hefði komið honum til að útvega henni þessa íbúð og búa svona um hana eftir nóttina í Heidelberg. Hún hafði aldrei fundið á því neina fullnægjandi skýringu. „Ég veit það ekki“, sagði hún loks og yppti öxlum. inn, sagði hún, — finnst mér, að þú ættir að bjóða ungfrú Pendle- ton með þér, ef hún hefur ekkert á móti því? Ég er viss um, að hún hefði gaman af að skreppa i smá ökuferð og ef hesturinn þinn . . . fyrirgefðu, hryssan . . . skyldi taka upp á einhverjum skrípalátum, skaltu láta stúlkuna um að stilla hana. Hún hefur vit á að fara með hesta, telpan, ég get borið vitni um það. Horatia andmælti. Hún kvaðst ekki vilja gera Hudson þá van- virðu að aka með honum með sjál og hatt Bettyar, en hann sagði henni, að hann hefði ekki hugsað sér að aka til Hyde Park, þar sem allt yfirstéttarfólkið kom um þetta leyti dags og Horatia myndi gera sér ánægju að koma með. — Ég var að hugsa um Regents Park, sagði hann. — Það er miklu skemmtilegra þar — næstum eins' og úti í sveit, og ekki mjög margtj fólk. Ef þér viljið frekar hafa hatt, mun enginn vcita yður neina eft- irtekt. | Lafði Wade var sammála þvi, að Regents Park væri vel viðeig- andi staður, og Horatia hljóp ánægð upp á herbergið 'il þess að skipta um föt, Meðan hún var uppi, sagði lafði Wade Hudsón frá hinni róman- tísku sögu ungfrú Pendleton, og þegar hún nefndi upphæðina, sem unga konan myndi erfa, leit hann á hana, svo rak hann upp skelli- hlátur. — En það er dagsatt, sagði lafð in dálítið fýld yfir því, að nokkur skyldi geta fengið af sér að hlæja að þessu. — Faðir þinn hefur athugað, málið, og sagan er sönn í hverju einasta smáatriði. Hann sagði mérj það sjálfur í gærkvöldi. Það var. þess vegna, sem ég bað hann að senda þig hingað í mofgun, og ég er sannarlega ánægð með það,| Hudson. Hún klappaði honum í viðurkenningarskyni á vangann. — Byrjunin er mjög góð. — Byrjun á hverju! Hann leit með vilja skilningsvana á hana. en augu hans glitruðu af glettni. — Byrjun á hverju, kæra frænka? — Þtí veizt fullvel, hvað ég á við! Hún leit gröm á hann. — Við faðir þinn höfum ákveðið, að þú gangir að eiga ungfrú Pendleton.( — Er það satt? Það kemur mér á óvart . ! Það hefði mér aldrei dottið í hug! — Þetta er ekkeri gamanmál! Þau heyrðu Horatiu koma niður stigann, og lafði Wade greip þétt- ingsfast um armlegg hans — Reyndu að nota tækifærið, sem þér býðst, Hudson! Þú færð áreið anlega ekki’ annað eins aftur. Og jafnvei þóti hann hlægi. l’ar hún viss um, að hún hefði sáðj fræi, sem myndi fesia rætur í. huga hans, og til að hvetja hann dálítið, tók hún upp peningabuddu •sína og stakk fimm gullpeningum í hönd hans, um leið og Horatia kom í ljós í dyrunum. Lafði Wade gat ekki að sér gert að þykja vænt um þennan unga mann, þótt hann væri svona ógæt- inn í peningamálum. Hann fylgdi Horatiu út í vagn- inn. — Ég veit, að ég lít óskaplega út, sagði Horatia. — Betty hafði laglegt andlit, og hún var jafnvel lagleg með þennan hatt. En and, lit eins og mitt heimtar stóran hatt, sem vekur svo mikla eftir- tekt, að það gleymist að gá, hvað er undir honum. Hann hló hátt, þegar hann hjálp aði henni upp í vagninn, og þegar hann leit um öxl, sá hann, að frænka hans stóð við gluggann og brosti sigurviss. — Hún var fégráðug,. gömul norn, hugsaði hann og hugleiddi, hvort Höratia væri svo saklaus, að hana grunaði ekki, hvernig frænk- an hugðisi nota hana. En fjand- inn sjálfur! Hann vildi ekki taka þátt í slíku. 10. KAFLI. Horatia setist upp í vagninum og greip um taumana. Hr. Cranlc- croft kom á eftir og greip táum- inn, en litli hestasveinnnn klifrað- ist bak við og svo óku þau af s’að. Þegar þau óku inn í Oxford Street, hrósaði Horatia eiganda hestanna fyrir hans góða smekk og þekkingu á' hestum. 14 T 11' ’ \ N , fimmtudaginn 29. nóvember 19G2

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.