Tíminn - 20.12.1962, Síða 14

Rosemarie Nitribitt EríchKi iby:
* ■
, DÝRASTA KON/ [ HEII WS
„Inni í -herbergi“, sagði Roáe-
.márie.
„Gerðu það snöggvast“, skipaði
hann.
Hún hikaði, en fór svo inn í
hertfergið. Spólurnar fóru strax
, að snúast.
„Segðu eitthvað", kallaði hann
í gegnum opnar dyrnar. Hann beið
um stund og hlustaði. Þegar hann
heyrði ekki neitt, fór hann fram
á eftir henni. Hún stóð reykjandi
hjá legubekknum.
„Sagðirðu nokkuð?“ spurði
hann.
„Hvað átti ég að segja?“ svar-
aði Rosemarie.
„Drottinn minn dýri! Bara eittt-
hvað.“
„Já, hvað?“, spurði Rosemarie
ákveðin. Og nú horfði hún á hann
eins og köttur, sem er í þann veg-
inn að ráðast á annan kött.
„Hérna", sagði hann og tók
tímarit, sem lá á borðinu. „Lestu
eitthvað upphátt, — heyrðu ann-
ars, h!vacía vitleysa. Við eriím
búin að tala inn á það. Þú mátt
bara slökkva á þvi.“
Rosemarie beygði sig yfir legu-
bekkinn og þrýsti á hnappinn.
Wallnitz fór aftur fram í eld-
húsið, lét spóluna vinda ofan af
sér aftur, ýtti á takkann og beið.
Ekkert hljóð.
Það er eitthvað að því, hugs-
aði hann. En litla, græna 1 j 6sið
blikaði eðlilega, þegar hann stillti
tækið rétt. Hann gat ekki skilið,
hvag var að. Af því að hann var
forsjáll, hafði hann tekið með sér
spólu með músík á. Hansn skipti
um spólu, o-g músíkin skilaði sér
alveg eðlilega. Svo að það eru þá
hljóðnemarnir! En það voru nokk
ug margir hljóðnemar á staðnum,
það gat ekki verið, að þeir hefðu
allir bilað strax. Höfðu leiðslurn-
ar slitnað? Hann hafði líka tekið
meg sér teikningu af leiðslukerf-
inu, þar sem sást, hvernig þær
lágu.
Leiðslurnar frá hljóðnemunum
komu saman á einn stað bak við
vegginn, sem innbyggði klæða-
skápurinn stóð við og lágu þaðan
í einni leiðslu bak við gólflistann
fram í eldhús. í eldhúsinu komu
þær út úr veggnum bak við matar-
skáp og lágu þaðan vel faldar inn
í skápinn, þar sem tækið sjálft
var falið. Það var ekki líklegt,
að leiðslurnar hefðu rofnað.
WaUnitz flaug í hug, að verið
gæti, að konan hefði skemmt
’leicíslurnar, meðan hún var að
-gera hreint, og orðið hefði skamm-
hlaup í þeim við einhvers konar
titring í húsinu um kvöldið. En
þegar hann aðgætti fráganginn í
eldhúsinu betur, varpaði hann
frá -sér þeirri hugmynd. Hvítir og
gljáandi eldhússkáparnir náðu al-
veg niður í gólf og ekki hægt að
koma við neinum sóp á bak við
þá.
„Hjálpaðu mér svolítið“, sagði
hann. Hann var ákveðinn í að
komast til botns í málinu. „Við
skulum draga skápinn aðeins
fram.“
„Hvað ætlarðu að gera?“ spurði
Rosemarie.
„Tækið er í ólagi“, sagði hann.
„Það hlýtur eitthvað að vera að
leiðslunum, sem koma út úr
veggnum hérna á bak við.“
„Ert þú einn af þeim, sem vita
allt?“ jagði hún. Hún hjálpaði
honum hálfnauðug.
Þegar þau voru loks búin að
færa -skápinn örlítið frá veggn-
um, sá hann leiðsluna. En hann
sá meira en eina. Þar sem dálítið
•gildur, svartur þráður kom út úr
veggnum, var þunn, grá leiðsla
tengd við hann, lá svo til vinstri
og hvarf á bak við eldavélina.
Hann fór að skoða teikninguna.
Þessi granna leiðsla var ekki
merkt inn á hana. Hann gat ekki
ímyndað sér, hvaða hlutverki hún
gegndi, þar eð hún lá ekki í áttina
að forstofunni og dagstofunni,
heldur ytri veggnum í eldhúsinu.
„Við verðum að færa allt til“,
sagði hann.
„Þú kemur hingað og rótar öllu
til eins og svín og setur allt á
a-nnan endann í eldhúsinu", sagði
Rosemarie [ mótmælaskyni.
„Það er ekki hægt að komast
hjá því, kæra ungfrú“, sagði Wall-
nitz ísmeygilega.
Því betur var eldavélin á hjól-
um. Þegar þau voru búin að ýta
fram stóra matarskápnum, var
leikur einn að draga hina fram.
Það gat W-allnitz gert hjálpar-
laust. Hann skoðaði vel staðinn,
þar sem gráa leiðslan greindist
frá þeirri svörtu. Hann losaði var-
lega einangrunarbandið, sem sam-
skeytin höfðu verið vandlega vaf-
in með. Og viti menn! Þá fann
hann það, sem hann bjóst við: þar
var annar hljóðnemi og frá hon-
um aukaleiðsla, þannig að allt,
sem telcið var upp á tækið í eld-
hússkápnum, gat líka sá heyrt,
sem komið hafði fyrir öðru tæki
við hinn endann á gráu leiðsl-
unni. . . . Nú var spurningin:
hvert lá hún?
Sjá, hvernig þessi kvenmaður
hagar sér! hugsaði Wallnitz. Þarna
stendur hún eins og staur, rétt
eins og þetta komi henni ekkert
við! Ekki svo slæm leikkona . . .
Hann fylgdi nýju leiðslunni eftir.
Neðst gegnum gluggakarminn
hægra megin hafði verið borað gat
og leiðslan tekin út gegnum það.
Wallnilz opnaði gluggann. Leiðsl-
an var fest með örsmáum klemm-
um og lá upp eftir gluggakarm-
inum og þaðan upp eftir húshorn-
inu, unz hún hvarf inn undir þak-
rennuna. íbúðin hennar Rose-
marie var á efstu hæð, — fyrir
ofan var ekkert nema þakið.
„Hefurðu loftskompu þarna
uppi?“ spurði hann.
„Það er ekkert í henni“, sagði
hún.
„Við skulum nú athuga málið“,
43
svaraði hann. „Hvar hefurðu lykl-
ana?“
Það var farið að dimma. „Við
verðum að koma öllu í lag aftur“,
sagði hún. „Þú verður að faia
rétt strax“.
Hann hafði vanmetið hana. Hún
er ekkert nema frekjan, hugsaði
Wallnitz.
„Þú svarar ekki neinum hring-
ingum“, sagði hann. „Þú verður
að taka þér frí í dag. Komdu svo
með lykilinn.“
Nú fór hún fyrst að láta til sín
taka. Allt í einu byrjaði hún að
gera hróp að honum og hljóða.
Henni var þetta meðfætt, en beitti
líka þessari aðferð. Þegar hún brá
sér í þennan ham, flúðu flestir.
Wallnitz lét sér ekki bregða
hið minnsta. Hann hugsaði bara
sem svo: ég þori ekki að skilja
hana eina eftir hér niðri, þá
hringir hún bara eða finnur upp
á einhverju asnastriki. Hún verð-
ur að koma með mér. En ef hún
fer nú að öskra í stiganum, rjúka
allir íbúar hússins upp til handa
og fóta . . . Svo fór hann að öskra
á móti. Hann öskraði þannig einu
'Sinni eða tvisvar á árf í skrifstof-
unni. Þannig hjó hann á sína
Gordionshnúta. Það var gamal-
kunn og árangursrík aðferð, þegar
annað brást, en það mátti ekki
beita henni of oft.
Rosemarie varð allt í einu dauð-
hrædd við þennan mann og þagn-
aði.
Samstundis hætti hann að
öskra. „Þarna“, sagði hann. „Nú
sérðu, að ég get meira að segja
öskrað betur en þú. Og hagaðu
þér nú skynsamlega, því að annars
skal ég sjá til þess, að þú græðir
ekki meira í bili.“ Hann vissi full-
vel, að það var ekki á hans valdi,
en hótunin hreif.
„En klukkan er alveg að verða
átta“, tautaði hún lágmælt.
„Ekki að kveikja ljósin“, sagði
35
fuglalífinu í kringum sig af ó-
skiptri gleði.
Dag einn, eftir að þau höfðu
gengið síðar til náða en venju-
lega, fór Latimer á fætur eftir
fárra klukkustunda svefn. Hann
gekk út í hesthúsið og hugðist fá
hest í útreiðartúr og reyna að
taka ákvörðun varðandi Lotty.
Honum gramdist ákaflega fram-
koma hennar kvöldið áður. Hún
hafði ekki aðeins krafizt þess að
fá að sitja kyrr hjá hr. Forrester
allt kvöldið, þar eð hann gat ekki
enn dansað, heldur hafði hún
einnig boðizt til að styðja hann að
matborðinu . . . og það var eng-
inn vafi á því, að hr. Ágúst hafi
tekið þessu tilboði með mikilli
ánægju.
Richard var á þeirri skoðun, að
eitthvað róttækt yrði að gera í
málinu.
Ekki komst hann í betra skap,
þegar hann rakst á Horatiu eina
fyrir utan hesthúsið, þar sem hún
var að bursta reiðstígvélin sfn.
Hún stóð með strá í munninum
og handleggirnir voru brúnir af
sólskininu.
Hr. Latimer stillti sér upp við
ALLAR HELZTU
MÁLNINGARVÖRUR
ávallt fyrirliggjandi
Sendum heim.
Helgi Magnússon & Co.
IHafnarstræti 19
Símar: 13184—17227
hlið Horatiu og leit niður á stutt-
klippt hárið hennar, og reyndi að
halda augnaráðinu frá fögrum
leggjum hennar.
— Svo að þér farið svona með
tímann?,, sagði Richard. — Mjög
kvenlegt athæfi að tarna.
Hún tók nærveru hans með jafn
aðargeði. Hún leit ekki stríðnis-
lega á hann, eða með kvenlegri
blíðu, og það voru engir spékopp-
ar í kinnum hennar.
— Já, sagði hún rólega, — eins
og þér sjáið, þá er ég að bursta
stígvélin mín. Mjög nauðsynlegt,
þótt það sé ef til vill ekki sem
kvenlegast. En ég er heldur eng-
in dama í þess orðs venjulegu
markingu, eins og þér vitið. Hún
hélt stígvélinu frá sér og virti
það fyrir sér, hallaði eilítið undir
flatt.
— Jeremías spýtir á sín. Hann
segir, að þau glansi sérstaklega
vel, en ég er ekkert lagin við það.
Eg drekk kannski ekki nóg öl. A3
minnsta kosti glansa mín ekkert
meira, þótt ég spýti á þau.
— Horatia! Hr. Latimer fann
reiðina sjóða í sér. — Þurfið þér
endilega að vera svona óhefluð í
tali? Og hve lengi hafið þér hugs-
að yður að vera hér á Merpleton
undir fölsku fla-ggi?
Hún horfði á stígvélin sín og
leit ekki við honum.
— Skiptir það nokkru máli,
hvað ég verð hér lengi? -spurði
hún sakleysislega. — Eða höfðuð
þér kannski í hyggju að ráða mig
til yðar sem hestasvein, þegar þér
hafið krækt í Lotty? Það var
stríðnisglampi í augum hennar, og
sjálfstraust hans hvarf gersam-
lega.
— Hvernig vitið þér, að ég
ætla að kvænast henni? spurði
hann reiðilega.
— Er það ekki rétt? sagði hún
MARY ANN GIBBS: SKÁLDSAGA
ERFINGINN
hissa. — Þjónarnir segja það. Og
það held ég líka, ef hún vill yður
þá, og ég býst varla við, að hún
hafi kjark í sér til að hrygg-
brjóta yður. Eg hef heyrt, að
Reddings sé mjög glæsilegt setur.
Og svo hamaðist hún við að bursta
hitt stígvélið.
Hann kærði sig ekkert um að
ræða um tilvonandi konu sína við
Horatiu og honum gramdist,
hvernig hún talaði um eign hans.
— Vinir yðar mundu sjálfsagt
ekki kæra sig um að hugsa um
yður eins og hestasvein . . . í sam-
félagi við aðra hes.tasveina, og . . .
stamaði hann loks.
— ... hesta, botnaði hún fyrir
hann, þegar hann hikaði.
— En ég á enga vini — það
er að segja enga, sem kærðu sig
um það, þótt þeir vissu það. Hún
nuddaði stígvélið og hélt áfram:
— Það er satt, sem sagt er, að
hestur er bezti vinur mannsins.
Jerry segir það, og Jerry veit bezt
allra. Þeir menn, sem ég hef hing-
að til hitt, hafa aðein-s hugsað um
eitt.
Hr. Latimer brá svo í brún, að
hann kom ekki upp orði, en þegar
hún hólt áfram, leit hann samúðar
fullur á hana.
minnsta kosti, vegna þess að hann
vildi ná peningunum mínum. Svo
var það vinur hans, hinn and-
styggilegi Rankin kafteinn, sem
hafði hugsað sér að kvænast pen-
ingunum mínum . . . og skipta
þeim með frænda mínum, þótt
það væri tvímælalaust galli, að ég
þurfti að fylgja með og hann gat
ekki skipt mér líka! Svo var það
lafði Wade og viðbjóðslegi bróð-
irinn hennar, sem héldu, að þau
gætu troðig mér í hjónaband
með Hudson, sem var ástfanginn
af annarri stúlku. Og svo bróður-
sonur hr. Chuldleighs, sem stakk
af með öll auðæfin og lét mig
sitja eftir auralausa og þar með
óvelkomna alls staðar. Hvað átti
ég að gera? Reyna að fá stöðu sem
| þjónustustúlka? Eg hefði sjálfsagt
j getað þvegið diska . . . eða átti ég
| að gera það eina, sem ég get og
elska framar öllu . . . að dunda
|við hesta? Og þar eð ég var svo
heppin að rekast á Jerry einmitt
|þá, fannst mér það vera sjálfsagt
mál. Hestar skyldu það vera, og
- hestar urðu það.
I Kæti hennar, og það, að hún
j var alveg laus við sjálfsmeðaumk-
un og skynsemin, sem gekk eins
! og rauður þráður gegnum frásögn
— Þeir hafa bara verið að hugsa j hennar, gerði honum ómögulegt
um peningana mína.hélthúnáfram
og talaði fremur við sjálfa sig en
hann. — Fyrst var það frændi
minn, sem setti á svið nokkur
slys . . það heldur Jerry að
; að malda í móinn. Hann horfði á
I hana og braut heilann um, hvað
i! það væri við þessa ókvenlegu
stúlku, sem heillaði hann gegn
vilja hans.
— Svo virðist sem þér hafið
gleymt einni hlið málsins, sagði
hann og rödd hans skalf eilítið. —
Og það er, að maður í sæmilegri
þjóðfélagsstöðu myndi hika anzi
lengi við að kvænast ungri stúlku,
sem ekki aðeins hefði sézt í hesta-
sveinsbúningi, heldur hefði og
starfað sem hestasveinn í þjónustu
annarra.
— Haldið þér kannski, að slík-
ur maður vildi frekar stúlku, sem
hefði þvegið diska í þjónustu
annarra? sagði hún þurrlega.
— Nei . . það er að segja . . .
já. Hann sá, að hún hló að hon-
um aftur, og hann bölvaði með
sjálfum sér, er hann sneri sér frá
henni og gekk aftur til hússins til
að eta morgunverð. Hann hafði
misst af útreiðartúrnum, og hann
hafði enga matarlyst, en þegar
máltíðinni var lokið, gekk hann á
fund herra Williams og bað hann
formlega um leyfi til að mega bera
upp bónorð við Lotty.
Það var aðeins ein leið til að
útrýma Horatiu úr huga sér, og
hún var að setja aðra í hennar
stað, og það eins fljólt og unnt
varð.
17. KAFLI.
Þegar hr. Latimer hafði hugsað
um, hvort hann ætti að biðja
Lotty Grant, hafði honum aldrei
komið til hugar, að hún myndi
gerast svo djörf að hafna honum.
Eftir að hafa fengið blessun sir
T f M I N N, fimmtudafurÞ/n 20. des. 1962.
14