Tíminn - 17.01.1963, Blaðsíða 8

I
» jWBaiwf'ggW’Wg
brottför var ákveðin, annað
hvort um tíuleytið um kvöldið
eða þrjúleytið um nóttina. —
Jafnframt sagði Eggert mér,
að hann myndi sennilega ekki
verða með skipig í þessari
ferð, heldur nafni skipsins,
Víðir stýrimaður Sveinsson.
sem taka mun við því, þegar
Eggert tekur við nýja s>kipinu-
sem afhent verður i febrúar
lok.
Þegar ég kom suður í Sand
gerði um tíuleytið um kvöldið
var vandalitið að sjá, að ekki
yrði farið út á næstunni. Skip
ið var enn hálffullt af síld og
engin löndun í gangi. En Víðir
hughreystj mig, þegar ég náði
fundi hans, og sagði mér, að
örugglega yrði farið um nótt-
ina, löndun hæfist að nýju um
ellefuleytið. Og þetta reyndV'
allt rétt. Um þrjúleytið voru
landfestar leystar og skip'ð
þokaðist hægt frá hafnarbakk
anum og út hina vandrötuðu
útsiglingu frá Sandgerði. Mér
flaug í hug, hvort þag væri
ekki dálítið einkennandj fyrir
íslenzkt atvinnulíf á vorum
dögum, að mesta aflaskip ís-
lenzka flotans, skuli þurfa að
sæta sjávarföllúm, til þess að
komast út úr heimahöfn sinni
til þess að afla fengs og tekna
og það þótt næstum helming
ur ríkisstjórnarinnar okkar
væri til þings kjörinn úr þvi
kjördæmi, sem höfnin er í, en
sleppum því ....
Það hafði hvergi frétzt al
síld nema á austursvæðinu. í
síðasta túr hafði skipið feng'P
í sig skammt fyrir austan Vest
mannaeyjar, en síðan hafði síid
in haldið hratt austur á bóg
inn Hún var víst komin alla
leið austur að Alviðru. Viðir
kallaði á Freyju, sem var stödd
vestur í Jökuldjúpinu, en hún
hafði ekkert fengið; síldin stóð
þar enn þá svo djúpt, að ekki
var viðlit að veiða hana. aÞð
var því. ekkert um annað að
ræða en halda austur á bóg-
inn.
Það var ekkert að sjá nema
haf og myrkur og svo ljósin
í landi. Ég lagði mig því fljót-
lega og vaknaði ekki fyrr en
sól skein glatt á himni. Sama
blíðviðri hélzt og horfur voru
góðar. Það eina, sem skyggði
á ánægju áhafnarinnar var
það, að engar horfur voru á
því, að við næðum á miðin,
fyrr en síldaróvinurinn tungl-
ið, væri kominn hátt á loft, og
því ekki góðar veiðihorfur fyrr
en undir næsta morgun. Birt-
an stóð ekkj lengi. Við vorum
ekki komnir langt austur fyrir
Vestmainaeyjfar, þegar birtu
tók að bregða. Mýrdalsjökull
skartaði fannhvítur í norðri,
Hjörleifshöfði teygði kollinn
upp fyrir hafflötinn í austrinu
og enn var langt til fyrirheitna
staðarins.
Fréttirnar, sem bárust af x
miðunum, gegnum talstöðina,
voru hvergi nærri glæsilegar.
Skipin veiddu lítið. leitarskip-
ið Guðmundur Péturs lóðaði g
síld ,en hún hélt sig djúpt og
þar við bættist, að það litla
sem veiddist var smátt. Hljóð-
ið var langt frá því að vera
gott í körlunum, þegar þeir
voru að tala saman og þeir á
Víði II, voru langt frá því að
vera bjartsýnir. Ég held að ég
hafi verið eini maðurinn um
borð, sem var viss um, að allt
hlyti að ganga vel, ég gat með
engu móti sætt mig vig annað
en Víðir II hlyti að veiða síld
nú eins og-venjulega, þótt ég
hefði lágt um þær hugsanir
mínar.
Er við vorum komnir austur
undir Hjörleifshöfða bárust
af því fregnir, að þeir væru
farnir ag fá hana vestar, und-
— Hvemig lízt þér á að fara
á sjóinn?
— Vel, ef þú getur komið
mér á almennilegt Skip.
— Það skalt þú sjá um sjálf
ur.
Þessi orðaskipti fóru fram
á ritstjórnarskrifstofu Tímans
dag einn í síðustu viku. Auð-
vitað greip ferðahugurinn mig
strax, og ég fór að kynna mér,
hvar þau skip væru stödd, sem
mest væri varið í að fara út
með. Af eðlilegum ástæðum
beindist athyglin fyrst og
fremst að því skipi, sein
frægast er allra íslenzkra fiski
skipa, Víði II., en þegar ég
reyndi að ná í aflakónginn,
Eggert Gíslason, var skipið ný-
farið á veiðar. Þag var ekki
fyrr en á fimmtudagsmorgun-
inn, að samband náðist við
hann. Hvort ég gæti fengið að
fljóta með? Jú, ég hef aldrei
bannað neinum það, ef hann
er ekki fyrir. Það er laus koja
í bátnum og þú getur fengið
að liggja í henni. Þar með var
það afráðið.
— Það er bara óvíst hvenær
vig förum, sagði Eggert. Það
er löndunarbið hjá okkur
núna, og svo getum við ekki
farig út héðan úr Sandgerði
á fjöru, hér verðum við að sæta
sjávarföllum. Þú skal hringja
í mig seinna í dag.
Löndunin dróst. Þegar komið
var fram á kvöld var auðséð
að ekki yrði úr förinni fyrr en
næsta dag og sá dagur leið
einnig fram eftir, án þess lönd
un lyki. Það var ekki fyrr en
undir kvöld á föstudegi, að
Silfur hafsins háfað Inn fyrir borðstokkinn . . .
T f M I N N, fimmtudagur 17. jan. 1963.