Tíminn - 17.01.1963, Blaðsíða 14

•* r<.
I
{
67
„Jú, hvort því fellur vel hvoru
við annað,“ sagði hann.
„Fellur vel?“
„Elskar hvort annað, ef þú vilt
það heldur ... . “
„Þú elskar hana þá?“
„Hverja?"
„Er nokkur önnur en Aðalheið-
ur, sem þú gætir elskað?“
„Eg átti við Aðalheiði", sagði
hann.
„Þú ert eins og hryssan mín,
hún Stella,“ sagðli hún. „Hún
stekkur glæsilega yfir hindrun,
sem er 1.40 á hæð, án þess að ég
þurfi að hreyfa legg eða lið, en ef
hindrunin hækkar um fimm senti-
metra, snarstanzar hún. Hvað er
hindrunin há?“
„Einn og áttatíu," sagði hann.
„Og hvernig spora notar þú?“
„Hefurðu nokkurn tíma látið
Stellu stökkva hærra en einn og
áttatíu?“ spurði hann. En hún var
þegar búin að vinna taflið. Bros
færðist yfir andlit hans, og hann
sagði: „Það er kannski jafngott,
að þú fáir að vita það.“
Hún sagði ekkerl, — bara beið-
„Það er þessi stúlka . . . þú
veizt . . . “
Hann sagði henni einu sinni, að
allt væri búið að vera milli sín og
stúlkunnar, sem hún hafði séð í
Wiesbaden. En nú vissi hún strax,
hverja hann átti við. „Ó“, sagði
hún. „Hvað hét hún nú aftur?“
„Rosemarie“.
,„Ó, já“, svaraði hún. „Ertu enn
með henni? Eg hélt . . . “
„Að ég hefði gefið hana upp á
bátinn. Það gerði ég líka fljótlega
eftir að ég kynntist henni.“
„Já, það sagðirðu mér.“
„En svo rakst ég á hana aftur;
hún kom inn á barinn hérna á hót-
elinu. Þá hélt ég, að það hefði
bara verið tilviljun, en ég er nú
kominn á dálítið aðra skoðun
núna. Hún þekkir Bruster, —
hann var hér líka þá“.
þessa peninga," sagði Rosemarie.
„EM? hann. Eg þekki hann.“
„Jæja, fyrst þú þekkir hann ...“
sagði frú Gram. „En ég mundi
allavega leita til lögfræðings. Eg
skal segja þér, að Lára, fyrrver-
andi tengdadóttir mín, heimtaði
tvö hundruð mörk á mánuði af
syni mínum, þegar þau skildu, en
svo snerum við okkur til herra
Kochrind og báðum hann um lög-
fræðiaðstoð, og hann sýndi henni
í tvo heimana. Nú fær hún sjö-
tíu.“
ROSEMARIE SNERI SÉR til
herra Kochrinds og bað hann um
aðstoð og lögvernd. Sá ágæti mað-
ur hafði aldrei á öllum sínum
starfsferli komizt í kynni við við-
skiptavin af neitt svipuðu sauða-
húsi og Rosemarie. Hann sann-
færðist um það undir eins og
hann var búinn að heimsækja
hana f íbúðina hennar, að rétt-
lætið væri hennar megin. Hann
skorti sem sagt það raunhæfa mat
á viðfangsefninu, sem er skjlyrði
þess, að vel fari. Það var einn af
ókostum hans sem lögfræðings,
auk þess sem hann skorti hæfilega
þolinmæði.
Þetta mál varð sífellt umfangs-
meira og tók á sig alls konar
kynjamyndir alveg þangað til
Rosemarie var myrt og olli því, að
Walter Kartberg riðaði lengi á
barmi gjaldþrots. Síðustu mánuð-
ina, sem Rosemarie lifði, var hann
dæmdur til að endurgreiða henni
lánið með 50 mörkum á viku, og
hún krafðist þess, að hann kæmi
sjálfur með peningana klukkan
tíu á hverjum mánudagsmorgni.
Það heimtaði hún eftir að hann
sagðist hafa sett fimmtíu marka
seðil í umslag og sett það í póst
á sunnudagsmorgni, — ekki þó í
ábyrgðarpóst. Auðvitað laug hann
í það sinn, — enda komu pening-
arnir ekki fram á mánudagsmorg-
uninn. Og eftir að honum var gert
að fara alltaf til hennar í eigin
persónu á mánudögum, kom hann
þangað stundum einungis til að
tilkynna henni, að hann gæti ekki
borgað þá vikuna. Hefði Rose-
marie átt 50 rr;örk hjá einhverj-
um öðrum þessar síðustu vikur,
sem hún álti ólifaðar, hefði hún
ekki einu sinni nennt að lyfta
símtólinu til-að krefja skuldunaut-
inn um greiðsluna.
Þetta hæpna fjármálaævintýri
hélt ekki aftur af henni að gera
fleiri svipaðar vitleysur. Hinir
forríku vinir hennar úr hópi iðn-
rekenda höfðu enga hugmynd um
það. Þeir urðu bara varir við vax-
andi taugaspennu hjá vinkonu
sinni. Það fór að brydda á meiri
skapvonzku hjá henni en áður, og
það þurfti sama og ekkert til að
hleypa henni upp, þá var hún óð-
ar farin að rifast og skammast.
Sérstaklega var Bruster óánægður
með þessa breytingu, sem varð til
þess, að hann kom mun sjaldnar
en áður í heimsókn. Og áreiðan-
lega hefði hann heldur ekki
komið jafnoft og hann þó gerði,
ef það hefði ekki verið vegna
upplýsinganna, sem streymdu til
hans um Hartog fyrir tilstilli
Rosemarie.
NOKKRUM MÁNUÐUM eftir
að Hartog fór að venja komur sín-
ar til Rosemarie, rakst hann öðru
sinni á systur sína á Palace Hotel.
Þau eyddu tímanum saman í ró-
legheitum fram áð hádegi. Að
undanförnu höfðu þau aðeins tal-
að saman í síma við og við og
nokkrum sinnum hitzt við hátíðleg
tækifæri í Essen, Köln og Frank-
furt.
Mörgu hafði fallið þessi hlé-
drægni illa og fannst eins og
hann væri að reyna að forðast
hana. Henni sýndist hann þreytu-
legur og óánægður. Nú þegar hún
sat andspænis honum 1 herberg-
inu sínu notaði hún sér rétt sinn,
sem hann hafði aldrei vefengt, til
að spyrja hann spjörunum úr.
Hún áleit sig eiga fullan rétt á
því, að hann sýndi sér trúnað sem
nákomnum aðila, — þó að ekki
væri að vísu hægt að ganga fram
hjá Aðalheiði. Hún spurði hann
hreint og beint, hvað að væri.
Hann sagði, að það væri ekki
starfið; auðvitað hefði hann mikið
að gera, en þeir væru nú fleiri.
Það var heldur ekkert að í verk-
smiðjunum hans. Þvert á móti
gekk framleiðslan og viðskiptin
prýðilega. Líka hjá DERLAG-verk
smiðjunum. — „Þú veizt, —
Baby Doll. Við erum næstum bún-
ir með hana. Ef allt gengur sam-
kvæmt áætlun, verðum við komn-
ir svo langt, að við getum hafið
tilraunir með hana eftir sex vikur,
kannski jafnvel í apríl. Þær hljóta
að vekja geysilega athygli. Við
erum búnir að finna upp brennslu
efni, sem stendur öllum öðrum
framar, svo að nú grípum við upp
í einu vetfangi allt, sem við höf-
um tapað á fimmtán árum. Eg
þori varla að hugsa um það . . .“
„Hvað er þá að?“ spurði Marga
þurrlega.
„Hvað áttu við?“ sagði hann.
„Hvaða látalæti eru þetta?“
sagði hún gremjulega. „Talaðu
ekki eins og fífl. Það gæti hver
blindur maður séð, að eitthvað
amar að þér. Gengur heimilislífið
á afturfótunum? Eg hitti Aðal-
heiði nýlega í Lech, og hún sagð-
ist líka vera áhyggjufull þln
vegna, en hún vildi kenna starf-!
inu um það, og ég gat ekki fundið
annað en allt væri í lagi ykkar á
milli.“
Hann leit upp.
„Það er sem sagt eitthvað öðru-
vísi en það á að vera?“ sagði hún.
„Ja,“ sagði hann, „öðruvísi . . .
Hvort allt er í lagi milli fólks eða
ekki, er auðvitað undir því kom-
ið, hvort fólkið sjálft „er í lagi“ “.
„Ekki eingöngu", sagði hún.
ANDLIT KONUNNAR
Clare Breton Smith
7
Eg spurði hana, hvort hún hefði
gert það, þegar hún kom til te-
drykkju viku síðar.
Hún leit sakbitin á mig.
— Ó, hamingjan góða, ég veit,
að það er skammarlegt, en . . .
sagði ungfrú Abby þér ekki, hvað
ég er löt? •
-— Hún sagði, að þú værir
kærulaus, sagði ég þurrlega.
— Kærulaus! Elisabeth hló glað
Lega. — En gott orð og alveg eftir
henni að nota það. Þetta verð ég
að segja landstjóranum, ég er viss
um, að hann verður hrifinn. Ung-
frú Abby fann alltaf afsakanir
fyrir mig.
Og hún er sennilega ekki eina
manneskjan, hugsaði ég.
— Segðu mér, Frances, hvernig
kanntu við þig í Mbane? Held-
urðu, að þér líki hér?
Eg hikaði. — Eg veit það ekki.
Hér er fallegt, en . . . en ég kann
svo vel við mig í London. Kannski
verðum við ekki mjög lengi.
— Já, veiztu, ég hef ekki hitt
manninn þinn enn þá. Hvernig er
hann í hátt?
Eg reyndi að lýsa Guy fyrir
henni.
— Hár og þrekinn, svarthærð-
ur, óþolinmóður, afskaplega dug-
legur, metnaðargjarn, hefur gam-
an af íþróttum, er ekta samkvæm-
ismaður . . . alveg andstæða mín.
— í sannleika sagt, Frances,
hvílík dyggðapersóna. Elisabeth
glotti. — Þú elskar hann mjög
heitt, heyri 'ég.
Eg fann, að ég roðnaði. Elisa-
beth svipaði til eiginmanns sins
að því leyti, að hvorugt þeirra
hugsaði út í, að sumt segir maður
ekki berum orðum.
— Við höfum verið gift í átta
ár.
— Og ég i bráðum fjögur. Það
er merkilegt, en stundum finnst
mér ég alls ekki vera gift. Hún
brosti. — Hefurðu eignazt marga
vini hér í borginni?
Eg leit hikandi á hana á báðum
áttum. — Al'lir eru mjög vinsam-
legir, en . . . en ég er hrædd um,
að ég sé ekki . . . ég hef ekki
sömu áhugamál. Eg spila ekki
bridge og mér leiðast kjaftasögur.
— Eg segi það sama, og ég veit,
hvernig það er. Allt þetta tal um
þjónana og krakkana. Þú átt eng-
in börn, er það?
— Nei, ég reyndi að svara ró-
lega. Hversu. oft hafði 6g ekki
svarað þessari spurningu síðustu
árin.
— Ekki ég heldur . . . Eg vil
ekki eignast börn, bætti hún á-
kveðin við.
Eg rétti úr mér og leit á hana.
— Hvers vegna ekki? spurði ég
forviða.
— Börn eru aldrei sérlega ham-
ingjusöm, er það?
— Eg var hamingjusöm, þegar
ég var barn.
— Þá hefur þú verið ein af fá-
um gæfusömum. Hún starði í átt
til fjallanna, svo sagði hún lágt:
— Eg get ékki afhorið þá tilhugs-
un að eignast baw og deyja svo
frá því. Móðurlaus börn eru svo
afskaplega einmana.
Eg bjóst við, að hún hugsaði um
bernsku sína. — En hví skyldir
þú deyja?
Ilún leit á mig. — Fólk deyr
svo oft . . maður getur aldrei
verið viss. Skyndilega færðist
ótti yfir andlit hennar. — Sumir
deyja, þótt þcir séu ekki veikir.
Hún reis á fætur, og ég skildi,
að hún vildi ekki tala meira um
þetta.
— Eg vildi óska, að þú hefðir
bíl og gætir komið og heimsótt
okkur, sagði hún.
Það leið mánuður, áður en ég
sá Elisabethu aftur. Eg hugsaði
um hana, spurði eftir henni og
komst að raun um, að hún var
ekki sterkbyggð, hún fékk oft
slæm köst f magann. Dagarnir
liðu þægilega, Næstum hvern dag
vorum við í kokkteilboðum, og ég
blómstraði upp við hlýju gull-
hamra Guys.
Hann keypti stóran Chevrolet,
hinn myndarlegasta bíl. Hann
hvatti mig til að læra að aka, og
eftir nokkurn tíma var hann orð-
inn sæmilega ánægður með mig.
Og svo datt mér það í hug einn
sunnudagsmorgun.
— Getum við ekki ekið út eftir
og heilsað upp á Elisabeth?
Guy lagði frá sér bókina. —
Hvaða Elisabeth?
Eg' starði á hann. —- En þú
hlýtur að hafa heyrt um hana?
Kunningjar okkar töluðu oft
um hana.
— Aldrei heyrt hennar getið.
Eg minnti hann á, að ungfrú
Abby hefði beðið, mig að heim-
sækja hana, að ég hefði hitt hana
hjá landstjóranum og að hún hefði
komið hingað og drukkið te.
Hann hrukkaði enn skilnings-
sljór ennið, og mér gramdist. —
Eg hef víst sagt þér frá hcnni,
Guy. Þú hefur áreiðanlega ekki
gleymt því.
Svo brosti hann.
— Ó, já, ég hef heyrt um hana,
mestu léttúðardrós staðarins,
kemst upp á milli hjóna og hvað
eina.
Eg var reglulega reið. — Það
er alls ekki satt! Skelfilegt slúður-
bæli er þetta!
Guy leit ertnislega og fyrirlit-
lega á mig í senn. — Hún er bara
•mjög ung, mjög lagleg og mjög
elskuleg, bætti ég við.
Guy blístraði. — Það er naum-
ast ,að þú tekur hana undir þinn
verndarvæng. Eg held, að ég verði
að kynnast þessu undri.
Og allt í einu óskaði ég, að ég
hefði ekki stungið upp á þessu.
Mér íannst sem eitthvað illt væri
í aðsigi.
— Það er kannski fulllangt, og
vegurinn er slæmur, sagði ég.
— Enga vitleysu, það er ákveð-
ið, að við leggjum af stað eftir
hádegisverðinn. Eg skrepp niður
í bæ, en ég kem fljótt aftur.
Eg horfði á eftir honum og
hugsaði með mér, að kannski
myndi hann gleyma þessu.
Kannski myndi hann byrja að
rigna. Kannski . .
En svo fór ekki, og klukkan tvö
ókum við af stað.
4. KAFLl
Við sáum veginn framundan
okkur, þar sem hann hlykkjaðist
eins og rauður þráður um slétt-
urnar. Guy ók varlega, því að veg-
urinn var víða holóttur og ójafn.
Stundum varð hann að skipta nið-
ur, þegar við ókum yfir ár og
læki, sums staðar var snarbratt,
og Guy lét þau orð falla, að veg-
urinn hlyti að vera alveg ófær,
meðan á regntímanum stóð.
Við ókum í gegnum svertingja-
þorp, og nokkur börn hlupu með-
fram veginum og hrópuðu til okk-
ar. Eg veifaði til þeirra og þau
veifuðu hrifin á móti.
Eg sat og hugsaði um allt og ekk
ert, þegar Guy stöðvaði bílinn svo
skyndilega, að ég þeyttist fram á
við. Hann bakkaði þangað til við
komum að skilti, sem mjög lítið
bar á. Það var með naumindum
hægt að greina áletrunina:
AMANZIMANINGI. G. ALDEN
— Hérna? spurði Guy, og ég
kinkaði kolli og við beygðum inn
á örmjóan og holóttan veginn,
þar sem grasið óx hátt milli hjól-
faranna. Eg velti fyrir mér, hvort
það væri tengdamóðir Elisabeth-
ar og ekki maður hennar, sem var
eigandi búgarðsins.
— Er húsið hér nálægt held-
urðu? spurði Guy.
— Það held ég ekki, sagði ég.
Það er meira en hálfa aðra mílu
frá þjóðveginum.
— 0, hamingjan hjálpi okkur.
f>að var eins og eilífðartími, sem
við ókum eftir holóttum vegin-
um, og fjöllin komu nær og nær.
14
T f M I N N, fimmtudagur 17 jan. 1963. —