Tíminn - 15.05.1963, Qupperneq 9

Tura stundum afbrýðisöm
út í myndir mðmmu sinnar
fsraelska listakonan Bat Yosef
kom hingaS fyrst fyrir tæpum
sex árum, þá nýgift íslenzka
listmálaranum GuSmundi Guð-
mundssyni, sem kunnastur er
undir listamannsnafninu Ferró.
Þá hélt hún sýningu í Sýningar
salnum viS Hverfisgötu, sem nú
er ekki til sem slíkur. Hún
kom hingað aftur árið 1960 og
sýndi þá myndir sínar í Boga-
salnum. Og nú þessa dagana
heldur hún hina þriðju sýn-
ingu hér á landi, í Listamanna
skálanum, hina langstærstu,
eins konar yfirlitssýningu
mynda, sem hún hefur gert á
þeim árum, sem liðin eru siðan
hún kynntist fslandi fyrst.
Þegar ég hitti frúna í Skálan
u-m á dögunum og spurði hana,
hvort þau Ferró og hún hefðu
gengið saman í skóla, svaraði
hún: „Nei, við kynntumst með
dálítið einkennilegum hætti.
Satt að segja var það á grímu-
balli, sem listamenn í Flórens
efndu til. Við vorum þar bæði
um það leytí að vinna hvort
í sínu lagi“.
— Haldið þið ekki gjarna
sýningar saman?
— Nei, það kemur sjaldan
fyrir. Og við höfum heldur ekki
sömu vinnustofu, heldur hvort
sína, með vegg á milli. Og í
veggnum höfum við símann og
grammofón. Við málum oft und
ir músik, og þá oftast jazz, obk
ur þykir gott að vinna með jazz
rytma. En sem sagt, þótt marg
ir haldi, að það sé sjálfsagt,
að hjón, sem stunda bæði mynd
list, hljóti að hafa samvinnu í
list, þá erum við ekki á þeirri
skoðun. Hjónaband eða fjöl-
skyldulíf er tvennt, og bezt að
halda því aðskildu.
— En nú hafið þið eignazt
dóttur. Hveraig gengur að vera
húsfreyja, móðir og listakona
í senn?
— Það er að mínu áliti erfið-
leikum háð, og hlýtur oftast
annað að vera á kostnað hins,
eiginkona eða móðir verður að
líða fyrir listakonu, eða öfugt,
og ég verð að segja sem er, að
ég hef mikinn metnað sem Usta
kona. Tura dóttir mín, sem nú
er þriggja ára, er stundum af-
brýðisöm út í málverkin mín.
Það kemur fram í því, að þeg-
ar vinir mínir koma stundum
að skoða myndirnar mínar,
reynir sú Utla að koma þar inn
á milli og trufla. Þó er þetta
ekki alltaf svo, heldur kemur
það líka hitt veifið þannig út
hjá þeirri litlu, að hún vill sjálf
taka þátt í öllu, láta athygl-
ina beinast meira að sér, þá
rýkur hún til, þrífur sjálf fram
myndir hverja á fætur annarri
og stillir þeim um til sýnis.
— Hvemig fellur ykkur að
búa í París?
— Það er mjög örvandi. Þar
mætast allir nýir straumar
eins og margar ár, sem stemma
að einum ósi. París orkar einnig
á mann líkt og áfengi. Maður
vill sífellt meira af henni. Mér
finnst ég verðl að heimsækja
fsland með ekki löngu miHihili.
Það er margt, sem dregur mig
hingað. En svo fer það svo
eftir nofckra hríð, að París dreg
ur mann til sín aftur af engu
minni krafti.
Um fyrstu kynni sín af ís-
landi kemst Ustakonan svo að
orði; „Eitt hið fyrsta, sem
greip athygli mína, þegar ég
kom til íslands, var vindurinn,
hið volduga, ósýnilega hvass-
viðri, sem feykir þó ekki á und
an sér laufum eða brýtur grem
ar, eins og annars staðar, held-
ur bítur sig inn í andlit manns
og sál. Síðan ég kynntist þessu
roki í fyrsta sinn, hefur það
verið þáttur í 'öllum málverk-
um mínum. Eg hef farið víða,
en hvergi hef ég orðið fyrir
eins djúpri reynslu hins raun-
verulega frelsis og þegar ég hef
þeyst á hestbaki um Kirkjubæj
arheiðina á Síðu. Að geta horft
yfir næstum því óendanlega víð
áttiu landsins, þar 'sem engin
tré þrengja að auganu. Að geta
riðið aleinn í þessari frjálsu
náttúru, á þessu sterkgræna
grasi, án þess að rekast á
nokkra mannveru á margra kíló
metra leið, blæs manni ekki að
eins í brjóst djúpri kennd frels
is, heldur og tilfinningu þess
að vera sjálfstæður einstakling
ur á þessari jörð, en ekki að-
eins dropi í mannihafi. Þessi
dýrmæta reynsla á sinn þátt í
.öllum verkum á þessaii sýningu
minni“.

Karlakór Reykjavíkur
KABLAKÓR Reykjavíkur stend-
ur nú á þeim merkilegu tímamót-
um, á starfsferli sínum að hafa
unnið í 36 ar undir stjórn Sigurð-
ai Þórðarsonar söngstjóra, sem nú
lætur af starfi og leggur hana í
bendur ungum og dugandi manni,
Jóni S. Jónssyni, sem nýlokið hef-
ur námi og tekur nú við því mikla
og umfaingsmikla starfi, sem Sig-
urður hefur byggt upp, og lagt
grundvöllinn að. Ef horft er um
öxl og í huga baft, hversu margvís-
legir erfiðlcikar hafa blasað' við í
fyrstunni, begar bókstaflega ekk-
ert var fyrir framan hendurnar,
nema áhuginn og viljinn, er vart
hægt annað en undrast hversu jafnt
og þétt hefur skilaðí áttina tilþess
sem vafalaust hefur verið fyrir-
hugað í fyrstu, eða þess frambæri-
lega kórs sem þorir að glíma við
ólík verkefni.
Svo sem eðiilegt er á svo löng-
um sta.rfsferli, hafa framfarirn-
ar oft komig í stökkum, en stund-
um hægt á sér og í einstaka tilfell-
nm brugðizt og allt er það sára
mannlegt, enda mikið atriði við
hvaða verkefni fengizt er.
Og nú keir.ur til kasta hins unga
söngstjóra a?> vinna úr því verk-
efni, sem hrnum er fengið í hend-
ur og skila áframhaldandi þróun
i rétta átt. Kórstjórn hans á sam
söngnum þann 6. maí s. 1. gefur
fulla ástæðu til að vænta hins
bezta frá hans hendi. Að vísu hafa
tenórarnir oft verið blæfallegri
en nú, og fyrsti bassi var á köfl-
um hrjúfari en ella, en heildar-
svipurinn víða ágætur. Efnisval
söngstjórans, var um margt gott,
og hluti efniskrárinnar, þræddi að
mestu grcin karlakórsverk að
undanteknum tveim dásamlegum
þáttum úr ..Cantiones duarum voc-
um“ eftir Orlando Di Lasso. Slik
verk eru vandmeðfarin sem brot-
hætt gler enda skorti nokkuð á
þann háleita og einfalda blæ, sem
þar útheimust. Tvö íslenzk verk
munu hafa heyrzt þarna í fyrsta
sinni, Harpa. indælt ljóð Jóns
Thoroddsen vig lag Skúla HaHdórs
sonar var ósamkvæmt sjálfu sér,
og sundurieitt. Hitt lagið eftir
söngstjórann Jón S. Jónsson nefn
íst Líf við ljóð Stefáns frá Hvíta-
I dal, var þokkalegt en ekki því lífi
gætt, sem vænta hefði mátt. Lít-
ið sænskt þjóðJag, raddsett af
Hugo Alfén, var aftur á móti mjög
fallegt og vel flutt. Seinni hluti
samsöngsim voru eingöngu banda
rísk verk. Tveir andlegir negra-
söngvar og annar þeirra sunginn
af Guðmundi Jónssyni, var mjög
vel af hend: leyst, og þurfti Guð
ii.undur þa: ag bjóða út öllum
styrkleika smnar raddar án þess
ag neitt vreri óhóflegt. Er vafa-
samt að nokkur ísl. söngvari kæm
ist nær því upprunalega, en Guð-
mundur gerði að þessu sinni.
Tónlist söngleiksins „West Side
Story“ eftir Leonard Bernstein, er
einföld, og létt, og felur í sér svo-
Bat Yosef kom meS dóttur stna hlngað að þessu slnnl. Hún heltlr
Tura og er þrlggja ára Á hverju sumrl er hún send einsömul austur
til ísrael til ömmu sinnar, þar sem hún dvelst í sumarleyfinu. Hún
er stundum dálítið afbrýðisöm út I málverk mömmu sinnar, þegar
gestirnir horfa allir á þau og enginn á hana. Þessa mynd tók Ijós-
myndari Tlmans, GE, af þeim mæðgum niðri í Llstamannaskála, þeg-
ar þær voru svo niðursokknar I samræður, að þær tóku ekki eftir
Ijósmyndaranum.
GUNNAR BERGMANN
kallaðan „iértan" músíkkjaraa, en
þegar búið er að fjarlægja hana
frá sínu rétta „Elementi“ vill
margt riðlasi þegar bakhjallinum
sleppir. Fimm lög úr þessu verki
voru sungin af kórnum og ein-
söngvurum, Eygló Viktorsdóttur
og Guðmundi Jónssyni. Það er eng
an veginn svo einfalt sem i fljótu
hragði kann að virðast, að gera
hinni svonefndu léttu tónlist þau
skil, sem hún þarfnast. Raddsvið
söngkonunnar, var þarna í það
þrengsta og ekki sá létti blær yf-
ir samsöngvunum, er ákjósanleg-
ur hefði vsnð. Við píanóið var Guð
jón Pálssou, en Hilmar A. Hilm-
arsson, gítar, Finnur Eydal bassi,
Guðmundur R. Einarsson og Gunn-
ar Sveinssou slagverk, aðstoðuðu
vel og „rytmiskt", það sem þeir
inntu af hendi. U. A.
Reykjavík
- Akranes
Á FIMMTUDAGINN fer fram
bæjarkeppní í knattspyrnu milli
Reykjavíkut og Akraness og fer
ieikurinn fram á Melavellinum. —
Knattspyrnuráð Reykjavíkur hefur
valið lið Reykjavíkur og er það
skipað eftirtöldum mönnum:
Gísli Þorkelsson, KR; Hreiðar
Ársælsson, KR; Bjarni Felixson,
KR; Ormar Skeggjason, Val; Jón
Björgvinsson Þrótti; Guðjón Jóns-
son, Fram; Ásgeir Sigurðsson,
Fram; Jens Karlsson, Þrótti; Ell-
ert Schram KR; Gunnar Guð-
ni-annsson, KR; Axel Axelsson,
Þrótti. I
Frá skólaslítum á Hallormsstað:
Systur efstar í
báðum deildunum
HÚSMÆÐRASKÓLANUM að
Hallormsstað var sHtið 28. f. m.
að viðstöddum um 150 gestum,
uuk nemenda og starfsfólks skól-
ans.
Athöfnin hófst með guðsþjón-
ustu og pvédikun og prédikaði
sóknarpresturinn, sr. Maiinó
Kiistinsson. Forstöðukona skól-
ans, Guðrún Ásgeirsdóttir, flutti
skólaslitaræðu. Lýsti hún starfs-
háttum skólans og afhenti nem-
endum prófskírteini. Jóhannes
Stefánsson skólanefndarmaður
flutti ávarp og Sigurður Blöndal,
skógarvörður, afhenti gjöf frá 20
ára nemendum, látlausan og fagr-
an kertastjaka með áletruninni:
Til minninggr um Sigrúnu P. Blön
aal, Hallormsstað.
Að lokum var opnuð myndarleg
og fjölbreytr handavinnusýning, og
gestir þáðu rausnarlegar veiting-
ar.
í haust hóíu 30 stúlkur nám við
.-.kólann, og luku nú 14 prófum
yngri deildar, en 14 frá eldri
deild, þar af tveir gagnfræðingar,
sem luku prófi eftir eins árs nám
við skólanu Hæstu einkunn við
burtfararprói eldri deildar hlaut
Kristbjörg Jenný Sigurðardóttir,
Húsey, 9,32 næst varð Guðrún
Ljósbrá Björnsdóttir, Ketilsstöð-
um, Hjaltastaðaþinghá, 8,98 —
báðar gagnfræðingar — en þriðja
í röðinni varð Kolbrún Vigfús-
aóttir, Borgarfelli, Skaftártungu,
8,59. Kolbrún hafði stundað nám
tvo vetur við skólann. Af yngri
deUdar stúikum hlaut Guðrún Sig-
urðardóttir, Húsey, hæstu einkunn,
8,95, næst varð Guðlaug Kröyer,
Unialæk, 8,50, þá Auður Jónsdótt-
ir, Múla. Álftafirði, 8,48.
Dvalarkostnaður eldri deildar
stúlkna varð kr. 9.900,00 skólaár-
;ð, en yngri deildar kr. 8.900,00 og
er þá handavinnuefni meðtalið.
í orlofsleyfi Ásdísar Sveinsdótt-
ur stýrði Guðrún Ásgeirsdóttir
skólanum Aðrir fastir kennarar
voru: Þórunn Þórhallsdóttir, Egils-
stöðum, sem kenndi handavinnu,
cg Marsibii Jónsdóttir, Reykjaví’k,
sem kenndi matreiðslu. Stunda-
kennarar voru þeir sömu og áð-
ur, Þóraý Frið'riksdóttir og Sig-
'.irður Blönrtai.
Margar umsóknir um skólavist
íyrir næsta sr hafa þegar borizt.
Sumargisf;hús verð'ur starfrækt
á Hailormssfað' í sumar. Þar verða
a. m. k. þrjár orlofsvikur hús-
mæðra og begar hafa verið ákveðn
ir þar ýmsL' fundir fjórðungssam-
taka.
T í M I N N, miðVikudagurhin 15. maí 1963.
9