Alþýðublaðið - 19.08.1942, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 19. ágúst 1942.
■BTJARNARBfÖ
Lady Hamiltes
Aðalhlutverk:
Vivien Leigh
Laurence Oliver
kl. 9.
kl. 5 og 7.
FLÓTTI EIGINMANNSINS
Aðalihlutverk:
Ingrid Bergman og
Leslie Howard.
Sala aðgöngumiða hefst
kl. 11 f. h.
Ekki hægt að panta í síma.
AF HORNSTRÖNDUM:
VIÐ hjátrú varð ég lítið
var, en eðlilega höfðu
hjá sumum í einverunni og ein-
angrununni skapazt nokkuð ein
kennilegar hugmyndir um um-
heiminn. Þannig jræddi einn
hóndi á Hornströndum mig á
því, sem ég hafði ekki áður vit-
að, hver orsökin var til þess, að
íslendingar hafa enga her-
skyldu. Þegar Danir unnu „skír
dagsslaginn“, áttu þeir það að
þakka 12 íslendingum, sem hörð
ust í liði þeirra. íslendingar
vildu eigi nota önnur vopn en
barefli. Þeir hömuðust, gengu
berserksgang og hörðu allt nið-
ur, er fyrir varð. En þegar farið
var að kanna valinn, kom það
i Ijós, að margir dauðir og hálf-
dauðir voru ákaflega illa leiknir
af bareflunum, svo að Danir
fundu það mannúðurskyldu að
hleypa ekki oftar slíkum her-
serkjum í bardaga. Síðan eru
íslendingar lausir við her-
skyldu".
(Þv. Th. Minningabók).
*
MÁLARI nokkur hafði sýn-
ingu á myndum sínum.
Kom þangað listdómari, athug-
ar mynd, sem heitir „Hretviðri“
og segir:
„Það fer hrollur um mig all-
an, þegar ég skoða þessa mynd.
Hún er máluð af sannri „raun-
verúlegri“ list“.
„Já,“ sagði málarinn, dapur í
bragði, „ég hefi nú fengið að
kenna á því. í gær meðan ég
vék mér burtu, kom hingað
maður og leit á myndina. Hann
þreif loðkápuna mína, dreif sig
í hana og hefir ekki sézt síðan.“
— Svona, svona, vertu nú
skynsöm, Berta. Þú sérð sjálf,
að þetta er ekki mér að kenna.
Er þér ekki nóg, að mér þykir
þetta mjög leitt? Eg verð kom-
inn aftur eftir klukkustund, og
þú skalt þá bíða hérna eftir
mér, og svo verðum við saman í
kvöld.
— Hversvegna skrökvaðirðu
að mér?
— Eg skrökvaði ekki að þér,
ég er ekki vanur því.
— Þú vóttist vilja það vegna
heilsu minnar, að ég færi upp.
Var það ekki lygi?
— Eg var að hugsa um heilsu
þína.
— Þú lýgur aftur. Þú vildir
bara losna við mig til þess að
geta verið með Hancockssystr-
unum í kvöld.
— Þú ættir að þekkja mig
svo vel, að svo er ekki.
— Hvernig stóð þá á því, að
þú sagðir ekki frá þessu fyrr en
þú sást, að þú gazt ekki sloppið
öðru vísi?
Eðvarð yppti öxlum góðlát-
lega.
— Af því að ég veit hvað þú
ert viðkvæm.
— Hvers vegna lofaðir þú
þá að fara þetta.
— Það kom af sjálfu sér. Þær
höfðu áhyggjur út af veðrinu,
og þá sagði ég svona í hugsun-
arleysi: „Eg skal aka með ykk-
ur“, og þær tóku því strax.
—Þú ert afar greiðvikinn, ef
konan þín á ekki í hlut.
— Jæja, góða mín, ég má
ekki vera að því að þrefa við
þig, ég er þegar orðinn of seinn.
— Er þér alvara að fara?
Bertu var ómögulegt að trúa
því, að Edvarð ætlaði að standa
við orð sín.
— Eg má til með það, góða
mín“. Hann laut niður að henni
til að kyssa hana, og hún tók
utan um hálsinn á honum og fór
að hágráta.
— Ó, farðu ekki, — ef þér
þykir nokkuð vænt um mig. Þú
mátt ekki fara. Þú trúir ekki
hvað mér er það fyrir miklu.
— Eg verð að fara, ég geri
það ekki af því, að mig langi til
þess. Eg skal vera kominn aftur
eftir klukkutíma.
Hann losaði sig úr faðmlög-
um hennar og þokaði sér til
dyra, en hún reis upp og hé'kk á
handlegg hans og grátbað hann
að vera kyrran.
— Þú sérð hve' ég er óham-
ingjusöm, og þú ert það eina,
sem ég á eftir. Farðu ekki í guðs
bænum, Eddi.
Hún hneig niður á gólfið og
hélt um hönd hans, kraup fyrir
honum.
— Svona, komdu nú og leggðu
þig á bekkinn, þetta getur verið
slæmt fyrir þig.
Hann bar hana á bekkinn og
flýtti sér síðan að ganga út til
að losna úr þessari klípu.
Berta spratt upp og ætlaði að
elta hann, en þegar hurðin lok-
aðist á hæla honum hneig hún
aftur niður á bekkinn, gróf and-
litið í svæflunum og grét há-
stöfum. En sneypan, sem hún
hafði orðið fyrir var næstum
því verri en harmurinn. Hún
hafði fallið á kné fyrir manni
sínum, en hann hafði samt sem
áður ekki veitt henni það, sem
hún bað um.
Allt í einu fékk hún and-
styggð á honum. Hin nýendur-
reista og glæsilega höll ástar-
innar féll í sama vetfangi eins
og spilaborg. Hún sá hann ekki
lengur í neinum dýrðarljóma,
henni fannst hann fyrst og
fremst eigingjarn, skelfilega eig
ingjarn. Bertu var það einhver
fróun í hugarstríðinu, að tæta í
huganum allar skrautfjaðrirnar
utan af manni sínum. En verst
I sveið henni þó niðurlægingin.
Regnið streymdi úr loftinu,
og örvænting náttúrunnar seytl
aði inn í hugann. Berta lá í
móki, fann ekki til neins sárs-
auka, vissi varla af sér. Hún
vissi því ekki hvaðan á sig stóð
veðrið, þegar þernan kom inn
■ og spurði, hvort hún gæti ekki
tekið á móti ungfrú Clover.
— Ungfrú Glover er ekki vön
að vera svona formföst, sagði
Berta gröm, — láttu hana koma
inn.
Prestssystirin kom í dyrnar
hikandi. Hún roðnaði, það var
sársauki. í augunum, jafnvel
ótti.
— Má ég koma inn, Berta?
— Já.
Hún gekk rakleitt að legu-
bekknum, féll þar í kné allt í
einu.
— Ó, Berta, fyrirgefðu mér,
ég hafði rangt fyrir mér, og ég
var vond við þig.
— Góða Fanney mín, sagði
Berta og brosti, mitt í eymd
sinni. v ^
GAMLA BÍÖ
SS NYJA BfÖ
„Hit Parade“
Fjörug og skemmtileg
músikmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Kenny Baker
Hugh Herbert
Mary Boland
og munnhörpu.hljómsveitin
fræga undir stjórn
Borrah Minevitch
Sýnd í dag kl. 3,. 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 f. hád.
— Eg tek aftur hvert,einasta
orð, sem ég sagði. Eg skil ekk-
ert í að ég skyldi haga mér
svona. Eg bið þig af öllu hjarta
að fyrirgefa mér.
— Það er ekkert að fyrirgefa.
— Ó, jú, það veit guð. Sam-
vizkan hefir ásakað mig stöðugt
síðan, en ég hefi forhert hjarta
mitt og vildi ekki hlusta á rödd
hennar.
Veslings ungfrú Glover hefði
Það skeði
aftur.
ÍRemember?)
ROBERT TAYLOR
GREER GARSON
LEW AYRES
Sýnd ikl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl. 3Vz
til 61/2.
Hinir seku afhjúpaðir
(Numbered Woman)
Sally Blane og
Lloyd Hughes.
Börn fá ekki aðgang.
ekki getað forhert hjarta sitt
þótt hún hefði fegin viljað.
— Eg vissi, að ég átti að fara
til þín og biðja þig fyrirgefn-
ingar, en ég vildi það ekki. Eg
hefi ekki sofið dúr á nóttunni.
Eg var hrædd við að deyja, og
hefði ég fallið frá mitt í synd
minni hefði ég verið glötuð.
Hún talaði hratt, fannst það
vera fróun að láta uppi tilfinn-
ingar sínar.
HJALTI HJALPFÚSI
nóna við það. Hann kippti í
skyndi fallegu, bláu tjöldunum
frá gluggunum. Litlu stúlk-
urnar æptu af fögnuði. Móð-
ursystir þeirra sneið þrjá litla
kjólá og lét litlu stúlkurnar
setjast niður og hjálpa sér við
að sauma þá, svo að hún yrði
fyrr búin.
Benni sá, þegar Hjalti reif
gluggatjöldin niður, og þá var
honum heldur en ekki skemmt.
,,Hæ“, hugsaði hann. „En hvað
þeir eru ljótir þessir tjaldlausu
gluggar. Ég er alveg viss um,
að konungurinn lítur ekki einu
sinni á húsið hans Hjalta“.
Það tók langan tíma, að koma
öllu í lag í húsinu. Og auðvitað
þurfti líka að elda miðdegismat-
inn. Drengirnir þrír voru látnir
fara út í garð til að leika sér,
en ekki leið á löngu áður en
þeir komu þjótandi inn, því að
það kom allt í einu dembandi
rigning. Þeir báru inn með sér
bleytu og for, svo að gólfin urðu
óhreinni en þau höfðu nokkurn
tíma verið áður.
En Hjalti var ekkert að fást
um það. „Það gerir ekkert til“,
sagði hann. „Ekki hætishót. Eg
get hæglega hreinsað þetta, þeg-
ar þið eruð farin. Hagið ykkur
bara eins og þið séuð heima hjá
ykkur, meðan þið eruð hjá mér,
og látið þið fara vel um ykkur.“
Var þetta ekki fallega gert af
Hjalta? Býflugna-Gunnu fannst
hann vera bezti náungi, sem
hún hefði nokkurn tíma kynnzt
og var staðráðin í því að senda
honum fulla fötu af hunangi í
hverri viku eftirleiðis.
Þau snæddu öll miðdegisverð
hjá Hjalta, og svo klæddu litlu
stúlkurnar sig í nýju kjólana.
En hvað þær voru fínar! Þær
réðu sér ekki fyrir kæti og réð-
ust allar í einu á Hjalta, föðm-
uðu hann og kysstu, svo að
hann stóð á öndinni.
Að lokum voru þau öll ferð-
búin. Systir Býflugna-Gunnu út
vegaði bláan, fallegan vagn til
þess að aka þeim öllum í heim
til hennar. Það þótti börnunum
ákaflega mikið varið í, og gekk
mikið á fyrir þeim þegar þau
voru að komast upp í hann. Þeg-
ar lagt var af stað kölluðu þau