Alþýðublaðið - 29.12.1942, Blaðsíða 8

FUNNV! THAT LOOKS
LIKE A LUGE& WHAT
WOULP JOE BE P0IN6
WITH A SEKMAN GUN?.
MYNDA-
SAGA.
Varaforinginn (hugsar). Þetta
erfitt verk, sem þeir vinna, en
að hvaða gagni kemur það?
Hvernig ættu þessir litlu fugl-
ar, að hjálpa okkur til að eyði-
leggja flugvöll Japana.
Varðmaður: Járnfuglar Jap-
ananna eru komnir aftur!
Japanskar flugvélar nálgast
bækistöð þeir^a.
Örn: Þetta er einkennilegt.
Hvernig stendur á því, að Joe
ber þýzka skammbyssu?
AIJÞYÐUBLAÐSÐ
Þriðjudagur 29. desember 1942
WHAT 5TKAN6E WOKK
FOR FIGHTINGMEN...
HOWCANTHESE POOI?
BIKP5 THAT CANNOT
FLY HELP U5 PESTROy
NÝJA BSÚ
Tunglskin í Miami
(Moon over Miami)
Hrífandi fögur söngva-
mynd í eðlilegum litum.
Aðalhlutverk:
Betty Grable
Don Ameche
Kobert Cummings
Charlotte Greenwood
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TVEIR blökkumenn eru fyr-
ir rétti í Ameríku ákærðir
fyrir að hafa brotið umferðar-
reglurnar.
„Hafið þið lögfræðing?“ spyr
clómarinn.
„Nei,“ svaraði hinn, „við höf-
um akveðið að segja satt og rétt
frá öllu.“
GRAFARINN mætir presti
sínum á förnum vegi og
segir:
,,Dauflegir tímar eru þetta
fyrir okkur, prestur minn. Nú
höfum við ekki fengið svo mik-
ið sem eina lifandÁ sál til þess
að grafa í sex vikur.“
TZ' ALLI litli hafði dottið í
poll og kom heim rennvot-
ur og hríðskjálfandi., Faðirinn
var reiður og skipaði drengn-
um að hátta, en sagði um leið:
„Alltaf þarft þú að gera ein-
hverja skyssu. Farðu nú í rúm-
ið, en þegar þér er orðið heitt,
þá filengi ég þig duglega.“
Klukkutíma seinna hrópar
yngri bróðir Kalla:
„Pabbi, pabbi, nú er Kalla
orðið heitt.“
A NDRÉS gamli, sem dvald-
-l-*- ist á elliheimilinu, hafði
slæman hósta. Ráðskonan brá
við og hitaði handa honum
rommtoddy. Daginn eftir spurði
ráðskonan eftir því, hvernig
Andrési gamla liði.
„Honum líður ágætiega,“
sagði stofustúlkan, „en nú eru
allir hinir karlarnir búnir að fá
hósta.“
| j* INHVERJU sinni kom Ein-
ar, sem kenndur var við
Harrastaði, á gluggann hjá
prestshjónunum á Breiðaból-
stað. Kvaddi hann þar dyra, en
fannst seint lokið upp. Kvað
hann þá vísu þessa:
Sár er neyð að híma hér,
hitinn eyðist mætur.
Smár á Breiðabólstað er
boftinn greiði um nætur.
Hélt hann svo leiðar sinnar,
en þegar prestur heyrði vísuna,
vissi hann hver kveðið hafði og
iðraðist eftir að hafa ekki lokið
upp.
rak upp öskur og þaut fram. I
sama bili laut maðurinn niður
og skýldi sér með skildi sínum,
en hinir skutu spjótum sínum.
Þannig dó ljónið, sem hafði
drepið kýrnar, og maðurinn,
sem hafði ögrað því, reis á fæt-
ur undan skildi sínum. Hann
hafði ekki einu sinni fengið
rispu.
Þetta kvöld var mikil kæti í
þorpinu, því að ljónið var dautt
og áin, að því er Rinkals full-
yrti, orðin þeim undirgefin, t>ví
að hann hafði með töfrum sín-
um fengið stúlkunni vald yfir
vatnaöndunum. Það var aðeins
eitt eftir, sem þurfti að gera,
fara til uppsprettu árinnar og
biðja ána um að renna ofur-
lítig liðilegar. Það gat jafnvel
verið nauðsynlegt að berja hana
ofurlítið ;mieð ilitlu priki, en það
gat verið ihættulegt og betra
að fara varlega í þær sakir. Ef
til vill dugði það, sem þegar
'hafði verið gert. Þegar alls var
gætt, var hann orðinn gamall
maður og efaðist um, að sér
yrði borgið ’svo glæsilega, að
hann njebnti að leggja á sig
óm'ak. Það var mjög hættulegt
verk að hýða fljót og bráðum
myndi hann fara til andanna,
sem margir hverjir voru góðir
vinir hans. Æ, get ég tekið með
mér þær kýr og konur, sem
þið bjóðið mér, þegar ég sam-
leinast hinum miklu öndum?
■—• Við höfum engar kýr eða
konur boðið þér, sagði fólkið.
— Veit ég það, en þið munið
bjóða mér hvorttveggja, og ég
hefi ekki móðgast af því, þótt
þið hafið ekki gert það enn þá.
Því veldur aðeins vankunnátta
ykkar að umgangast vitringa og
töframenn, og auk þess finnst
ykkur vafalaulst fimmtíu kýr
alltof lítið fyrir það, sem ég
hefi gert fyrir ykkur.
— Fimmtíu kýr? endurtók
fólkið — og hvernig eigum við
svo að vita, hvort hann rignir?
— Já, fimmitíu kýr. Ég veit,
að það er alltof lítið, en ég er
gama.ll maður og lítilþægur.
Heimsins gæði eru mér lítils-
virði, og ríkur maður'á marga
óvini, því að þegar hann deyr
munu margir erfa hann. Haldið
nú ráðstefnu og gerið út um
þetta mál, því að ég er þreytt-
ur eftir aílt erfiðið. í dag hefir
ég erfiðað við að athuga ána,
og <nú hefi ég hana á valdi mínu.
Hann opnaði hnefann og hræktl
í lófa sinn. — Hún er á mínu
valdi, endurtók hann — eins
og hrákinn í lófa mínum er á
mínu valdi. Ég get aukið hana
eða þurkað hana upp, ef mér
býður svo við að horfa. Nú gæti
ég ekki hýtt ána, þó að mér
væru boðnar hundrað kýr, því
að andarnir mínir eru orönir
reiðir móðgunurn ;ykkar. Og um
regnið þurfið þið ekki að óttast.
Ég bý til lyf ásamt hvítu önd-
unum mínum, og regnið kemur
bráðum. Ykkur verður fyrir
beztu að hafa kýrnar til í dög-
un. Þær verða að vera feitar og
hver þeirra verður að hafa átta
tennur í munni. Svo sveipaði
hann að sér skikkju sinni og
gekk að eldinum, þar sem
Zwart Piete, Sara og de Kok
biðu eftir honum.
—- Á morgun, húsbóndi, sagði
hann, — eignumst við fimmtíu
kýr.
— Hvað eigum við að gera
við þær?
— Hvao er venjulega gert
með kýr? nöldraði gamli mað-
urinn. — Maður telur þær, tal-
ar um þær, drekkur úr þeim
mjólkina, étur uxana og hælist
yfir nautunum. Það eru engin
takmörk fyrir því, hvað hægt er
að gera með kýr. Og hvað er
maðurinn án nautgripa? Hver
ber virðingu fyrir honum? Jafn-
vel kvenfólkið hlær að slíkum
manni. Og hvernig getur þú,
sem fæður yfir vizku hvítu
mannanna, spurt mig, hvað eigi
að gera með nautgripi? Vissu-
lega er það raunalegt að vera
kominn á minn aldur, þegar
jafnvel húsbóndinn, sem ég
þjóna, gerir gys að mér.
— .Nei, nei, sagði Piete. — Ég
er þeirrar skoðunar, að þú sért
mikilmenni.
— Æ, þar rataðist húsbónd-
anum satt af munni. Meðal
græðara er ég mikill maður,
gnæfi yfir þá sem fíll yfir kan-
ínur. Mikill! Ég er meira en
mikill. Ég er þúsund ára gam-
all og öldungur allra töfra-
manria) sem bj7r til uxa, konur,
storm og Zulukaffa úr engu.
Hann fékk sér bjór úr krukku,
sem var við hlið hans og fékk
því næst einni af konum sínum
krukkuna, til þess að fylla hana
á ný. — Húsbóndinn þarf ekki
annað en segja orð, og það er
ekki til, sem Rinkals gamli vill
ekki gera fyrir hann. Bíddu, lá-
varður minn, bíddu. Ég skal búá
til lyf og bráðum sjáum við,
hvað á að gera við það.
Hann leysti pokann af höfði
sér og hellti innihaldi hans á
jörðina við hlið sér.
Svo sneri hann'sér á hæli og
fór að róta til í dóti sínu með
kræklóttum fingrum. Þetta
gerði hann með lokuð augun, en
svo opnaði hann þau og starði á
bergkristall, sem hann hafði
látið á miðja hrúguna. Loks
settist hann niður.
Stundarkorn starði hann upp
í loftið, á stjörnubjartan him-
ininn, því næst laut hann fram
og sagði: — Hlustaðu á mig,
húsbóndi; hlustaðu á það, sem
ég ætla að segja. Einu sinni
fyrir ekki löngu síðan spáði ég
ýmsu fyrir systur húsbóndans,
TJARMARBIÓ
Ást og sönglist
(The Great Awakening'i
Amarísk mynd um ástir og
baráttu Franz Scuberts.
Ilona Massey
Alaan Curtis
Albert Basserman
Aukamynd:
Sænsk fréttamynd
J ýnd kl. 5, 7 og 9.
og þá var ég ekki heilbrigður.
Ég var mjög veikur og þá hafði
ég ekki verndargripina. En í
kvöld hefi ég svipt hulunni frá
og þetta hefi ég séð:
— Þarna fyrir handan —
fiann lyfti hendinni og benti —
liggur stóra vatnið og hin mikla
gæfa. Þar. eru líka styrjaldir og
dauði, en við munum sleppa frá
því og öðlast auðæfi. Ég sé
blóð og heyri óp. Bráðum mun-
um við hitta fólk, margt fólk.
En þetta 'sé ég óljóst, þó eru
það ekki óvinir, en áður en við
komum á þennan stað, verðum
við að ferðast um ófrjótt land,
þar sem ekkert líf þróast. í
GAMLA BIO
Fantasia
Jólamynd 1942.
WALT DISNEY
,The Philadelphia Orchestra“
undir fetjórn
Leopold Stckowski
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3V2—6V2:
í BÓFALEKT
(The Bandit Trail).
TIM HOLT
Börn fá ekki aðgang.
marga daga munum við ekkert
kvikt sjá og þá verðum við að
lifa á mjólkinni og kjötinu af
þessum skepnum, sem ég hefi
fengið fyrir að búa til regn.
— En fyrst ekkert regn er?
sagði Piete.
— Það verður regn, hús-
bóndi. Rinkals horfði upp í loft-
ig erm á ný. — Álítur húsbónd-
inn, að ég hefði lofað þessu
fqlki regni, ef það kemur ekki?
Fyrir dögun verður komið regn,
lávarður minn, það hleypur
vöxtur í ána, við fáum fimmtíu
kýr og auk þess þakklæti og
virðingu þessa fólks. Þess
vegna, segi ég, skulum við fara
H mð
IiiappakstEaFsIaet|£iBi«
stjórnuðu umferðinni, virtust
ekki einu sinni hafa neinn illan
bifur á hinum dulbúna vagn-
stjóra Severusar.
Alfreð ók nú inn um boga-
dregna hliðið, sem vagnarnir
fóru inn um. Honum létti mjög.
Haiin fór inn í geysimikil
hesthús, sem lýst voru með
kyndlum. Þau voru undir sæta-
pöllum hins mikla leikhúss.
Þarna var allt á ferð og flugi,
vagnstjórarnir streymdu nú
inn. Manus var þarna með
brúnu gæðingana sína. — Al-
freð sveipaði dularklæðum sín-
um fastar um sig.
Nú var um að gera að láta
ekki komast upp um sig. Hann
hafði heitstrengt að sigra í
kappakstrinum og útvega sér.og
félögum sínum frelsi, og bjarga
Severusi auk þess frá gjald-
þroti.
Skyndilega heyrði hann lúðra
þyt. Það var merki til kepp-
endanna í hinum mikla aikstri
um -að þeir skyldu kom,a fram
á sviðið með gæðinga sína. Al-
fred var sem. á ná'lum af eftir-
væntingu, þegar ihann stökk
upp í vagn sinn og kallaði til
gráu gæðinganna, sem iðuðu af
f jöri.
Andartaki síðar óku allir
keppendurnir, tíu talsins, út á
sviðið í einni röð. Manus var
fremstur með brúnu gæðingana
sína. Næstur kom grískur ekill,
þá AÍfreð, dulbúinn, og svo
hver af öðrurn.
Húrrahrópin dundu við
þeim, þegar þeir óku inn á svið-
ið. Alfreð sá röð ofan við röð
af þéttskipuðum sætum, sem
efst uppi bar við himin, haf af
eftirvæntingarfullum andlitum
og veifandi höndum.
Hátt uppi í sætum hringleika-
hússins til hægri handar sat
Títus keisari sjálfur undir há-
sætishimni úr silki. Hann var
hinn föngulegasti maður,
klæddur purpuraskikkju. Allt í
kringum hann var fjöldi hirð-
manna og herforingja. Nálægt
hvorum enda leiksviðsins stóð
hár steinbogi. Kringum þessa.
boga áttu keppendurnir að aka,
frá vinstri til hægri. Vegalengd
akstursins í keppninni miklu
átti að vera sjö hringir í kring-
um leiksviðið, og skyldi nema
staðar fyrir framan stúku keis-
arans.
Ysinn og ópin færðust stöð-
ugt í aukana, þangað til þessari
kynningarsýningu var lokið. Al-
freð og hinir keppendurnir óku
þá út af sviðinu og inn í klefa
við efri enda leiksviðsins, þaðan
sem þeir áttu að leggja af stað í
aksturinn.
Þessir klefar voru undir sæt-