Alþýðublaðið - 28.04.1943, Side 8

s
Míðviktictagur 28. apfdl 1 S4;>,
•W
IARNARI
Flngrélar saknað.
<0ne of Our Airiraft Is>
Missing.)
Evintýri brezkra flugmanna|
i Hollandi.
Geoli'rey Tearle
Hugh Williams
Hugh Burden
Eric Portman
Bernard Miles
Emrys Jones
Sýnd kl. 5. 7 og 9.

j A .h| v yt - |rtO jíljTN a
ÞAÐ var einu sinni, að Þor-
valdur skáld Rögnvaldsson
kom í búð í Akureyrarkauvstað
og falaði brennivín af Jcaup-
manni, en hann kvaðst ei Jiafa.
Kýttu þeir um það nokkrum
orðum þar til kaupmaður tók
að formæla og sverja og sagði
að djöfullinn skyldi hafa það
brennivín, er þar væri ti.l Þor-
váldur sá, hvar áma með
brennivíni stóð á stokkum.
Hann gekk að ámunni og kvað:
„Kref ég þess af þér, sem kaup-
maður gaf þér, Kölski fjandi,
í ámuna farðu óstöðvandi
og af henni sprettu hverju
bandi.“
Kaupmaður sá, að upp fóru
að spretta svigar á ámunni og
beiddi Þorvald til slaka. Fékk
hann þá brennivín sem hann
■vildi.
*
GRÍMSEYINGAR hafa oft
verið prestslausir og var
þá siður þar fyrrum að láta ein-
hvern greindan mann skíra og
jarðsyngja. Einhverju sinni,
þegar prestslaust var, varð sá
maður fyrir válinu, sem Stein-
grímur Jiét, og fórst honum það
vel úr hendi. En þegar hann
gerðist gamáll, sagði Jiann af
sér og bauðst þá ungur maður,
framgjam og montinn, til að
táka við starfinu, og varð það
úr, en þó var Steingrímur beð-
inn að vera honum til leiðbein-
ingar fyrst í stað.
Nú ber svo við að jarðsyngja
þarf lík, en þegar að því kom
að Jcasta rekunum, mundi nýi
embættismaðurinn ekki hvað
átti að segja og spyr: „Hvað á
ég nú að segja, Steingrímur?“
„Af jörðu ertu Jcominn,“ svarar
Steingrímur. Hinn étur þáð
orðrétt eftir, en mundi ekki
meira og spyr aftur: „Hvað á
ég nú að segja, Steingrímur?“
„Að jörðu muntu aftur, verða,“
segir hinn. Enn hefir hann orð-
in eftir Steingrími, en man ekk-
ert freJcar en áður og spyr:
„Hvað á ég ríú að segja, Stein-
tnf lion a hatiA
tfb* Ludk/ig Lewisohjb.
skáld og ég önnur Fritzi Scheff,
þá getum við tekið málið til at-
hugunar.
— Já, svaraði Herbert beizk-
lega. — Þegar við erum orðin
gömul, þreytt og spillt.
Hún varð alvarleg á svipinn:
— Já, það er satt, alltof satt!
Og þess vegna verðum við að
njóta hamingju okkar í svo
ríkum mæli, sem okkur er
unnt, en það vilt þú ekki, held-
ur blandar alltaf galli í bikar
gleðinnar. Vitur maður í Þýzka-
landi kenndi mér þetta orðtæki:
Haec olim meminisse juvabit,
einhvern tíma verður yndislegt
að minnast þessa.
Hún snaraði sér í fötin og
fór.
— Hún hefir á réttu að
standa, vissulega, hugsaði Her-
bert, sitjandi uppi í rúmi sínu
í fátæklegu herberginu.
Vorhlákurnar komu og krapi
var á öllum götum New-York-
borgar. Það rigndi, snjóaði og
hlánaði á víxl og eftir veður-
farinu fór skap manna. Gerða
var að hætta að æfa sig, og þá
sjaldan hún kom til æfinga, var
hún önug og þver í skapi.
Stundum fór hún út upp úr
hádegi og kom ekki fyrr en
liðið var langt á nótt. Herbert
reyndi að láta sem sér stæði á
sama, en hann leið óbærilegar
sálarkvalir. Dag nokkurn kom
frú Hasselmayer inn til hans og
settist með miklum erfiðismun-
um. Hún þjáðist af gigt, þegar
veður var svona umhleypinga-
samt.
— Væni minn, sagði hún. —
Þú verður að hugsa um sjálfan
þig og foreldra þína. Gerða er
að reyna að losna við samning
sinn við Schubert-félagið. Ull-
man ætlar að láta hana fá að-
alhlutverkið í umferðaoperettu-
félagi. Hún fer frá okkur innan
vikutíma. Hún hefir verið að
æfa sig nærri því á hverju
kvöldi.
Herbert beit á vörina.
— Og ég verð líka að biðja
þig að fara, enda þótt mér þyki
fyrir því, hélt hún áfram. —
Pabbi þarf að fara á heilsuhæli.
Læknarnir halda, að hann hafi
sykursýki, og við verðum að
fara úr húsinu.
Þannig lauk þessu ævintýri.
Gerða fór án þess að kveðja og
sendi eftir munum sínum.
Tveim dögum seinna fekk Her-
grímur?“ Steingrími voru nú
farnar að leiðast spurningarnar
og Varð skapbrátt og seqir: ,,Á
efsta degi sJcáltu upp aftur rísa
— bölvaður!“ Hinn hefur orðin
eftir og segir: „Á efsta degi
skaltu upp aftur rísa, bölvað-
„ cc
UT.
Sagt er að Jiann væri ekki
látinn fást við prestsverk upp
frá þessu.
bert bréfspjald frá Detroit, en
á það var skrifað: „Haec olim
meminisse juvabit. Gerða.“
Frú Hasselmayer sendi Her-
bert til vinafólks síns, sem
leigði herbergi við Hundrað
tuttugustu og fjórðu götu. Hass-
elmayer fékk honum meðmæla-
bréf til tónlistarskrifstofu,
mjög þekktrar. Hann reis upp
við dogg í rúmi sínu með
kodda við herðarnar, máttvana
og aðfram kominn, kaldhæðinn
‘eins og hann átti að sér.
— Gerða sýndi okkur lögin
þín. Ef til vill ertu ekki frá
Böotin, þegar alls er gætt. Lög-
in eru ekki slæm. Loks varð
hann ofurlítið manneskjulegur
og sagði: — Ef bölvaðir
skottulæknarnir murka ekki úr
mér líftóruna, skal ég hjálpa
þér til að fá útgefanda að þeim.
Bið að heilsa Petersen. Vertu
sæll.
Herbert var eins og í svefni,
þegar hann flutti inn í nýju
íbúðina, og hann var eins og
svefngengill, þegar hann skrif-
aði foreldrum sínum. Hann var
nú nærri búinn með þá pen-
inga, sem hann hafði unnið sér
inn og peninga móðurinnar líka
og fór því með meðmælabréf
Hasselmayers til tónlistar-
skrifstofu Mosesohus. Ungur
maður, frekjulegur á svip, tók
þar á móti honum og kinkaði
til hans kolli af mikilli náð.
Nafn Hasselmayers hafði tals-
verð áhrif, því að ungi maður-
inn fór að blaða í spjaldskrá.
— Það er stór kór hér í borg-
inni, sem vantar söngstjóra, en
getur ekki borgað nema tutt-
ugu dollara á viku. Sá kostur
er þó á þessu, að þér þurfið
ekki að eyða öllum tíma yðar
í þetta starf. Þetta er einmitt
hæfilegt starf handa manni,
sem vill helga sig tónsmíðum.
— Þetta hljómar ekki illa,
sagði Herbert. Hann þarfnaðist
atvinnu og leit svo á, að það
gæti komið sér að notum að
kynnast fólki.
— Ágætt, sagði ungi maður-
inn. — Hérna er nafn og heim-
ilisfang konunnar, sem stjórnar
þessu félagi.
Herbert tók við spjaldinu,
sem ungi maðurinn rétti hon-
um, og leit á það. Nafnið, sem
prentað var fyrir ofan heimilis-
fangið í Sextugustu og þriðju
götu, var: Frú Harrison Dubose
Vilas.
Þriðja bók
ÖRLAGASPORIÐ
I.
Herbert náði í sporvagn og
steig út við Sextugustu og
sjöttu götu. Hann hafði skrifað
frúnni fáeinar línur og fengið
vingjarnlegt svar, skrifað læsi-
lega og með öruggri rithönd.
Frúin, sem hafði skrifað Anna
NÝJA Hft
6AMLA
Evnglettnr. Dr. Jekjrll og Br. Hjde j Ameríksk stórmynd eftir
(It Started witli Eve) skáldsögu Roberts Louis
Stevenson.
CHAELES LAUGHTON SPENCER TRACY
DEANNE DURBIN INGRID BERGMAN
LANA TURNER
ROBERT CUMMINGS Sýnd kl. 6V2 og 9.
Kl. 5—7—9. Bönnuð fyrir hörn yngri effl
16 ára. \
Bronson Vilas undir bréfið, bað
hann að gera svo vel og heim-
sækja sig næsta miðvikudag
klukkan þrjú. Hann kom tíu
mínútum of snemma og gekk
því fram og aftur um hverfið
stundarkorn.
Húsið við sextugustu ög
þriðju götu var hrörlegt að sjá.
Forstofan líktist kjallaragangi.
Á þriðju hæð fann hann nafn-
ið, sem hann leitaði að. Hann
hringdi og dyrnar voru opnað-
ar. Andartaki seinna var hann
staddur í lítilli bjartri stofu
augliti til auglitis við frú Vilas.
Hún var hér um bil jafnhá
honum. Hann tók eftir því, að
hún var vel vaxin, í snotrum
kjól og hvítri blússu, bleikgul
á hörund með ljósrautt hár,
sem féll langt niður á enni. Að
nefinu og hökunni geðjaðist
honum ekki, en augun grá og
skær, svipmikil og glaðleg, ef
til vill dálítið ögrandi og miklu
unglegri en útlit konunnar var
að öðru leyti.
— Þér eruð þá herra Crump?
Hún rétti honum granna og
Á FERÐ OG FLUGI
flugliðsforingi og vinir Arkibald snarráði og Halli hrokk-
inkollur, klifruðu inn í flugklefann. Þeir flýttu sér að hjálpa
’honum.
„Ertu heill á húfi? Hvað kom fyrir?“ spurðu þeir ákaíir.
„Smíðagalli eihhversstaðar,“ stundi 'Hrói. „Rúðan
brotnaði út- Loftþrýstingurinn skall yfir mig áður en ég
gat stutt á súrefnishnappinn.“
En nú leit Hrói á glerbrotin sem lágu á gólfinu. Svo
hleypti ’hann brúnum.
„Þetta er skrýtið,“ tautaði hann. „Ef rúðan hefði brotn-
að af loftþrýstingnum inni í klefanum, hefðu glerbrotin átt
að þeytast út í loftið! Heyrið þið mig, ég þarf að athuga þetta
nánar!“
Hann tíndi saman glerbrotin, og fór með þau inn í verk-
stæði og þar var hann yfir því langan tíma að skeyta þau
saman. Loks uppgötvaði hann dálítið, sem honum fannst
mikið til um og hann hljóp eins og kólfi væri skotið yfir í
skrifstofu Valtýs.
„Þetta var ekkert slys, foringi,“ hrópaði hann. „ÞaS
voru byssukúlur, sem brutu rúðuna!“
Valtýr starði á hann undrandi.
„Ekki trúi ég því,“ andmælti hann. , Háloftsorrustu-
flugvélar eru ekki til, en —“
„Komdu yfir í verkstæðið og sjáðu sjálfur,“ sagði
Grjóthnefinn. „Ég skeytti glerbrotin saman og það er hægt
að sjá kúlugötin.“
„Það hefir með öðrum orðum verið ráðizt á þig!“ hróp-
aði Valtýr. „Það er fólskuverk! Einhver óþokkahópur hlýt-
ur að vera að verkij“
Þeir hlupu yfir í verkstæðið og Hrói hljóp gegnum opn-
ar dymar. Þar nam hann staðar og ætlaði ekki að trúa sín-
Báðar akyttur Arnar hafa látist af sórum, sem þeir fengu i viðureigninni við Þjóðverja og Örn og Cottridge jarðsetja
þé. Á minnivarða þeirra skrifa þeir nöfn þeirra og dánardægur, og að þeir hafi fallið í bardögum við hinn samdgin-
lega fjandmann hinna frelsine élskandi þjóða.